παληοπαιδα
Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Φεβ 2011
- Μηνύματα
- 161
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
Ας καυλώσουμε.
Περιδιαβαίνω τις σελίδες του site και διαβάζω κάπου κάπου ιστορίες πιό παλιές. Του 90 και του 80.
Εγώ απόψε θα σας πάω ακόμα πιό πίσω . Στο 60 ! Τότε που ήμουν ακόμη πιτσιρικάς , πήγαινα ακόμα στο γυμνάσιο και έκανα τα πρώτα μου βήματα σαν καβλιάρης.
Μίζερα χρόνια εκείνα. Μην ακούτε τους παπούδες που μιλάνε για ' παληό καλό καιρό! ' Παπούδες είναι και θυμούνται τα νειάτα τους , γιαυτό τα βλέπουν τώρα ωραία. Μίζερα και στερημένα χρόνια εκείνα. Στερημένα απο ελευθερίες και μπερκέτια εννοώ. Φαγητό και δουλειές υπήρχαν. Αλλά από λούσα ,απο χαϊλίκια τίποτα.
Η μπουρδελότσαρκα όμως, ίδια όπως και σήμερα. Τίποτα δεν άλλαξε.
Μικρές αγέλες αρσενικών να περιδιαβαίνουν τα στενά των Εξαρχείων με τους χωμάτινους δρόμους, την οδό Ακομηνάτου ( Τι δόξες!) Και την καταπληκτική Τρούμπα με τα κόκκινα φανάρια. Το στολίδι του Πειραιά. Με τα μπαρ, τα καμπαρέ , τα μπουρδέλα και τις πουτάνες .Όλα μαζί, ανάκατα. ( Μέγα πολιτιστικό έγκλημα η κατάργησή της. Ας όψεται η Ελληνοηθικοχριστιανική Χούντα .)
Εγώ δραστηριοποιόμουν στα Εξάρχεια , που ήταν κοντά στο σπίτι μου. Εκεί σε ένα χωμάτινο δρομάκι, κατηφορικό, ήταν ένα μπουρδελάκι cult. Τέτοιο ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειτε να υπάρξει ξανά.
Σε ένα μικρό, σαραβαλιασμένο, νεοκλασσικό σπιτάκι με αυλή, κήπο και πηγάδι(!). Εκεί είχε στήσει το μαγαζί της η κυρία για την οποία θα σας μιλήσω.
Απο τον κήπο άνοιγες μιά τζαμένια πόρτα και έμπαινες σε ένα διάδρομο που είχε αραδιασμένες δέκα παλιές , πάνινες πολυθρόνες σκηνοθέτου , σε κόκκινο ξεθωριασμένο χρώμα, η μία δίπλα στην άλλη. Μπροστά απο τις πολυθρόνες περίσσευε ένας χώρος 40 εκ περίπου για να απλώσεις τα πόδια σου και για να κινηθείς, αν χρειαζόταν.
Στο βάθος, απέναντι από την πρώτη κατα σειρά πολυθρόνα ήταν η μία και μοναδική πόρτα του δωματίου που γινόταν η "δουλειά".
Είχα περάσει πολλές φορές αλλα πάντα είχε τόσο κόσμο που περίμενε απ έξω που έφευγα. Κιαυτό γιατί όταν άνοιγε η πόρτα έβγαινε αυτός που ήταν μέσα, έμπαινε ο επόμενος και η πόρτα ξανάκλεινε. Το κορίτσι δεν έβγαινε να την δούμε, ούτε υπήρχε τσατσά ή κάτι τέτοιο.
Κάθε φορά τα ίδια και έφευγα. Εγώ πιτσιρικάς , ανήλικος δεν γούσταρα να είμαι πολύ ώρα εκτεθειμένος γιατί τότε αν έμπλεκες με Αστυνομίες σε τραβούσαν στο τμήμα για εξακρίβωση ταυτότητας και καλούσαν τους γονείς σου για συστάσεις και να σε παραλάβουν κλπ. Δηλαδή το τέλειο ξενέρωμα.
Ένα απόγευμα είχε μόνο τρείς απ έξω που περίμεναν και έκατσα να περιμένω. Να τη δω ρε παιδί μου. Αυτή την πιό δημοφιλή πουτάνα της περιοχής. Αυτή τη ντίβα !
Σε ένα τέταρτο περίπου ανοίγει η πόρτα, βγαίνει αυτός που ήταν μέσα, καρφωτά μπαίνει ο πρώτος κατά σειρά , κλείνει αμέσως η πόρτα, δεν πρόλαβα να δω ! Φτού ρε γαμώτο θα έπρεπε τώρα να περιμένω άλλα 20 λεπτά μέχρι να ξαναανοίξει η πόρτα. Τόσο έκανε ο κάθε πελάτης.
Κυτάζω λοξά τον διπλανό μου, μου φάνηκε ξηγημένος.
- Είναι καλή ; τον ρώτησα
- Δεν την έχεις δει ; με ρώτησε.
- Όχι, του απάντησα.
- Θα τη δείς , μου είπε αινιγματικά, και γύρισε αλλού το μούτρο του.
Ένοιωσα αμήχανα. Σηκώθηκα κι έφυγα.
