ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΚΟΛΟΣ
Μέγας
- Εγγρ.
- 26 Μαρ 2012
- Μηνύματα
- 11.875
- Like
- 14.863
- Πόντοι
- 3.656
Διάψευσέ με λοιπόν. Ρίξε τα στοιχεία σου. ΑΝ έχειςΣτα παπαριά μου το τι πιστεύεις
Διάψευσέ με λοιπόν. Ρίξε τα στοιχεία σου. ΑΝ έχειςΣτα παπαριά μου το τι πιστεύεις
τι να απαντήσω ρε ηλίθιε ? μιλάς για στατιστική σε μία κατάσταση κάποιων που βρίσκονται στα πρόθυρα του θανάτου ??
ηλίθιε
Διάψευσέ με λοιπόν. Ρίξε τα στοιχεία σου. ΑΝ έχεις
το κομμάτι με το αεροπλάνο δεν αντέχει σε λογική κριτική. Μπορεί αυτός που το υποστηρίζει να μας πληροφορήσει πόσοι ήταν σε αεροπλάνο που έπεφτε και είδαν άθεους που άλλαξαν γνώμη; Σε ποιο ποσοστό; Πως μας το μετέφεραν; Ήταν το στατιστικό δείγμα αντιπροσωπευτικό; Πού είχε εκπαιδευτεί ο Παρατηρητής Πτώσεων Αεροπλάνων; Οι θρήσκοι άρχισαν να ουρλιάζουν και να ψάχνουν το αλεξίπτωτο, ή έκατσαν και προσεύχονταν με γαλήνη προσευχόμενοι να τους σώσει ο Πανάγαθος ;
Με κάτι τέτοιες φωτογραφίες με πιάνουν τα νεύρα μου !!
Πως διάολο απο το μπροστινό θέμα της φωτογραφίας καταλήξαμε στο πίσω ( το background ). ???
Σωστός !!!θα σου πω εγώ... αρχές της δεκαετίας του 50 η Ελλάδα έβγαινε βαριά λαβωμένη από μια τετραετή κατοχή και έναν πενταετή εμφύλιο πόλεμο με τις υποδομές της κατεστραμένες και την ύπαιθρο ερημωμένη και το 70% του πληθυσμού της μαζεμένο στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη (οι περίφημοι ανταρτόπληκτοι) ...
το πρόβλημα της στέγης (που ήταν ήδη οξυμένο μετά την μικρασιατική καταστροφή και τα 2 εκατομύρια ξεριζωμένων της Ιωνίας) ήταν τεράστιο... θα θυμάσαι φαντάζομαι τις ελληνικές ταινίες της εποχής με τα δωμάτια γύρω από την κοινή αυλή στα οποία στεγαζόταν καμμιά δεκαπενταριά οικογένειες...
αρκεί να δούμε ότι μέχρι το 1955 ίσχυε στα αστικά κέντρα το περίφημο ενοικιοστάσιο σύμφωνα με το οποίο δεν μπορούσε να αποβληθεί ενοικιαστής ακόμη και αν πχ το παιδί του ιδιοκτήτη ήθελε να στεγάσει την οικογένεια του... (ιδιοκατοίκηση)...
η σωστή πολιτική θα ήταν η επέκταση του σχεδίου πόλης σε συνδυασμό με προσπάθειες ανάκαμψης της υπαίθρου (ώστε να επιστρέψουν οι σωρευθέντες στα αστικά κέντρα στους τόπους τους)... και τα δύο θέλανε όμως πολλά λεφτά που δεν υπήρχαν... το σχέδιο Μάρσαλ και τα κεφάλαια του απαιτούσαν άμεσες επενδύσεις και χρήσεις τους με αποτέλεσμα η βιομηχανία να αναγεννάται στα αστικά κέντρα...
