Χρεοκοπεί η Ελλάδα ή η ...ΕΕ

[stam_90]

τα κεφαλια αγαπουληδων σπαω  ;) το νου σου  ;)

αχαχχααχαχαχ


συνεχισε, συνεχισε να με διασκεδαζεις και συ σημερα  αρκετα ο πιστολερο χτες σημερα εσυ  


αντε μην ερθω και τα κανω ολα λιμπα στην νωντοβαση  

 

[memos@n]

Τώρα κάτσε να στείλω ένα mail στην Αγγέλα για να μας στείλει ένα τσεκ.

τωρα θα το στειλεις? και ποιος θα τα διεκδικησει?   η "κυβερνηση εθνικης ενοτητας" μεσω της νεας δαν.συμβασης?  

 

[memos@n]

αντε μην ερθω και τα κανω ολα λιμπα στην νωντοβαση  

Η Νωντοβαση ειναι στη βαση της Λευκης πυραμιδας και την φυλανε ορκισμενοι Νωντοταλιμπαν  απεξω να περασεις με τα σοκολατακια σου θα σε παρουν πρεφα και θα σε διαλυσουν  δε σε παιρνει αρρωστακι 

 

[karamitroglou]

Τώρα κάτσε να στείλω ένα mail στην Αγγέλα για να μας στείλει ένα τσεκ.

Μην κάνεις καμιά μαλακία και ζητήσεις ευρώ.
Ή ντόλαρς ή ακόμα καλύτερα δραχμούλες  

 

[stam_90]

Η Νωντοβαση ειναι στη βαση της Λευκης πυραμιδας και την φυλανε ορκισμενοι [glow=red,2,300]Νωντοταλιμπαν [/glow] απεξω να περασεις με τα σοκολατακια σου θα σε παρουν πρεφα και θα σε διαλυσουν  δε σε παιρνει αρρωστακι 

 

[40DDD]

Μην κάνεις καμιά μαλακία και ζητήσεις ευρώ.
Ή ντόλαρς ή ακόμα καλύτερα δραχμούλες  

Σε είδος ακόμα καλύτερα μη σου πω. Άσχημες είναι οι πρώην Ανατολικογερμανίδες;

 

[trikardos]

http://www.corfupress.com/news/inde...α-(και)-με-δραχμές&catid=104:1page&Itemid=206

Και σε δραχμές ζητούν να προβλέπεται να πληρωθούν τα συμβόλαια τους οι tour operator  από τους ξενοδόχους σε διάφορες περιοχές της χώρας, σύμφωνα με ένα επιπλέον έγγραφο- ειδοποίηση που στέλνουν  σε όσους επιχειρηματίες συνεργάζονται.

Το θέμα αποκάλυψε η ιστοσελίδα Flashnews.gr η οποία φέρνοντας στη δημοσιότητα έγγραφα που έχουν αποσταλεί σε ξενοδόχους της Ζακύνθου, αναφέρει ότι τέτοιες ειδοποιήσεις που μάλιστα έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα, έχουν έλθει σε όλους τους ξενοδόχους των Χανίων, από tour operator  και συγκεκριμένα την TUI που ανήκει σε Ευρωπαικές Τράπεζες,  που τους καλεί  να προσθέσουν στα συμβόλαια που έχουν υπογράψει  και την αντίστοιχη αξία σε δραχμές.
Η συγκεκριμένη εταιρεία στην διαδικασία υπογραφής των συμβολαίων με τους ξενοδόχους για την τουριστική περίοδο του 2012, θέλει να είναι κατοχυρωμένη για παν ενδεχόμενο, ακόμη και για έξοδο της χώρας απο το ευρώ !!!

Στην Κέρκυρα

Σύμφωνα με τουριστικούς πράκτορες, στην Κέρκυρα δεν φαίνεται να έχουν αποσταλλεί τέτοιου είδους έγγραφα από τη συγκεκριμένη εταιρία. Πάντως, σύμφωνα με τον τουριστικό πράκτορα και πρόεδρο του τοπικού παραρτήματος του ΗΑΤΤΑ Βασίλη Κοντό, δεν έχει υποπέσει μεν στην αντίληψή του τέτοιο έγγραφο αλλά συχνά οι μεγάλοι τουρ οπερέιτορ προβαίνουν σε ενέργειες που χαρακτηρίζονται ως «speculation» προκειμένου να προκαταλαμβάνουν εξελίξεις για δικό τους όφελος.

Παρέμβαση από την ΠΟΞ

Αξίζει να επισημανθεί πως για το συγκεκριμένο ζήτημα έχει ζητηθεί από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων παρέμβαση του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, καθώς όπως επισημαίνεται σε σχετικό έγγραφο, "Η όποια διαχείρηση του ζητήματος εκτιμούμε ξεφεύγει από τη  νομική ή οικονομοτεχνική σφαίρα της επιχειρηματικής απαίτησης ενός τουριστικού οργανισμού, και εμπεριέχει πολιτικές προεκτάσεις που θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη."
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα, το μέλος του Δ.Σ του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος κ. Νίκος Κόρακας, η ιστορία αυτή έχει ξεκινήσει από τις 15 Οκωβρίου, καθώς τέτοιου είδους ειδοποιήσεις έχουν λάβει και ξενοδόχοι εκτός από τα Χανιά, στη Σάμο και τη Ρόδο
Εν τω μεταξύ ανάλογες εκκλήσεις- οδηγίες  όπως δήλωσε στο Flashnews.gr ο πρόεδρος των Ξενοδόχων του Ηρακλείου κ. Ανδρέας Μεταξάς, έχει απευθύνει η TUI και σε ξενοδόχους του Ηρακλείου, που όμως κατόπιν οδηγιών του Δ.Σ του συλλόγου δεν έχουν ανταποκριθεί στην παραπάνω επιθυμία της πολυεθνικής εταιρείας, τουρισμού.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά πάντως είναι τα όσα δηλώνει στο Flashnews.gr ο εκπρόσωπος της TUI στην Κρήτη κ. Μανόλης Μαρινάκης.
Ο κ. Μαρινάκης σημειώνει ότι η εταιρεία που ανήκει σε ευρωπαϊκές τράπεζες, προσπαθεί με τον τρόπο αυτό να διασφαλίσει τα συμφέροντα της, σημειώνοντας πως "είναι λογικό για μια τέτοια πολυεθνική εταιρεία να προσθέσει αυτή την προσθήκη, καθώς τα όσα συμβαίνουν στη χώρα είναι πρωτοφανή, αφού εμείς οι ίδιοι έχουμε προκαλέσει την τύχη μας."
Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό πάντως είναι το ότι η θέση της εταιρείας είναι πολύ συγκεκριμένη σε αυτή την προσθήκη καθώς όπως τόνισε ο κ. Μαρινάκης όσοι ξενοδόχοι δεν την αποδέχονται και δεν υπογράφουν τότε βγαίνουν εκτός παιχνιδιού καθώς η TUI λύνει τη συνεργασία μαζί τους.

