Βραδιές ποίησης

[ANDREIOS]

Μια μέρα που μου πρότεινες
καφέ έξω να πιούμε
εγώ σου είπα σπίτι μου
να πάμε να την βρούμε.

Εσύ μου είπες πως θα 'ρθείς
και βάζεις έναν όρο
στους φίλους σου από αύριο
να μην το κάνεις ντόρο.

Αμέσως εγώ δέχτηκα
αυτή την συμφωνία
έκλεισα το τηλέφωνο
και 'παιξα μαλακία.

Στο σπίτι έκανα δουλειές
να μην το βρεις μπουρδέλο
να μην αρχίσεις ύστερα
τα "μη" και τα "δεν θέλω".

Κατέβηκα περίπτερο
καπότες να αγοράσω
γιατί το είχα σίγουρο
πως θα στον επεράσω.

Αγόρασα και ένα κερί
που μύριζε ωραία
τέτοια γουστάρει η φίλη σου
που θά 'φερνες παρέα.

Να που η ώρα έφτασε
και έσκασες με την άλλη
και το μυαλό σας είχατε
στο κάτω μου κεφάλι.

Σας το είπα απ' την αρχή
για να εξηγηθούμε
ένα είναι το σίγουρο
ότι θα γαμηθούμε.

Εγώ καλός, φιλόξενος
τους είπα να περάσουν
κι αν γουστάραν το καυλί
ελεύθερα να πιάσουν.

Καθόλου δεν ντραπήκανε
γιατί 'ταν καυλωμένες
παρθένες μου το παίζανε
οι χιλιογαμημένες.

Τους είπαν να σοβαρευτούν
να αφήσουμε τα αστεία
πάτησα start στο dvd
να δούμε την ταινία.

Δεν ήτανε ντοκιμαντέρ
για άγρια θηρία
ήταν μια τσόντα έκφυλη
μουνιά, καυλιά, γαμήσια.

Με δυο μουνάρες δίμετρες
να πίνουνε τα χύσια
χαμογελάσατε με τσαχπινιά και χάρη
και η φίλη σου το ξέκωλο
μ' άρπαξε το παπάρι.

Εγώ ο πούστης γέλασα
και έδωσα ιδέα
αυτά που είχε η tv
να κάνουμε παρέα.

Έβγαλαν τις φουστίτσες τους
και γύρισαν τον κώλο
στα τέσσερα στηθήκανε
για να τον φάνε όλο.

Από την μια έβγαινα
στην άλλη τον περνούσα
μουνιά, κώλους και στόματα
εγώ τα εγαμούσα.

Αυτές τα χάσανε και οι δυο
από την χοντρή μου φλέβα
κι άρχισαν με την σειρά
ανέβα και κατέβα.

Κι όταν τα αρχίδια φούσκωσαν
και μου 'ρθε να τελειώσω
στα μούτρα τους τα πέταξα
για να μην τις λερώσω.

Τα έβαλαν στα χείλη τους
φιλήθηκαν στο στόμα
κι ευθύς αμέσως είπανε
τι λες για ένα ακόμα.

Ο πούτσος μου εκάυλωσε
ξανά στο άψε σβήσε
και εγώ τον εδιέταξα
"αυτούς τους κώλους σκίσε".

Αυτές γέλασαν πρόστυχα
και 'βγάλαν βαζελίνη
απ' το καυλί μου η τρύπα τους
στο χέρι τους μην μείνει.

Εγώ γαμούσα άγρια
σαν να γυρνούσα τσόντα
κι αυτές με καμαρώνανε
γιατί είχα τα προσόντα.

Μου 'ρθε ξανά το χύσιμο
σαν να 'ταν ποταμάκι
κι αυτές κορώνα γράμματα
παίξαν για το σφηνάκι.

Κάνε στην άκρη πρόστυχη
εγώ θα πιω το χύσι
γιατί εγώ κανόνισα
ετούτο το γαμήσι.

Κορίτσια μην μαλώνετε
και εγώ θα σας βολέψω
κι απ' τα πολλά χυσίματα
κόντεψα να στερέψω.

