[size=20pt]
Το ΔΝΤ απλά θα αναβάλλει τη χρεοκοπία;[/size]
Μια φίλη μου μετά από μερικά χρόνια σε κάποια ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, διορίστηκε σε ένα δημόσιο σχολείο. Ήταν αυτό που ήθελε να κάνει στη ζωή της και είχε όρεξη για δουλειά.
Μετά από μερικές εβδομάδες πήγε στο διευθυντή και του ζήτησε ένα πρότζεκτορα για να συνδυάζει το μάθημα με προβολές διαφανειών. Όταν οι παλαιότεροι συνάδελφοι έμαθαν περί αυτού φρόντισαν να της δείξουν τη δυσαρέσκεια τους.
Οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν τι είναι προτζέκτορας πόσο μάλλον πως δουλεύει και σε τι χρησιμεύει. Έπεσε όμως σε φιλοπρόοδο διευθυντή ο οποίος αν και δεν ήξερε περί τίνος ακριβώς επρόκειτο της έδωσε το κλειδί μιας αποθήκης του σχολείου. Η αποθήκη ήταν γεμάτη με τεχνολογικό εξοπλισμό, υπολογιστές, φωτοτυπικά, τηλεοράσεις, και φυσικά προτζέκτορες...
Στο ταμείο του σχολείου για τα αναλώσιμα μάλιστα υπήρχε και ειδική πρόβλεψη για τις διαφάνειες και ό,τι άλλο χρειαζόταν.
Ο εξοπλισμός αποθηκευόταν όπως ερχόταν από το υπουργείο παιδείας, γιατί κανείς δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτόν. Μετά από μερικές εβδομάδες κάποιοι πιο διαλλακτικοί στους νεωτερισμούς συνάδελφοι, από αυτούς που ανησυχούσαν ότι ο προτζέκτορας μπορεί να προδώσει την αδιαφορία τους, αφού είδαν ότι ο χειρισμός του δεν ήταν δα και περίπλοκος όπως αυτός ενός ιπτάμενου δίσκου, ζήτησαν να τον δανειστούν.
Πριν λίγα χρόνια κάποιος γνωστός μου είχε βαρεθεί να πληρώνει ιδιωτικά σχολεία για στοιχειώδεις εκπαιδευτικές υπηρεσίες. Πόσο μάλλον όταν από αυτά που του έλεγε η κόρη του και από αυτά που του είπε ο μαθηματικός κατάλαβε ότι το ζητούμενο ήταν εκτός του ιδιωτικού να πληρώσει και κάποια ιδιαίτερα αυτόν τον κύριο. «Πως εξηγείτε του είπα μια μαθήτρια που όλα τα χρόνια έβγαζε μαθηματικά 18 στο πρώτο δικό σας τρίμηνο να παίρνει 11;» «Ο κάθε μαθηματικός έχει τα δικά του στάνταρς... απάντησε μεταξύ άλλων μαθηματικός, λέγοντας ότι μέσες άκρες ότι έχει δυνατότητες το παιδί αλλά θέλει δουλειά...
Στα υπόλοιπα τρίμηνα το 11 έφτασε να γίνει μέχρι και 14 και στο τέλος το παιδί έγραψε 20 για να βγάλει μέσο όρο γύρω στο 15.
«Αυτό ήταν, μου είπε, αποφάσισα να κοιτάξω να μεταφέρω το παιδί στο δημόσιο της γειτονιάς. Ρώτησα λοιπόν μερικούς φίλους που είχαν παιδιά στο δημόσιο της γειτονιάς. Ο ένας μου είπε ότι εκείνη τη χρονιά η κόρη του έκανε όλα τα φιλολογικά με ιδιαίτερα στο σπίτι. Η φιλόλογος που είχε στο σχολείο είχε πρόβλημα με το αλκοόλ και δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της. Όταν το επεσήμανα αυτό με άλλους γονείς στο διευθυντή, μας απάντησε ότι δυστυχώς ο κανονισμός δεν του επιτρέπει να κάνει κάτι. Κάποιος άλλο μου είπε ότι ο γιος του έκανε φυσική ιδιαίτερα γιατί η φυσικός στο σχολείο είχε πάρει αναρρωτική άδεια επειδή κάποια πυρκαγιά πέρασε κοντά από το σπίτι και έπαθε κλονισμό. Εν ολίγοις μου μετέφερε ότι το ψάρεμα μαθητών για ιδιαίτερα εδώ γινόταν φανερά και πιεστικότερα και γι’ αυτό αποφάσισα να συνεχίσω να πληρώνω το ιδιωτικό...».
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στην υγεία, στις μεταφορές και γενικώς σε κάθε υπηρεσία και προϊόν. Η διάλυση του κράτους και των υπηρεσιών που προσφέρει έχει χαμηλώσει τον πήχη και στον ιδιωτικό τομέα...
Το ζήτημα όπως καταλαβαίνετε δεν είναι αν το ΔΝΤ μας κόψει κονδύλια για την παιδεία όπως ανησυχούμε πολλοί. Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορεί να μας κόψει συνήθειες και νοοτροπίες δεκαετιών. Αυτό πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. Πόσο μάλλον που η πολιτική ηγεσία δέσμια του πολιτικού κόστους δεν τολμά ούτε να σκεφτεί κάτι παραπέρα από τη σύγχυση που την διακρίνει.
Δεν αρκεί λοιπόν το ΔΝΤ με τις λογιστικές δίκαιες ή άδικες παρεμβάσεις του. Αυτό που μας εξασφαλίζει το ΔΝΤ και το ΕΝΤ είναι να πάμε τη χρεοκοπία τρία χρόνια αργότερα. Μετά τι θα γίνει;
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια επανάσταση. Όχι μια επανάσταση εναντίον κάποιου ή υπέρ μιας ουτοπίας, σαν την γαλλική και τη ρώσικη που οδήγησαν στο λιμό, την παντελή εξαθλίωση, την τρομοκρατία και τον ολοκληρωτισμό. Μια επανάσταση που δεν θα ανακαλύψει τον τροχό, αλλά το αυτονόητο. Αυτό που έχουν ανακαλύψει εδώ και δεκαετίες οι περισσότερες άλλες δημοκρατίες. Μια ειρηνική επανάσταση υπέρ του αυτονόητου, να κάνει ο καθένας απλά αυτό που πρέπει και αυτό για το οποίο πληρώνεται.
Επανάσταση χρειαζόμαστε λοιπόν όχι εμφύλιο όπως ονειρεύονται οι κουφιοκεφαλάκηδες των δυο άκρων. Με το φτωχό τους μυαλό ότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται...
που μας 