 

Τι παιζει με την παρακατω φαση?Ας μας δωσουν οι μανατζαρεοκατι του μπου τα φωτα τους.

[video]http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ayto-isos-einai-megalytero-mystiko-tis-ellinikis-krisis-toy-panoy-panagiotoy?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook&utm_campaign=%CF%84v+%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B1[/video]
"Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.

Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει. (σ.σ. το ότι η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει σε στάση πληρωμών ούτε καν το αναφέρει - τέλος πάντων)

Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα."

 

[leonoro]

Τι παιζει με την παρακατω φαση?Ας μας δωσουν οι μανατζαρεοκατι του μπου τα φωτα τους.

[video]http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ayto-isos-einai-megalytero-mystiko-tis-ellinikis-krisis-toy-panoy-panagiotoy?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook&utm_campaign=%CF%84v+%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B1[/video]
"Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.

Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει. (σ.σ. το ότι η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει σε στάση πληρωμών ούτε καν το αναφέρει - τέλος πάντων)

Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα."

Αυτό που καταλαβαίνεις.
Κούρεμα του χρέους και σιγουριά για τις τράπεζες ή δραχμή και ανασφάλεια για όλους.
Οι απόψεις διίστανται.

 

[Hirayama]

http://thepressproject.gr/theme.php?id=3664

Ο Μέτερνιχ Σοσιαλδημοκράτης:  Η παρακμή της ευρωπαϊκής και η πτώση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.

Quel dommage! Τι κρίμα

Quel dommage! Τι κρίμα. Ήταν τόσο όμορφη ιδέα, ζυγισμένη και φρόνιμη και ασφαλής. Η σοσιαλδημοκρατία, ένας κομψός μεταπολεμικός συμβιβασμός: η αριστερά θα δεχόταν να εγκαταλείψει τις πιέσεις της για να αλλάξουν οι δομές και οι θεσμοί της παραγωγής και της εξουσίας στην Ευρώπη και σε αντάλλαγμα θα έπαιρνε ένα δυνατό κράτος που θα αναδιένειμε αναδρομικά μέσω φόρων και κοινωνικών υπηρεσιών σεβαστό μερίδιο από τα κέρδη των πλούσιων. Τι καλά, μαγικά, όλοι ευχαριστημένοι. Ας γίνουμε λοιπόν όλοι φαντασιακοί (γιατί οι πραγματικοί έχουν σοβαρά παράπονα) Σουηδοί. Ακόμα και στην Αμερική, η κυρίαρχη φιλελεύθερη διανόηση στα Πανεπιστήμια προσχώρησε: Η Θεωρία της Δικαιοσύνης του John Rawls είναι πιθανότατα η ισχυρότερη φιλοσοφική τεκμηρίωση της σοσιαλδημοκρατίας που γράφτηκε ποτέ. Σε ένα τόσο νοικοκυρεμένο και δίκαιο σύστημα, τι θα μπορούσε άραγε να πάει στραβά;

Το πρώτο πρόβλημα, είναι αυτό που παραδέχονται ιστορικά και οι ίδιοι οι σοσιαλδημοκράτες, ότι δηλαδή οι πλούσιοι φροντίζουν έντεχνα να μην τηρούν τη συμφωνία. Δεν κάθονται ήσυχοι, ακίνητοι βρε αδερφέ, να τους φορολογήσουμε. Προσλαμβάνουν δικηγόρους, φοροτεχνικούς, δημοσιογράφους, μπράβους,  ελβετούς τραπεζίτες, διαφημιστές  και αγοράζουν τα ΜΜΕ και τις ομάδες ποδοσφαίρου και κάνουν στενή παρέα με πολιτικούς, δημάρχους, δικαστές, μεγαλοσυνδικαλιστές.

Επίσης έχουν την καταστροφική συνήθεια να προτιμούν τα σίγουρα και βαρετά κέρδη από τα επικά και αμφίβολα: Προτιμούν είτε να γίνουν ρεντιέρηδες είτε να αντιγράψουν εκ του ασφαλούς μια κοινότοπη μεταφερόμενη από άσχετο περιβάλλον συνταγή – που ονομάζουν Best Practice. Από καινοτομία, από δημιουργικότητα, από προσαρμογή στα καθ’ ημάς, ελάχιστα και αναιμικά και προσχηματικά.