Μετά από οχτώ χυσίματα
αυτές ζητούσαν τάντρα
το ντουλαπάκι άνοιξα
και πήρα δυο βιάγκρα.

Εκεί να δεις τι έγινε
φίλε που να στα λέω
σίγουρα αυτό που κάναμε
ήτανε κάτι ακραίο.

Τις γάμαγα στο πάτωμα
κουζίνα στην γωνία
ολόκληρη η γειτονιά
τραβούσε μαλακία.

Με τα πολλά ξημέρωσε
κι είπαμε να τελειώσει
αυτός εδώ ο όλεθρος
που μ' είχε εξοντώσει.

Οι γκόμενες τα χάσανε
δεν ξέρουν τι να κάνουν
τα κώλια τους τα ξέσκισα
κι από τις πάντες κλάνουν.

Η επίσκεψη τελείωσε
κι αυτές με χαιρετήσαν
και μου παν πως ποτέ ξανά
έτσι δεν τις γαμήσαν.

Εγώ το μάτι έκλεισα
και είπα θα τα πούμε
να έρθετε και αύριο
ξανά να γαμηθούμε.

 

[gl]

ΟΥΛΑΛΟΥΜ . . .
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .

 

[Γαμαικανος.]

Σε μια φυλλάδα διάβαζα για Sex και για γ@@@σια
έδινε στάσεις, συμβουλές και τα ’λεγε στα ίσια.
Στατιστική που έγραφε, της ηδονής μετρήσεις
και σου ’λεγε ξεκάθαρα, πως πρέπει να γ@@@σεις.

Υπάρχουν τρόποι άπειροι, να πάρεις και να δώσεις
γλυκές στιγμές και όμορφες και συ να ξεκαυλώσεις.
Αν το υγρό μουνάκι σου, σε τρώει και σε καίει
λύση καλή, καυλιάρικη, με σιγουριά σου λέει.

Αν είσαι γυναίκα φλογερή, μουνάρα και βαρβάτη
θέλεις p@utsάρα δυνατή, καυλάρα γαϊδουράτη.
Να μπαίνει με ζόρι στο μ@υνι, να σφίγγει να πονάει
κι από τη καύλα την πολλή, να χύνει να βογγάει.

 

[gl]

καυλαρα γαιδουρατη......αααααααααααααααχαχαχαχχαχαχχαχαχαχαχ

 

[lucky_striker]

ΟΥΛΑΛΟΥΜ . . .
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .

Μην παρεξηγάτε το off-topic....

Τι το'θελες βραδιάτικα ρε gl γαμώ τη φάρα μου?

 

[on the road]

Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος
Δεμένος στο κατάρτι μου.
Τόσα νερά στο δωμάτιό μου!

Ας έρθουν οι σύντροφοι
Ας έρθουν οι σειρήνες
Ας έρθει - έστω - ένας υδραυλικός.

 

[on the road]

ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;

 

[SIRSTEPHEN]

Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος
Δεμένος στο κατάρτι μου.
Τόσα νερά στο δωμάτιό μου!

Ας έρθουν οι σύντροφοι
Ας έρθουν οι σειρήνες
Ας έρθει - έστω - ένας υδραυλικός.

Τι είναι αυτό ? Δικό σου είναι ?

 

[on the road]

Τι είναι αυτό ? Δικό σου είναι ?

οχι ρε!
του  Τηλεμαχου Χυτηρη
σ αρεσε?

 

[loukritia!]

Ωδή Στον Σαλβαντόρ Νταλί

Ένα ρόδο στον έξοχο κήπο που επιθυμείς.
Μια ρόδα με τη καθαρή σύνταξη του χάλυβα.
Γυμνωμένο το όρος από ιμπρεσσιονιστική αχλύ.
Οι γκρίζοι τόνοι που ανερευνούν τους τελευταίους φράχτες.

