Τέρας αναισθησίας,μάλλον γι'αυτό έζησε τόσα χρόνια,το είχε ομολογήσει άλλωστε και ο ίδιος.
Χαρακτηριστικό των παλαιών εποχών είναι το απόσπασμα από ένα αφιέρωμα στο Βήμα αν θυμάμαι καλά:
"Σε μια πολυτάραχη συνεδρίαση την 4η Αυγούστου 1965, το ελληνικό Κοινοβούλιο βοά από τις ύβρεις κατά του κατευθυντήριου νου της Αποστασίας, όπως θα εντυπωθεί ισοβίως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στο λαϊκό υποσυνείδητο: «Προδότη», «Ιούδα», «Είσαι η ντροπή της Κρήτης», «Σκεύος των αποχωρητηρίων των Ανακτόρων».
Οταν ο «αυλόδουλος» υπουργός μεταβαίνει στα Χανιά, οι «δημοκρατικοί πολίτες» τον υποδέχονται με ντομάτες, λεμόνια, αβγά και «Αίσχος!».
Μεταξύ των συλληφθέντων για τα έκτροπα, μια γυναίκα που ανεμίζει μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου.
«Διερωτάται κανείς», λέει ο κ. Δραΐνας, «πώς ένας τόσο οξυδερκής πολιτικά άνδρας, όπως ο Μητσοτάκης, δεν έλαβε υπ’ όψιν την αποδοκιμασία του κόσμου.
Δεν το περίμενε; Είναι παράδοξο, φαίνεται πως αυτός ο παράγοντας, το λαϊκό αίσθημα, που ήταν πολύ μεγάλος για τον Αντρέα, δεν μέτραγε για αυτόν».
Στην ερώτηση «αν θα το ξαναέκανε», ο 94χρονος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης απαντά σήμερα:
«Αμφιβάλλω αν θα το έκανα έτσι.
Θα το έκανα αλλιώς.
Χωρίς κανένα κόστος. Ημουνα κύριος του πεδίου. Θα έπρεπε να έχω γίνει πρωθυπουργός τη δεκαετία του ’60.
Ηταν η ώρα μου.
Ημουν νέος ακόμη πολύ, ήμουν ώριμος για αυτή τη δουλειά.
Και όχι μόνο δεν έγινα, αλλά έπεσα στα άπατα.
Μπήκα στη μάχη με αφροσύνη, πήγα να βοηθήσω να γλιτώσει ο τόπος και φορτώθηκα όλη αυτή την περιπέτεια της χώρας».
Η Αποστασία παραμένει, λένε οι πολιτικοί αναλυτές, μία από τις πιο ανθεκτικές παραισθήσεις της ελληνικής πολιτικής μυθολογίας.
Και, παρ’ όλες τις εναγώνιες προσπάθειες του πρωταγωνιστή της (το 2008 το Ιδρυμα Μητσοτάκη φιλοξένησε συνέδριο για την Αποστασία), δύσκολα σβήνεται.
Ο ίδιος, μάλιστα, κατηγορείται μέχρι σήμερα ότι, παρ’ όλο που διακρίνεται για το πολιτικό θάρρος του, ουδέποτε μίλησε «ντόμπρα και σταράτα» για την «πολιτική ανωμαλία» που έστρωσε το πορφυρό χαλί στη χούντα των συνταγματαρχών."
