ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΜΑΛΟ. ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ!
Η ομοφυλοφιλία αποτελεί μια μορφή έκφρασης και ικανοποίησης της σεξουαλικής επιθυμίας που παραμένει ακόμα και σήμερα αρνητικά στιγματισμένη. Η "ομοφοβία" έχει επικρατήσει σαν επίσημη ορθοδοξία της κοινωνίας και του κράτους μετατρέποντας συχνά τον έλεγχο της σεξουαλικότητας σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Όμως, η ομοφυλοφιλία δεν χρειάζεται να εξηγηθεί ή πολύ περισσότερο να γιατρευτεί παρά το ότι πολλοί, αρνητικά προκατειλημμένοι απέναντί της, συνεχίζουν να αναζητούν το "αρρωστημένο μυστικό" της στους ανθρώπινους εγκεφάλους και τα γονίδια. Θα μπορούσαμε να την ορίζουμε σαν τμήμα ενός συνεχούς φάσματος σεξουαλικών δραστηριοτήτων και προτιμήσεων που υπάρχουν διαθέσιμες σε όλους τους ανθρώπους, σαν έναν από τους χρωματισμούς στο ουράνιο τόξο της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.
Ο Μάης του ’68 με το απελευθερωτικό του όραμα για μια κοινωνία δημοκρατικής οργάνωσης και αλληλεγγύης, που θα βασίζεται στην ατομική δημιουργικότητα και ελευθερία, γέννησε τα σύγχρονα κινήματα και τις κατακτήσεις των γυναικών και των ομοφυλόφιλων. Ο αγώνας του ομοφυλοφιλικού κινήματος βρίσκει και σήμερα, όπως και τότε, τους φυσικούς του συμμάχους όχι μόνο στο φεμινιστικό κίνημα, αλλά συνολικά στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Η συντριπτική πλειοψηφία των ομοφυλόφιλων δεν είναι παρά εργαζόμενοι και νεολαίοι με κοινά προβλήματα και επιδιώξεις με τους υπόλοιπους. Συμμετέχουν σε κάθε ευρύτερη διεκδίκηση που αφορά την φτώχεια, την ανεργία, τα ελαστικά ωράρια, το ρατσισμό και τον πόλεμο. Η συνεργασία και η κοινή δράση με τα συνδικάτα και τις εργατικές οργανώσεις, με τις γυναικείες και τις αντιρατσιστικές οργανώσεις ανοίγουν δρόμους για μια πραγματικά μαζική υποστήριξη της αντι-σεξιστικής πάλης.
Στη δεκαετία του 2000 η εργατική τάξη και τα συνδικάτα, η φοιτητική και εργατική νεολαία, οι ομάδες γυναικών και ομοφυλόφιλων, οι οικολογικές οργανώσεις, από το Σιατλ το 1999 μέχρι της επαναστάσεις της Αραβικής άνοιξης ενώθηκαν επανειλημμένα για να αντισταθούν στους πολέμους και τις καταστροφικές πολιτικές των καπιταλιστικών κρατών και κυβερνήσεων. Σήμερα είναι εφικτό και αναγκαίο ένα πολιτικό κίνημα, που θα δώσει τη μάχη και ενάντια στις σεξιστικές διακρίσεις και επιθέσεις, θα υπερασπίζεται από τη διάλυση και τις περικοπές τις κοινωνικές υπηρεσίες που μας απαλλάσσουν από τα βάρη του ατομικού νοικοκυριού, παράλληλα με την κριτική στο κυρίαρχο οικογενειακό μοντέλο. Ένα ριζοσπαστικό κίνημα ενάντια στην καταπίεση, αναπόφευκτα μάχιμο ενάντια στην ανωμαλία του συστήματος, που κατασκευάζει συνεχώς αποδιοπομπαίους τράγους και ταυτόχρονα θρέφει και νομιμοποιεί τη δολοφονική μανία νεοναζί, όπως η χρυσή αυγή. Γι' αυτό και η μάχη ενάντια στην καταπίεση αφορά όλους τους εργαζομένους και νεολαίους, άνδρες και γυναίκες, ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλους ή μη.
Το νέο κίνημα ενάντια στις τρόικες του καταστροφικού καπιταλισμού έχει τις καλύτερες προϋποθέσεις από ποτέ ώστε, με όπλο τις δημοκρατικές και υλικές κατακτήσεις του κινήματος του '60 και του '70, να ενώσει ξανά όλα τα κομμάτια των καταπιεσμένων σε μια ακατανίκητη δύναμη με το όραμα μιας κοινωνίας πραγματικής απελευθέρωσης από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση. Η συλλογική και δημοκρατική οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους, μια κοινωνία με κέντρο την αλληλεγγύη και τις ανάγκες του κάθε ανθρώπου είναι σήμερα και εφικτή και αναγκαία για να ανατραπούν θεσμοί, νοοτροπίες και προκαταλήψεις δεμένες με την καπιταλιστική κοινωνία. Γιατί τελικά ο διαχωρισμός ομοφυλόφιλων-ετεροφυλόφιλων είναι μια από τα πάνω επιβεβλημένη πολιτική και όχι μια αυθόρμητη ή από "τη φύση μας" επιλογή. Είναι κατασκεύασμα του ίδιου του συστήματος και γι’ αυτό παλεύουμε για μια νέα κοινωνία, όπου αυτές οι ταυτότητες θα αποτελούν απολίθωμα του παρελθόντος.