Τι να κάνουν και οι έρμοι οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί, δωροδοκούν συστηματικά επί δεκαετίες τους πλούσιους με επιχορηγήσεις και θαλασσοδάνεια και άδειες τηλεόρασης και προνομιακές αναθέσεις μπας και φέρουν λίγη ανάπτυξη μέσω του θρυλούμενου επιχειρηματικού τους δαιμόνιου – αλλά αυτοί δεν τραβάνε…

Το δεύτερο πρόβλημα των σοσιαλδημοκρατών είναι οι ψηφοφόροι τους, που επιμένουν να τηρηθεί θρησκευτικά η συμφωνία. Και όταν αυτό δεν γίνεται, προσπαθούν μέσα στην απελπισία τους να μιμηθούν τους πλούσιους: να γίνουν κι αυτοί (έστω μικροί και ταπεινοί) ρεντιέρηδες. Να εξασφαλίσουν τιμής ένεκεν μια θέση στον ήλιο, να στείλουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια μπας και γίνει πράξη η καταπαγωμένη κοινωνική κινητικότητα, να περάσουν με πολιτικό μέσο το γείτονά τους στον άπονο αγώνα – στο rat race. Άλλωστε, είναι φυσικό στη δημοκρατία όσοι χάνουν και καταπιέζονται στην οικονομία να αντεπιτεθούν στο πεδίο της πολιτικής. Θα φτιάξουν κι αυτοί ομάδες πίεσης, θα κατέβουν στο δρόμο, θα περιχαρακωθούν στις λεγόμενες συντεχνίες, θα αδιαφορήσουν για τους καταφρονεμένους συναδέλφους τους στη σκιώδη οικονομία, δεν θα κάνουν τόπο στους νέους, θα αγαπήσουν μόνο τα βασανισμένα κεκτημένα τους.

Μάλιστα, κύριε, αντιστέκονται κι ας ορίζεται ο αγώνας τους ως λαϊκισμός κι ας τους κοροϊδεύουν με ηθοπλαστικά χρονογραφήματα αλά παλαιά οι βολεμένοι αναλυτές και οι παρατρεχάμενοι. Κι ας τους βρίζουν κάποιοι δεινόσαυροι σοσιαλδημοκράτες (;) πολιτικοί, ως κοπρίτες. Μόνο που, φευ, η αντίστασή τους είναι άγονη. Σκεφτείτε μόνο ότι την καταπίεζαν με ευχέρεια για μια τουλάχιστον δεκαετία στην Ελλάδα, με μόνα όπλα το δήθεν εκδημοκρατισμό της πίστωσης (καταναλωτικά δάνεια και κάρτες) και τα πολυτραγουδισμένα επιδόματα και την παραμυθία του ώριμου (!) χρηματιστηρίου και του Ευρώ.

Το τρίτο πρόβλημα της σοσιαλδημοκρατίας είναι το προφανές, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπει κανένας θιασώτης της. Το πρόβλημα είναι ότι μετά τον μεταπολεμικό συμβιβασμό η σοσιαλδημοκρατία υιοθέτησε το πρόγραμμα των αντιπάλων της!!! Ακόμα κι αν για ένα διάστημα κράτησε την ιδεολογία της (τώρα τη χάνει κι αυτήν), απέκτησε το πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα των εχθρών της – απλά το εξανθρώπισε με πολλή ζάχαρη. Υιοθέτησε δηλαδή την κατεστημένη αλλά επιστημονικά αστήριχτη άποψη ότι η οικονομία της αγοράς έχει μία και μόνο μία θεσμική έκφανση – ότι δεν μπορεί να στηθεί με πολλούς διαφορετικούς συνταγματικούς τρόπους και νομικές διευθετήσεις. Έτσι π.χ. κατέληξε να θεωρεί δεδομένο το χρηματο-οικονομικό καζίνο και την ουσιαστική απαλλαγή των τραπεζών από τη δραστηριότητα που συνιστά το βασικό λόγο ύπαρξής τους: τη δρομολόγηση των αποταμιεύσεων στην παραγωγική διαδικασία. Οι τράπεζες ξεφαντώνουν πλέον ρέμπελες στη διεθνή αρένα, αλλά δυστυχώς εξακολουθούν να πεθαίνουν (άρα και να στοιχίζουν) στη χώρα τους. Ταυτόχρονα, το κράτος δωροδοκεί τους πλούσιους ιδιώτες, μπας και φιλοτιμηθούν και φέρουν την ανάπτυξη - όπως μόνο αυτοί υποτίθεται ξέρουν. Η όλο και πιο περιορισμένη αναδιανομή δεν μπορεί να προσφέρει ούτε κοινωνικά περιεκτική ανάπτυξη ούτε και χαλάρωση μιας άκαμπτης ιεραρχικής οικονομίας.

Εν γένει, όλες οι σύγχρονες πολιτικές της σοσιαλδημοκρατίας αποσκοπούν στο να εξευμενίσουν τον δήθεν πάνσοφο αλλά μισοκοιμισμένο δράκο – τις παγκόσμιες αγορές του χρήματος. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει εξελιχθεί στο νέο Μέτερνιχ, στο σκληρό πυρήνα της αντίδρασης και της αντεπανάστασης, με ιδεολογικό τοτέμ μια δήθεν τεχνοκρατική αλλά στην πράξη βαθιά συντηρητική θεώρηση του κόσμου. Έτσι ακριβώς χάνει και το στοίχημα της μετα-φορντικής παραγωγικής δικτύωσης και σπρώχνει τους ψηφοφόρους της προς τα ακραία δεξιά, ιδεολογικά σαφώς πιο καυτά, σχήματα. Επιχείρησε με άλλα λόγια να φέρει στην πολιτική το Μεγάλο Ύπνο, αλλά αντί αυτού πέτυχε το Μεγάλο Αποχαιρετισμό. Βέβαια κράτησε το καλό της όνομα: είναι τόσο εύκολο να φαίνεσαι ρεαλιστής, όταν δέχεσαι τα πάντα...


