Ρε παιδιά με συγχωρείτε αλλά ένα από τα πρώτα καμπαρέ ήταν το moulin rouge στο Παρίσι το οποίο είχε νομίζω ξεκινήσει να υπάρχει από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Στις ημέρες μας προσπαθούν να τα αναβιώσουν στο μέτρο του δυνατού αυτά τα πράγματα, αλλά με πραγματικές χορεύτριες και σαν στοιχεία ιστορίας και πολιτισμικής πλέον παράδοσης. Δεν είναι καμπαρέ το στριπτιζάδικο του 21ου αιώνα σαν εκείνα που συχνάζανε ποιητές, ζωγράφοι, διάφοροι άλλοι καλλιτέχνες ανάμεικτοι με ανθρώπους που δεν ήταν του πνεύματος (όπως ''ο μαύρος γάτος'' στο Παρίσι) και που σήμερα πρέπει να τα χρεώνουν ένα σωρό λεφτά στους τουρίστες. Τότε ο κλασικός συνθέτης Όφενμπαχ είχε γράψει το καν-καν στο ''Ο Ορφέας στον υπόκοσμο'', ο Τουλούζ Λωτρέκ ζωγράφιζε γυναίκες των καμπαρέ, γύρω από την ξέφρενη ερωτική νυχτερινή ζωή του Παρισιού δημιουργήθηκαν αθάνατα έργα πολιτισμού. Το στριπτιζάδικο του 21ου αιώνα είναι σκέτη τσόντα, δεν θυμίζει καμπαρέ στο παραμικρό. Τελείως αστοιχείωτοι χωριάτες είμαστε σε αυτήν την χώρα; Χοντράνθρωποι που νομίζουμε ότι οποιοδήποτε σεξουαλικό θέαμα είναι καμπαρέ; Κατ 'αρχήν ποιος σου είπε ότι σε ένα καμπαρέ πηγαίνει κάποιος για να χουφτώσει ή να πηδήξει; Άσε που σε άλλα στριπτιζάδικα πηγαίνεις, κάθεσαι, αν το έχεις προγραμματίσει παίρνεις μπουκάλι, και μόλις το δουν αυτό οι γυναίκες εκεί μέσα έρχονται και κάθονται δίπλα σου. Τη μια είναι κάτι καμπαρέ, την άλλη στριπτιζάδικο, την άλλη club, τουρλουμπούκι που έλεγε ο μακαρίτης Χάρι Κλυν. Και 80 ευρώ το μπουκάλι για Αλκατράζ δεν ξέρω, θα μπορούσε να είναι τσιμπημένο λίγο πιο πάνω. Μήπως το χρήμα έχει λιγοστέψει δραματικά; Κάτι δεν μου αρέσει σε όλα αυτά καθόλου.
