Στο εξωτερικό, βόρεια ευρώπη, απ'ότι είμαι σε θεση να γνωρίζω..υπάρχουν πολυ λίγες ελληνικές εκκλησίες σε σχέση με τζαμια...
Οι λιγοστοι Ελληνες παλιοι μεταναστες ανεκαθεν εβρισκαν σεαυτες ένα τόπο συνάντησης, μια νοσταλγική θυμηση της πατρίδας, ανεξάρτητα να πιστεύουν οι όχι.
Το νέο μεγάλο κυμα της ελληνικής μετανάστευσης επιστημόνων αυτη τη φορά τα τελευταία χρόνια, μεγάλωσε το ποιμνιο αυτων των μικρών εκκλησιων.
Οικογένειες δημιουργουνται που θελουν να βαφτίσουν τα παιδια τους, να παντρευτουν ή ακόμα και να θάψουν τους δικους τους ανθρώπους. Πολλοι ακομα και σε μνημόσυνα βρίσκουν την ευκαιρια να γνωριστουν , να ανταλλάξουν απόψεις, να βρουν ένα συνδεσμο έναν άνθρωπο γαι να γνωριστουν, συνδεθουν, βρουν μια άκρη για σπιτι, δουλεια, παρεα...
Είναι πολυ ωραίο να υποβαθμιζουμε το ρόλο καποιων θεσμων, φορέων, υπηρεσιών, πείτε τους όπως θέλετε απο την ασφάλεια της πατρίδας, απο τη βόλεψη, απο το παραδάκι που με τον α ή β τρόπο βρίσκουμε στην Ελλάδα και τρωμε το μισο στη μάσα και το άλλο μισο στα μπουρδελάκια, ενω καθόμαστε και το παίζουμε "άνθρωποι με άποψη" απο το μπουρδελοσαιτ.
Στο εξωτερικο τα πράγματα είναι πιο σκληρα.
Και νικάει αυτος που είναι ενωμενος. Ενωμενος είναι αυτος που κράταει τις παραδόσεις, την πίστη, τα ήθη και έθιμα. Στην προκειμένη περίπτωση όχι οι χριστιανοι.
Ηρθε η ώρα του Αλλαχ...και αν κάνετε μια βόλτα Βορεια Ευρώπη θα καταλαβετε τι εννοώ,..