Στην Ελλάδα μάλιστα η σοσιαλδημοκρατία έκανε και ένα βήμα παραπάνω: αυτοκτόνησε. Όχι επειδή πήρε τα σκληρά και άπονα δανεικά του Μνημονίου. Αυτό ήταν μεν λάθος, αλλά ανθρώπινο. Η συντεταγμένη άμεση χρεωκοπία ή μια πιο σκληρή διλημματική διαπραγμάτευση ή η ομαλή έξοδος από την Ευρωζώνη (έστω και προσωρινή), αν και ορθότερες αντικειμενικά και σαφώς πιο αναπτυξιακές λύσεις (όπως πληθώρα κορυφαίων πανεπιστημιακών σε Ευρώπη και Αμερική επέμενε – Ντάνι Ρόντρικ, Ρομπέρτο Ούνγκερ, Ρικάρντο Χάουσμαν, Ρίτσαρντ Φρίμαν από το Χάρβαρντ, Σάιμον Τζόνσον από το ΜΙΤ,  Κώστας Λαπαβίτσας από το Λονδίνο SOAS, Πολ Κρούγκμαν από το Πρίνστον και πάρα πολλοί άλλοι), ήταν λύσεις που απαιτούσαν λεπτούς χειρισμούς και είχαν κι αυτές ένα αρκετά μεγάλο κόστος. Και βέβαια η συναίνεση της κοινής γνώμης για αυτές τις πιο ας πούμε ριζοσπαστικές λύσεις δεν ήταν καθόλου δεδομένη – καθώς οι πολίτες είχαν παραπλανηθεί, από  την αυτονόητη  και μονόδρομη πορεία που προπαγάνδιζαν ΟΛΕΣ οι προηγούμενες (και η σημερινή επίσης) κυβερνήσεις. Όχι, λοιπόν, δεν ήταν τα ξένα, αν και κατά πολύ επαχθεστερα από τα προηγούμενα, δανεικά που πήρε η κυβέρνηση.

Πολύ πιο καταστροφική είναι η επιμονή της ότι δεν είναι εκ των ουκ άνευ η διαγραφή υπολογίσιμου μέρους του χρέους (κούρεμα). Ακόμα και οι μουτζαχεντίν των αγορών, το σύνολο των κατά τεκμήριο σοβαρών οικονομολόγων του πλανήτη (100%), ακόμα και οι σύμβουλοι αυτών που χάνουν τα χρήματά τους (!) είναι απόλυτα κατηγορηματικοί ως προς το κούρεμα: Είναι Α-ΠΑ-ΡΑΙ-ΤΗ-ΤΟ. Η ας πούμε ευγενής κυβερνητική τύφλωση ότι θα επιστρέψουμε και το τελευταίο σεντ είναι ακατανόητη και εξαιρετικά αποσταθεροποιητική για την Ελλάδα - και για την Ε.Ε.! Εγγυήσεις χωρίς νόημα, δεν πείθουν κανέναν. Οι αγορές βλέπουν μόνο μπροστά και δεν νοιάζονται για βικτωριανές ηθικές και αιώνιες υποσχέσεις. Εξίσου κατακριτέα είναι η αδιαφορία της κυβέρνησης για τα συμβόλαιά της με τους πολίτες της χώρας, όταν υπολογίζει αποκλειστικά και μόνο τα άλλα συμβόλαια, αυτά με τους ξένους πιστωτές. Μοιάζει με νέα κρυπτοαποικιοκρατία, αλλά, όχι, ούτε αυτή η στάση συνιστά την πτώση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Είναι κάτι άλλο, ακόμα πιο βαθύ.

Το πραγματικό έγκλημα της Ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας είναι η απίστευτη εκστρατεία κατασυκοφάντησης του μέσου εργαζόμενου Έλληνα ως τουλάχιστον συνένοχου, αν όχι και αυτουργού της κρίσης και της σαθρής ας πούμε ανάπτυξης και της πλημμύρας της χώρας από ξένα δανεικά (που πήγαν άλλωστε απευθείας στα χέρια της ελίτ). Του μέσου Έλληνα που την στήριξε και πίστεψε σε όλα τα δήθεν αυτονόητα -Ολυμπιάδα, τραπεζοκρατία, Ευρώ, χρηματοοικονομικό καζίνο-  που του ζήτησε η ίδια με αδιανόητη ανεμελιά να πιστέψει.
Το αμάρτημα της κυβέρνησης στην Ελλάδα είναι ότι αθώωσε τον εαυτό της και σύσσωμη την ελίτ και ενοχοποίησε βάναυσα και συστηματικά όλους τους υπόλοιπους – ειδικά μάλιστα τους ψηφοφόρους της. Χρησιμοποίησε φροϋδικά σχεδόν το φόβο και την ενοχή, για να πείσει ότι η δική της καθαρά πολιτική επιλογή για το Μνημόνιο ήταν απολίτικη, μονόδρομος και η μόνη ρεαλιστική για όσους έχουν ακόμα σώας τας φρένας. Απέκρυψε τη γόνιμη συζήτηση που γινόταν σε Ευρώπη και Αμερική για νέες και ρηξικέλευθες λύσεις στην Ελληνική κρίση και κόλλησε σε ένα πρωτόγονα ανόητο ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ. Δεν είχε καν το κουράγιο να κουβεντιάσει, μήπως και τρομάξει ο ευαίσθητος μπαμπούλας - οι διεθνείς αγορές του χρήματος. Η ρητορική της ενάντια σε φοροφυγάδες και ρεντιέρηδες, σε ομάδες συμφερόντων που  λυμαίνονται την αναδιανομή, ακυρώθηκε από το θρυλικό Όλοι Μαζί Τα Φάγαμε και τελικά το μόνο θύμα ήταν η ίδια η αναδιανομή.

Τρομοκράτησε αλύπητα τους συνταξιούχους και τους μικροκαταθέτες ότι δήθεν θα χάσουν (;) και τα λίγα που έχουν, ότι θα γίνουμε Ζιμπάμπουε (200%  ο πληθωρισμός με τη νέα δραχμή, γράφει ο κάθε άσχετος κατεστημένος δημοσιογράφος ) και Αλβανία του Χότζα (χωρίς τον Χότζα).
Έσπρωξε τους ψηφοφόρους της σε μια δουλική μοιρολατρεία, σε μια ενδεή αντιπάθεια προς την αληθινή δημοκρατία και το γενναίο διάλογο, τους αποξένωσε από όποια ανάγκη για αυτοδιάθεση, τους ξανάκανε (άτακτα) παιδιά που θέλουν να ξυπνήσουν και όλα να είναι εφιάλτης – δεν μπορεί, όχι, η μαμά Ευρώπη δε θα μας αφήσει ποτέ να χαθούμε, όχι αν είμαστε πολύ (μα πολύ) φρόνιμοι.

