Βραδιές ποίησης

[kosnik26]

Δεν έγραψε κάποιος ότι είναι μεγάλο ποίημα , απλώς εκφράζει το συναίσθημα της στιγμής ο Καρούζος , το λέει και ο τίτλος ΑΓΧΩΔΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

αν ήταν βωμολόχος σαν τον πίντερ παραπάνω θα μας περιέγραφε άραγε την σκηνή μιας αγχωμένης μαλακίας από τον στρατό

 

[Avenida]

Αυτό το έγραψαν άλλοι ...

 

[Avenida]

Samuel Beckett


πιες μόνάχος
φάε κάψε συνουσιάσου ψόφα μόνος όπως και πριν
οι απόντες είναι νεκροί οι παρόντες βρομούν
ξεστραβώσου κοίτα τις καλαμιές
που ερεθίζονται ή τους βραδύποδες
δεν αξίζει τον κόπο υπάρχει ο άνεμος
και η αγρύπνια





bois seul
bouffe brûle fornique crève seul comme devant
les absents sont morts les présents puent
sors tes yeux détourne-les sur les roseaux
se taquinent-ils ou les aïs
pas la peine il y a le vent
et l'état de veille

 

[john_fystikis]

ΟΔΥΣΣΕΙΑ (Από τη συλλογή "Τόποι νέοι")

Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος
Δεμένος στο κατάρτι μου.
Τόσα νερά στο δωμάτιό μου!

Ας έρθουν οι σύντροφοι
Ας έρθουν οι σειρήνες
Ας έρθει - έστω - ένας υδραυλικός.

Τηλέ-Χυτήρης

 

[soukeras1]

Στην καρδια σου σαν θα μπω ...σαν με χτυπας με το σκαμπο

 

[kosnik26]

ΟΔΥΣΣΕΙΑ (Από τη συλλογή "Τόποι νέοι")

Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος
Δεμένος στο κατάρτι μου.
Τόσα νερά στο δωμάτιό μου!

Ας έρθουν οι σύντροφοι
Ας έρθουν οι σειρήνες
Ας έρθει - έστω - ένας υδραυλικός.

Τηλέ-Χυτήρης

ΧΟΡΟΣ 2
(Από τη συλλογή "ΘΕΜΑ")
δεν
δεν το φύλλο δεν
δέν-τρο

δεν η άνοιξη
δεν η επιθυμία
δεν ο δόλος δεν
δεν-τρο

δεν η λάμψη
δεν η μανία
δεν το κόκκινο το κόκκινο δεν
δεν-τρο

δεν ω
δεν α
δεν αγωνία
δεν η κρύπτη δεν η κρύπτη δεν η κρύπτη

δεν
δεν το φύλλο δεν
ΔΕΝΤΡΟ

 

[Avenida]

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ


Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου

Πρώτον : σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεξνάς
κι ύστερα καλή μ' αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι .

Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου , της ανηφόρας
απ' τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα .
Μην ξεχάσεις φτύσ' τους .

Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
ας περιμένουν οι αχρείοι .

 

[Avenida]

Γεώργιος Σουρής: Φόροι



Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχή μας ράχη,
ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα,
σεις το κρασί και τον καπνό να πίνετε μονάχοι,
κ' εμείς να σας κυττάζωμε με μάτι σαν γαρίδα.
Βαρειά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει...
βάλετε φόρους, βάλετε, κι' η ράχη μας αντέχει...

Ό,τι καλό κι αν έχωμε απάνω μας ας μείνη,
στα πρόσωπά μας ας χυθή του μαρασμού το χρώμα,
μ' εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνη,
φορολογήσετε κι' αυτή τη σάρκα μας ακόμα.
Του κρέατός μας κόβετε καμμιά παχειά λωρίδα,
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.

Ό,τι κι' αν τρώνε οι πτωχοί, το έθνος ας τα τρώγη,
ό,τι κι' αν πίνουν οι πτωχοί, το έθνος ας το πίνη,
χορταίνετε σαν Λούκουλλοι μ' εμάς το σκυλολόγι,
κι' εμείς θα σας γνωρίζωμε γι' αυτό ευγνωμοσύνη.
Τέτοιοι χωριάταις πούμαστε αντέχομε εις όλα,
και ούτε τόσο εύκολα τινάζομε τα κώλα.

Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι
και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι,
πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι
και οι ολίγοι να πηδούν απάνω στο Παλάτι.
Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη,
κι ο λιγοστός απάνω του κανένα να μην πάρη.

Μ'αυτόν τον νόμο έζησε ο κόσμος και θα ζήση,
τη δύναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία,
δεν ειμπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίση,
γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία.
Φτώχια και πλούτος!... ζήτημα του καθενός αιώνος,
ιδού το τέλος κι' η αρχή του φοβερού αγώνος.

Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώση,
για τόσα νομοσχέδια μη βγάλη τσιμουδιά,
εις της πατρίδος τον βωμόν το αιμα του ας δώση,
χωρίς ν'αφήση στεναγμό η μαύρη του καρδιά.
Κι αν τώρα πάλι έπεσε επάνω του ο κλήρος,
πρέπει και πάλι να φανή γενναίος, μάρτυς, ήρως!


(ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ, Ιανουάριος 1883)

 

[Avenida]

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ


Αντισταθείτε

σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι

και λέει : '' καλά είμαι εδώ ''

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι

και λέει : '' Δόξα σοι ο Θεός '' .

Αντισταθείτε

στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία '' εισαγωγαί-εξαγωγαί ''

στην κρατική εκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ .


Αντισταθείτε

σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες

ατέλειωτες τις παρελάσεις

σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει

έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ .

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται

μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικές τα τύμπανα και τις παράτες

σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις

από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό

αρχηγό τους .


Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών

και διαβατηρίων

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη

διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια

στα θούρια

στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους

στους θεατές

στον άνεμο

σ'όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα , σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

αντισταθείτε .


Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την

Ελευθερία .


* Το ποίημα  αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δημοκρατικός Τύπος ,

λογοκριμένο από προοδευτικό διανοούμενο .

Αναγκάστηκα να διαμαρτυρηθώ στο επόμενο φύλλο της ίδιας

εφημερίδας με το Υστερόγραφο .



Υστερόγραφο


Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί

- καθώς διαβάστηκε -

ήταν ένα άλογο ακέραιο .

Πριν διαβαστεί

όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν

αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια .

Η διαθήκη μου για σένα και για σε

χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα

από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους .

Αλλάξανε φράσεις σημαντικές

ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο

εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς

τη νέα βουή στα δάση

τον άνεμο τον σκότωσαν -

τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα

ποιος είναι αυτός που πνίγει .

Και συ λοιπόν

στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις

από φωνή

από τροφή

από άλογο

από σπίτι

στέκειςς απαίσια βουβός σαν πεθαμένος :

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν .

 

[Avenida]

FERNANDO PESSOA


Αχ , τι ηδονή

το καθήκον σου να μην κάνεις ,

ανοιχτό ένα βιβλίο να κρατάς και να μη διαβάζεις .

Να διαβάζεις ! Τι πλήξη ...

Μελέτη , τίποτα δεν θα πει ,

σε χρυσώνει ο ήλιος

και δίχως λογοτεχνία .


Κυλάει το ποτάμι , άσχημα ή όμορφα ,

και σίχως δική σου έκδοση ειδική .

Κ'η αύρα , αυτή

απ'τη φύση της πρωινή ,

έχει καιρό , δε βιάζεται .

Χαρτιά τυπωμένα με μελάνι , τα βιβλία .

Μελετώντας , διάκριση ανάμεσα στο Τίποτα

και στο Κάτι δεν θα βρεις .

Στην καρδιά του χειμώνα , τι χαρά ,

τον Δον Σεβαστιανό να προσμένεις να 'ρθει

είτε δεν έρθει .


Μεγάλη είναι η ποίηση ,

σπουδαίοι και οι χοροί ...

Το καλλίτερο στον κόσμο , τα παιδιά ,

η μουσική , τα τραγούδια , το φεγγαροφώς

κι 'ο ήλιος που αμαρτάνει ,

αν , αντί να σε τρέφει , σε καίει .

Κι 'ακόμα ένα καλό , το τρισμέγιστο ,

ο Ιησούς ,

που αγνοούσε τα οικονομολογικά

και δεν γνωρίζουμε ,

εάν είχε βιβλιοθήκη ;


Μετάφραση :

Σοφία Εμμ. Χατζιδάκη

 

[artemismatsas]

βηχω βηχω

ξεροβηχω


και σου κατουρω

τον τοιχο!!
Άγνωστος!!

 

[Avenida]

ΚΡΙΤΩΝ ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΗΣ

Στην Πόλη...


Στην πόλη βρώμισε μια γάτα ,

μου τό ' πε ο υπάλληλος , μου τό ' πε ο βουλευτής

πήγα κι εγώ να δω  , με πήρε η μπόχα .

Τι πόλη είν ' αυτή Θεέ μου και Κύριε

στα καφενεία στα σπίτια στα μεγέρικα

καθένας ετοιμάζει μια επανάσταση .

( Ψάχνω να βρω οκτακλόρ για ιδεολογίες . )

Ηλεκτρικά κουμπιά κίτρινα φώτα

ηλεκτρικές φωνές και μένα Σύμβουλο με ψήφισε

ο ηλεκτρονικός πολίτης .