από την άλλη η επέκταση του σχεδίου πόλης ήταν εφικτή μεν (υπήρχαν τεράστιες εκτάσεις στην Αττική δημόσιες, ημιδημόσιες ή αδέσποτες οι οποίες μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για σχεδιασμό πόλης) αλλά το πρόβλημα με την επέκταση του σχεδίου πόλης ήταν οι υποδομές δηλαδή φως νερό τηλέφωνο αποχέτευση συγκοινωνία... λεφτά για αυτά δεν υπήρχαν οπότε δόθηκε η λύση για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών του πληθυσμού της καθ ύψος επέκτασης δηλαδή των πολυκατοικιών... σε συνδυασμό με το γενικό μπάχαλο της διοίκησης και την ελληνική πονηριά και λαμογιά φτάσαμε σε αυτό το χάλι
από διήγησεις της Μ. Ζαγορησίου (αρχιτέκτων στο γραφειο Δοξιάδη), Ε.Γιαννουλέλη (πολεοδόμος στο Υπουργείο Οικισμού) και Β.Βασιλειάδη (αρχιτέκτων στο Υπουργείο Οικισμου)
Ειδικά ο δεύτερος μου τόνισε ότι όλες οι προσπάθειες βελτίωσης της κατάστασης σκόνταφταν σε δικαστικές αποφάσεις οι οποίες για λόγους ισότητας επέβαλλαν την συνέχιση των ιδίων πολεοδομικών κανόνων σε αδόμητα οικόπεδα (πχ ξεκίνησαν να χτίζονται εξαώροφες οικοδομές σε έναν δρόμο και μετά από πέντε χρόνια αποφασίστηκε να αλλάξει ο οικοδομικός κανονισμός και να γίνονται μέχρι τριώροφα με υποχρεωτική πρασιά .... οι ιδιοκτήτες των αδομήτων οικοπέδων προσέφυγαν στην δικαιοσύνη και πέτυχαν να διατηρηθούν για λόγους ισότητας οι ίδιοι κανόνες)
θα σου πω εγώ... αρχές της δεκαετίας του 50 η Ελλάδα έβγαινε βαριά λαβωμένη από μια τετραετή κατοχή και έναν πενταετή εμφύλιο πόλεμο με τις υποδομές της κατεστραμένες και την ύπαιθρο ερημωμένη και το 70% του πληθυσμού της μαζεμένο στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη (οι περίφημοι ανταρτόπληκτοι) ...
το πρόβλημα της στέγης (που ήταν ήδη οξυμένο μετά την μικρασιατική καταστροφή και τα 2 εκατομύρια ξεριζωμένων της Ιωνίας) ήταν τεράστιο... θα θυμάσαι φαντάζομαι τις ελληνικές ταινίες της εποχής με τα δωμάτια γύρω από την κοινή αυλή στα οποία στεγαζόταν καμμιά δεκαπενταριά οικογένειες...
αρκεί να δούμε ότι μέχρι το 1955 ίσχυε στα αστικά κέντρα το περίφημο ενοικιοστάσιο σύμφωνα με το οποίο δεν μπορούσε να αποβληθεί ενοικιαστής ακόμη και αν πχ το παιδί του ιδιοκτήτη ήθελε να στεγάσει την οικογένεια του... (ιδιοκατοίκηση)...
η σωστή πολιτική θα ήταν η επέκταση του σχεδίου πόλης σε συνδυασμό με προσπάθειες ανάκαμψης της υπαίθρου (ώστε να επιστρέψουν οι σωρευθέντες στα αστικά κέντρα στους τόπους τους)... και τα δύο θέλανε όμως πολλά λεφτά που δεν υπήρχαν... το σχέδιο Μάρσαλ και τα κεφάλαια του απαιτούσαν άμεσες επενδύσεις και χρήσεις τους με αποτέλεσμα η βιομηχανία να αναγεννάται στα αστικά κέντρα...