Προτίμησε δηλαδή η κυβέρνηση να χρεωκοπούμε κάθε μέρα από φόβο, για να μην τύχει και χρεωκοπήσουμε μία και καλή και το αντιμετωπίσουμε. Εκεί έδειξε η Ελληνική σοσιαλδημοκρατία ότι είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη  στη δήθεν  εμπιστοσύνη των αρπακτικών αγορών του χρήματος και τις αγκυλώσεις των πτωχευμένων τραπεζών. Και απορεί τώρα που τα θύματά της δεν έχουν περιπετειώδη διάθεση για ανάπτυξη και δίψα για το καινούργιο. Που όλο καταστροφολογούν και είναι απαισιόδοξα, και όλο τρέμουν τα καημένα. Quel dommage!


Η.Μ.


Απαραίτητη Σημείωση 1 :

Για να είμαστε δίκαιοι η αποστολή της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ήταν εξαιρετικά περίπλοκη. Έπρεπε να αντιμετωπίσει πρώτα τους σαρωτικούς αποκλεισμούς του μετεμφυλιακού κράτους και να αποκαταστήσει τα θύματα και κατόπιν να πετύχει τρεις επαναστάσεις μαζί στη δημόσια διοίκηση:
1) Τη γραφειοκρατική του 19ου αιώνα (για να πολεμήσει τους ντόπιους Βίκινγκς επιδρομείς επιχειρηματίες, τις ομάδες πίεσης, την πολιτική κλεπτοκρατία και τη διαφθορά)
2) την managerial του 20ου (για να μειώσει τα έξοδα και να μην εξαρτιέται από ξένα δανεικά)
3) και την προοδευτική του 21ου (για μια κοινωνικά περιεκτική χωρίς ιεραρχίες και αποκλεισμούς, συμμετοχική οικονομία).
Δυστυχώς προσπάθησε σποραδικά μόνο για τις δύο πρώτες, με πισωγυρίσματα  με μισή καρδιά με δήθεν κοσμοπολίτικη υπεροψία  και αφού απέτυχε παταγωδώς, με πρόφαση το συμμάζεμα αγκάλιασε παθιασμένα έναν άγριο νεοφιλελευθερισμό και  στράφηκε ανενδοίαστα εναντίον των απλών πολιτών και συνοδοιπόρων της! Λες και ήταν o μέσος εργαζόμενος που μαγείρεψε τα στατιστικά με την Goldman Sachs...

Απαραίτητη Σημείωση 2 :
Ψευδής Συνείδηση αλά Ελληνικά... 

http://thepressproject.gr/theme.php?type=blog&id=3794

 

Αυτό που καταλαβαίνεις.
Κούρεμα του χρέους και σιγουριά για τις τράπεζες ή δραχμή και ανασφάλεια για όλους.
Οι απόψεις διίστανται.

Το κειμενο λεει οτι καποιοι καταφεραν να εξαιρεθουν,γι'αυτο ρωταω.

Ισχυει?

 

[leonoro]

Το κειμενο λεει οτι καποιοι καταφεραν να εξαιρεθουν,γι'αυτο ρωταω.

Ισχυει?

Το κείμενο λέει- που ισχύει μάλλον - αν πρέπει να στο διαβάσω, κούρεμα 50% αλλά τα λεφτά μας.

 

Το κείμενο λέει- που ισχύει - αν πρέπει να στο διαβάσω, κούρεμα 50% αλλά τα λεφτά μας.

Τα λεφτα ΤΟΥΣ.

 

[Hirayama]

Αυτό που καταλαβαίνεις.
Κούρεμα του χρέους και σιγουριά για τις τράπεζες ή δραχμή και ανασφάλεια για όλους.
Οι απόψεις διίστανται.

είσαι βαθειά νυχτωμένος.....

http://thepressproject.gr/external.php?link=http://bit.ly/vsrrJD&id=6306

Myth #6: Exit from the Eurozone would be the worst possible outcome.



[size=14pt]Having your own currency confers several advantages that had become extremely
underappreciated during the boom years of the Eurozone.
[/size]
First, there is little doubt among economists that the easiest mechanism for a country to
gain international competitiveness is to have its currency depreciate.  With exit from the
Eurozone, cars and i-phones will become more expensive but food might actually
become cheaper.  In fact, the introduction of the euro brought distortions in relative prices
that economists to this day have trouble understanding, and the introduction a new
drachma might help partially reverse these distortions.  Regardless of that, though, the
benefits of having your own currency as a way of adjusting to international shocks and
international competitiveness are well-known and quantitatively important.  

Second, having your own currency implies you tailor monetary policy to the country’s
immediate needs, instead of having it determined by the needs of the most influential
country in a monetary union which are unlikely to be aligned with your own needs.  This
is especially important in periods or recession and depression like the one currently
Greece is in.

Third, the experience of the past eighteen months has amply demonstrated that being in
the Eurozone is incompatible with democracy in Greece and national sovereignty.9  As
discussed above (on Myth #5) following the current path holds more of the same.  The
only possibility of remaining within the Eurozone and Greeks having any say is to have
political unification of all the Eurozone countries with full democratic rights for all the
citizens of its constituent countries.  That would bring some democratic legitimacy in the
Eurozone, although that would be the end of all national sovereignties.  However, not
even political unification is likely, let alone political unification with democracy
Eurozone-wide.

Democratic legitimacy and national determination are not just abstract concepts that are
disconnected to people’s everyday lives and their work.  For the merchant it implies the
government’s policy towards banks and liquidity in general takes their interests into
account.  For the worker it implies that their concerns for unemployment and inflation
will have to be heard in Athens instead of (not be heard) in Berlin, Frankfurt, or Brussels.  
The local industrialist will also have a chance to be heard and influence policy.

