Βραδιές ποίησης

[TAFTAAR]

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια,
με κοτρώνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κ' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' όλα για όλα
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Mάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι.
Mη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάτου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!...
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κ' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!
Θα μου δώσουνε μια κόχη,
λίγο πιόμα και σανό,
σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι
θα τελειώσει μου το λάδι
κι αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ! είν' η ζωή),

η ψυχή μου θενά δράμει
στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!...

Γέρασα κι ως δε φελούσα
κι αχαΐρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο:
-"Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη
συ που δίδαξες αρνί
τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Mα με την κουβέντ' αυτή
πόρτα μού κλεισε κι αφτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσου από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ
κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου -
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο τον δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Άιντε θύμα, Άιντε ψώνιο,
Άιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κι έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσα, άλλη γη.

 

[kouklakis]

      Χρόνια πολλά

Στους αλήτες που αγαπήσανε,
στους φευγάτους που γυρίσανε,
στους φαντάρους που τα παίξανε,
στους τρελούς που λογικέψανε

Στους κουρσάρους που σαλτάρισαν,
στους προφήτες που σαλπάρισαν ,
στους παπάδες που κολάστηκαν,
στους ροκάδες που κουράστηκαν.

Χρόνια πολλά σε σένα ,
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που ερωτεύονται,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που δεν τρωνε τη φόλα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που τα θέλουνε όλα.

Στις παρέες που σκορπίσανε,
στις φιλίες που κρατήσανε,
στις φωνές που πια σιωπήσανε,
στις σιωπές που τραγουδήσανε.

Στις καρδιές που όλα τα δώσανε,
στις αγάπες που τελειώσανε,
στις αγάπες που αρχίζουνε,
στις σκιές που συνεχίζουνε

Χρόνια πολλά σε σένα,
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που ονειρεύονται,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που δεκάρα δε δίνουν,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που και μένα με φτύνουν.

Χρόνια πολλά σε μένα ,
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που ερωτεύονται,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που δε τρωνε τη φόλα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που τα θέλουνε όλα.

Στίχοι: Ν. Αλκαίου
Μουσική: Βασίλη Παπακωνσταντίνου-Χρ. Κροκίδη

 

[kouklakis]

Πάρε μου μια πίπα
να κόψω το τσιγάρο
γιατί έγινε η καρδιά μου
μαύρη σαν φουγάρο

Πάρε μου μια πίπα
να κόψω το τσιγάρο
έτσι μπορώ μονάχα
να μην ξαναφουμάρω

Έλειπες αγάπη μου εσύ
και έπινα και κάπνιζα σερί
κινδυνεύω είπαν οι γιατροί
απ' την νικοτίνη την πολλή

Πάρε μου μια πίπα
να κόψω το τσιγάρο
γιατί έγινε η καρδιά μου
μαύρη σαν φουγάρο

Πάρε μου μια πίπα
να κόψω το τσιγάρο
έτσι μπορώ μονάχα
να μην ξαναφουμάρω

Έλειπες αγάπη μου γλυκειά
κι είχα το τσιγάρο συντροφιά
όμως απ' το πάθος μου αυτό
βοήθα με και συ να απαλλαγώ βρε παιδάκι μου

Πάρε μου μια πίπα
να κόψω το τσιγάρο
γιατί έγινε η καρδιά μου
μαύρη σαν φουγάρο

Πάρε μου μια πίπα
να κόψω το τσιγάρο
έτσι μπορώ μονάχα
να μην ξαναφουμάρω

 

[gl]

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Καθρεφτίζω το νου
Σε φεγγαριού σπηλιές
Κι άμα σε δω να κλαις
το πρωί θα φύγω αλλού

Θα μου βάφει η βροχή
τ'ασήμια στον ταφτά
κι άμα σε δω κλεφτά
στο λαιμό θα δέσω αρχή

Ερωτά μου Αγκάθι Στέμμα
και βέλη μου Σεβαστιανά
Αν είχε ο πόνος αίμα
θα κοκκίνιζε βουνά

Καθρεφτίζω τη γη
σε βαρελιού κοιλιά
κι άμα σε βρουν φιλιά
θα 'ναι ο ύπνος μου που αργεί

Κι απ' τις πέντε ζωές
που ζούμε χωριστά
τα μάτια έχω κλειστά
κι ας μου δείξανε στεριές

 

[κωλο-γερος]

Πρωτη του χρονου σημερα, καλη χρονια σε ολους
ευχομαι να πηδηξετε, πολλα μουνια και κωλους
και σε οσους βρισκουνε χαρα, με ερωτα πληρωμενο
λεφτα να εχουνε πολλα και πουτσο σηκωμενο.

