Βραδιές ποίησης

[gl]

ΝΑΙΑΛΛΑΕΛΛΗΝΕΣ

Ναιαλλαέλληνας θα πει
πως κάτι τι του φταίει
κι όταν κατέχει το αίτιο
ναι μεν αλλά να λέει

Αντί για πάτριους θεούς
να έχει απ’ την Ασία
ν’ αλλάζει τον Απόλλωνα
με έναν Μαλαχία

Βαφτίζει δούλους τα παιδιά
πριν πάρουνε χαμπάρι
ατόφιους Χατζηέλληνες
μέσα στον Ιορδάνη

Αθήνα ή Ιερουσαλήμ
η χώρα δεν καρπίζει
όσο αυτό το ερώτημα
απάντηση δε χρήζει

 

[Davatzis_90]

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΖΕΙ,ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ (ετσι απλα)..............

 

[baros]

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω

τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν στον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ` τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ` αγκάθι κ` ενός ίσκιου.

Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ` έχεις δυό πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.


Γιάννης Ρίτσος, Πρωινό Άστρο

εσυ πιες καμια μπυρα και θα στρωσεις

 

[baros]

κοριτσακι μου τι θελεις να σου φερω
τον ηλιο το φεγγαρι να σου δωσουν μια χαρη
προς το παρον βολεψου με το προισμενο μου παπαρι
του φεγγαριου το φως αντανακλα εμπρος σου
και η ψωλη μου χανεται στα ματια σου εμπρος σου
εκει που την εχαζευες καθως ηταν ζαρωμενη
εξαφνικα εξυπνησε και γινηκε τεντωμενη
τα ματια σου γουρλωσανε και το μουνι μουσκιδη
και ετσι οντως ξαφνικα αρχιζεις τρομπονιδη
αυτη εκαμαρωναι σαν να τανε σκερπανι
και ετσι αγερωχα δειλα βρονταει ολο χαρη
τα σκαγια σε πλυμμηρησαν με ενα γλυκο υγρο
και απο τοτε εκοψες να πινεις πια ποτο

 

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω

τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν στον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ` τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ` αγκάθι κ` ενός ίσκιου.

Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ` έχεις δυό πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.


Γιάννης Ρίτσος, Πρωινό Άστρο

Η σονάτα του ιδίου, είναι επίσης ωραία

 

[loukritia!]

Η σονάτα του ιδίου, είναι επίσης ωραία

για σενα...

 

[nick025]

από την πόρτα σου περνώ
και τηγανίζεις ψάρια
και μου πετάς έναν κεφτέ
ζήτω το έθνος!

 

[Davatzis_90]

ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΥΚΙ ΑΝΕΒΗΚΑ
ΕΚΠΛΗΞΗ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ,
ΜΑ ΕΥΘΥΣ ΕΣΕΝΑ ΑΝΤΙΚΡΥΣΑ
ΜΕ 5 ΑΠΟ ΠΑΝΩ,
ΤΑ ΕΧΑΣΑ,ΞΑΦΝΙΑΣΤΗΚΑ
ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΟΥΤΕ ΛΕΞΗ
ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΕΒΓΑΛΑ
ΚΑΙ Η 5 ΓΙΝΑΝ 6.......

 

[gl]

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΖΕΙ,ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ (ετσι απλα)..............

ο ηλιος καιει για μας τους γκει....

 

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

για σενα...

Merci  ;)
Κάποτε η Ημερησία έδινε σε cd ολόκληρη την ποιητική του συλλογή σε αυθεντικές εκτελέσεις...

 

[baros]

ρε τα καλυτερα ποιηματα τα γραφει ο παιχτουρας διπλα

 

[loukritia!]

Merci  ;)
Κάποτε η Ημερησία έδινε σε cd ολόκληρη την ποιητική του συλλογή σε αυθεντικές εκτελέσεις...

ειμαι πιπινι...δε το προλαβα....

 

[loukritia!]

 

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

ρε τα καλυτερα ποιηματα τα γραφει ο παιχτουρας διπλα

άσε, αν περιμέναμε τον παίχτουρα να μας μάθει από τζόγο, θα πεινάγαμε τώρα  ;)

 

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

ειμαι πιπινι...δε το προλαβα....

