είναι κανόνας πάντως η συζήτηση σε τέτοιες περιπτώσεις να εστιάζει στην πράξη του δράστη/βουλευτή, στο θέμα της λογοκρισίας, να γίνεται πολιτική και να μην ασχολούμαστε καθόλου, εντέλει, με το έργο του ίδιου του καλλιτέχνη
δεν εννοώ τον ευκαιριακό σχολιασμό και τισ επιφανειακές κρίσεις που εκφέρονται κατά καιρούς από διάφορους, ίσως τους περισσότερους από μας, αλλά τη συζήτηση καθαυτή
κοιτούσα το παρακάτω έργο ενός εκ των καλλιτεχνών τα έργα των οποίων υπέστησαν τον βανδαλισμό του ακροδεξιού βουλευτή στην εθνική πινακοθήκη , του χριστόφορου κ@τσ@διώτη, και παρατήρησα κάποια πράγματα
στα εικαστικά είμαι άσχετος έξω από κάποιες γενικές γνώσεις που και αυτές είναι λειψές. αλλά έχω αρχίσει να υποπτεύομαι ότι η ζωγραφική όντας αυτόνομη τέχνη, κρίνεται με τα δικά της κριτήρια, που είναι αισθητικά.
τα ωραία λουλούδια τα έχει ζωγραφίσει ένας τερατόμορφος άγιος με τον οποίο ταυτιζόμαστε, καθώς εκτιμούμε τα λουλούδια ως το ίδιο όμορφα με αυτόν ' ο εαυτός μας είναι κάλλιστα ένας σκυλόμορφος άγιος ' η ταύτισή μας συντελείται σε ένα αισθητικό επίπεδο που σημαίνει ταύτιση γούστου και δια του γούστου,
πράγμα που μας φέρνει στην επιγραφή : η ανθρώπινη γραφή στην εικόνα είναι η αποτύπωση αυτής της τερατώδους ταύτισης που συμβαίνει όση ώρα κοιτάμε τον πίνακα. επέρχεται δλδ μια θαυμαστή απο-οικείωση (δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστούς όρους)
-επισυνάπτω τη σχετική βυζαντινή εικόνα που απεικονίζει τον άγιο σκυλόμορφο-
κι εδώ το έργο του ίδιου εικαστικού "ο χασάπης της λεωφόρου" που εκτίθεται στην εθνική πινακοθήκη ' κι εδώ επίσης έχω παρατηρήσει κάποια πράγματα ' η ευχαρίστηση είναι πάλι αισθητικής τάξης
εννοείται ότι μου αρέσουν πολύ