Καλα θα πεις, δεν ντρεπεσαι,σαυτη την ηλικια
να λες τετοια βρωμολογα, σεφαγε η μαλακια;
πρωτοχρονιατικα βρισιες, για μουνους και για κωλους
ευχες να δινεις σολους μας,για σηκωμενους ψωλους;

Και τι να κανω φιλοι μου, "μπουρδελα" λεν το σαιτ
αρα αυτα που γραφω εδω, δεν βγαινουνε οφ-σαιντ,
οφ-σαιντ ομως βγηκανε, αυτοι που κυβερνανε,
μπουρδελο μας καταντησαν,και ολους εμας πηδανε.

Γιαυτο και εγω αποφασισα, συνεχεια βρισιδια
να ριχνω στους πολιτικους,που ειναι μεγαλα αρχιδια
συνειδηση δεν εχουνε,για το κακο που κανουν
και αν τους ξαναψηφησουμε,αυτοι θα μας ξεκανουν.

            ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

 

[lolos666]

O  Πουστάρας

Το παιδί πέτυχε διάνα.

Είχε μια ωραία μάννα.

Του καν’ όλα τα χατήρια.

Ήταν για τα πανηγύρια.



Κτυπούσε τα’ λλα τα  παιδιά.

Έκανε  κάθε ζαβολιά.

Εγελούσε σαν  περνούσαν.

Έλεγε πως τον κτυπούσαν.



Εκλαιγόταν στη μαμά του.

Aυτή δεν ήταν κοντά του.

Έτρεχε να τα μαλώσει

τον πουστάκο της να σώσει.



Αδιάφορος ο πατέρας.

Είχε μια γυναίκα τέρας.

Τούχε πάρει τον αέρα.

Tον είχε κάνει  πιά πέρα.



Όσο μεγάλων’ ο μικρός,

γινόταν απαιτητικός.

Άρχισε να θέλει φράγκα.

Επαρίστανε το μάγκα.



Έκανε πολλούς παρέα.

Επερνούσανε ωραία.

Τα ’δέρφια του δουλεύανε,

με  τη  μάννα  τα κλέβανε.



Άρχισε να ρουφιανεύει

τον καθένα να ψαρεύει.

΄Οποιος τούμπενε στη μύτη

του το έκλεινε το σπίτι.



΄Ηταν παραμορφωμένος.

Μέσ’ απ’ τη ζωή βγαλμένος.

Μιλούσε με ευγένεια,

μα  με πολλή αγένεια.



Το Δημοτικό είχε βγάλει.

Μα είχε μόρφωση άλλη.

Πέταγε ελληνικούρες.

Κορδωνόταν στους κουμπούρες.



Αυτός, τά καν’ άνω κάτω.

Η μαμά του  εκαυχάτο.

Έλεγε μάθαινε πολλά

από περιοδικά καλά.



Αφού είχαν γίνει βούκoινο,

κάποιος  κτύπησε κόκκινο.

΄Ενας αδελφός λάλησε.

Η κούτρα του παράλυσε.



Τον πήγαν στο τρελάδικο.

΄Ελεγαν είχε άδικο.

Όταν τους τά ‘ψαλλε χύμα,

του φορτώνανε το κρίμα.



Ο άνθρωπος  είχε δίκιο.

Δεν έβλεπε τι αντρίκιο.

Έτσι, γρήγορα συνήλθε.

Στο σπίτι  του ξαναήλθε.