ή μάλλον, οι οικονομικές εφημερίδες είναι βαρετές για τις γυναίκες 

 

[on the road]

Spleen

Όταν, βαρύς και χαμηλός, ο ουρανός πλακώνει
το πνεύμα που απ'την πλήξη του την τόση αγκομαχάει
και γύρω τον ορίζοντα ολόκληρο τον ζώνει
και φως μουχρό, πιο θλιβερό κι απ'της νυχτός, σκορπάει΄

όταν η γη μια φυλακή λες κι είναι, μουσκεμένη,
όπου η Ελπίδα, φεύγοντας, σαν νυχτερίδα πάει
κι αγγίζει τη φτερούγα της στους τοίχους φοβισμένη
κι απά' σε σαπιοτάβανα την κεφαλή χτυπάει΄

όταν τ'ατέλειωτο η βροχή κλωτόνερό της χύνει,
που σιδερόφραχτη τη γη σαν κάτεργο την δείχτει,
και πλήθος άτιμες, βουβές αράχνες πάει και στήνει
βαθιά μες στο κεφάλι μας το δολερό του δίχτυ,

άξαφνα τότε ακούγονται καμπάνες φρενιασμένες,
που το φριχτό τους ουρλιαχτό στους ουρανούς σκορπάνε
καθώς ψυχές που τριγυρνούν απάτριδες,χαμένες,
κι αρχίζουνε θρηνητικά, με πείσμα, να βογκάνε.

Και κάποια, δίχως μουσική, νεκρών πολλών κηδεία
περνά από την ψυχή μου. Κλαίει για ελπίδα νικημένη
και στο σκυφτό κρανίο μου καρφώνει η Αγωνία
δεσποτική τη μαύρη της σημαία λυσσασμένη.

 

[gl]

ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ
Το ξημέρωμα της Νέας Υόρκης έχει
τέσσερις κολόνες από λάσπη
κι έναν τυφώνα από μαύρα περιστέρια
που αναταράζουνε τα σάπια τα νερά.
Το ξημέρωμα της Νέας Υόρκης στενάζει
στ' απέραντα κλιμακοστάσια
ψάχνοντας μέσα απ' τις γωνίες
νάρδους από σχεδιασμένη αγωνία.
Το ξημέρωμα φτάνει και κανείς δεν το παίρνει στο στόμα του
γιατί εκεί δεν έχει αύριο και δυνατότητα ελπίδας:
Κι είναι φορές που τα νομίσματα σε σμήνη αγριεμένα
τρομάζουν και σπαράζουνε παιδιά εγκαταλειμμένα.
Οι πρώτοι που βγαίνουνε νιώθουνε με τα κόκαλά τους
πως δε θα βρούν παράδεισο ούτε έρωτες ξεφυλλισμένους:
ξέρουν πως πάνε σ' ένα βόρβορο από αριθμούς και νόμους,
σε άτεχνα παιχνίδια,σ' άκαρπους ιδρώτες.
Το φως είναι θαμμένο από αλυσίδες και θορύβους
σε μιάν άσεμνη πρόκληση μιάς γνώμης δίχως ρίζες.
Στις συνοικίες είναι άνθρωποι που τουρτουρίζουν άυπνοι
σαν να γλιτώσαν μόλις από ένα ναυάγιο αίματος.

 

 

[Γαμαικανος.]

Passer,deliciae meae puallae
Quicum ludere,quem in situ tenere
Cui primum digitum dare appetenti
Et acris solet icitare morsus
Cum desiderio meo nitenti
Carum nescio quid lubet iocari
Et solaciolum sui doloris
Redo,ut tum graulis acquiescat ardor
Tecum ludere sicut ipsa possem
Et tristis animi levare curas

 

[ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ]

Passer,deliciae meae puallae
Quicum ludere,quem in situ tenere
Cui primum digitum dare appetenti
Et acris solet icitare morsus
Cum desiderio meo nitenti
Carum nescio quid lubet iocari
Et solaciolum sui doloris
Redo,ut tum graulis acquiescat ardor
Tecum ludere sicut ipsa possem
Et tristis animi levare curas

από Τερέντιο έχει τίποτα ?