Mindreader
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 24 Φεβ 2014
- Μηνύματα
- 14.802
- Κριτικές
- 110
- Like
- 20.337
- Πόντοι
- 28.786
Όχι εμείςΜονοι μας βγαζουμε τα ματια μας φιλε Μιντ... ολοι θαυμαζουν αυτα που εχουμε κανει,και εμεις μας βριζουμε...
καλα τα λεει ο Νιτσε,τον εχω διαβασει.... Αλλα κοιτα τωρα Μιντ,τι γινεται στο θρεντ που λεει για τον πηλινο στρατο της Κινας...Ολοι λενε "αντε,τωρα παλι εμεις?? πολυ Λιακο βλεπετε.." και τετοια... Εντω μεταξυ το οτι το στυλ του πηλινου στρατου εχει Ελληνικες επιρροες,το λενε οι ιδιοι οι Κινεζοι και μαλιστα υπερηφανευονται γι αυτο!!! Τοσο μας θαυμαζουν...
Μονοι μας βγαζουμε τα ματια μας φιλε Μιντ... ολοι θαυμαζουν αυτα που εχουμε κανει,και εμεις μας βριζουμε...
καλα μην το παιρνεις προσωπικα...εγω,εσυ ο Μιντ και κατι σκόρπιοι εδω και εκει ξερουμε και εκτιμαμε....Όχι εμείς
Τους μηδενιστές, ισοπεδωτές, λοβοτομημένους με αριστεριστική ιδεολογία γεννηθέντες εν Ελλάδι, δεν μπορείς να τους θεωρήσεις ίδιους με εμάς!
καλα μην το παιρνεις προσωπικα...εγω,εσυ ο Μιντ και κατι σκόρπιοι εδω και εκει ξερουμε και εκτιμαμε....
Δεν μας βαζω στο ιδιο σακι με τους αλλους...
Κατσε να δεις...τωρα θα βγουν και θα μας πουν φασιστες...
Πρωτα σε αγνοουν,μετα σε κοροιδευουν,μετα σε πολεμουν,μετα νικάς....
Φίλε πλέον το θεωρώ τιμητικό όταν εκφέρω πατριωτικές απόψεις ή όταν μιλάω με σεβαςμό για τη χώρα μου να μου κολλάνε οι ψεύτοΑριστερίστες τη ταμπέλα του φασίστα ή του ρατσιστή!Είμαςτε σε καλό δρόμο αν συμβαίνει αυτό!
Η διδακτορική διατριβή του Μαρξ αφορουσε την αρχαία Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα συνέκρινε τις θεωρίες του Δημόκριτου και του ΕπικουρουΕχω ξαναγράψει ότι ο Μαρξ διάβαζε Ομηρο απο το πρωτότυπο και κοσμούσε το γραφείο του με προτομές αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων.
Το παραπάνω γνωμικό είναι από τα πιο γνωστά. Ακούγεται μάλιστα πολύ συχνά στον καθημερινό μας λόγο. Το λένε ακόμη και άνθρωποι, που η αρχαιομάθειά τους είναι πολύ ισχνή ή, ακόμη, και μηδενική. Ακούγεται, μάλιστα, με δύο φραστικές εκδοχές. Στην πρώτη με το επίθετο «παν» ως πρώτη λέξη και στη δεύτερη χωρίς αυτό το επίθετο. Δηλαδή:
Ανάμεσα στην άγονη στείρα προγονολατρία που καταλήγει σε προγονοπληξία, και στην μαλακομοντέρνα απόριψη σε σημείου μίσους της ελληνικής παράδοσης υπάρχει αυτό που εφηύραν οι αρχαίοι μας πρόγονοι σαν βάση του πολιτισμού τους και λέγεται μετρο.
Μέτρον Αριστον ( και όχι λανθασμένα Παν μέτρον Αριστον που πολλοί ημιμαθείς χρησιμοποιούν ) έγραφε ο κλεόβουλος ο ρόδιος.