Για καλή του  πλέον τύχη

ο πούστης είχε πετύχει

να κάνει μία παντρειά

με μία πλούσια γριά.



Τον  εβοήθησ’ η μαμά.

Μ’ όλα τα μού μ’ όλα τα μά.

Δεν τον πήρανε στρατιώτη.

Έκανε τον πατριώτη.



Στο χωριό δεν είχ’ ελπίδες.

Μόνο έβοσκε δυό γίδες.

Aπέφευγε  να  δουλέψει.

Ήθελε να τη βολέψει.



Έτσι, έφυγ’ απ’ το χωριό.

Χάσαν  έναν ωραίο γιό.

Πήγε εις την πολιτεία

που υπάρχει αλητεία.



Φορά ακριβά κουστούμια.

Είναι πούστης από κούνια.

Ξέχασε και τη μαμά του.

Τα  θέλει όλα δικά του.



Κολυμπάει μέσ’ στο χρήμα,

έχοντας μεγάλο κρίμα.

Τα’ αδέρφια του κυνήγησε.

Τον τάϊσαν σαν πείνασε.



Ούτ’ η μάννα ούτ’ ο πατέρας

δεν ξεφύγαν απ’ το τέρας.

Τους  αφήνει να πεινάνε.

Να υποφέρουν σαν γερνάνε.



Να καυχιέτ’  όλο  γελώντας.

Να μιλάει περπατώντας.

Λέει σε όλους τους άλλους

είτε μικρούς  ή  μεγάλους.



Μπορώ δέκα συντάγματα

άν μπερδέψω τα πράγματα

άγρια να τσακωθούνε

όλοι τους να σκοτωθούνε.



Χωρίς να ξέρουνε γιατί.

Μα  κάποιος τούπιασε τ’ αυτί.

Του ‘ταξε πολλά αργύρια.

Τούφαγε εκατομμύρια.



Αλλά κείνος το δικό του.

Το μακρύ και το κοντό του.

΄Εχει μια περιουσία.

Όμως, του λείπει η ουσία.



Είναι  πολύ ξεδιάντροπος.

Αρρωστημένος άνθρωπος.

Δηλώνει  εκδικητικός.

Χαίρεται που είναι κακός.



Σαν  μπαίνει  σέ ένα σπίτι,

βρε τον πούστη τον αλήτη,

τα  κάνει όλα μπουρδέλο.

Απλώς, με το έτσι θέλω.



Θέλει  όλο τσατσιλίκια.

Και ας έχει τα τσιφλίκια.

Τις δουλειές του να του κάνεις.

Ύστερα να τονε χάνεις.



Τσιγγουνιά τον διαπερνάει.

Στο βάθος αυτός  πεινάει.

Θα σας πώ επίσης τούτο:

Κλέβει  και κανένα  φρούτο.



Όλοι του δίνουν μια μούτζα.

Σαν το γάϊδαρο του Χότζα.

Ήταν  πούστης λίγο λέγαν.

Τι πολύ τι λίγο,  κλαίγαν.



Να λοιπόν  τι  λέει ο κόσμος:

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΧΗ ΔΙΑΒΑΙΝΕ.

ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΟΥΣΤΗ,

ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ.

 

[thessalos]

Στίχοι - Μουσική: Νικόλας Άσιμος



Ήταν οι πόρτες μου δίχως μπαχτσέδες
και μεντεσέδες κρατάνε τη γη
γίνανε οι φτέρνες μου σαν τροχαλίες
και στον κουβά τους αράζεις εσύ
αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή
αλλάζεις οσμή, αλλάζεις σασί
και οι ελπίδα μας έχει θαφτεί
σαν τον Ντορή μες στο παχνί

Πάγωσε η ψείρα μου και παραπαίουσα
μ' ένα τικ τακ μου ματώνει τ' αυτιά
όλα με πρόγραμμα όλα στο σχέδιο
πρωτοκκολλήσαμε τον έρωτα
και θες να πετύχω με μια μπαταριά
χίλια φλουριά, χίλια φλουριά
για να σου χαρίσω μαντάτα καλά
να 'χεις αγάπη μου λεφτά

Ποντικοφάρμακο για τους μεγάλους
και μουρουνόλαδο για τα παιδιά
κι έπλεξες σώβρακα για τους φαντάρους
και θυσιάστηκες πατριωτικά
σου στέλνω μήνυμα μ' ένα ταμ ταμ
να μαγειρεύεις με βιτάμ
ήσουνα γόησα κι έκανες μπαμ
για αυτό σε ψάχνω στα χαμάμ

Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας
στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
συνιθισμένοι καθένας στο ρόλο του
κι η φαντασία μας έχει χαθεί
την ξεπουλήσατε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
την ξεπουλήσατε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.