Ένα μεσημέρι είχα κάβλες τρελές. Μου είχε σηκωθεί και δεν έπεφτε με τίποτα. Δεν ήξερα τι να τον κάνω. Τον έβαλα κάτω απ τη βρύση με το κρύο το νερό. Τίποτα. Αυτός ντούρος και ακμαίος. Κυτάζω, η μάνα μου ήταν απασχολημένη με την παραδουλεύτρα και την κάνω. Γραμμή για το μυστήριο μπουρδελάκι και αποφασισμένος για όλα.
Πάω, φτάνω, μπαίνω. Κανείς. Όλες οι πολυθρόνες άδειες. Η μέρα μου, σκέφτηκα. Προχωράω, η πόρτα της κρεββατοκάμαρας ανοιχτή. Το κορίτσι μέσα, μόνο του. Μόλις αισθάνθηκε ότι κάποιος ήρθε, γύρισε προς εμένα.
Πως δεν μούρθε ταμπλάς ! Πως δεν έμεινα ξερός! Πως δεν λιποθύμησα ! Μπροστά μου στεκόταν μία γρηά, εξηντάρα, κοντή, με λουλουδιαστή λεπτή ρόμπα, ανοιχτή μπροστά . Τα βυζιά πεσμένα τελείως, κάθετα προς το έδαφος, μικρή κοιλίτσα πεσμένη κιαυτή με δίπλες. Μαλλιά γκρίζα μακρυά και αχτένιστα, πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες και εντελώς αμακιγιάριστη.
Αλλά το πιο φρικαλέο απ όλα ήταν ότι δεν είχε δόντια ! Μιλάμε για φαφούτα ! Η πάνω μασέλα ήταν εντελώς άδεια, δεν είχε ούτε ένα δοντι ! Η κάτω μασέλα είχε δυό τρία άσπρα και τα άλλα χρυσά !
Την κύταζα αποσβολομένος.
- Πόσο πάει ; κατάφερα να ψελλίσω.
- Σαράντα δραχμές , μου απάντησε , καταλαβαίνοντας την ταραχή μου.
- Καλά, θα ξαναπεράσω, είπα έφυγα.
Βγήκα έξω, να συνέλθω, να αναπνεύσω, να ηρεμήσω, να ξαναμπή το μυαλό μου στη θέση του.
Προχώρησα παρα κάτω, στο απο κάτω στενό, που ήταν ένα μελαχροινό μιλφάκι, γεμάτο ζωή και όρεξη για δουλειά.
Κιαφού έγινε το σέρβις στον πούτσο μου και ηρέμησε και ηρέμησα κι εγώ , τράβηξα πάλι για το σπίτι.
Στο δρόμο παραμίλαγα. Μα πως είναι δυνατόν για αυτό το ξωτικό να γίνεται κάθε μέρα πανζουρλισμός απο κόσμο, μονολογούσα. Πως είναι δυνατόν ; Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Τι παίζει ; Κάτι άλλο πρέπει να παίζει , σκεφτόμουνα. Αλλά τι ;
Πέρασαν μήνες, πέρασε το καλοκαίρι, το Φθινόπωρο , ήρθε ο Χειμώνας και σε μία απο τις τακτικές μου επελάσεις ξαναπερνάω μπροστά απο το μπουρδελάκι της γρηάς. Μου ξανάρθε στο μυαλό όλη η φάση που είχα περάσει και αποφάσισα να ξεδιαλύνω το μυστήριο. Και μπουκάρω μέσα.
Περίμεναν έξι άτομα, εγώ έβδομος. Κάθομαι δίπλα στον προηγούμενο με ψυχραιμία. Κάποια στιγμή του ανοίγω κουβέντα.
- Έχεις ξανάρθει ; τον ρωτάω.
- Ναι, μου απαντάει μονολεκτικά.
- Καλή; επιμένω.
Γυρνάει και με κυτάει ερευνητικά, μένει για λίγο σιωπηλός και μου λέει.
- Το καλύτερο τσιμπούκι Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων ! Μου απαντάει μάγκικα.
Μ´έστειλε. Δεν ξαναμιλήσαμε. Τα κατάλαβα όλα. Σε λίγο έφυγα.
Στα χρόνια εκείνα είχες περισσότερες πιθανότητες να κερδίσεις το λαχείο , τον πρώτο αριθμό , παρά να βρείς σε μπουρδέλο κοπέλα για στοματικό ή πρωκτικό. Απλά δεν υπήρχε.
Όμως ο τύπος με ιντριγκάρισε, μου έβαλε το διάολο μέσα μου.
Πως θα μου σηκωθεί με τη γρηά, σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν.
Βέβαια, εγώ, σ´εκείνη την ηλικία και εκείνα τα χρόνια το τσιμπούκι μόνο το είχα ακούσει ότι υπάρχει. Καλά καλά δεν ήξερα ούτε λεπτομέρειες.
Μία Τετάρτη μεσημέρι λοιπόν, που ο τύραννος είχε σηκωθεί και δεν έπεφτε με τίποτα, μαζεύω τις οικονομίες μου από τα χαρτζηλίκια που μούδινε ο πατέρας μου, εξήντα δραχμές θυμάμαι ήταν ( 40 ευρω σημερινά, περίπου ) και δρόμο για τη γρηά, για την περιπέτεια , για την ξεχωριστή εμπειρία.