από την άλλη η επέκταση του σχεδίου πόλης ήταν εφικτή μεν (υπήρχαν τεράστιες εκτάσεις στην Αττική δημόσιες, ημιδημόσιες ή αδέσποτες οι οποίες μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για σχεδιασμό πόλης) αλλά το πρόβλημα με την επέκταση του σχεδίου πόλης ήταν οι υποδομές δηλαδή φως νερό τηλέφωνο αποχέτευση συγκοινωνία... λεφτά για αυτά δεν υπήρχαν οπότε δόθηκε η λύση για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών του πληθυσμού της καθ ύψος επέκτασης δηλαδή των πολυκατοικιών... σε συνδυασμό με το γενικό μπάχαλο της διοίκησης και την ελληνική πονηριά και λαμογιά φτάσαμε σε αυτό το χάλι
από διήγησεις της Μ. Ζαγορησίου (αρχιτέκτων στο γραφειο Δοξιάδη), Ε.Γιαννουλέλη (πολεοδόμος στο Υπουργείο Οικισμού) και Β.Βασιλειάδη (αρχιτέκτων στο Υπουργείο Οικισμου)
Ειδικά ο δεύτερος μου τόνισε ότι όλες οι προσπάθειες βελτίωσης της κατάστασης σκόνταφταν σε δικαστικές αποφάσεις οι οποίες για λόγους ισότητας επέβαλλαν την συνέχιση των ιδίων πολεοδομικών κανόνων σε αδόμητα οικόπεδα (πχ ξεκίνησαν να χτίζονται εξαώροφες οικοδομές σε έναν δρόμο και μετά από πέντε χρόνια αποφασίστηκε να αλλάξει ο οικοδομικός κανονισμός και να γίνονται μέχρι τριώροφα με υποχρεωτική πρασιά .... οι ιδιοκτήτες των αδομήτων οικοπέδων προσέφυγαν στην δικαιοσύνη και πέτυχαν να διατηρηθούν για λόγους ισότητας οι ίδιοι κανόνες)
Επίσης να συμπληρώσω ότι η τόσο κατηγορημένη φάμπρικα της "αντιπαροχής" είναι αυτή που επέτρεψε σε πολλές λαϊκές οικογένειες - που μέχρι τότε ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες σε παραπήγματα και σε συνοικίες-φαβέλες με ανοιχτούς οχετούς ακόμα και στις παρυφές του Κολωνακίου - να στεγαστούν σε ικανοποιητικά από πλευράς υγιεινής, λειτουργικότητας κτλ κτλ καταλύματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε πάμπολλες ελληνικές ταινίες των δεκαετιων '50 & '60 αποτυπώνεται γλαφυρά η προσδοκία των λαικών και μικροαστικών στρωμάτων να μετεγκατασταθούν από τα χαμόσπιτα με τις εσωτερικές αυλές στα ασυγκρίτως ποιο ευήλια και ευάερα διαμερίσματα της τότε περιόδου - αυτά που σήμερα κατηγορούμε ελαφρά την καρδία και χωρίς να συνυπολογίζουμε τις ιδιαιτερότητες της τότε περιόδου ως άθλια τσιμεντένια τερατουργήματα ...
Πάντως έχει μεγάλη πρόοδο στα αγγλικά του ο αλέξης,Οταν το marketing χρησιμοποιεί επιδέξια την επικαιρότητα !!!
μαζί σου η μόνη συνομιλία είναι να σου ρίχνω μπινελίκι...
γιατι το ότι οι αρχαιοι τα αγαλματα τα βαφανε και εμεις φτιαχνουμε αντιγραφα κατασπρα?
το ότι κτισανε τον παρθενωνα όπως στην πρωτη φωτογραφια σε 7 χρονια και εμεις με την τεχνολογια αντι να τον εχουμε ετσι σε 7 μηνες, τον αναστηλώνουμε 30 χρονια για να συνεχισει να εχει εικονα ερειπιου όπως στην δευτερη φωτο?