Να καταθέσω κι εγώ την εμπειρία μου η οποία είναι και λιγάκι αστεία.Πολύ καλός φίλος του πατέρα μου,παραγωγός μελιού, μας είχε δώσει ένα μικρό βαζάκι γιατί τον είχε πρήξει ο πατέρας μου για τον αδελφό μου που τότε ασχολούνταν με το στίβο.Γιατί έκανε καλό,ήταν θρεπτικό και έδινε πολύ ενέργεια.Εγώ ήμουν στην πρώιμη φάση της εφηβείας μου τότε,γύρω στα 12-13.Επειδή υπήρχε ένας μύθος και είχα ακούσει τόσα πολλά ένιωσα την ανάγκη να δοκιμάσω κι εγώ λιγάκι,μιας και με είχαν προειδοποιήσει ότι δεν κάνει να φάω μεγάλη ποσότητα.Το "λιγάκι" όμως, εγώ το εξέλαβα ως μια κουταλιά του γλυκού,μιας και δεν υπήρχε συγκεκριμένη διευκρίνηση.Κοφτή μεν,κουταλιά δε.Δεν ξέρω τεχνικές λεπτομέρειες,μιας και δεν το κατέχω το θέμα των μελισσών.Μπορώ να σας πω όμως τον αντίκτυπο που είχε πάνω σε ένα έφηβο αγόρι.Από γεύση δεν μου έκανε και τίποτα αλλά δεν με ξένισε κιόλας.Δεν έχει σχέση βέβαια με την γεύση του μελιού.Έκανα να κοιμηθώ δυο μέρες,παίζοντας μπάσκετ επί ώρες,τρέχοντας και πηδώντας συνεχώς.Και να σημειώσω ότι δεν είμαι και ιδιαίτερα ενεργητικός άνθρωπος.Αλλά την μεγάλη ήττα την έφαγα στο θέμα της στύσης η οποία δεν έλεγε να με εγκαταλείψει ακόμα και μετά από πολλαπλές εκτονώσεις.Με άλλα λόγια τον είχα κάνει κόκκινο τον Mr Johnson αλλά αυτός όρθιος κι ακάθεκτος.Είτε έτρωγα,είτεξάπλωνα να κοιμηθώ,είτε έβλεπα ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, είτε ήμουν στο σχολείο, είτε βοηθούσα στον κήπο την γιαγιά μου ο Mr Johnson ήταν αγέρωχος, σε σημείο βασανιστικό μετά από κάποιες ώρες.Και ήταν και καλοκαίρι και φαινόταν το "φούσκωμα",μιας και δεν ντυνόμουν και πολύ βαρειά.Από τότε,μακριά κι αγαπημένοι με τον Royal Pulp.