Φτάνω, μπαίνω, κανείς. Είμαι ο πρώτος και η πόρτα της κρεββατακάμαρας ανοιχτή και η γρηά στη θέση της να περιμένει. Μπαίνω αμίλητος. Αμίλιτη κιαυτή κλείνει πίσω μου την πόρτα.
Έξω ήλιος χαρά Θεού, μέσα νύχτα σεξουαλικη, κόκκινο φως, καθρέφτης καταμήκος του κρεββατιού, ηλεκτρική σόμπα για ευχάριστη θερμοκρασία.
- Κρέμασε τα ρούχα σου εκεί, μου λέει και μου δείχνει μία ξύλινη κρεμάστρα καρφωμένη πίσω απ την πόρτα. Αυτές που ανοίγουν σαν ακορντεόν. Υπάρχουν ακόμα στα παληατζήδικα.
Γδύθηκα εντελώς. Μόνο τις κάλτσες φόραγα γιατί παντόφλες δεν υπήρχαν και κάτω είχε στρωμένες κουρελούδες ύποπτης καθαριότητας.
Μούφερε και μούδωσε μία σκούρα μπλε πλαστική λεκάνη να την κρατάω έτσι όπως στεκόμουν όρθιος με ανοιχτά τα πόδια και κάτω απ ταρχιδια μου. Αυτή πήρε μία φτηνή αλουμινένια κανάτα έβαλε μέσα κρύο και ζεστό νερό απο δυό άλλες κανάτες που είχε σε ενα πάγκο για να το κάνει χλιαρό και άρχισε να μου περιχύνει τον πούτσο και ταρχίδια .
Το κορμί μου ηλεκτρίστηκε.
Μετά πήρε ενα κομμάτι σαπούνι και άρχιζε να μου τον σαπουνίζει, να τον τραβάει απαλά, να παίζει στα δάχτυλάτης ταρχίδια μου και να διαχέει ρίγη συγκίνησης σε όλο το γαμευτικό μου σύστημα.
Κι αφου τον ξέπλυνε καλά, μου πήρε την λεκάνη με το νερο , τον σκούπισε προσεκτικά με κωλόχαρτο και με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεββάτι ανάσκελα και με τα χέρια κατα μήκος του σώματος μου κολλητά !
Αυτή έβγαλε τη ρόμπα και τελείως γυμνή ήρθε στο κρεββάτι.
Έτσι όπως με είχε γλυκοκαβλώσει δεν μου φαινόταν πια και τοοοοσο γρηά! Βοηθούσε σ´αυτο και το κόκκινο μπουρδελέ φως του δωματίου. Αφού την ώρα που ήρθε το μουνί της κοντά στα μάτια μου έπεισα τον εαυτό μου ότι οι άσπρες μουνότριχες που έβλεπα στο γκριζοτρίχινο μουνί της , ήταν ιδέα μου, δεν υπήρχαν πραγματικά, ήταν παιχνίδισμα του φωτισμού .
Και με καβάλησε.
Εγώ ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στο κρεββάτι με το σκληρό στρώμα , με τα χέρια κολλητά στο σώμα , σαν πτώμα στο κρεββάτι του νεκροτομείου . Αυτή απο πάνω γονατιστή με το κεφάλι να ακουμπάει στο στήθος μου. Τα βυζιά της, πεσμένα όπως ήταν , τα είχε παρκάρει με τέχνη δεξιά κι αριστερά απ τον πούτσο μου. Τον πούτσο μου τον είχε γυρίσει προς τα επάνω και τον είχε πλακωμένο με τον θώρακά της και έτσι έμενε ακίνητη !
Έκανα κίνηση να ελευθερώσω ένα μου χέρι για να ψαχουλεύω αλλά αυτή δεν το άφηνε. Έμενε εκεί εγκλωβισμένο . Κι αυτή ακίνητη και αμίλητη!
Υποτάχτηκα και περίμενα να δω που θα το πάει.
Δεν πέρασε ούτε λεπτό και ένοιωσαν τον πούτσο μου να χτυπάει σαν καρδούλα και να μεγαλώνει λίγο λίγο, και να μεγαλώνει, να μεγαλώνει !!
Η επιθυμία μου να κινηθώ , να την αγκαλιάσω, να την μαλάξω ήταν επιτακτική αλλά αυτή με τον τρόπο της γλυκά και σταθερά μου έδειχνε ότι πρέπει να μένω ακίνητος.
Σε λίγο άρχισε να μου φιλάει τρυφερά το στήθος και να κατεβαίνει προς τον πούτσο μου... Όταν έφτασε εκεί ακουμπήσε πάνω του το μαγουλό της και με τα χέρια της άρχισε να μου χαϊδεύει τα μπούτια απο τα γόνατα προς τα επάνω. Όλες της οι κινήσεις ήταν μελετημένες. Όλες προς το κέντρο . Απο πάνω προς το κέντρο, απο κάτω προς το κέντρο , όπου κέντρο είναι ο πούτσος μου που τώρα εκλιπαρούσε για φροντίδα για κάποιο χάδι.
Δεν βιαζόταν ! Αυτό με τρέλλενε !
Σε λίγο, τον πήρε τρυφερά με τις άκρες των δακτύλων της, τον κύταξε κατάματα για αρκετά δευτερόλεπτα, μέχρι που αυτός ο κακόμοιρος άρχισε να ξεροχύνει απ την καύλα ( τι σου είναι αυτές οι παύσεις όταν ξέρεις να τις χειριστείς. Όπως στο θέατρο ) .