Thus, economic reasons, democratic legitimacy, national sovereignty, and even basic
dignity are all related and point to Greece having its own currency.  Most of those who
object to exit from the Eurozone are mainly concerned with the costs of transition.  
Won’t the foreign debt burden increase even more due to devaluation?  How will the
banks adjust to the change in currencies?  How will the country import essential items
like petroleum and pharmaceuticals?  What will happen to bank deposits?   Won’t all this
create total chaos?

Those, and many others, are fair questions to ask.  What is important is how competent,
honest, and ready to defend Greek interests will be those who manage the transition; how
fast and flexible will they be in adjusting as unforeseen problems crop up; how able will
they be in articulating their actions to the Greek people so that negative reactions are
minimized.  A completely uncontrolled and unplanned exit from the Eurozone will be
chaotic and a lot more painful than a controlled and well-planned one.

Going back to the questions about the transition period, I start with the first one on the
debt burden:  As noted above, almost all non-troika debt has been issued under Greek law
and was contracted in the country’s national currency which would have been the euro
before the transition but, after the transition, all financial assets and debts would become
denominated in the new currency at the rate prescribed on the first day of transition.  
Legal arguments would be made for and against the denomination of old debts in “new
drachmas” but the ultimate arbiter of this dispute would be Greek courts.  Since both
bank deposits and other debts would also become denominated in new drachmas it would
be difficult to argue that public debt should not.  This denomination of debts would also
provide an incentive to other countries not to encourage a rapid and undue depreciation of
the new drachma.

The adjustment of the banking system will take some time with many twists and turns
that cannot all be predicted in advance, but the problems should be manageable.  As
former Czech President Vaclav Klaus mentioned, based on the experience of the breakup
of Czechoslovakia and the currency transition there, exiting the Eurozone will not
involve overwhelming logistical problems.

Naturally, capital controls will need to be imposed and other measures will have to be
taken to ration foreign exchange for the importation of essential items.

Bank deposits will automatically be adjusted to the new currency as will be all domestic
debts.  Inevitably, net creditors will lose some and net debtors will gain in the short run
but even net creditors might gain in the long run since the economy can be expected to
grow faster than if it were to remain within the Eurozone.

The transition will be difficult and painful but, if managed properly, the pain will be short
term.  With its own currency the Bank of Greece and the government will be able to
inject much needed liquidity in a currently dying domestic market due to an extreme
shortage of credit and liquidity.  The increased liquidity along with the beneficial effects
of depreciation through import substitution, reduced imports, and possibly increased
exports will bring the economy back to life and increase employment.  Of course, the
government will have to negotiate a narrow path between increased liquidity and keeping
inflation within reasonable levels.

While many economists located outside the Eurozone, including figures like Paul
Krugman and Martin Feldstein, recognize the benefits or even the necessity of Greece
exiting the Eurozone, most economists within it have studiously avoided even mentioning
the subject.  Some studies by banks present scenarios that are rather bleak.  UBS (2011),
for example, claims that Greece’s GDP will be cut in half if it were to leave the
Eurozone.  Leaving aside the fact that Greece’s GDP could be in a few years half of what
it was in 2009 by following the path prescribed by the troika, the assumption of the study
is that any devaluation of the new drachma will be immediately matched by increased
tariffs from EU countries.  Such a threat of retaliation is also mentioned by others.
The question is who would have an interest in implementing such retaliatory tactics,
coordinating them EU-wide, and what would that imply for today’s world trading
system?  To engage in such retaliatory activity, all the EU countries would have to agree,
when some of them would also be seriously contemplating exit from the Eurozone.  Why
would they want to effectively foreclose such an option to themselves?  Moreover, such a
retaliatory tariff would have serious implications not just for the future of the EU but for
today’s globalized world trading system.  It would be the beginning of the end of the
world as we know it and every country would want to protect itself and its people from
the coming tsunami.

That would actually be an additional argument for Greece having its own currency, so as
to maintain maximum flexibility in its economic policies, in a much less globalized and
possibly poorer world.

[size=18pt]It should be finally noted that the Eurozone is likely to break up regardless of what
Greece does.[/size]  The real alternatives are political unification and breakup.  Anything in
between cannot be sustained, either politically or economically.  Since political
unification is not in the cards, it is largely of question of when and how the breakup will
occur.  
In any case, it is highly imperative that, regardless who is in charge of the government,
the Bank of Greece and the Ministry of Finance have teams secretly working on the
scenario of Eurozone exit.  That could make the difference between a chaotic exit and a
well-planned one.  

Finally, a default and exit from the Eurozone would not have to be done in an overtly
adversarial fashion with Germany and other Eurozone countries.  Once such a move
becomes clear or inevitable by circumstances as it might well become, it would be in the
interest of all parties to make its effects as smooth as possible. There are many economic
and political constituencies within Germany that would find such a possibility welcome
and a mutually advantageous move for Greece, Germany, and for the future of a more
cohesive and sustainable Eurozone.  There would be also no reason for Greece to leave
the EU or for other countries to demand its expulsion.  The apocalyptic scenarios that are
circulated are sometimes just part of the negotiating tactics used by one side to prevent
another side from doing what they don’t want them to do but they do not necessarily have
much basis in fact.  



------------------------------------------------------------------------------------------                                                
9
As developed by Rodrik (2011) and as applied to the Eurozone by O’Rourke (2011), there is a
fundamental political “trilemma” between democracy, national determination, and economic globalization.  
You cannot have all three of them simultaneously.  By being part of the Eurozone (an instance of economic
globalization), you normally give up some national determination, but in the case of Greece even
democracy has substantially eroded since all major decisions dictated by the troika are voted against strong
popular opposition, and arguably in the case of major votes without the 2/3 majority required by the
country’s Constitution.  