Μία διαδήλωση δέκα μικρόφωνα
και τα μεγάφωνα στη διαπασών
χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα
κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν
ξεπουληθήκατε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
κι ο εαυτούλης σας πέταξε βζούμ
ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ.

Ω εποχή μού θυμίζεις τον Καίσαρα
κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
κι όσο γερνώ μπουσουλώ με τα τέσσερα
τα τροχοφόρα με προσπερνούν
φεύγω να πάω να βρω στο Μπανκόγκ
τον σύντροφό μου τον Κινκ-Κονκ
μές στο μυαλό μου βαράνε τα γκόγκ
μοιάζω με μπάλα του πινκ-πογκ

Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ-ντούμ
σφαίρες ντούμ-ντούμ, σφαίρες ντούμ-ντούμ
κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ.

 

[kouklakis]

        Το πουτανακι

Ξεκωλο ησουν μια ζωη και ξεκωλο θα μεινεις
εκτος αν αναβαθμιστεις κσι πουτανακι γινεις

Σαν την πορδη στο εντερο σε 'χω και σε φιλασω
κι ουλη την μερα σφιγγομαι μην κλασω και σε χασω

Γυρισματα 'χει η ζωη και παιρνω οτι αξιζω
κι εσυ παιρνεις τ'αρχιδια μου τυχαιο; δεν νομιζω!

Την πρώτη και τη δεύτερη κούκλα μου θα πονέσει
την τρίτη και την τέταρτη πολύ θα σου αρέσει

Η κρίση θέλει τσικουδιά κι'η κοπελιά παιγνίδια 
τρόικα και τροϊκανούς τους γράφουμε στ'αρχίδια

Αμα δεν θες τσι γκομενες να σ'εχουν στην αμακα
αντε και βρες τη μονος σου και παιζε τακα τακα

 

[Poetjokey]

«Μια όμορφη εμπειρία»

Οδεύσαμε δυο φίλοι μία τσάρκα,
δεν πήγαμε για να ερωτευτούμε,
απλώς να σπάσουμε ολίγη πλάκα
και τις κομψές ιέρειες να δούμε,
γιατί άδειες οι τσέπες παλικάρια,
για ξόδεμα στα κόκκινα φανάρια.

Φορτσάτος μπήκα στο χαμαιτυπείο,
γοργά θα τις ξεπέταγα τις δύο,
τσατσά και ιερόδουλη με τρέλα,
και δε θα ‘βγαζα ούτε την φανέλα,
από το κέφι που ‘νιωθα σα βόμβα,
περίμενα να δω μια σεξοβόμβα,
μα είδα μια γριέντζο σα ρετάλι,
δεν άντεξα αυτό το μαύρο χάλι,
την έκανα κοφτά σα βατραχάκι,
το εκφωνώ σε τούτο το στιχάκι.

Εισήλθα στην επόμενη οικία,
σε σπίτι έρωτα μ’ υπηρεσία,
σαν η κοπέλα έκανε σεργιάνι,
από «αγάπη» ήμουνα χαρμάνι,
μου φάνηκε αγγελικό κορίτσι,
λες κι ήταν έργο φήμης του Ντα Βίντσι,
φύτρωσαν χρήματα στο πορτοφόλι,
σα θαύμα Χριστουγέννων μες στην πόλη.
Ζω ως επιρρεπής στην αμαρτία,
οπότε ασήμωσα την κυρία
και πέρασα πιο μέσα για τρελίτσες,
συνέχεια κυνηγάω τις φουστίτσες.

