Να σας γράψω τώρα κάτι να σας ανάψω τα λαμπάκια μέρες που έρχονται και θέμα που είναι;
Η δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, αυτού του κακοδιοικημένου ερμαφρόδιτου ανατολικοδυτικού βαλκανικού μορφώματος με τα μύρια προβλήματα, θα μπορούσε να είναι ένα σφάλμα;
Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε δίπλα σε μία μεγάλη Τουρκία, και να προσεταιριζόμαστε πάντα κάποιους για να επιτύχουμε στρατηγικά ωφέλη εναντίον της (και αν), αποφεύγοντας πάντα τον πόλεμο μαζί της (εξάλλου, με εξαίρεση τον Α΄ Βαλκανικό δεν είμασταν νικητές σε κανένα πόλεμο με την Τουρκία αντίπαλο, συμπεριλαμβανομένης και της Επανάστασης που γιορτάζουμε σε λίγες μέρες).
Αντίθετα, εκμεταλλευόμενοι την ισχυρή θέση που είχαμε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία θα μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε έναν μετασχηματισμό της σε κάποια ελληνοτουρκική συνομοσπονδία όπου τα ελληνικά brains θα αλληλοσυμπληρώνονταν με το τουρκικό μέγεθος.
Αντίθετα μας έφαγε ο Παπαρρηγόπουλος.
Οι Έλληνες έχουμε ισχύ σαν μονάδες, σαν άνθρωποι, σαν διανόηση, είμαστε πιο πολύ μια ιδέα παρά ένα κράτος, υπήρξαμε για αιώνες, στην Βιέννη, την Βραίλα, την Κωνστάντζα, την Οδησσό, την Σμύρνη, την Τραπεζούντα, άρα θα μπορούσαμε να υπάρξουμε (και υπάρχουμε) και εκτός ορίων νεοελληνικού κράτους.
Μία ιστορική υπόθεση κάνω για μια εναλλακτική πορεία που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει, έτσι και αλλιώς το ιστορικό γίγνεσθαι είναι αέναο, ποιός ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.