Χάνομαι μες στ ' ασήμαντα , έχω μια τρέλα .

Γουστάρω ένα μίνι απίθανο

την Πίτσι Μίτσι

ρίχνω ένα κέρμα στο μηχάνημα

κι αυτή παθαίνεται αθεράπευτα για μένα .

Μάτς την Τετάρτη , μάτς την Κυριακή

πορνοθεάματα α λα Μάρλον Μπράντο

στη λεωφόρο Συγγρού καραδοκεί η σύφιλη

τουρίστες αλητεύουν έξω απ ' το Ηρώδειο

ελληνικά πορνίδια στη Φωκίωνος Νέγρη

έλληνες κίναιδοι απόγονοι του Ανδρούτσου

στα ουρητήρια του μετρό πίσω από ναύτες

κι ένα μεγάφωνο τραντάζει τον αιθέρα :

- η θεία ΄Ολγα ξέρει...

Γυρίζω από μια συγκέντρωση που ρήτορες

ανεπιφύλαχτα μας είπαν

αύριο αλλάζει ο κόσμος , γίνεται όνειρο

κι εγώ τρέχω άνυπόμονος να κοιμηθώ

να δω την αλλαγή στον ύπνο μου .

΄Αλλοι καπνίζουνε μαριχουάνα .

 

[Avenida]

BERTLOLT BRECHT

ΤΡΑΓΟΥΔΙ  ΤΗΣ  ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Βγες έξω , σύντροφε ! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα , που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλιάς τη θέση που αύριο θα χάσεις !
Μπρος στο δρόμο έξω ! Αγωνίσου !
Να περιμένεις πια δεν γίνεται , είναι αργά πολύ !
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας : Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη !

Βγες έξω , σύντροφε , αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου !
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
΄Οπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν !
Μπρος , στο δρόμο έξω ! Αγωνίσου !
Να περιμένεις πια δε γίνεται , είναι αργά πολύ !
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας : Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη !

1929-1930

Μετάφραση : Νάντια Βαλαβάνη

 

[Avenida]

TRISTAN TZARA



Η ΤΥΞΙΣ  ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

μια χαρά ένα μέλλον
όλα ειπώθηκαν πάνου στη κλάρα
ο σάλος του πλοίου θαν το πάρει
το χαμόγελό σου κλεμμένο σαν τον άνεμο

τα μάτια τα πιο αγνά κι' οι ματωμένες μέρες
όταν ανοίγω το στόμα μιλάς
κι η ίδια τραγουδιέται πολύ πιο ψηλά
εκεί που δε φτάνει να πιης

να γελάς να γελάς μεσ' τη γη
παιδιάστικα χρόνια να διασκεδάζουν τα δάση
κι οι βουβές εμπιστοσύνες
όπου πνίγηκε το στόμα σου για μένα


Μετάφραση : ΣΤ . Ν . ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ [/i]

 

[john_fystikis]

Ζητώ μιαν άλλη αριθμητική όπου /να μπορούν να αθροίζονται τα /μήλα, οι βροχές, και το χαμόγελο
μιαν άλλη ανατομία που να /περιγράφει όχι μόνο τα χέρια αλλά /τα φτερά της ψυχής και τα /μάτια του ονείρου

Και μιαν οικονομία που να /υπολογίζει μαζί με τα ομόλογα /τα δάκρυα, το στεναγμό και την απόγνωση ,
όπου στα βιβλιάρια να προβλέπονται /όχι μόνο κωδικοί αναλήψεων αλλά /και κωδικοί καταθέσεων των δειλινών, των Χριστουγέννων και των χτύπων της καρδιάς

Τάσος Κουράκης "Η λίμνη Βικτορία " Παρατηρητής (1998)

 

[Avenida]

Θωμάς Γκόρπας - Ἡ Μαίριλυν


Μαζὶ μὲ σὲ θυμᾶμαι καὶ τὸν Μπελογιάννη.
Τὸ σῶμα μου εἶχε τὴν παγκόσμια θέα
τὸ σῶμα σου φιλοξενοῦσε τὴν παγκόσμια ἀγωνία
τὸ σῶμα σου τὸ κάναμε γινάτι καὶ ταμπούρι
τὸ σῶμα σου ἀγαπημένη τῶν ἀγαπημένων
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν βγαίνει στὸ παζάρι
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν στὰ πόδια της κυλᾶνε ἄστρα
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν μαζεύεται τὸ βράδι
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν κυλάει ἀπὸ κρεβάτι σὲ κρεβάτι
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν μαχαιρώνεται μὰ δὲν τὴν παίρνουνε τὰ δάκρυα.
Τὸ σῶμα σου τὸ φόρεσαν κονκάρδα
αὐτοὶ ποὺ πρόδωσαν αὐτοὶ ποὺ ξέχασαν αὐτοὶ ποὺ πᾶνε
αὐτοὶ ποὺ ἔχει στὸ στόμα τοὺς παγώσει
τὸ λίπος τῶν μελὸ ἐπιτάφιων λόγων
καὶ τῶν ἐπίκαιρων στίχων.
Οἱ βιρτουόζοι
τῶν γυναικείων λυγμῶν
καὶ τῶν ὡραίων ἀναστεναγμῶν
καὶ τῶν μισθῶν καὶ τῶν Σᾶς ἄρεσε;
Καλὸ δὲν ἦταν;… Εὐχαριστῶ!
Γλυκιά μου Μαίριλυν κι ἀκόμα πιὸ γλυκιὰ
ὅταν οἱ τίμιοι θολώνουν καὶ σὲ λὲν πουτάνα
γλυκιά μου Μαίριλύν μᾶς ἄφησες ἕνα στόμα
νὰ σεργιανάει στοῦ κόσμου τὶς πληγές.



Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Παλιὲς εἰδήσεις>>

 

[Avenida]

Είμαι η Φωκαίας
η Φυλής
η Φιλελλήνων
το
Α
και
Ω
των
Ελλήνων

΄Οταν
στο
νούμερο
μηδέν
της
Αχαρνών
πωλείται
η
Ελλάς
και
ο
Παρθενών


Διογένης Γαλήνης​

 

[Avenida]

JACK KEROUAC


227ο  Χορικό


Μιζέρια και σκατά ,

Πονάω ολόκληρος

Και περιμένω χωρίς έλεος

Να συμβούν τα χειρότερα .

Είμαι εντελώς χαμένος ,

Δεν έχω ελπίδα

Αν και γνωρίζω πως αυτή η αυθαίρετη αντίληψη

του πόνου

βασανίζει

τα μεταφυσικά

ανάπηρα νεύρα μου ,

κι ούτε υπάρχω πλέον ούτε τραγουδώ ,

και έχω πληρωθεί

για τη δουλειά που έκανα

όταν ήμουν νέος

τότε που η δουλειά ήταν διασκέδαση

και δεν ξέρω πως να ονομάσω τον οίκτο ,

δεν έχω πια μπλουζ

δεν έχω παπούτσια , δεν έχω μάτια

δεν έχω γλώσσες παπουτσιών , πνεμόνια ,

δεν έχω χαρά , δεν έχω τέχνη ,

δεν έχω τίποτα να κάνω , τίποτα ν'αποχωριστώ ,

μαλλιά να κόψω

πεζοδρόμια να φτύσω ,

λέξεις να κάνω να πετάξουν

έτσι για πλάκα ,

τρόμο και αυτοσχέδια ποίηση

για να καλύψω το γεγονός ότι φοβάμαι

να δουλέψω σε μια μόνιμη δουλειά .

Ζούγκλες τριχών επάνω στους καρπούς μου

μεγενθυμένες 1000 φορές

στην Κόλαση της Αιωνιότητας


Μετάφραση : Ρούμπη Θεοφανοπούλου

 

[Avenida]

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ


ΑΝΕΡΓΟΙ



Του εργοστασίου η πόρτα είναι από σίδερο . ΄Εχει
στο μέσο δυο κάγκελα . Πίσω απ' τα κάγκελα
δυο μάτια που σφάζουν . Ο επιστάτης κοιτάζει
την ουρά των ανθρώπων που στέκονται απ' έξω -
μια σειρά σταυρωμένα χέρια και πρόσωπα .
Κάνουν μια κίνηση όλοι μαζί ,
στυλώνουν τ' αυτιά , κρατούν την ανάσα ν' ακούσουν .
<< Μεσημέριασε . Ο κύριος διευθυντής δεν θα ρθει .
Αύριο πάλι . Πρωί . Πιο πρωί >> .
Και φεύγουν σκυφτοί . Περπατώντας , κοιτάζουνε γύρω τους ,
σα να ψάχνουνε όχι να ψάξουν για τίποτα .
Να ρίξουν τα χέρια τους .

 

[Avenida]

ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ



Ο ΜΟΧΘΗΡΟΣ ΨΕΥΤΟΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ

Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο ,
που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά ,
το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο ,
που η δυστυχία των άλλων του γεννά ,

το φθονερό του μάτι το σβυσμένο ,
που δείχνει βουλιμία για συμφορά ,
μας εξηγούν γιατ' είναι διψασμένο
το αχείλι του και πόλεμο ζητά .

Ζητάει να ιδή στα μαύρα φορεμένους
πατέρες και μανάδες που μισεί
να τους ιδή στα δάκρυα τους πνιγμένους ,

θάναι δροσιά στην έρμη του ψυχή .
Για τούτο υπέρ πατρίδος σκούζει-κράζει ,
όρνιο που για κουφάρια αναστενάζει .