Σαν ήρθε η κοπέλα στο κρεβάτι,
κυλήσαμε με πάθος στη φλοκάτη.
ατόφιο πράξαμε το κάμα σούτρα,
στον έρωτα πέσαμε με τα μούτρα,
ερωτευτήκαμε πολύ με τάντρα,
γιατί με λένε και λεβέντη κι άντρα
και ήρθαμε σε οργασμό κι οι δύο,
πριν πούμε το προσωρινό αντίο,
με φίλησε παθιάρικα στα χείλη,
μετά έφυγε κι έκλεισε την πύλη.


Ο φίλος μου κοιμόταν στο σαλόνι,
και η κυρία είχε μείνει μόνη,
μηνύει πως αν όλοι οι πελάτες
καθόντουσαν και κάναν’ πίτσι πίτσι
λες κι έγνεθαν πλεκτό με το κορίτσι,
θα βούλιαζαν οι πιο γερές φρεγάτες.

Της απαντώ μονάχα καληνύχτα,
δεν μπλέκω στα παμπόνηρά της δίχτυα,
ξυπνώ το κολλητό το φιλαράκι,
καλό του κάνει ο βαθύς ο ύπνος,
μου είπε: -«Ξεκουράστηκα λιγάκι»
και παίρνει το τσαχπίνικο το ύφος,
και κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι,
μου λέει: -«Ξέρεις τι θα πει <αγάπη>!».

Μα ήταν όμορφη η εμπειρία,
γλυκιά σα ζάχαρη, σαν αμαρτία
και σίγουρα θα την επαναλάβω,
σας χαιρετώ τον ύπνο να προλάβω!

 

[gl]

για τους ιδανικους αυτοχειρες του σαιτ..... ;)

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης


Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..

 

[kouklakis]

Πουτσόμουνο - SONATA AMANES - Μουνακόπουτσα


Θλιβερής μνημοκληρονομιάς των ερώτων μας ο μαμωνάς
Αναπαραγωγή της ψευτιάς, ξεχασμένη η αλήθεια για μας.
Το ξέρω σας αρέσει η βιδωμένη σχέση
Ο εαυτός σου φρίκη στον άλλον να ανήκει.

1. Φαλλοκράτης δεν ήμουνα ‘γω
Κι ας μου μίλαγες πάντα γι’ αυτό.
Φεμινίστρια ήσουνα σύ
Επαναστατημένη γυνή.

Ενοχές μου φορτώνεις συχνά
Για των αρσενικών τα σκατά
Δεν ανέχτηκες μία φορά
Να σου θίξουνε τα θηλυκά.

Θα φύγω και με χάνεις
Να ιδούμε τι θα κάνεις
Θα φύγεις θα με χέσεις
Αυτά γεννούν οι σχέσεις.

Όχι δε θα μαλώσω πια
Το προτιμώ χωρίς δεσμό.

2. Θλιβερό και γομάρι με λες
Και τα πάντα δικά σου τα θες
Κι όλο ξύνεις και ξύνω πληγές
Κι όσο φταίω κι εσύ τόσο φταις.

Ανασφάλεια νιώθεις εσύ
Παρομοίως κυρά μου κι εγώ
Κι αν εσένα σε βλέπουν μουνί
Και εμένα με βλέπουν φρικιό.

Πανάθεμά σε φύση
Γεννήσαμε κορίτσι
Κι εσύ σαν τη μαμά σου
Το θες ομοίωμά σου.

Γιατί σώνει και καλά τη φαλλοκρατία
Να την αντιστρέψουμε σε αιδοιοκρατία.
Δεν χρειάζεται τόσο πια το μένος
Καταργείστε τα τους ρόλους και το γένος.

3. Όταν μ’ έσερναν για το στρατό
Μου ‘πες πρόβλημα είν’ ανδρικό
Κι επιτέλους κατάλαβα ‘γω
Το μοντέρνο σας φεμινισμό.

Μου ζητάς σιγουριά στ’ αγαθά
Σύ και ‘γω κι αισθημάτων σκλαβιά
Και Κατίνα σε είπων μαθές
Κι απ’ το σπίτι με πέταξες δες.