Στα λευκά τους ατελιέ οι μοντέρνοι ζωγράφοι,
κόβουν τον αποστειρωμένο ανθό από τη τετράγωνη ρίζα.
Στου Σηκουάνα τα νερά μαρμάρινο παγόβουνο
παγώνει τα παράθυρα και διώχνει τους κισσούς.

Ο άντρας με βήμα σταθερό βαδίζει στο πλακόστρωτο.
Οι βιτρίνες κλέβουν τη μαγεία του αντικατοπτρισμού.
Η Κυβέρνηση έκλεισε τ' αρωματοπωλεία.
Η μηχανή διαιωνίζει τη παλινδρομική της κίνηση.

Μια απουσία από δάση, παραβάν και ματόκλαδα
πλανιέται πάνω στις ταράτσες των παλαιών σπιτιών.
Ο αγέρας στιλβώνει το πρίσμα του πάνω στη θάλασσα
κι ο ορίζοντας υψώνεται σα μεγάλη υδρορροή.

Ναυτικοί που αγνοούν το κρασί και το ημίφως,
αποκεφαλίζουν τις σειρήνες στις μολυβένιες θάλασσες.
Η Νύχτα, μαύρο μνημείο της σύνεσης, κρατά
το στρογγυλό καθρέφτη της σελήνης μες τη χούφτα.

Μια επιθυμία μας διακατέχει για μορφές, για όρια.
Να ο άντρας που βλέπει μ' ένα κίτρινο μέτρο.
Η Αφροδίτη είναι μια λευκή νεκρή φύση
κι οι πεταλουδοσυλλέκτες χάνονται.

Το Καντακές στη κόψη του νερού και του λόφου,
υψώνει αναβαθμίδες και κρύβει όστρακα.
Οι ξύλινες φλογέρες ειρηνεύουν τον αγέρα.
Ένας γέρων Θεός των Δασών, δίνει καρπούς στα παιδιά.

Οι ψαράδες του, αποκαμωμένοι, κοιμούνται βαριά πάνω στην άμμο.
Στ' ανοιχτό πέλαγος έχουνε για πυξίδα ένα ρόδο.
Παρθένος ο ορίζοντας από πληγωμένα μαντήλια,
ενώνει τις γυαλισμένες επιφάνειες του ψαριού και της σελήνης.

Κολλαριστό στέμμα από λευκά πανιά,
ζώνει πικρά μέτωπα και μαλλιά της άμμου.
Οι Σειρήνες πείθουνε χωρίς να επιβάλλουν
και φανερώνονται μόλις τους δείξουμε ένα ποτήρι γλυκό νερό.

Ω! Σαλβαντόρ Νταλί, με τη φωνή τη λιόχρωμη!
Δεν επαινώ την ατελή νεανική σου πινελιά,
ούτε το χρώμα σου που δε ξεφεύγει από το χρώμα του καιρού σου,
αλλά υμνώ την αγωνία σου, περιορισμένε αιώνιε!

Υγιεινή ψυχή, ζεις πάνω σε νέα μάρμαρα.
Αποφεύγεις το σκοτεινό δάσος των απίστευτων μορφών.
Η φαντασία σου φτάνει όπου φτάνουνε τα χέρια σου
κι εσύ απολαμβάνεις το σονέτο της θάλασσας, στο παράθυρό σου.

Ο κόσμος είν' άλαλα σκότη κι αταξία,
στα πρώτα όρια που συναντά ο άνθρωπος.
Όμως, τ' αστέρια κιόλας κρύβοντας τα τοπία,
τονίζουνε το τέλειο σχήμα της τροχιάς τους.

Η ροή του χρόνου τακτοποιείται και συγκροτείται
σε αριθμητικές μορφές του ενός αιώνα και του άλλου.
Κι ο Θάνατος ηττημένος καταφεύγει τρέμοντας
στο στενό κύκλο της παρούσας στιγμής.

Παίρνοντας τη παλέτα σου, τρύπια από βόλι στη μια άκρη,
ψάχνεις το φως που ζωντανεύει τη κούπα από ξύλο ελιάς.
Μεγάλο φως της Αθηνάς της δομήτορος,
φως όπου μήτε το όνειρο μήτε η ανακριβής χλωρίδα του, έχουν θέση.

