Γεννηθείς το 86, τολμώ να πω, ότι έζησα κ εγω τα παιχνίδια στις αλάνες με τα παιδιά της γειτονιάς. Τότε κανείς μας δεν φανταζόταν ότι μετά απο μερικά μόλις χρόνια με την παρουσία των υπολογιστών θα εκλείψουν κ αντί για ποδοσφαιράκι θα παίζαμε FIFA. Τώρα έχουμε το PRO και όλοι ενθουσιαζόμαστε. Βριζόμασταν, πλακονόμασταν αλλά την επομένη είμασταν φίλοι κ γελούσαμε ώρες ατελείωτες στο δρόμο μέχρι να φτάσουμε σπίτι απο το σχολείο. Πετάγαμε νεράντζια στα αμάξια κ που κ που παίζαμε "ηλεκτρονικά" με κερματα.
Δεν είχαμε κινητά για να μιλάμε με γκόμενες κ όλα γινοντουσαν όταν χορεύαμε μπλουζ στα παρτυ, όπου το χούφτωμα έπεφτε αβερτα. Οι πρώτες μας πουτάνες ήταν μουνάρες σε μπουρδελάκια ακόμα κ του Μεταξουργείου (ακόμα σε θυμαμαι Βαλεντίνα, Κολωνού 30). Μακάρι οι νεότερες γενιές λόγω της κρίσης να ξεφύγουν απο τα Playstation κτλ και να θυμηθουν τις καλές συνήθειες, στα λίγα πάρκα και οικόπεδα που έχουν απομείνει στην Αθήνα. Η επαρχία καλά βαστά.