Και σύ με είχες είπει
Βρωμιάρη και αλήτη
Σαν πιάνεις τη μουρμούρα
Βουτάω την κουμπούρα.

Όχι δε θα μαλώσω πια
Το προτιμώ χωρίς δεσμό.

4. Κι αν μ’ έχουν κόψει φέτες
Δεν φταίνε αι γυναίκες
Πολλά τους δίνω δίκια
Κι ας κάνουν καριολίκια

Οι άντρες τις πηδάνε
Και δούλες τις κρατάνε.
Μα όχι να πληρώνω
Την πούτσα μου και μόνο.

Γιατί σώνει και καλά την πουτσοκρατία
Να την αντιστρέψουμε σε μουνοκρατορία
Δεν χρειάζεται τόσο πια το μένος
  Καταργείστε τα τους ρόλους και το γένος
Κι αν ο έρωτας ελεύθερα κυλάει
Δεν χρειάζεται κανείς να κυβερνάει.


ΤΡΙΠΛΗ ΚΑΣΕΤΑ ΜΠΕΛΑ ΜΕ ΧΩΡΙΣ ΤΑΜΠΕΛΑ
Γ' - "Klaste Eleftheros"
Παράνομη Κασέτα Νο 000004
Κυκλοφορία κασέτας: Φθινόπωρο 1979

 

[kouklakis]

Για sex θέλω να μου μιλάς

Για sex θέλω να μου μιλάς
Και πρόστυχα να με κοιτάς
Κι αν όλα είναι εντάξει
Περνάμε και στην πράξη

Για sex θέλω να μου μιλάς
Και χαμηλά να με φιλάς
Θέλω πάλι και πάλι
Μη σηκώνεις κεφάλι / Αλλιώς θα πάω με άλλη

Μη μου μιλάς για έρωτα
Και πράγματα ξενέρωτα
Σκάσε και σκύψε χαμηλά
Να απολάυσω τη βραδιά

Μη μου μιλάς για αισθήματα
Αυτά είναι όλα τρίμματα
Με το σώμα να μιλάς
Ξέχνα τη γλώσσα της καρδιάς

 

[πηγασιος]

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου


Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής

 

[kouklakis]

Σαράντα μνιά με κύκλουσαν

Σαράντα μνιά μπρε-μπρε-μπρε
σαράντα μνιά με κύκλουσαν.
Σαράντα μνιά με κύκλουσαν
τον πούτσο να μη φάνε.

Κι ο πούτσος μου μπρε-μπρε-μπρε
κι ο πούτσος μου καμαρωτός.
Κι ο πούτσος μου καμαρωτός
τ' αρχίδια μου ρωτάει.

Τι λέητ' ησείς μπρε-μπρε-μπρε
τι λέητ' ησείς αρχίδια μου;
Τι λέητ' ησείς αρχίδια μου,
μπουρώ να τα γαμήσω;

Να τα γαμή' μπρε-μπρε-μπρε
να τα γαμήσεις πούτσκαρη.
Να τα γαμήσεις πούτσκαρη
κι ημείς θα σι βοηθούμε.

Μόνου ν' αφή' μπρε-μπρε-μπρε
μόνου ν' αφήσεις κι για μας.
Μόνου ν' αφήσεις κι για μας
να μπούμε λίγου μέσα.

 

[kouklakis]

Ανέβηκα στην πιπεριά

Ανέβηκα στην πιπεριά,
μαυρομάτα και ξανθιά.
Για να κόψω ένα πιπέρι,
συ ‘σαι το γλυκό μου ταίρι.

Βλέπω μια κόρη κι άλλαζε,
και την καρδιά μου τάραζε.
Και μου λέει μη φοβάσαι,
βαλ’ το χέρι σου και πιάσε.

Την τσίμπησα μες το λαιμό,
σκούζει φωνάζει «Όχι εδώ».
Και μου λέει «Παρακάτω,
από το λαιμό πιο κάτω».