Ψάχνεις το αρχαίο φως που αναπαύεται στο μέτωπο
χωρίς να κατεβαίνει προς το στόμα ή τη καρδιά του ανθρώπου.
Φως που φοβίζει τα οδυνηρά αμπέλια του Βάκχου
και την άτακτη δύναμη που κρύβει το νερό που κατρακυλά.

Έχεις δίκιο να φωτίζεις με φλογοειδείς ταινίες,
το σκοτεινό όριο που λάμπει τη νύχτα.
Σα ζωγράφος δε θέλεις να κάνεις μαλθακή τη μορφή
με το μεταβλητό βαμβάκι κάποιου απρόβλεπτου νέφους.

Το ψάρι στο ενυδρείο και το πουλάκι στο κλουβί.
Δε θέλεις να τα φανταστείς στη θάλασσα ή στον αγέρα.
Παρατηρείς προσεκτικά με τίμιο βλέμμα κι έπειτα
στυλιζάρεις ή αντιγράφεις τα ευκίνητα κορμάκια τους.

Αγαπάς τη προσδιορισμένη και σαφή ύλη
όπου το μανιτάρι δε μπορεί να στήσει τη τέντα του.
Αγαπάς την αρχιτεκτονική που χτίζει στο κενό
και παίρνεις τη σημαία για έναν απλό αστεϊσμό.

Ο ατσάλινος διαβήτης ρυθμίζει τον βραχύ ελαστικό του στίχο.
Η σφαίρα κιόλας απαρνιέται τ' άγνωστα νησιά.
Η ευθεία εκφράζει τη κατακόρυφη προσπάθειά της
κι οι σοφοί κρύσταλλοι υμνούν τη γεωμετρία τους.

Αλλά ακόμα και το ρόδο του κήπου όπου ζεις.
Πάντα το ρόδο, πάντα, βόρεια και νότια από μας!
Ήρεμο κι αυτοσυγκεντρωμένο σα το τυφλό το άγαλμα,
που αγνοεί τις υπόγειες προσπάθειες που προκαλεί.

Ρόδο αγνό που καθαρό από τεχνάσματα και σκίτσα,
μας ανοίγει τα φροντισμένα φτερά του χαμόγελου.
(Πεταλούδα καρφιτσωμένη που αναπολεί το πέταγμά της.)
Ρόδο της ισορροπίας χωρίς ηθελημένους πόνους. Πάντα το ρόδο!

Ω! Σαλβαντόρ Νταλί, με τη φωνή τη λιόχρωμη!
Μιλώ για όσα μου λεν το πρόσωπο κι οι πίνακές σου.
Δεν επαινώ την ατελή νεανική σου πινελιά,
αλλά υμνώ τη τέλεια κατεύθυνση του βέλους σου.

Υμνώ την όμορφη προσπάθειά σου από κατάλανικα φώτα,
την αγάπη σου για κάθε τι που έχει μια δυνατή εξήγηση.
Υμνώ την αστρονομική και τρυφερή καρδιά σου,
τη καρδιά σου, της τράπουλας, την αλώβητη καρδιά σου.

Υμνώ το άγχος του μνημείου που κυνηγάς αδιάκοπα,
το φόβο της συγκίνησης που σε καρτερά στο σοκάκι.
Υμνώ τη μικρή σειρήνα του πελάγους που σου τραγουδά,
ανεβασμένη σ' ένα ποδήλατο από κοράλια και κοχύλια.

Μα πάνω απ' όλα υπνώ μια κοινή σκέψη
που μας ενώνει τις μαύρες και χρυσαφένιες ώρες.
Δεν είναι η Τέχνη το φως που μας τυφλώνει τα μάτια.
Πρώτα είναι η αγάπη, η φιλία κι η μονομαχία.