Αμέσως μετά άρχισε να τον καταπίνει.
Βαθύ στεγνό λαρυγκοτσίμπουκο , βαθύ , ρυθμικό , συνεχές , ασταμάτητο.
Τότε συνειδητοποίησα ότι έχω ένα τεράστιο, ένα πελώριο πούτσο, ένα καδρόνι που μπορεί να σπάσει και πόρτα ,να τρυπήσει και τοίχο, να ανοίξει και τρύπα δικιά του σε κάθε γυναικείο σώμα, αν χρειαστεί !
Κόντευε να μου φύγει το κεφάλι. Κι αυτή συνέχιζε στον ίδιο ρυθμό, με τα χέρια της στα κωλομέρια μου, χωρίς στάση, να τον παίρνει βαθειά, να νοιώθω τις αμυγδαλές της σε κάθε κατάποση. Εκεί ακούραστη, να με κρατάει ακίνητο και να με καταπίνει αποφασισμένη να μου ρουφήξει τα μεδούλια.
Δεν τον ρούφαγε , τον κατάπινε !
Κι εκει που ένοιωσα να έρχονται, τα κύματα της ηδονής , να φουσκώνουν , να ξεχειλίζουν μέσα μου έτοιμα να σαρώσουν . Εκει που ένοιωσα τα μηνιγγια μου να χτυπάνε , η ανάσα μου να γίνεται κοφτή και άρρυθμη,παρατήρησα μία μικρή, ανεπαίσθητη αλλαγή στο σχέδιό της. Τώρα, όταν τον κατάπινε το στόμα της γινόταν ένα παχύ, καυτό, γλυκό,μουνί , ενώ όταν αποτραβιώταν γινόταν πιο στενό, πιο σφιχτό πιο απαιτητικό. Τι κάνει; Αναρωτήθηκα , θα με τρελλάνει !
Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να παραφρονήσω, το βρήκα !
Τα ούλα !! Αυτό ήταν . Αυτό ήταν το μαγικό της. Τα ούλα !!
Επειδή δεν είχε δόντια να σε πονέσουν να σου φρενάρουν την καύλα , είχε μάθει να χειρίζεται τα ούλα ,τη γλώσσα και το λαρύγγι της με μαεστρία απαράμιλη.
Και δεν ήταν μόνο αυτό. Έτσι ακινητοποιημένο όπως με είχε , μου αφαιρούσε την δυνατότητα να χύσω όποτε ήθελα εγώ. Θα μου τα έπαιρνε όποτε ήθελε αυτή !!!
Ήρθα στα όριά μου , έμπαινα στην οδό της τρέλλας, το ένοιωθα, δεν άντεχα άλλο τόση καύλα . Η ψυχή μου την εκλιπαρούσε σιωπηλά, με δάκρυα ,να μ´αφήσει να χύσω .
Και νομίζω ότι το ένοιωσε, το πήρε το σήμα !
Τότε ένωσε το βάθος της γλώσσας της με τον ουρανίσκο και έκλεισε τον δρόμο προς το λαρύγγι της. Εκεί σφήνωσε τον πούτσο μου πέντε - έξι φορές καρφωτά και τον άφησε σφηνωμενο. Μέχρι εδώ άντεξα !
- Πάρταααααααααααααααα ,φώναξα με τρέλλα όταν ένοιωσα το τσουνάμι της ύπαρξής μου να φεύγει και να χύνεται μέσα στο κεφάλι της. Συγκλονίστηκα. Σπαρταρούσα 2-3 λεπτά μέχρι να ηρεμήσω, να βρώ τις αναπνοές μου ξανά.
Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου που μπορει να έκαναν μάθημα εκείνη την ώρα πρέπει να άκουσαν την καυγή μου κι ας ήταν 1000 μέτρα μακρυά !
Αργά, χωρίς βιασυνες, σηκωθήκαμε, με ξέπλυνε, μούριξε ένα κόκκινο αντισηπτικο υγρό στον πούτσο που ήταν ακόμα ολόρθος και είχε αρχίσει να μελανιάζει απ το ζόρι που τράβηξε,ντύθηκα και άνοιξα την πόρτα να φύγω.
Μόλις ξεπρόβαλα ,τέσσαρα ζευγάρια μάτια με κυτούσαν γουρλωμένα. Αυτοί που περίμεναν απ έξω και είχαν ακούσει την κραυγή μου ...
Απο τότε πήγα πολλές φορές, ξανα και ξανα. Πάντα το ίδιο προγραμμα, πάντα η ίδια υψιστη ηδονή, πάντα η ίδια επιτυχία.
Μόνο μια φορά μου είπε.
- Θα φύγω, δε θα με ξαναδεις´.
- Γιατί; Τη ρώτησα.
- Γιατί ξωφλησα το βενζινάδικο που είχα αγοράσει για τον γαμπρό μου. Του τό είχα τάξει όταν παντρεύτηκε την κόρη μου. Του το αγόρασα, το ξώφλησα και τώρα θα αφοσιωθώ στο εγγονάκι μου !
Την επόμενη φορά που πέρασα απο εκεί η πόρτα ήταν κλειστή. Και από τότε η πόρτα παραμένει κλειστή ( το σπίτι είναι χαρακτηρισμένο διατηρητέο και ρημάζει.)
