Είναι λοιπόν προφανές, πως άπαντες είναι ευτυχισμένοι, το δε ΧΑΑ χθές, πιο ευτυχισμένο από όλους. Οι δε τράπεζες που σε λίγες ημέρες - εβδομάδες - θα καταστούν "εθελόντριες", ακόμη πιο ευτυχισμένες.
Οσα ξέρουν οι έλληνες επενδυτές δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Πάντως επιστημονικώς το φαινόμενο του limit up σε μετοχές εταιρειών, που σε λίγες μέρες επισήμως, θα γράψουν τεράστιες ζημίες και θα μπουν υπό υπερδεκαετή ομηρία, ΔΕΝ εξηγείται.
Μπορεί ενδεχομένως, να εξηγείται, στην επί μήνες καταπιεσμένη ψυχοσύνθεση γραφικών πρασινογαλάζιων και κοκκινομαύρων οπαδών, που τώρα και καλυπτόμενοι από τη μαζική και σκανδαλώδη παράσταση των ΜΜΕ και του κυβερνητικού θιάσου, βρήκαν μοναδική ευκαιρία, να εμφανιστούν "δικαιωμένοι" από τις εξελίξεις.
Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα?
Κατ' αρχήν, restricted default καθώς και selective default είναι κάποιες αξιολογήσεις των FITCH καιS&P αντίστοιχα (η MOODY's δεν έχει ανάλογη αξιολόγηση) για να δηλώσουν ότι ο εκδότης ομολόγων αθέτησε ΜΕΡΟΣ των υποχρεώσεών του. Είτε ως προς κάποια δόση, είτε ως προς το κεφάλαιο, είτε για μια σειρά ομολόγων κλπ. Πρακτικά σημαίνουν το ίδιο πράγμα και αφορούν στους πελάτες των οίκων. Τι σημαίνει για εμάς;
Απλούστατα:
Κατάπτωση εγγυήσεων των collaterals που έχουν καταθέσει οι ελληνικές ή όποιες άλλες τράπεζες στην ΕΚΤ ή σε άλλα ιδρύματα για να αντλήσουν ρευστότητα. Βεβαίως, εμμέσως η ΕΚΤ δήλωσε ότι θα τα δέχεται αλλά μέσα από ένα περίπλοκο σύστημα εγγυοδοσίας. Αλλά τι γίνεται αν κάποιος (τράπεζα, ασφαλιστικό ταμείο, fund κλπ) κάτοχος γενικά ομολόγου σε αυτή τη βαθμίδα αξιολόγησης βρεθεί σε αυτή την κατάσταση; ΑΝ το έχει ασφαλίσει με CDS ή άλλο προϊόν ασφάλισης χρέους θα ζητήσει να αποζημιωθεί. Ειδάλλως θα υποστεί ζημία, περιορισμένη βέβαια λόγω των πρόσφατων μέτρων της Ευρωζώνης αλλά ζημία.
Αυτή η ζημία θα αρχίσει να απλώνεται σαν μια κηλίδα από μελάνι στο ευρύτερο χρηματοπιστωτικό σύστημα γιατί τα ελληνικά όπως και όλα τα άλλα ομόλογα βέβαια, έχουν τιτλοποιηθεί μέσα από ένα δαιδαλώδες σχήμα παράγωγων προϊόντων μεταξύ διαφόρων εμπλεκομένων (τράπεζες, funds, χρηματιστηρια κλπ). Θα συμπαρασύρει δηλαδή η κατάπτωση του ελληνικού ομολόγου την αξία των προϊόντων εντός των οποίων βρίσκεται "κρυμμένο" ενώ παράλληλα αυτές οι ζημίες και οι συνακόλουθες υποβαθμίσεις θα "ροκανίζουν" προϋπολογισμούς.
Επιπλέον, αν εξαιρέσει κανείς την ΕΚΤ κανείς άλλος δεν μπορεί να δεχτεί τέτοιας αξιολόγησης τίτλους και ακόμη χειρότερα δεν μπορεί να δεχτεί οποιαδήποτε αξία πλην ρευστού προερχόμενη από χώρα ή τράπεζα με αυτήν την πιστοληπτική (αν)ικανότητα.
Πρακτικά η μοναδική πηγή ρευστότητας για τη χώρα και το σύστημα είναι η ΕΚΤ και οι άλλοι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Αν αυτό είναι καλό; Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. Αν το συγκρίνει με το μηδέν (στάση πληρωμών) είναι θετικό. Αν το συγκρίνει με τη ρευστότητα που θα ΕΠΡΕΠΕ να έχει το σύστημα (χώρα, τράπεζες, ταμεία, επιχειρήσεις, νοικοκυριά κλπ) τότε μάλλον είναι για κλάματα. Και μιλάμε βέβαια για 30 χρόνια, όχι για 30 μήνες.
Η απόφαση δική σας!