Πριν από τον πίνακα που υπομονετικά σχεδιάζεις,
πριν από τον κόρφο της Τερέζας, με το περίβλημα της αϋπνίας,
πριν από τη σφιγμένη μέση της αχάριστης Ματθίλδης,
έρχεται, πάνω απ' όλα, η φιλία μας ζωγραφισμένη, σα το παιχνίδι της χήνας.

Δαχτυλογραφικά αποτυπώματα από αίμα πάνω στο χρυσό,
ραγίζουν τη καρδιά της Καταλωνίας, της αιώνιας.
Αστέρια σα γροθιές, δίχως τον γύπα, σε φωτίζουν,
όσο η ζωή κι η ζωγραφική σου ανθίζουν.

Μη κοιτάς τη κλεψύδρα με τις μεμβράνινες φτερούγες,
ούτε το αλύγιστο δρεπάνι των αλληγοριών.
Ντύσε και ξέντυσε το πινέλο σου πάντα στον αγέρα,
μπροστά στη θάλασσα που βρίθει από πλοία και ναυτικούς.


Lorca Federico Garcia

 

[SIRSTEPHEN]

οχι ρε!
του  Τηλεμαχου Χυτηρη
σ αρεσε?

Ναι μου άρεσε ! ... Του γνωστού τηλέμ. χυτήρη ?

 

[on the road]

Ναι μου άρεσε ! ... Του γνωστού τηλέμ. χυτήρη ?

γιεα!
το ΠΑΣΟΚ λογοτεχνεί φίλε!

 

[SIRSTEPHEN]

Ωδή Στον Σαλβαντόρ Νταλί

Ένα ρόδο στον έξοχο κήπο που επιθυμείς.
Μια ρόδα με τη καθαρή σύνταξη του χάλυβα.
Γυμνωμένο το όρος από ιμπρεσσιονιστική αχλύ.
Οι γκρίζοι τόνοι που ανερευνούν τους τελευταίους φράχτες.

Στα λευκά τους ατελιέ οι μοντέρνοι ζωγράφοι,
κόβουν τον αποστειρωμένο ανθό από τη τετράγωνη ρίζα.
Στου Σηκουάνα τα νερά μαρμάρινο παγόβουνο
παγώνει τα παράθυρα και διώχνει τους κισσούς.

Ο άντρας με βήμα σταθερό βαδίζει στο πλακόστρωτο.
Οι βιτρίνες κλέβουν τη μαγεία του αντικατοπτρισμού.
Η Κυβέρνηση έκλεισε τ' αρωματοπωλεία.
Η μηχανή διαιωνίζει τη παλινδρομική της κίνηση.

Μια απουσία από δάση, παραβάν και ματόκλαδα
πλανιέται πάνω στις ταράτσες των παλαιών σπιτιών.
Ο αγέρας στιλβώνει το πρίσμα του πάνω στη θάλασσα
κι ο ορίζοντας υψώνεται σα μεγάλη υδρορροή.

Ναυτικοί που αγνοούν το κρασί και το ημίφως,
αποκεφαλίζουν τις σειρήνες στις μολυβένιες θάλασσες.
Η Νύχτα, μαύρο μνημείο της σύνεσης, κρατά
το στρογγυλό καθρέφτη της σελήνης μες τη χούφτα.

Μια επιθυμία μας διακατέχει για μορφές, για όρια.
Να ο άντρας που βλέπει μ' ένα κίτρινο μέτρο.
Η Αφροδίτη είναι μια λευκή νεκρή φύση
κι οι πεταλουδοσυλλέκτες χάνονται.

Το Καντακές στη κόψη του νερού και του λόφου,
υψώνει αναβαθμίδες και κρύβει όστρακα.
Οι ξύλινες φλογέρες ειρηνεύουν τον αγέρα.
Ένας γέρων Θεός των Δασών, δίνει καρπούς στα παιδιά.

Οι ψαράδες του, αποκαμωμένοι, κοιμούνται βαριά πάνω στην άμμο.
Στ' ανοιχτό πέλαγος έχουνε για πυξίδα ένα ρόδο.
Παρθένος ο ορίζοντας από πληγωμένα μαντήλια,
ενώνει τις γυαλισμένες επιφάνειες του ψαριού και της σελήνης.

