Η χτυπας τη βαση τους και ξεριζωνεις την απειλη, ειτε συμπτυσεσαι σε βαθμο που να μπορουν τα ενοπλα στρατευματα να αντιπαραταξουν αποτελεσματικη
καλυψη και να μι κινδυνευουν. Αλλα το τελευταιο το ειχε οριοθετησει ο Μεταξας " να φτασουν ως του σημειου που εφτανε το βεληνεκες των τηλεβολων των πολεμικων πλοιων". Λες να ταν ασχετος απο στρατιωτικα?
To πρόβλημα ήταν δεδομένο και γνωστό στον εθνάρχη ήδη από την έκθεση Μεταξά. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ρεαλιστικά να υποστηρίξει μια τόσο μεγάλη ζώνη στην Ανατολία. Δεν είναι μόνο θέμα πολεμικής κοπώσεως (κάποιοι πολεμούσαν 10 ολόκληρα χρόνια), είναι και θέμα αντιπάλου. Ο κεμάλ δεν ήταν χθεσινός, το καυλί που έφαγαν οι άγγλοι στα Δαρδανέλια το θυμούνται ακόμα (κυρίως οι καημένοι οι Αυστραλοί/ΝΖ) και παραλίγο να τελειώσει πολιτικά και τον Τσώρτσιλ.
Αν προσθέσεις σ' αυτά:
- τον πολιτικό ανταγωνισμό από τους Ιταλούς που είχαν συγκεκριμένες βλέψεις για την περιοχή (και αυτό ίσως ήταν και ο λόγος που μας την έδωσαν οι άγγλοι, ο ιταλικός ανταγωνισμός)
- την αισχρή οικονομική κατάσταση που παρέδωσε στους βασιλικούς
- την παντελή έλλειψη οργάνωσης εκ μέρους του μικρασιατικού στρατηγείου (πχ. οι τηλεγραφικές υπηρεσίες ακόμα στελεχώνονταν και διεκπεραιώνονταν από τούρκους, φαντάζεσαι τι στρατηγικό πλεονέκτημα ήταν αυτό για τον κεμάλ)
είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του 1920 είχε πέσει σε φάκα. Προσωπικά, θεωρώ ότι ο εθνάρχης ξεφόρτωσε την βόμβα στους άλλους, όπως πχ. ο κουρασμένος στον ηλίθιο το 2009. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο κουρασμένος ήταν μέρος μόνο του προβλήματος, αντιθέτως, ο εθνάρχης ήταν σχεδόν το σύνολο του προβλήματος. Στις Σέβρες έπρεπε να ζητήσει πιο λογικά ανταλλάγματα, όπως την Βόρειο Ήπειρο, μια ανταλλαγή με Δωδεκάνησα, περισσότερα εδάφη στην Βουλγαρία - την Κων/πολη δεν θα την έδιναν ούτως ή άλλως. Ακόμα και η Ανατολική Θράκη μόνο θα ήταν μια χαρά, γιατί ο κεμάλ δεν θα μπορούσε να διεξαγάγει πόλεμο πέρα από την ζώνη ελέγχου των συμμάχων. Ειρήσθω εν παρόδω, ουδέποτε κατάλαβα γιατί την δώσαμε πίσω (την Ανατολική Θράκη), και δεν νομίζω να φταίνε γι' αυτό οι βασιλικοί.
Την μόνη δικαιολογία που μπορώ να σκεφτώ, για την επιλογή της Σμύρνης, είναι ο φόβος του εθνάρχη περί εντατικοποίησης των εθνοκαθάρσεων εκ μέρος των μεμετιών. Βέβαια, όπως προανέφερα, ούτε αυτό είναι σίγουρο, μιας και στην περίπτωση των ποντίων τους άφησε να σφαχτούν μαζί με τους αρμένηδες.
Όσον αφορά το αντικείμενο των Σεβρών, εντέλει κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την εφαρμογή της πλην ημών. Οι μόνοι οι οποίοι πολέμησαν σοβαρά τον κεμάλ ήταν οι γάλλοι, και αυτοί βέβαια χωρίς διάρκεια. Όλα τα κράτη προσπάθησαν να εξαργυρώσουν τις Σέβρες με σφαίρες επιρροής, οι άγγλοι τσίμπησαν τα πετρέλαια της Μοσούλης και έλεγχο της περιοχής μέχρι την Ινδία και οι γάλλοι πατρονάρισαν την Συρία (μέχρι περίπου σήμερα). Ακόμα και όταν συνέβησαν επεισόδια πέριξ της διεθνούς ζώνης στα Δαρδανέλια, οι άγγλοι εμάς έβαλαν να καθαρίσουμε.
Όσο για το σκεπτικό σου συμφωνώ. Οι βασιλικοί στο τέλος της ημέρας είχαν πολύ λίγες επιλογές. Ζήτησαν την βοήθεια των συμμάχων, και τους έκλασαν. Ζήτησαν από τους άγγλους να καταλάβουν την Κων/πολη σαν μοχλό πολιτικής πίεσης και τους το αρνήθηκαν. Έτσι το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι είτε να περιμένουν επίθεση του κεμάλ στο σύνολο της συνοριακής γραμμής, είτε να σηκωθούν να φύγουν και να αφήσουν τους μικρασιάτες πίσω, είτε να προσπαθήσουν να εξουδετερώσουν τον κεμάλ δια επιθέσεως.