Καημένο παιδί. Δυστυχώς, πολλά ζωάδια "ζουν ανάμεσά μας". Άλλο χιούμορ και πειράγματα, κι άλλο το να βλάπτεις σωματικά και όχι μόνο τους άλλους. Κι εντελώς άλλο να το ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ που κάνεις δυστυχισμένο τον άλλον που ΞΕΡΕΙΣ πως πληγώνεται από όλο αυτό, και μάλιστα πολύ.
Το ανησυχητικό ήταν πως όλοι γνωρίζαν. Όπως και η γυναίκα της οποίας την πόρτα χτύπησε, ζητώντας βοήθεια, κι αυτή τον έγραψε αναγκάζοντάς τον να φύγει τη μοιραία εκείνη μέρα. Όλοι σιχαίνονται, ξενερώνουν και αηδιάζουν με τους ευαισθητούληδες, τους "φλωράκους", τους "μπέμπηδες", όμως δεν σκέφτονται πως αν ήταν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή, με τα λάθος άτομα παρέα, θα βρίσκονταν σε χειρότερη θέση από εκείνη του καημένου φοιτητή. Ούτε σκέφτονται πως ο κανακάρης τους ή η κορούλα τους μπορεί να πάθει τα ίδια και χειρότερα από τα λουλουδάκια της νεολαίας της σημερινής πως κατήντησε...
Το παρελθόν μου ήταν αρκετά ιδιαίτερο, όμως θύμα bullying δεν έπεσα ποτέ. Ίσως έκανα λίγο bullying, χωρίς να το παρακάνω φυσικά, όμως ποτέ με σκοπό να βλάψω. Στη μια περίπτωση οι "φίλοι" μου με είχαν βάλει. Στην άλλη το έκανα για να αμυνθώ, να του κόψω την όρεξη για ενοχλητικές πλάκες που σπάμαρε ανελέητα στο σχολείο. Και τις δυο φορές σταμάτησα όταν είδα τις αλλαγές που ήθελα. Ούτε το διασκέδασα, μάλιστα στην περίπτωση που με βάλανε οι "φίλοι" να το κάνω αυτό, το μετάνιωσα, γιατί εκείνο το παιδί ήταν καλό, και στην εκδρομή στην Αθήνα στο λύκειο τον συνάντησα τυχαία (είχε αλλάξει σχολείο και έμενε αθήνα αυτός μετά) και μου έκανε το τραπέζι, ντράπηκα και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Μην είστε αδύναμοι. Κάποιοι άνθρωποι, παιδιά ή μη, είναι εκεί έξω για αίμα. Διψάνε για αίμα. Όχι από τρέλλα. Ίσως από κατάλοιπα ενστίκτων. Ίσως από διαστροφή. Ίσως από σαδιστικές τάσεις. Ίσως από όλες αυτές τις παραθρησκευτικές παπαριές του "αριστερού χεριού/μονοπατιού". Προσέχτε. Πέτρα την καρδιά, ατσάλι το σώμα, "δύναμη του νου". Περπατούν ανάμεσά μας κτήνη με την προβιά ανθρώπου. Με τα λογάκια, τις ευγένειες και τα κλαμματάκια, μόνο θύματα θα υπάρχουν εσαεί. Τους αξίζει κάτι καλύτερο, ένα μέλλον, αυτών των παιδιών.
Και η υποκρισία... Είδα πόσα σχόλια εκ του ασφαλούς, αλλού σε άλλα σάητ. Εσύ ρε παληκάρι, τον έκανες φίλο, τον στήριξες, του στάθηκες; Μόνο ωραία λογάκια μετά το κακό; Εσύ ρε τσουράπω που σκούζεις, δεν ξενερώνεις με τα φλωράκια, δεν ψάχνεις αλητάκια για γκόμενο; Δεν τον δούλεψες και δεν σκέφτηκες ποτέ "σιγά μην έκανα εγώ σχέση με έναν τέτοιο καρμίρη"; Η γειτόνισσα που ήξερε πως χρειαζόταν το παιδί βοήθεια, και δεν του άνοιξε την πόρτα; Ας ήταν κανάς κούκλος/μαγκάκι, και μεσάνυχτα θα του άνοιγε να μπει να την πηδήξει. Ας τα διάλα ρε. Γραμματείς και φαρισαίοι. Μετά οι φασίστες σας πειράζουν. Θα το επαναλάβω εγώ. Οι χειρότεροι φασίστες, είναι οι κόκκινοι και οι αριστεροί. Κι οι μεγαλύτεροι υποκριτές και κλικαδόροι επίσης.
Πρεπει να τρωγες πολυ φαπα, θα χε πολυ πλακα 