-------------------------------------------------------------------------------------------

 

[1personanongrata]

η μεγάλη πλάκα είναι ότι μας έχουν πρήξει τ αρχίδια με το ευρώ, οι αδύναμες χώρες με ευρώ πνέουν τα λοίσθια και οι άλλες που είναι εκτός κεντάνε.

τι να πει κανείς.....

 

[Hirayama]

Ξεβουλώστε τα αυτιά σας από τους Τρεμοπρετεντέρηδες και ξεπλύντε τα ματια σας απ' τους Τσιμοκαψήδες !


Μην αναμασατε τα σκουπίδια των καθεστωτικών ΜΜΕ !


Η Ελλάδα δε σωζεται με την τροικα - αντιθέτως αιμορραγεί συνεχώς !

 

[leonoro]

είσαι βαθειά νυχτωμένος.....

http://thepressproject.gr/external.php?link=http://bit.ly/vsrrJD&id=6306

Myth #6: Exit from the Eurozone would be the worst possible outcome.



[size=14pt]Having your own currency confers several advantages that had become extremely
underappreciated during the boom years of the Eurozone.
[/size]
First, there is little doubt among economists that the easiest mechanism for a country to
gain international competitiveness is to have its currency depreciate.  With exit from the
Eurozone, cars and i-phones will become more expensive but food might actually
become cheaper.  In fact, the introduction of the euro brought distortions in relative prices
that economists to this day have trouble understanding, and the introduction a new
drachma might help partially reverse these distortions.  Regardless of that, though, the
benefits of having your own currency as a way of adjusting to international shocks and
international competitiveness are well-known and quantitatively important.  

Second, having your own currency implies you tailor monetary policy to the country’s
immediate needs, instead of having it determined by the needs of the most influential
country in a monetary union which are unlikely to be aligned with your own needs.  This
is especially important in periods or recession and depression like the one currently
Greece is in.

Third, the experience of the past eighteen months has amply demonstrated that being in
the Eurozone is incompatible with democracy in Greece and national sovereignty.9  As
discussed above (on Myth #5) following the current path holds more of the same.  The
only possibility of remaining within the Eurozone and Greeks having any say is to have
political unification of all the Eurozone countries with full democratic rights for all the
citizens of its constituent countries.  That would bring some democratic legitimacy in the
Eurozone, although that would be the end of all national sovereignties.  However, not
even political unification is likely, let alone political unification with democracy
Eurozone-wide.

Democratic legitimacy and national determination are not just abstract concepts that are
disconnected to people’s everyday lives and their work.  For the merchant it implies the
government’s policy towards banks and liquidity in general takes their interests into
account.  For the worker it implies that their concerns for unemployment and inflation
will have to be heard in Athens instead of (not be heard) in Berlin, Frankfurt, or Brussels.  
The local industrialist will also have a chance to be heard and influence policy.

Thus, economic reasons, democratic legitimacy, national sovereignty, and even basic
dignity are all related and point to Greece having its own currency.  Most of those who
object to exit from the Eurozone are mainly concerned with the costs of transition.  
Won’t the foreign debt burden increase even more due to devaluation?  How will the
banks adjust to the change in currencies?  How will the country import essential items
like petroleum and pharmaceuticals?  What will happen to bank deposits?   Won’t all this
create total chaos?

Those, and many others, are fair questions to ask.  What is important is how competent,
honest, and ready to defend Greek interests will be those who manage the transition; how
fast and flexible will they be in adjusting as unforeseen problems crop up; how able will
they be in articulating their actions to the Greek people so that negative reactions are
minimized.  A completely uncontrolled and unplanned exit from the Eurozone will be
chaotic and a lot more painful than a controlled and well-planned one.

Going back to the questions about the transition period, I start with the first one on the
debt burden:  As noted above, almost all non-troika debt has been issued under Greek law
and was contracted in the country’s national currency which would have been the euro
before the transition but, after the transition, all financial assets and debts would become
denominated in the new currency at the rate prescribed on the first day of transition.  
Legal arguments would be made for and against the denomination of old debts in “new
drachmas” but the ultimate arbiter of this dispute would be Greek courts.  Since both
bank deposits and other debts would also become denominated in new drachmas it would
be difficult to argue that public debt should not.  This denomination of debts would also
provide an incentive to other countries not to encourage a rapid and undue depreciation of
the new drachma.

The adjustment of the banking system will take some time with many twists and turns
that cannot all be predicted in advance, but the problems should be manageable.  As
former Czech President Vaclav Klaus mentioned, based on the experience of the breakup
of Czechoslovakia and the currency transition there, exiting the Eurozone will not
involve overwhelming logistical problems.

Naturally, capital controls will need to be imposed and other measures will have to be
taken to ration foreign exchange for the importation of essential items.

Bank deposits will automatically be adjusted to the new currency as will be all domestic
debts.  Inevitably, net creditors will lose some and net debtors will gain in the short run
but even net creditors might gain in the long run since the economy can be expected to
grow faster than if it were to remain within the Eurozone.

The transition will be difficult and painful but, if managed properly, the pain will be short
term.  With its own currency the Bank of Greece and the government will be able to
inject much needed liquidity in a currently dying domestic market due to an extreme
shortage of credit and liquidity.  The increased liquidity along with the beneficial effects
of depreciation through import substitution, reduced imports, and possibly increased
exports will bring the economy back to life and increase employment.  Of course, the
government will have to negotiate a narrow path between increased liquidity and keeping
inflation within reasonable levels.

While many economists located outside the Eurozone, including figures like Paul
Krugman and Martin Feldstein, recognize the benefits or even the necessity of Greece
exiting the Eurozone, most economists within it have studiously avoided even mentioning
the subject.  Some studies by banks present scenarios that are rather bleak.  UBS (2011),
for example, claims that Greece’s GDP will be cut in half if it were to leave the
Eurozone.  Leaving aside the fact that Greece’s GDP could be in a few years half of what
it was in 2009 by following the path prescribed by the troika, the assumption of the study
is that any devaluation of the new drachma will be immediately matched by increased
tariffs from EU countries.  Such a threat of retaliation is also mentioned by others.
The question is who would have an interest in implementing such retaliatory tactics,
coordinating them EU-wide, and what would that imply for today’s world trading
system?  To engage in such retaliatory activity, all the EU countries would have to agree,
when some of them would also be seriously contemplating exit from the Eurozone.  Why
would they want to effectively foreclose such an option to themselves?  Moreover, such a
retaliatory tariff would have serious implications not just for the future of the EU but for
today’s globalized world trading system.  It would be the beginning of the end of the
world as we know it and every country would want to protect itself and its people from
the coming tsunami.

