Εγώ θα συμβούλευα να ακολουθήσει ο καθένας αυτό που του αρέσει.
Αν του αρέσει να γίνει ΔΥ, να κάθεται σε ένα ανήλιο γραφειάκι κάπου χωμένο σε ένα μεγάλο κτίριο Υπουργείου, παρέα με την 50 Κούλα και την 54αρα Σούλα να μιλάνε όλη μέρα για συνταγές, για το που θα πάνε τριήμερο, για το πότε θα μπούνε οι υπερωρίες, κλπ μετρώντας τις μέρες αντίστροφα μέχρι τα τέλη του μήνα που θα μπει το χιλιαρικάκι στο ΑΤΜ και από δουλειά τίποτα, τότε ας το κάνει. Έχει όλα το άλλοθι στη χώρα που ζούμε.
Όμως δεν είναι φτιαγμένοι όλοι για αυτή τη δουλειά και ζωή. Κάποιοι έχουν μεγαλύτερο πάθος για περιπέτεια, δίψα για μάθηση, αντοχή σε κακουχίες και αντίξοες συνθήκες και γενικά προτιμούν μία πιο ταραχώδη ζωή με μεγαλύτερο ρίσκο και διακυμάνσεις (βλέπε Ιδιωτικός Τομέας).
Το ίδιο ισχύει και για τη σύντροφο. Κάποιοι προτιμούν μία σύζυγο ΔΥ, με ήρεμη, στρωμένη, ξέγνοιαστη καθημερινότητα που να μπορεί να αφοσιωθεί στην οικογένεια.
Κάποιοι προτιμούν μία αγωνίστρια της ζωής, που από μικρή διαβάζει, δουλεύει, αγωνίζεται. Έχουν περισσότερα να πουν με αυτήν στο τέλος της ημέρας και νιώθουν ότι αυτήν θέλουν δίπλα τους όταν έρθουν δυσκολότερες ώρες στη ζωή.
Ας κάνει ο καθένας ότι του λέει η καρδιά του. Να μην ακούει κανέναν και να μην υποκύπτει σε πρότυπα που πλασάρονται από την κοινωνία. Το σωστό για τη ζωή του καθενός είναι αυτό που θέλει ο ίδιος (εφόσον δε βλάπτει κανέναν) και αυτά πρέπει να κυνηγήσει, γιατί στο τέλος της ημέρας θα μετανιώσει περισσότερο για αυτά που δεν έκανε και τα όνειρα που δεν κυνήγησε.
Η πλάκα είναι ότι το ξέρουν όλοι στην υπηρεσία, δηλαδή δεν πάει στα κρυφά, σκαστός, κλπ