Κολλαριστό στέμμα από λευκά πανιά,
ζώνει πικρά μέτωπα και μαλλιά της άμμου.
Οι Σειρήνες πείθουνε χωρίς να επιβάλλουν
και φανερώνονται μόλις τους δείξουμε ένα ποτήρι γλυκό νερό.

Ω! Σαλβαντόρ Νταλί, με τη φωνή τη λιόχρωμη!
Δεν επαινώ την ατελή νεανική σου πινελιά,
ούτε το χρώμα σου που δε ξεφεύγει από το χρώμα του καιρού σου,
αλλά υμνώ την αγωνία σου, περιορισμένε αιώνιε!

Υγιεινή ψυχή, ζεις πάνω σε νέα μάρμαρα.
Αποφεύγεις το σκοτεινό δάσος των απίστευτων μορφών.
Η φαντασία σου φτάνει όπου φτάνουνε τα χέρια σου
κι εσύ απολαμβάνεις το σονέτο της θάλασσας, στο παράθυρό σου.

Ο κόσμος είν' άλαλα σκότη κι αταξία,
στα πρώτα όρια που συναντά ο άνθρωπος.
Όμως, τ' αστέρια κιόλας κρύβοντας τα τοπία,
τονίζουνε το τέλειο σχήμα της τροχιάς τους.

Η ροή του χρόνου τακτοποιείται και συγκροτείται
σε αριθμητικές μορφές του ενός αιώνα και του άλλου.
Κι ο Θάνατος ηττημένος καταφεύγει τρέμοντας
στο στενό κύκλο της παρούσας στιγμής.

Παίρνοντας τη παλέτα σου, τρύπια από βόλι στη μια άκρη,
ψάχνεις το φως που ζωντανεύει τη κούπα από ξύλο ελιάς.
Μεγάλο φως της Αθηνάς της δομήτορος,
φως όπου μήτε το όνειρο μήτε η ανακριβής χλωρίδα του, έχουν θέση.

Ψάχνεις το αρχαίο φως που αναπαύεται στο μέτωπο
χωρίς να κατεβαίνει προς το στόμα ή τη καρδιά του ανθρώπου.
Φως που φοβίζει τα οδυνηρά αμπέλια του Βάκχου
και την άτακτη δύναμη που κρύβει το νερό που κατρακυλά.

Έχεις δίκιο να φωτίζεις με φλογοειδείς ταινίες,
το σκοτεινό όριο που λάμπει τη νύχτα.
Σα ζωγράφος δε θέλεις να κάνεις μαλθακή τη μορφή
με το μεταβλητό βαμβάκι κάποιου απρόβλεπτου νέφους.

Το ψάρι στο ενυδρείο και το πουλάκι στο κλουβί.
Δε θέλεις να τα φανταστείς στη θάλασσα ή στον αγέρα.
Παρατηρείς προσεκτικά με τίμιο βλέμμα κι έπειτα
στυλιζάρεις ή αντιγράφεις τα ευκίνητα κορμάκια τους.

Αγαπάς τη προσδιορισμένη και σαφή ύλη
όπου το μανιτάρι δε μπορεί να στήσει τη τέντα του.
Αγαπάς την αρχιτεκτονική που χτίζει στο κενό
και παίρνεις τη σημαία για έναν απλό αστεϊσμό.

Ο ατσάλινος διαβήτης ρυθμίζει τον βραχύ ελαστικό του στίχο.
Η σφαίρα κιόλας απαρνιέται τ' άγνωστα νησιά.
Η ευθεία εκφράζει τη κατακόρυφη προσπάθειά της
κι οι σοφοί κρύσταλλοι υμνούν τη γεωμετρία τους.