That would actually be an additional argument for Greece having its own currency, so as
to maintain maximum flexibility in its economic policies, in a much less globalized and
possibly poorer world.

[size=18pt]It should be finally noted that the Eurozone is likely to break up regardless of what
Greece does.[/size]  The real alternatives are political unification and breakup.  Anything in
between cannot be sustained, either politically or economically.  Since political
unification is not in the cards, it is largely of question of when and how the breakup will
occur.  
In any case, it is highly imperative that, regardless who is in charge of the government,
the Bank of Greece and the Ministry of Finance have teams secretly working on the
scenario of Eurozone exit.  That could make the difference between a chaotic exit and a
well-planned one.  

Finally, a default and exit from the Eurozone would not have to be done in an overtly
adversarial fashion with Germany and other Eurozone countries.  Once such a move
becomes clear or inevitable by circumstances as it might well become, it would be in the
interest of all parties to make its effects as smooth as possible. There are many economic
and political constituencies within Germany that would find such a possibility welcome
and a mutually advantageous move for Greece, Germany, and for the future of a more
cohesive and sustainable Eurozone.  There would be also no reason for Greece to leave
the EU or for other countries to demand its expulsion.  The apocalyptic scenarios that are
circulated are sometimes just part of the negotiating tactics used by one side to prevent
another side from doing what they don’t want them to do but they do not necessarily have
much basis in fact.  



------------------------------------------------------------------------------------------                                                
9
As developed by Rodrik (2011) and as applied to the Eurozone by O’Rourke (2011), there is a
fundamental political “trilemma” between democracy, national determination, and economic globalization.  
You cannot have all three of them simultaneously.  By being part of the Eurozone (an instance of economic
globalization), you normally give up some national determination, but in the case of Greece even
democracy has substantially eroded since all major decisions dictated by the troika are voted against strong
popular opposition, and arguably in the case of major votes without the 2/3 majority required by the
country’s Constitution.  

-------------------------------------------------------------------------------------------

Hirayama, Hayabousa για να τελειώνουμε. Δεν είναι ότι το ευρώ δεν είναι επιζήμιο για τη χώρα, είναι ότι η δραχμή θα ήταν άκομα πιο επιζήμια  αυτή τη στιγμή. Αν, Αν, Αν ήμασταν μια άλλη χώρα μπορεί. Αν γινόταν πριν το 2002 θα ήταν καλά, τώρα με  165% ελλειμμα και  παραγωγή γκάου δεν.

 

[1personanongrata]

Hirayama, Hayabousa για να τελειώνουμε. Δεν είναι ότι το ευρώ δεν είναι επιζήμιο για τη χώρα, είναι ότι η δραχμή θα ήταν άκομα πιο επιζήμια  αυτή τη στιγμή. Αν, Αν, Αν ήμασταν μια άλλη χώρα μπορεί. Αν γινόταν πριν το 2002 θα ήταν καλά, τώρα με  165% ελλειμμα και  παραγωγή γκάου δεν.

σαφως και είναι
στο χω ξαναπεί.
ισχυρό νόμισμα σε μια πεθαμένη οικονομία είναι επιστημονικά οικονομική ανωμαλία.
και οι ανώμαλοι στο ισλάμ απαγχονίζονται και στον χριστιανισμό απομονώνονται

 

[leonoro]

σαφως και είναι
στο χω ξαναπεί.
ισχυρό νόμισμα σε μια πεθαμένη οικονομία είναι επιστημονικά οικονομική ανωμαλία.
και οι ανώμαλοι στο ισλάμ απαγχονίζονται και στον χριστιανισμό απομονώνονται

Το σενάριο του hirayama εκτός από ανεδαφικό είναι και καταστροφικό.
Ανάπτυξη με ισχυρό νόμισμα γίνεται δύσκολα.
Μας αφήνουν εντός ΕΕ, με δραχμή, κούρεμα και αρωγή; Πριτσ.
Οπότε τα λοιπά δεν είναι σοβαρά

 

[tramountana]

επειδη σε αναγκαζει η ΕΕ και οι "αγορες" να τα αγοραζεις ολα απεξω...

κοβεις λοιπον τα δεσμα με τους αλητες, φιαχνεις δικο σου νομισμα, επενδυεις στην παραγωγη και τους γραφεις ολους στα @@ σου....

εν τω μεταξυ, απαιτεις και το 1,2 τρις που σου χρωστα η Γερμανια και που τωρα κανει οτι δεν ξερει τιποτα....

αυτα βεβαια απαιτουν πολιτικους με @@, γιαυτο η πρωτη σου κινηση ειναι να στειλεις ΟΛΟ το συρφετο της βουλης σπιτι του (στην καλυτερη)

και φυσικα μέχρι να αποδώσει η παραγωγή (η οποία για να στηθεί χρειάζεται και εξοπλισμό τον οποίο φυσικά δεν μπορείς να αγοράσεις με τις δραχμές που έχεις τυπώσει) έχεις περίπου 350.000 θανάτους από πείνα... δεν πειράζει βέβαια παράπλευρες απώλειες είναι

και όσο για την απαίτηση πολύ ωραία .. μπορείς να απαιτείς όσο γουστάρεις.. αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάρεις κιόλας... μπορεί να σου ξαποστείλουν και πακεταρισμένους πίσω καμμιά 200.000 μετανάστες που δεν έχουν πάρει την γερμανική υπηκοότητα έτσι για να έχεις...