Γράφουμε για ζόρικα ροκάδικα.
Μόνο 80's. Όχι 90's και αηδίες.
Παρακαλώ, συμμετοχές μόνο απ' τα παιδιά που σύχναζαν εκεί, όχι "μου είπαν", "άκουσα", "διάβασα" κλπ.
Ονόματα, αναμνήσεις και κάποιες φάσεις χαρακτηριστικές της νοοτροπίας των θαμώνων και της εποχής.
1) Ombre
Σίδερα Χαλανδρίου.
Πίστα με καθρεύτες.
Μουσική από κλασικό ροκ μέχρι metal.
Από ένα χρονικό σημείο και μετά, λιάρδα κόσμος χύμα στο πάτωμα, μαυροδάφνες στα μπουφάν, ύποπτες οσμές παντού.
Οι πιο λαϊκοί, σιρόπια, τριπάκια.
Συμμετοχές από όλο το off Broadway πάνθεο: παλιά χίπια, μηχανόβιοι, μεταλάδες, συνοικιακές ροκοπαρέες, γηπεδικές φίρμες.
Καμιά φορά το κλίμα ήτανε λιγο "κάπως", αλλα γενικά, αν δεν ψαχνόσουν, δεν κινδύνευες.
Εντάξει, γίνονταν και άκυρα πεσίματα, οι μαλάκες ποτέ δεν έλειψαν.
Λεγόταν ότι ο ιδιοκτήτης (με το περουκίνι) είχε πολύ καλό πολιτικό βύσμα (δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί αλλιώς τόση ασυδοσία...).
Τα πούλμαν που έφευγαν Κυριακή ξημέρωμα για εκτός έδρας ματς, οι λιωμένοι πιτσιρικάδες, ο Σάκης ο τάδε με τη χάρλεϊ, ο Κώστας ο Χάλφορντ, η Μαρία από Παγκράτι, τέτοια ονόματα άκουγες, έτσι γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον.
Τελικά την έκλεισαν το '90 για μαχαίρωμα.
2 Victoria
Περιβολάκι, Νίκαια.
Ιστορικό υπόγειο, που ξεκίνησε με πιο σοφτ ήχους και έγινε ο ναός του άντεργκράουντ και του metal της εποχής.
Εννοείται ότι το μέρος γαυροκρατούνταν.
Ίσως το πρώτο (ή ένα από τα πρώτα) μαγαζιά, που έβαλε video (αδιανόητο για την εποχή το να βλέπεις metal clips. Μας είχε φάει το Μουσικόραμα.).
Από 'κει μέσα πέρασαν οι Maiden το '83 που ήρθαν για promo, οι Scorpions (για promo κι αυτοί το '85), οι Saxon (όταν ήρθαν για το live του '86) και ο Lemmy να σερβίρει στον κόσμο μπίρες μέσα από τη μπάρα το '88 (με αφορμή το live).
Τελικά, έβαλε βόμβα ο ΕΛΑ και η Victoria απεδήμησεν εις Κύριο την κατάλληλη στιγμή, πριν προλάβει να ζήσει την ξεφτίλα των 90's.
3 Rainbow
Πλατεία Καλογήρων, Δάφνη.
Άλλο ιστορικό ροκομεταλλάδικο.
Συχνά έκανε live με ελληνικά groups της εποχής (αν και το στάνταρ λαϊβάδικο ήταν το τσοντοσινεμά Maxim στη Χαροκόπου, που έμπαινες μέσα και μύριζε βαρβατίλα απ' το χιλιόμετρο).
Οπαδικά, μοιρασμένος ο κόσμος.
Κάποια στιγμή (το '86;), είχε γίνει ντου από κάποιους επώνυμους (και σήμερα) γηπεδικούς, που είχαν κερατιάσει το αφεντικό και τον γιο του (νομίζω).
Πριν από κάποια χρόνια, κάποιος εκτός τόπου και χρόνου ιερόσυλος την ξανάνοιξε με το ίδιο όνομα, ξεχνώντας ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.
Μου φαίνεται ότι πλέον έχει κλείσει οριστικά.
4 Το camping στην Αντίπαρο
Από τα πλέον χύμα, δεν τρέχει μία και ροκάδικα camping των Κυκλάδων.
Όχι ότι υπήρχε camping, που δεν τηρούσε και τις τρεις αυτές προδιαγραφές στα 80's.
Ακόμα και μεις που την πεφταμε έξω στο κύμα, το τιμούσαμε.
5 Όλη η Ίος
Πήγασος, Jonis electric, Mυλοπότας με χύμα πηδήματα παντού, Far out (όχι το φλωροκάμπινγκ, το ποτάδικο στον Μυλοπότα, όπως ήταν πριν από 30 χρόνια με τις καλαμωτές), ατέλειωτα πιώματα-πηδήματα-παρέες απ' όλον τον κόσμο, με όλες τις ζωντανές φάτσες του πλανήτη.
Εδώ και 25 χρόνια η Ίος δεν υπάρχει πλέον.
Αιωνία η μνήμη της.
Θα μπορούσα να γράφω για χρόνια ολόκληρα για μέρη, πρόσωπα, φάσεις και στέκια.
Έκανα το thread γράφοντας λίγα μόνο λόγια για κάποια από τα πιο γνωστά στέκια, για να δώσω αφορμή στους παλιούς να πουν δυο λόγια και να γράψουν τα δικά τους, ώστε να γίνει μια καλή κουβέντα.
Λες ότι άλλαξαν όλα και οι πιτσιρικάδες νομίζουν ότι απλά γέρασες.
Θεωρούν ότι εξωραϊζεις το παρελθόν, επειδή πούρεψες.
Τους είναι αδύνατο να φανταστούν μια εποχή που πράγματι υπήρχε αυθορμητισμός, αθωότητα και ροκ διάθεση.
Όχι πουλάω μούρη, όχι κάθομαι με το ποτό στο χέρι μέσα σ' ένα κλαμπ, κοιτάω και με κοιτάνε και όλοι μαζί, ενώ πλήττουμε, προσποιούμαστε ότι το απολαμβάνουμε.
Θυμάται κάποιος κάτι ανάλογο;