Αλλά ακόμα και το ρόδο του κήπου όπου ζεις.
Πάντα το ρόδο, πάντα, βόρεια και νότια από μας!
Ήρεμο κι αυτοσυγκεντρωμένο σα το τυφλό το άγαλμα,
που αγνοεί τις υπόγειες προσπάθειες που προκαλεί.

Ρόδο αγνό που καθαρό από τεχνάσματα και σκίτσα,
μας ανοίγει τα φροντισμένα φτερά του χαμόγελου.
(Πεταλούδα καρφιτσωμένη που αναπολεί το πέταγμά της.)
Ρόδο της ισορροπίας χωρίς ηθελημένους πόνους. Πάντα το ρόδο!

Ω! Σαλβαντόρ Νταλί, με τη φωνή τη λιόχρωμη!
Μιλώ για όσα μου λεν το πρόσωπο κι οι πίνακές σου.
Δεν επαινώ την ατελή νεανική σου πινελιά,
αλλά υμνώ τη τέλεια κατεύθυνση του βέλους σου.

Υμνώ την όμορφη προσπάθειά σου από κατάλανικα φώτα,
την αγάπη σου για κάθε τι που έχει μια δυνατή εξήγηση.
Υμνώ την αστρονομική και τρυφερή καρδιά σου,
τη καρδιά σου, της τράπουλας, την αλώβητη καρδιά σου.

Υμνώ το άγχος του μνημείου που κυνηγάς αδιάκοπα,
το φόβο της συγκίνησης που σε καρτερά στο σοκάκι.
Υμνώ τη μικρή σειρήνα του πελάγους που σου τραγουδά,
ανεβασμένη σ' ένα ποδήλατο από κοράλια και κοχύλια.

Μα πάνω απ' όλα υπνώ μια κοινή σκέψη
που μας ενώνει τις μαύρες και χρυσαφένιες ώρες.
Δεν είναι η Τέχνη το φως που μας τυφλώνει τα μάτια.
Πρώτα είναι η αγάπη, η φιλία κι η μονομαχία.

Πριν από τον πίνακα που υπομονετικά σχεδιάζεις,
πριν από τον κόρφο της Τερέζας, με το περίβλημα της αϋπνίας,
πριν από τη σφιγμένη μέση της αχάριστης Ματθίλδης,
έρχεται, πάνω απ' όλα, η φιλία μας ζωγραφισμένη, σα το παιχνίδι της χήνας.

Δαχτυλογραφικά αποτυπώματα από αίμα πάνω στο χρυσό,
ραγίζουν τη καρδιά της Καταλωνίας, της αιώνιας.
Αστέρια σα γροθιές, δίχως τον γύπα, σε φωτίζουν,
όσο η ζωή κι η ζωγραφική σου ανθίζουν.

Μη κοιτάς τη κλεψύδρα με τις μεμβράνινες φτερούγες,
ούτε το αλύγιστο δρεπάνι των αλληγοριών.
Ντύσε και ξέντυσε το πινέλο σου πάντα στον αγέρα,
μπροστά στη θάλασσα που βρίθει από πλοία και ναυτικούς.


Lorca Federico Garcia

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ....

 

[SIRSTEPHEN]

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ....

Ώστε ο Λόρκα είχε προλάβει να θαυμάσει τον Νταλί ...

 

[gl]

Ο Έρωτας, το Χαμογελαστό Παραμύθι


Με μια ματιά, το βλέμμα στα βαθιά
Στον έρωτά μας κολυμπήσαμε

Βυθίσαμε τους κάβους στην καρδιά
Χαράζει και μεθύσαμε

Με μια ματιά, τα χείλη σου ζεστά,
στερέψαν τα πηγάδια όλης της γης.
Κι όλο με μιας! Χαθήκαν οι σιωπές
για ν’ ακουστούν ανάσες της ζωής.
……………..
Και δυο πουλιά πετάνε πιο ψηλά,
να φύγουν απ’ τα χέρια των καιρών.
Να σε κοιτώ κι εγώ σαν μου πετάς
και να σε πλένω στα νερά των αστεριών.