Την τσίμπησα στα δυο βυζιά,
σκούζει φωνάζει «Kερατά».
Και μου λέει «Παρακάτω,
απ’ τα δυο βυζιά πιο κάτω».

Την τσίμπησα στον αφαλό,
σκούζει φωνάζει «Oύτ’ εδώ».
Και μου λέει «Παρακάτω,
απ’ τον αφαλό πιο κάτω».

Την τσίμπησα στα γόνατα,
φωνές και ξελιγώματα.
Και μου λέει «Παραπάνω,
απ’ τα γόνατα πιο πάνω».

Σκύβω κι ο μαύρος τι να δω,
να ρεματάκι δροσερό.
Γύρω γύρω είχε βούρλα,
και στη μέση μια βρυσούλα.

Ήτανε και κατηφόρα,
έβαλα και λίγη φόρα.
Πέφτει σκούζει απ’ τη χαρά της,
και την άκουσ’ ο μπαμπάς της.

Tι έχεις κόρη μ’ κι είσαι κάτου,
κι είν’ τα πόδια σου στ’ αυτιά του.
Mέγας πόνος μ’ έχει πιάσει,
και με τρίβει να περάσει.

 

[Interceptor]

Η πούτσα μου είναι κόκκινη

και εις την κορφή σχισμένη

και κάτω κάτω μαλλιαρή

σα νύφη στολισμένη.

 

[Interceptor]

Ένα μουνί στη λεμονιά

κι ο πούστσος από κάτω

και ο πούτσος του εφώναζε...

μουνί κατέβα κάτω

Δεν κατεβαίνω πούτσαρε

γιατί είσαι σκανδαλιάρης

σκληρός σαν πέτρα γίνεσαι

και είσαι και σαλιάρης.

 

[kouklakis]

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

Αν είμαστε στο τραίνο Θησείο-Πειραιά
θα σου 'βαζα στο χέρι δυο λόγια τυχερά
κι αν έπεφτε και χιόνι, εγώ στην Άνω Δάφνη
θα 'μπαιναμε στο πόνι ο κόσμος να μας ψάχνει.

Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.

Αν είχαμε για σπίτι ετούτα τα φιλιά
ποιός θα 'γραφε τραγούδι πως είμαστε αγκαλιά
κι αν έβγαινε φεγγάρι ψηλά στη Μεσογείων
ποιός θ' άντεχε να πάρει το δρόμο των αγίων.

Κι όπως θα 'πεφτε η βροχή, για φαντάσου, φορτωμένους
όλους τους ερωτευμένους, σε μια τσίγγινη σκεπή,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός,
κι από πάνω ο Θεός, με τον Άγιο Βαλεντίνο,
σ' αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.

Βικυ Μοσχολιου
στιχοι: Λινα Νικολακοπουλου
μουσικη: Σταματης Κραουνακης

 

[kouklakis]

Μουσική Πριγκηπέσα - Σωκράτης Μάλαμας

Όλο χέζω κι όλο κλάνω,
πώς να σού το πω...
ένεκα (που) περνούν τα χρόνια,
θα ξεντεριστώ.

Μα είναι πόνος άπονος...
θα λύσω το ζωστήρα.
Τζάμπα κοιτάς με σπαραγμό,
τζάμπα θα χέσω το χωριό.


#
Έξω φοβάται ο γέρος
κά'να πέσιμο,
μα μες σ' αυτό το σπίτι
-πριν το χέσιμο-
μεθάνιο και μέθη
ρέουν γύρω μας.
Αστείρευτος ο κώλος
μα κι ο σφιγκτήρας μας.
#


Όλο χέζω κι όλο κλάνω,
κι έμεινα ο μισός.
Μπάμιες, αυγά, τσιγάρα,
μ' έβγαλαν εκτός.

Ξημερώματα στο δρόμο,
μπόχα η γειτονιά.
Λύνω το άντερό μου,
δε χάνω τον καιρό μου.

το αφιερωνω στον πορνομεταναστη Δημητρακη καλο ταξιδι να χει 

 

[gl]

Αν... Κίπλινγκ





Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη
κι όλα εκείνα πλου κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ-
Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!