Συμωνώ με το SISAΧ87 ... Τζούλι ζούμε εσένα να σ ακούμε !!!!!!!!!!!!!
Αντε να σας πω άλλη μιά ιστορία που ίσως νάναι μυθοπλασία και το τονίζω αυτό κι όποιος κατάλαβε,κατάλαβε.Ναι;
Ξύπνησα πρωί,πρωί σήμερα γιατί θα πηγαίναμε γιά μπάνιο με μιά φίλη αλλά φυσάει, είναι και βοριάς,οπότε δεν
Πάμε ξανά στο χοτέλι το λοιπόν,στην είσοδο μπροστά πάντα(είδατε τη φωτό της εισόδου πιό πάνω,που στέκεται η Λάση,ζει άραγε;),αργά,καλοκαίρι,νέκρα.Τσουπ βλέπω κάποια στιγμή σμαρτακι να κατηφορίζει και να παρκάρει στην απέναντι γωνία.Καλώς το παιδί,λέω από μέσα μου,ενθουσιασμένη.Σαραντάρης,ευειδής,στυλ προισταμένου τραπέζης.Ανεβαίνει πάνω με συνοπτικές διαδικασίες,από πίσω σε λίγο και γω,τον βρίσκω στο δωμάτιο,γειά σου,γειά σου και σένα.Θα πιούμε μου λέει μιά γραμμή;Τον κοιτάω εγώ διστακτικά,θέλω και δεν θέλω.Αχ του λέω μωρέ μάλλον όχι γιατί μπορεί να τρέχει μετά η μύτη μου και θα τη ρουφάω συνέχεια.Ξέχνα,μου λέει ότι ήξερες.Σίγουρα;Σίγουρα.Αντε του λέω,εντάξει.Και μου απλώνει μιά γραμή στο κομοδίνο πιό μεγάλη κι απ τον EastMed.Ρούφαγα και δεν τελείωνε.
Πλακωνόμαστε μετά στα γαμήσια ώσπου επήλθε το τέλος.Παίρνω τα ρούχα μου κ την τσάντα αφού τον καληνύχτησα και πάω σ άλλο δωμάτιο να φρεσκαριστώ.Με το που βγήκα στον διαδρομο,επιασα με τη γωνία του ματιού μιά φιγούρα στο βάθος του διαδρόμου να στέκεται.Πελάτης,σκέφτηκα και χώθηκα σ ένα δωμάτιο.Αρχίζω να πουδράρομαι στον καθρέφτη και με παρατηρώ.Ποιά Κλώντια Σίφερ αγάπη μου και ποιά Λίντα Εβαντζελίστα;Κομπάρσες μπροστά μου.Ελαμπα.Χαμογέλασα κάποια στιγμή και τα δόντια μου,μου φάνηκαν διαμάντια.Αρπάζω την τσάντα και το μόνο που θέλω είναι να κατέβω κάτω και να κάνω πασαρέλα.Αυτό!Τίποτα άλλο.Πασαρέλα και λάλα μ όποιον ναναι.
Ανοίγω την πόρτα και χύνομαι στον διάδρομο.Η φιγούρα του αγνώστου που είχα δει,εκεί.Τον προσπερνάω και μου φάνηκε γνωστός.Μπορεί και να τον έχω πάρει,σκέφτηκα.Δεν έδωσα σημασία και κατηφόρισα δύο,δύο τα σκαλιά γιά να προλάβω.Να βγω.Στο Μπεβερλυ Χιλς!
Τάκα,τούκα οι γόβες,ράγιζαν τα μάρμαρα στα σκαλοπάτια,μέχρι που έφτασα στο πλατύσκαλο της ρεσεψιόν κι αντίκρυσα τη φρίκη.Αλλες δύο φιγούρες στέκονταν ακίνητες στο χωλάκι της εισόδου και περίμεναν.Αυτές όμως τις αναγνώρισα.Ηταν του Ηθών!
Απ την κορυφή στην άβυσσο.Τώρα;Τώρα λέω κουκλίτσα μου,θα κάνεις υπομονή μέχρι να περάσει όλο αυτό.Και θα περάσει.Και πέρασε.Με υπομονή.Στο αυτόφωρο την άλλη μέρα ήμουν τυχερή.Επεσα σε μιά φιλευσπλαχνη έδρα.Με ρώτησε ο Πρόεδρος:Δεν πιστεύω να ισχύουν όσα γράφουν εδώ πέρα(η κατηγορία ήταν πάντα κονσέρβα και αφορούσε πρόκληση δημοσίας αιδούς)
Οχι κύριε Πρόεδρε.
Αθώωση απ τον Εισαγγελέα,αθώωση κι απ τον Πρόεδρο κι έφυγα τρέχοντας,ανακουφισμένη(να σημειώσω πως πάντα οι άνδρες στα δικαστήρια ήταν πιό επιεικείς εν αντιθέσει με τις γυναίκες που κάποιες φορές ήταν έως και πολύ σκληρές,το λέω γιατί ακούω συνέχεια για πατριαρχίες και διάφορα άλλα κουλά που παρουσιάζουν τις γυναίκες συνεχώς ως θύματα,δεν είναι έτσι,οι γυναίκες σε θέσεις εξουσίας είναι να σε φυλάξει ο Θεός)
Γύρισα σπιτάκι,σχεδόν απόγευματάκι πιά,έβραζε ο τόπος απ τη ζέστη.Εκανα μπανάκι,έφτιαξα μιά ομελέτα και μιά σαλατούλα,έφαγα και λογικά μετα απ όλη αυτή την περιπέτεια,το ξενύχτι στην ασφάλεια,την αναμονή του δικαστηριου,την σωματική και ψυχική ταλαιπωρία το αναμενόμενο θα ήταν να ξεραθώ στον ύπνο.
Αμ δε! Τη τσάντα και στο χοτέλι ξανά μέχρι τις επτά το πρωί της επομένης.
Είδες ο EastMed;
Καλημέρα