Περιδιαβαίνω τις σελίδες του site και διαβάζω κάπου κάπου ιστορίες πιό παλιές. Του 90 και του 80.
Εγώ απόψε θα σας πάω ακόμα πιό πίσω . Στο 60 ! Τότε που ήμουν ακόμη πιτσιρικάς , πήγαινα ακόμα στο γυμνάσιο και έκανα τα πρώτα μου βήματα σαν καβλιάρης.
Μίζερα χρόνια εκείνα. Μην ακούτε τους παπούδες που μιλάνε για ' παληό καλό καιρό! ' Παπούδες είναι και θυμούνται τα νειάτα τους , γιαυτό τα βλέπουν τώρα ωραία. Μίζερα και στερημένα χρόνια εκείνα. Στερημένα απο ελευθερίες και μπερκέτια εννοώ. Φαγητό και δουλειές υπήρχαν. Αλλά από λούσα ,απο χαϊλίκια τίποτα.
Η μπουρδελότσαρκα όμως, ίδια όπως και σήμερα. Τίποτα δεν άλλαξε.
Μικρές αγέλες αρσενικών να περιδιαβαίνουν τα στενά των Εξαρχείων με τους χωμάτινους δρόμους, την οδό Ακομηνάτου ( Τι δόξες!) Και την καταπληκτική Τρούμπα με τα κόκκινα φανάρια. Το στολίδι του Πειραιά. Με τα μπαρ, τα καμπαρέ , τα μπουρδέλα και τις πουτάνες .Όλα μαζί, ανάκατα. ( Μέγα πολιτιστικό έγκλημα η κατάργησή της. Ας όψεται η Ελληνοηθικοχριστιανική Χούντα .)
Εγώ δραστηριοποιόμουν στα Εξάρχεια , που ήταν κοντά στο σπίτι μου. Εκεί σε ένα χωμάτινο δρομάκι, κατηφορικό, ήταν ένα μπουρδελάκι cult. Τέτοιο ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειτε να υπάρξει ξανά.
Σε ένα μικρό, σαραβαλιασμένο, νεοκλασσικό σπιτάκι με αυλή, κήπο και πηγάδι(!). Εκεί είχε στήσει το μαγαζί της η κυρία για την οποία θα σας μιλήσω.
Απο τον κήπο άνοιγες μιά τζαμένια πόρτα και έμπαινες σε ένα διάδρομο που είχε αραδιασμένες δέκα παλιές , πάνινες πολυθρόνες σκηνοθέτου , σε κόκκινο ξεθωριασμένο χρώμα, η μία δίπλα στην άλλη. Μπροστά απο τις πολυθρόνες περίσσευε ένας χώρος 40 εκ περίπου για να απλώσεις τα πόδια σου και για να κινηθείς, αν χρειαζόταν.
Στο βάθος, απέναντι από την πρώτη κατα σειρά πολυθρόνα ήταν η μία και μοναδική πόρτα του δωματίου που γινόταν η "δουλειά".
Είχα περάσει πολλές φορές αλλα πάντα είχε τόσο κόσμο που περίμενε απ έξω που έφευγα. Κιαυτό γιατί όταν άνοιγε η πόρτα έβγαινε αυτός που ήταν μέσα, έμπαινε ο επόμενος και η πόρτα ξανάκλεινε. Το κορίτσι δεν έβγαινε να την δούμε, ούτε υπήρχε τσατσά ή κάτι τέτοιο.
Κάθε φορά τα ίδια και έφευγα. Εγώ πιτσιρικάς , ανήλικος δεν γούσταρα να είμαι πολύ ώρα εκτεθειμένος γιατί τότε αν έμπλεκες με Αστυνομίες σε τραβούσαν στο τμήμα για εξακρίβωση ταυτότητας και καλούσαν τους γονείς σου για συστάσεις και να σε παραλάβουν κλπ. Δηλαδή το τέλειο ξενέρωμα.
Ένα απόγευμα είχε μόνο τρείς απ έξω που περίμεναν και έκατσα να περιμένω. Να τη δω ρε παιδί μου. Αυτή την πιό δημοφιλή πουτάνα της περιοχής. Αυτή τη ντίβα !
Σε ένα τέταρτο περίπου ανοίγει η πόρτα, βγαίνει αυτός που ήταν μέσα, καρφωτά μπαίνει ο πρώτος κατά σειρά , κλείνει αμέσως η πόρτα, δεν πρόλαβα να δω ! Φτού ρε γαμώτο θα έπρεπε τώρα να περιμένω άλλα 20 λεπτά μέχρι να ξαναανοίξει η πόρτα. Τόσο έκανε ο κάθε πελάτης.
Κυτάζω λοξά τον διπλανό μου, μου φάνηκε ξηγημένος.
- Είναι καλή ; τον ρώτησα
- Δεν την έχεις δει ; με ρώτησε.
- Όχι, του απάντησα.
- Θα τη δείς , μου είπε αινιγματικά, και γύρισε αλλού το μούτρο του.
Ένοιωσα αμήχανα. Σηκώθηκα κι έφυγα.
