Στην Ελλάδα, όπως και σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, συνυπήρχαν πάντα διαφορετικοί λαοί, πολιτισμοί και θρησκείες. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο απλώς δεν γνωρίζει ιστορία. Οι τρεις μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου έχουν γεννηθεί δίπλα από την πόρτα μας, και εδώ και πολλούς αιώνες οι ακόλουθοί τους συμβιώνουν στον Ελλαδικό χώρο. Άλλοτε με εντάσεις και συγκρούσεις, άλλοτε αρμονικά, καμία συμβίωση άλλωστε δεν είναι εύκολη. Όμως υπήρχε σεβασμός στη θρησκεία του άλλου, στις συνήθειες και στα έθιμά του. Στην ιδιαίτερή μου πατρίδα, την Κρήτη, έχω ακούσει συχνά ιστορίες που περνάνε από γενιά σε γενιά, για γείτονες διαφορετικών θρησκειών που ήταν φίλοι και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον στις δυσκολίες. Από τέτοιες ιστορίες, που είναι κοινές σε όλη την Ελλάδα, βγήκε και ο στίχος “Εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ”.
Αυτό το σεβασμό στη θρησκεία και στα έθιμα του άλλου έχουμε χρέος να τον διαφυλάξουμε. Το χτίσιμο του τζαμιού θα είναι ένα τέτοιο βήμα. Κάποιοι φοβούνται. Είτε ειλικρινά, από άγνοια, είτε λόγω μικρών συμφερόντων τους. Σπάνια υπολογίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως την ελευθερία της θρησκευτικής έκφρασης. Πολλοί επικαλούνται τους λαθρομετανάστες. Αλλά η πλειοψηφία των μεταναστών είναι νόμιμοι, πολλοί εκ των οποίων έχουν πλέον λάβει την Ελληνική υπηκοότητα, άρα έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλους τους Έλληνες πολίτες. Ακόμα και οι λαθρομετανάστες όμως άνθρωποι είναι και έχουν δικαίωμα στη θρησκεία. Άλλοι φοβούνται την τρομοκρατία. Λες και δεν είναι γνωστό ότι δεν είναι η θρησκεία που γεννάει την τρομοκρατία αλλά πολιτικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες. Σε κάθε περίπτωση όμως, καλύτερος έλεγχος γίνεται στο ισόγειο παρά στα υπόγεια. Άλλοι δεν ξέρουν τι φοβούνται, τον “άλλο” ίσως που είναι διαφορετικός. Λες και θα έπρεπε να είμαστε όλοι ίδιοι. Ένα είναι το σίγουρο. Εδώ και 100 χρόνια συζητείται η δημιουργία του τζαμιού στην Αθήνα. Και ακόμα συζητάμε. Χαρακτηριστικό των Ελλήνων, δεν λέω. Αλλά ευτυχώς έχουμε και άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία είναι καιρός να επικαλεστούμε.