Ο κύριος λόγος που η Ευρώπη δεν έμεινε στο έλεος των Ευρωπαίων Τζιχαντιστών, και στην Ευρωπαική Σαρία δηλαδή στους Σταυροφόρους και στην Ιερά Εξέταση χρονολογικά αντίστοιχα , ήταν η διαδικασία του διαφωτισμού. Και ο διαφωτισμός βασίστηκε θεμελιακά στην αναβίωση του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος μέσα απο το έργο του Βολταίρου του Μοντεσκιέ του Ρουσσώ του Ερασμου του Γκαίτε και των υπολοίπων άλλων διαφωτιστών.
Αν θέλουμε να ξεφύγουμε απο την σημερινή κατάντια που μας έφερε το πολιτικό σύστημα που επι χρόνια εκλέγαμε πρέπει να κλαδέψουμε όλα τα σάπια και άρρωστα κομμάτια του δέντρου που λέγεται Ελλάδα και να κρατήσουμε τις υγιείς ρίζες μας.Ναί οι ρίζες είναι υγιείς !! Και αυτές δεν έιναι άλλες απο τη δημοκρατική πολιτιστική παράδοση που οι πρόγονοί μας δημιουργησαν, και που εμείς οφείλουμε πρώτα να σεβόμαστε και δεύτερον να εμπνεόμαστε απο αυτή.
Το παραπάνω γνωμικό είναι από τα πιο γνωστά. Ακούγεται μάλιστα πολύ συχνά στον καθημερινό μας λόγο. Το λένε ακόμη και άνθρωποι, που η αρχαιομάθειά τους είναι πολύ ισχνή ή, ακόμη, και μηδενική. Ακούγεται, μάλιστα, με δύο φραστικές εκδοχές. Στην πρώτη με το επίθετο «παν» ως πρώτη λέξη και στη δεύτερη χωρίς αυτό το επίθετο. Δηλαδή:
α) Πᾶν μέτρον ἄριστον
β) Μέτρον ἄριστον [1]
Το ουσιαστικό, βέβαια, πρόβλημα δεν είναι οι δύο φραστικές παραλλαγές. Το καίριο και το ουσιαστικό βρίσκεται αλλού: ποια είναι η έννοια και η ουσία της λέξης μέτρον· πώς ορίζεται αυτή η έννοια και ποιος, τελικά, την ορίζει.
η αρετή (ή το μέτρον) βρίσκεται στο κέντρο, είναι μια μεσότητα ανάμεσα σε δύο ακραίες καταστάσεις που η μία είναι η έλλειψη και η άλλη είναι η υπερβολή.
Άρα: η αρετή (ή το μέτρον) είναι μια μεσότητα, ένα κέντρο, ανάμεσα σε δύο άκρα. Το ένα είναι η έλλειψη και το άλλο η υπερβολή.
Για να φανεί καλύτερα αυτό το συμπέρασμα, χρησιμοποιούμε
Metron1
Δηλαδή: η αρετή (ή το μέτρον) βρίσκεται στο κέντρο, είναι μια μεσότητα ανάμεσα σε δύο ακραίες καταστάσεις που η μία είναι η έλλειψη και η άλλη είναι η υπερβολή.
Άρα: η αρετή (ή το μέτρον) είναι μια μεσότητα, ένα κέντρο, ανάμεσα σε δύο άκρα. Το ένα είναι η έλλειψη και το άλλο η υπερβολή.