Ένα μεσημέρι είχα κάβλες τρελές. Μου είχε σηκωθεί και δεν έπεφτε με τίποτα. Δεν ήξερα τι να τον κάνω. Τον έβαλα κάτω απ τη βρύση με το κρύο το νερό. Τίποτα. Αυτός ντούρος και ακμαίος. Κυτάζω, η μάνα μου ήταν απασχολημένη με την παραδουλεύτρα και την κάνω. Γραμμή για το μυστήριο μπουρδελάκι και αποφασισμένος για όλα.
Πάω, φτάνω, μπαίνω. Κανείς. Όλες οι πολυθρόνες άδειες. Η μέρα μου, σκέφτηκα. Προχωράω, η πόρτα της κρεββατοκάμαρας ανοιχτή. Το κορίτσι μέσα, μόνο του. Μόλις αισθάνθηκε ότι κάποιος ήρθε, γύρισε προς εμένα.
Πως δεν μούρθε ταμπλάς ! Πως δεν έμεινα ξερός! Πως δεν λιποθύμησα ! Μπροστά μου στεκόταν μία γρηά, εξηντάρα, κοντή, με λουλουδιαστή λεπτή ρόμπα, ανοιχτή μπροστά . Τα βυζιά πεσμένα τελείως, κάθετα προς το έδαφος, μικρή κοιλίτσα πεσμένη κιαυτή με δίπλες. Μαλλιά γκρίζα μακρυά και αχτένιστα, πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες και εντελώς αμακιγιάριστη.
Αλλά το πιο φρικαλέο απ όλα ήταν ότι δεν είχε δόντια ! Μιλάμε για φαφούτα ! Η πάνω μασέλα ήταν εντελώς άδεια, δεν είχε ούτε ένα δοντι ! Η κάτω μασέλα είχε δυό τρία άσπρα και τα άλλα χρυσά !
Την κύταζα αποσβολομένος.
- Πόσο πάει ; κατάφερα να ψελλίσω.
- Σαράντα δραχμές , μου απάντησε , καταλαβαίνοντας την ταραχή μου.
- Καλά, θα ξαναπεράσω, είπα έφυγα.
Βγήκα έξω, να συνέλθω, να αναπνεύσω, να ηρεμήσω, να ξαναμπή το μυαλό μου στη θέση του.
Προχώρησα παρα κάτω, στο απο κάτω στενό, που ήταν ένα μελαχροινό μιλφάκι, γεμάτο ζωή και όρεξη για δουλειά.
Κιαφού έγινε το σέρβις στον πούτσο μου και ηρέμησε και ηρέμησα κι εγώ , τράβηξα πάλι για το σπίτι.
Στο δρόμο παραμίλαγα. Μα πως είναι δυνατόν για αυτό το ξωτικό να γίνεται κάθε μέρα πανζουρλισμός απο κόσμο, μονολογούσα. Πως είναι δυνατόν ; Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Τι παίζει ; Κάτι άλλο πρέπει να παίζει , σκεφτόμουνα. Αλλά τι ;
Πέρασαν μήνες, πέρασε το καλοκαίρι, το Φθινόπωρο , ήρθε ο Χειμώνας και σε μία απο τις τακτικές μου επελάσεις ξαναπερνάω μπροστά απο το μπουρδελάκι της γρηάς. Μου ξανάρθε στο μυαλό όλη η φάση που είχα περάσει και αποφάσισα να ξεδιαλύνω το μυστήριο. Και μπουκάρω μέσα.
Περίμεναν έξι άτομα, εγώ έβδομος. Κάθομαι δίπλα στον προηγούμενο με ψυχραιμία. Κάποια στιγμή του ανοίγω κουβέντα.
- Έχεις ξανάρθει ; τον ρωτάω.
- Ναι, μου απαντάει μονολεκτικά.
- Καλή; επιμένω.
Γυρνάει και με κυτάει ερευνητικά, μένει για λίγο σιωπηλός και μου λέει.
- Το καλύτερο τσιμπούκι Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων ! Μου απαντάει μάγκικα.
Μ´έστειλε. Δεν ξαναμιλήσαμε. Τα κατάλαβα όλα. Σε λίγο έφυγα.
Στα χρόνια εκείνα είχες περισσότερες πιθανότητες να κερδίσεις το λαχείο , τον πρώτο αριθμό , παρά να βρείς σε μπουρδέλο κοπέλα για στοματικό ή πρωκτικό. Απλά δεν υπήρχε.
Όμως ο τύπος με ιντριγκάρισε, μου έβαλε το διάολο μέσα μου.
Πως θα μου σηκωθεί με τη γρηά, σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν.
Βέβαια, εγώ, σ´εκείνη την ηλικία και εκείνα τα χρόνια το τσιμπούκι μόνο το είχα ακούσει ότι υπάρχει. Καλά καλά δεν ήξερα ούτε λεπτομέρειες.
Μία Τετάρτη μεσημέρι λοιπόν, που ο τύραννος είχε σηκωθεί και δεν έπεφτε με τίποτα, μαζεύω τις οικονομίες μου από τα χαρτζηλίκια που μούδινε ο πατέρας μου, εξήντα δραχμές θυμάμαι ήταν ( 40 ευρω σημερινά, περίπου ) και δρόμο για τη γρηά, για την περιπέτεια , για την ξεχωριστή εμπειρία.
Φτάνω, μπαίνω, κανείς. Είμαι ο πρώτος και η πόρτα της κρεββατακάμαρας ανοιχτή και η γρηά στη θέση της να περιμένει. Μπαίνω αμίλητος. Αμίλιτη κιαυτή κλείνει πίσω μου την πόρτα.