Να σου χαρίζω φως απ’ την αυγή
Μ’ όλα τα’ αστέρια ήλιου κι ουρανού
Όταν σ’ αγγίζω γίνομαι όλη η γη
Με τα φτερά μου στην καρδιά του ωκεανού

 

[Γαμαικανος.]

Υπάρχει και συνέχεια, υπάρχει κι άλλη γλύκα
ο κ@@@ς σου ο στρουμπουλός, με τη σφιχτή την τρύπα.
Ανοιγοκλείνει και ποθεί, p@utsες, καυλιά βολίδες
να ξεσκιστούν τα βάρδουλα, μ@υνιά κ@@@τρυπίδες.

Τα χείλια σου τα κόκκινα, που μοιάζουν σαν μπουμπούκι
θέλουν κι αυτά να γ@@@θούν, με 'να καλό τσιμπούκι.
Τρόποι υπάρχουνε πολλοί, όρια και Sex να ζήσεις
είναι στο χέρι σου, αν θες, τη καύλα σου να σβήσεις.

Αν δεν σε φτάνουν όλα αυτά, του γ@@@σιού τα πλάνα
τότε, με συγχωρείς κυρία μου, θα είσαι μητρομάνα.
Για συμβουλή σου συνιστώ, να ψάξεις αραπάδες
ν' ανοίξει η μουνάρα σου, με τέτοιους ψωλαράδες.

 

[gl]

Βρες τη σιωπή.
Άκουσέ την...
Βρες τη φυγή.
Κηνύγησέ την...
Βρες τη λήθη.
Θυμήσου την...
Βρες την αλήθεια.
Αρνήσου την...
Βρες τη νοθεία.
Αγόρασέ την...
Βρες το τίποτα.
Αγκάλιασέ το...
Μαζί του φτάσε στο απόγειο του ανούσιου...
Μέθυσε με το άρωμα της χαραυγής...
Ξύπνα με τις αναθυμιάσεις του σούρουπου...
Κοιμήσου με τη λάμψη της αιώνιας φωτιάς σου...

 

[loukritia!]

Βρες τη σιωπή.
Άκουσέ την...
Βρες τη φυγή.
Κηνύγησέ την...
Βρες τη λήθη.
Θυμήσου την...
Βρες την αλήθεια.
Αρνήσου την...
Βρες τη νοθεία.
Αγόρασέ την...
Βρες το τίποτα.
Αγκάλιασέ το...
Μαζί του φτάσε στο απόγειο του ανούσιου...
Μέθυσε με το άρωμα της χαραυγής...
Ξύπνα με τις αναθυμιάσεις του σούρουπου...
Κοιμήσου με τη λάμψη της αιώνιας φωτιάς σου...

δωσε και ινφο ρε ατομο....

 

[gl]

δωσε και ινφο ρε ατομο....

ανωνυμου.....

 

[gl]

Υπάρχει και συνέχεια, υπάρχει κι άλλη γλύκα
ο κ@@@ς σου ο στρουμπουλός, με τη σφιχτή την τρύπα.
Ανοιγοκλείνει και ποθεί, p@utsες, καυλιά βολίδες
να ξεσκιστούν τα βάρδουλα, μ@υνιά κ@@@τρυπίδες.

Τα χείλια σου τα κόκκινα, που μοιάζουν σαν μπουμπούκι
θέλουν κι αυτά να γ@@@θούν, με 'να καλό τσιμπούκι.
Τρόποι υπάρχουνε πολλοί, όρια και Sex να ζήσεις
είναι στο χέρι σου, αν θες, τη καύλα σου να σβήσεις.

Αν δεν σε φτάνουν όλα αυτά, του γ@@@σιού τα πλάνα
τότε, με συγχωρείς κυρία μου, θα είσαι μητρομάνα.
Για συμβουλή σου συνιστώ, να ψάξεις αραπάδες
ν' ανοίξει η μουνάρα σου, με τέτοιους ψωλαράδες.

να...πχ ο γαμαικανος τα γραφει μονος του ο τυπος.....εισαι τυπος λεμε ρεεεε