Για να φανεί καλύτερα αυτό το συμπέρασμα, χρησιμοποιούμε ένα ακόμη παραστατικό παράδειγμα:
Metron2
Ποιος ορίζει το κέντρο, τη μεσότητα;
Υπάρχει, βέβαια, ένα ακόμη θέμα ή και πρόβλημα: ποιος ορίζει και ποιος καθορίζει την έννοια του κέντρου, της μεσότητας, επομένως και του μέτρου. Υπάρχει κάποια αρχή, ένα είδος ηθικής εξουσίας που θεσπίζει, δυναμικά ή αυθαίρετα, πού ακριβώς βρίσκεται αυτή η περίφημη έννοια της μεσότητας, επομένως και του μέτρου;
Αυτονόητο ότι δυναμικά κα αυθαίρετα δεν ορίζονται έννοιες ηθικής τάξεως. Δε θα είχαν τότε την γενική αποδοχή. Θα έμοιαζαν με κελεύσματα κάποιας εξουσίας. Οι ηθικές, όμως, συμπεριφορές του ανθρώπου δεν καθορίζονται εξουσιαστικά.
Ο Αριστοτέλης μας έχει δώσει την απάντηση. Οι άνθρωποι που έχουν φρόνηση, οι νουνεχείς, οι στοχαζόμενοι, όσοι δηλαδή έχουν μυαλό, αυτοί ορίζουν την έννοια της μεσότητας. Παράλληλα, για να διασφαλιστεί η έννοια μιας αντικειμενικής και αποδεκτής μεσότητας, υπάρχουν και λειτουργούν ως όρια οι δύο έννοιες των άκρων, δηλαδή η υπερβολή και η έλλειψη. Είναι οι ορίζουσες έννοιες, αυτές που καθορίζουν το νοητικό τοπίο, το σημείο δηλαδή στο οποίο βρίσκεται η μεσότητα.
Καταληκτικό συμπέρασμα
Οτιδήποτε ταυτίζεται με το υπερβολικό, το διογκωμένο, το πληθωρικά ακραίο που δεν αυτοπεριορίζεται και δεν περιστέλλεται, όχι μόνο δεν περιέχει την έννοια του μέτρου αλλά την καταργεί ολοσχερώς.
Απ’ την άλλη πλευρά, οτιδήποτε ανήκει στο άλλο άκρο, δηλαδή στην έλλειψη, είναι το αντίζυγο της υπερβολής. Και η έλλειψη ακυρώνει και καταργεί την έννοια του μέτρου και της μεσότητας. Για παράδειγμα, η σπατάλη, ως έννοια υπερβολής και ως κακή διαχείριση, είναι ακραία κατάσταση. Δεν περιέχει το μέτρο. Επίσης, η τσιγγουνιά ως μια έλλειψη, καταργεί και αυτή το μέτρο. Ανάμεσά τους, ως κέντρο και μεσότητα, είναι το μέτρο: η λογική, η συγκρατημένη, η σωστή διαχείριση της ιδιωτικής και της δημόσιας οικονομίας.
]
ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΜΦΑΤΙΚΟ ΤΟ "ΠΑΝ", κατα τα λοιπα απλα....
Ενας ημιμαθης συμφωνουντας!!!
΄Καθε άποψη είναι σεβαστή !!
Στην ουσια εννοιολογικα του γνωμικού/αποφθεγματος οπως την παραθετεις συμφωνούμε.
Αλλα ο Κλεόβουλος ο Λινδιος που αρχικα το εξεφρασε το εξεφρασε ως "Μετρον Αριστον". Και προσωπικα πιστευω οτι αυτο θα πρεπει να το σεβομαστε.
Η λεξη Παν προστεθηκε πολυ αργοτερα σε κειμενα των βυζαντινών Ιεραρχων και πιο συγκεκριμενα του Βασιλειου και του Γρηγοριου του Ναζιανζινου.
Επισης βρισκονται αναφορες σε εργα του Ψελλου πολλά χρονια αργοτερα.
Λιγο πολύ το "Παν μετρον Αριστον" ειναι βυζαντινή παραφραση του αρχαιου Ελληνικού γνωμικού του Κλεοβουλου.
Ειναι πολλοι φιλολογοι που θεωρουν σολοικισμο την προσθηκη της λεξης Παν.
Ας μεινουμε ομως στην ουσία του αποφθεγματος και οχι στις φιλολογικες διαφωνιες.