Έξω ήλιος χαρά Θεού, μέσα νύχτα σεξουαλικη, κόκκινο φως, καθρέφτης καταμήκος του κρεββατιού, ηλεκτρική σόμπα για ευχάριστη θερμοκρασία.
- Κρέμασε τα ρούχα σου εκεί, μου λέει και μου δείχνει μία ξύλινη κρεμάστρα καρφωμένη πίσω απ την πόρτα. Αυτές που ανοίγουν σαν ακορντεόν. Υπάρχουν ακόμα στα παληατζήδικα.
Γδύθηκα εντελώς. Μόνο τις κάλτσες φόραγα γιατί παντόφλες δεν υπήρχαν και κάτω είχε στρωμένες κουρελούδες ύποπτης καθαριότητας.
Μούφερε και μούδωσε μία σκούρα μπλε πλαστική λεκάνη να την κρατάω έτσι όπως στεκόμουν όρθιος με ανοιχτά τα πόδια και κάτω απ ταρχιδια μου. Αυτή πήρε μία φτηνή αλουμινένια κανάτα έβαλε μέσα κρύο και ζεστό νερό απο δυό άλλες κανάτες που είχε σε ενα πάγκο για να το κάνει χλιαρό και άρχισε να μου περιχύνει τον πούτσο και ταρχίδια .
Το κορμί μου ηλεκτρίστηκε.
Μετά πήρε ενα κομμάτι σαπούνι και άρχιζε να μου τον σαπουνίζει, να τον τραβάει απαλά, να παίζει στα δάχτυλάτης ταρχίδια μου και να διαχέει ρίγη συγκίνησης σε όλο το γαμευτικό μου σύστημα.
Κι αφου τον ξέπλυνε καλά, μου πήρε την λεκάνη με το νερο , τον σκούπισε προσεκτικά με κωλόχαρτο και με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεββάτι ανάσκελα και με τα χέρια κατα μήκος του σώματος μου κολλητά !
Αυτή έβγαλε τη ρόμπα και τελείως γυμνή ήρθε στο κρεββάτι.
Έτσι όπως με είχε γλυκοκαβλώσει δεν μου φαινόταν πια και τοοοοσο γρηά! Βοηθούσε σ´αυτο και το κόκκινο μπουρδελέ φως του δωματίου. Αφού την ώρα που ήρθε το μουνί της κοντά στα μάτια μου έπεισα τον εαυτό μου ότι οι άσπρες μουνότριχες που έβλεπα στο γκριζοτρίχινο μουνί της , ήταν ιδέα μου, δεν υπήρχαν πραγματικά, ήταν παιχνίδισμα του φωτισμού .
Και με καβάλησε.
Εγώ ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στο κρεββάτι με το σκληρό στρώμα , με τα χέρια κολλητά στο σώμα , σαν πτώμα στο κρεββάτι του νεκροτομείου . Αυτή απο πάνω γονατιστή με το κεφάλι να ακουμπάει στο στήθος μου. Τα βυζιά της, πεσμένα όπως ήταν , τα είχε παρκάρει με τέχνη δεξιά κι αριστερά απ τον πούτσο μου. Τον πούτσο μου τον είχε γυρίσει προς τα επάνω και τον είχε πλακωμένο με τον θώρακά της και έτσι έμενε ακίνητη !
Έκανα κίνηση να ελευθερώσω ένα μου χέρι για να ψαχουλεύω αλλά αυτή δεν το άφηνε. Έμενε εκεί εγκλωβισμένο . Κι αυτή ακίνητη και αμίλητη!
Υποτάχτηκα και περίμενα να δω που θα το πάει.
Δεν πέρασε ούτε λεπτό και ένοιωσαν τον πούτσο μου να χτυπάει σαν καρδούλα και να μεγαλώνει λίγο λίγο, και να μεγαλώνει, να μεγαλώνει !!
Η επιθυμία μου να κινηθώ , να την αγκαλιάσω, να την μαλάξω ήταν επιτακτική αλλά αυτή με τον τρόπο της γλυκά και σταθερά μου έδειχνε ότι πρέπει να μένω ακίνητος.
Σε λίγο άρχισε να μου φιλάει τρυφερά το στήθος και να κατεβαίνει προς τον πούτσο μου... Όταν έφτασε εκεί ακουμπήσε πάνω του το μαγουλό της και με τα χέρια της άρχισε να μου χαϊδεύει τα μπούτια απο τα γόνατα προς τα επάνω. Όλες της οι κινήσεις ήταν μελετημένες. Όλες προς το κέντρο . Απο πάνω προς το κέντρο, απο κάτω προς το κέντρο , όπου κέντρο είναι ο πούτσος μου που τώρα εκλιπαρούσε για φροντίδα για κάποιο χάδι.
Δεν βιαζόταν ! Αυτό με τρέλλενε !
Σε λίγο, τον πήρε τρυφερά με τις άκρες των δακτύλων της, τον κύταξε κατάματα για αρκετά δευτερόλεπτα, μέχρι που αυτός ο κακόμοιρος άρχισε να ξεροχύνει απ την καύλα ( τι σου είναι αυτές οι παύσεις όταν ξέρεις να τις χειριστείς. Όπως στο θέατρο ) .
Αμέσως μετά άρχισε να τον καταπίνει.
Βαθύ στεγνό λαρυγκοτσίμπουκο , βαθύ , ρυθμικό , συνεχές , ασταμάτητο.
Τότε συνειδητοποίησα ότι έχω ένα τεράστιο, ένα πελώριο πούτσο, ένα καδρόνι που μπορεί να σπάσει και πόρτα ,να τρυπήσει και τοίχο, να ανοίξει και τρύπα δικιά του σε κάθε γυναικείο σώμα, αν χρειαστεί !
Κόντευε να μου φύγει το κεφάλι. Κι αυτή συνέχιζε στον ίδιο ρυθμό, με τα χέρια της στα κωλομέρια μου, χωρίς στάση, να τον παίρνει βαθειά, να νοιώθω τις αμυγδαλές της σε κάθε κατάποση. Εκεί ακούραστη, να με κρατάει ακίνητο και να με καταπίνει αποφασισμένη να μου ρουφήξει τα μεδούλια.
Δεν τον ρούφαγε , τον κατάπινε !
Κι εκει που ένοιωσα να έρχονται, τα κύματα της ηδονής , να φουσκώνουν , να ξεχειλίζουν μέσα μου έτοιμα να σαρώσουν . Εκει που ένοιωσα τα μηνιγγια μου να χτυπάνε , η ανάσα μου να γίνεται κοφτή και άρρυθμη,παρατήρησα μία μικρή, ανεπαίσθητη αλλαγή στο σχέδιό της. Τώρα, όταν τον κατάπινε το στόμα της γινόταν ένα παχύ, καυτό, γλυκό,μουνί , ενώ όταν αποτραβιώταν γινόταν πιο στενό, πιο σφιχτό πιο απαιτητικό. Τι κάνει; Αναρωτήθηκα , θα με τρελλάνει !
Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να παραφρονήσω, το βρήκα !
Τα ούλα !! Αυτό ήταν . Αυτό ήταν το μαγικό της. Τα ούλα !!
Επειδή δεν είχε δόντια να σε πονέσουν να σου φρενάρουν την καύλα , είχε μάθει να χειρίζεται τα ούλα ,τη γλώσσα και το λαρύγγι της με μαεστρία απαράμιλη.
Και δεν ήταν μόνο αυτό. Έτσι ακινητοποιημένο όπως με είχε , μου αφαιρούσε την δυνατότητα να χύσω όποτε ήθελα εγώ. Θα μου τα έπαιρνε όποτε ήθελε αυτή !!!
Ήρθα στα όριά μου , έμπαινα στην οδό της τρέλλας, το ένοιωθα, δεν άντεχα άλλο τόση καύλα . Η ψυχή μου την εκλιπαρούσε σιωπηλά, με δάκρυα ,να μ´αφήσει να χύσω .
Και νομίζω ότι το ένοιωσε, το πήρε το σήμα !
Τότε ένωσε το βάθος της γλώσσας της με τον ουρανίσκο και έκλεισε τον δρόμο προς το λαρύγγι της. Εκεί σφήνωσε τον πούτσο μου πέντε - έξι φορές καρφωτά και τον άφησε σφηνωμενο. Μέχρι εδώ άντεξα !
- Πάρταααααααααααααααα ,φώναξα με τρέλλα όταν ένοιωσα το τσουνάμι της ύπαρξής μου να φεύγει και να χύνεται μέσα στο κεφάλι της. Συγκλονίστηκα. Σπαρταρούσα 2-3 λεπτά μέχρι να ηρεμήσω, να βρώ τις αναπνοές μου ξανά.
Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου που μπορει να έκαναν μάθημα εκείνη την ώρα πρέπει να άκουσαν την καυγή μου κι ας ήταν 1000 μέτρα μακρυά !
Αργά, χωρίς βιασυνες, σηκωθήκαμε, με ξέπλυνε, μούριξε ένα κόκκινο αντισηπτικο υγρό στον πούτσο που ήταν ακόμα ολόρθος και είχε αρχίσει να μελανιάζει απ το ζόρι που τράβηξε,ντύθηκα και άνοιξα την πόρτα να φύγω.
Μόλις ξεπρόβαλα ,τέσσαρα ζευγάρια μάτια με κυτούσαν γουρλωμένα. Αυτοί που περίμεναν απ έξω και είχαν ακούσει την κραυγή μου ...
Απο τότε πήγα πολλές φορές, ξανα και ξανα. Πάντα το ίδιο προγραμμα, πάντα η ίδια υψιστη ηδονή, πάντα η ίδια επιτυχία.
Μόνο μια φορά μου είπε.
- Θα φύγω, δε θα με ξαναδεις´.
- Γιατί; Τη ρώτησα.
- Γιατί ξωφλησα το βενζινάδικο που είχα αγοράσει για τον γαμπρό μου. Του τό είχα τάξει όταν παντρεύτηκε την κόρη μου. Του το αγόρασα, το ξώφλησα και τώρα θα αφοσιωθώ στο εγγονάκι μου !
Την επόμενη φορά που πέρασα απο εκεί η πόρτα ήταν κλειστή. Και από τότε η πόρτα παραμένει κλειστή ( το σπίτι είναι χαρακτηρισμένο διατηρητέο και ρημάζει.)
ειναι ολα τα λεφτα. ;)
)
