αποσπασμα απο τη ζωη του τσαβες
Ως «Κίνημα για την Πέμπτη Δημοκρατία» πλέον, η κυβέρνηση του Τσάβες εφαρμόζει το πολιτικό της πρόγραμμα που περιλαμβάνει αναδιανομή της γης, προγράμματα στέγασης, μόρφωσης, περίθαλψης και παιδείας για τους φτωχούς. Στα χρόνια που ακολουθούν, με αλλεπάλληλες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις ο Τσάβες αυξάνει τη θητεία του προέδρου σε έξι χρόνια, με το αιτιολογικό ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο ώστε να κατοχυρωθεί η κοινωνική επανάσταση και συγκεντρώνει επάνω του όλο και περισσότερες εξουσίες. Η ανεμπόδιστη πολυετής θητεία του διακόπτεται τον Απρίλιο του 2002 για δύο μόλις μέρες, όταν μετά από αιματηρές απεργίες των συνδικάτων, μια ομάδα των αξιωματικών του στρατού, απαιτεί την παραίτησή του. Νέος Πρόεδρος αυτοανακηρύσσεται ο Πέδρο Καρμόνα, πρόεδρος του συνδέσμου βιομηχάνων και εμπόρων της Βενεζουέλας υποστηριζόμενος από το στρατό. Ωστόσο τη νύχτα της 13ης Απριλίου οι υποστηρικτές του Τσάβες προκαλούν αντιπραξικόπημα.
Ο Τσάβες κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης τηλεοπτικής εκπομπής του «Γεια σου Πρόεδρε». Βρισκόμαστε στα 2002, μια χρονιά που συνοδεύεται από πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις και αιματηρές διαμαρτυΟ Τσάβες κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης τηλεοπτικής εκπομπής του «Γεια σου Πρόεδρε». Βρισκόμαστε στα 2002, μια χρονιά που συνοδεύεται από πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις και αιματηρές διαμαρτυρίες.
Ο Τσάβες επιστρέφει στην ηγεσία και δεν την εγκαταλείπει μέχρι το θάνατό του. Στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που ακολουθούν, το 2006 και το 2012, επανεκλέγεται με τεράστια ποσοστά (63/% και 54%). Μετά από κάθε νίκη του, συνήθιζε να λέει: «Ζήτω η σοσιαλιστική επανάσταση!», «Το πεπρωμένο έχει γραφτεί», «Μια νέα εποχή ξεκίνησε», «Η Βενεζουέλα είναι κόκκινη!», «Ο σοσιαλισμός είναι αγάπη», «Κάτω ο ιμπεριαλισμός». Ακόμη και οι διεθνείς παρατηρητές επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει ζήτημα νοθείας.
Ένας «δικτάτορας» που αγαπούσε τα δημοψηφίσματα
Όσοι προσπάθησαν να εξηγήσουν τη μεγάλη δημοφιλία του Κομαντάντε έστρεφαν πάντα το βλέμμα τους προς τις παραγκουπόλεις της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, όπως ονόμασε ο ίδιος τη χώρα το 1999. Εκεί που διαμένει δηλαδή το 80% περίπου του πληθυσμού, οι φτωχοί Βενεζουελάνοι. Για τα κατώτερα στρώματα της λατινοαμερικανικής χώρας, ο Τσάβες είναι κάτι σαν επίγειος θεό. Ο ίδιος, άμεσος και αξιοθαύμαστα επικοινωνιακός, μοιάζει να μιλάει στην καρδιά τους. Κάθε Κυριακή, από τις 11 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα ο Κομαντάντε έχει εκπομπή στην κρατική τηλεόραση με τίτλο «Γεια σου Πρόεδρε». Μια παραγωγή με 80 άτομα προσωπικό που, μαζί με τον Πρόεδρο, ταξιδεύουν σε όλη την επικράτεια. Στην εκπομπή ο Κομαντάντε μιλάει με το συγκεντρωμένο πλήθος, δέχεται τα τηλεφωνικά αιτήματα των πολιτών, αναγγέλλει το πολιτικό του πρόγραμμα, υπογράφει νομοθετικές πράξεις, τραγουδάει ή χορεύει. Σε μεγάλα κέφια απαγγέλει ποιήματά του αφού ο πρόεδρος έχει και ποιητική φλέβα: γράφει ποίηση, παραμύθια και θεατρικά έργα. Ένα από αυτά, μάλιστα, τo θεατρικό έργο «El Genio y el Centauro», το 1987 είχε κερδίσει το τρίτο βραβείο σε διαγωνισμό.
Παράλληλα με τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, τις οποίες θα διακόψει μόνο στα τελευταία στάδια της αρρώστιας του, μοιράζει φαγητό στους απόρους με λαϊκά συσσίτια, τους μεταστεγάζει σε νεόχτιστα σπίτια που κατασκευάζουν οι ίδιοι αλλά χρηματοδοτεί το κράτος. Επίσης, ιδρύει μέσα στις κοινότητες λαϊκά ιατρεία και σχολεία, όπου για πρώτη φορά οι φτωχοί έχουν άμεση και δωρεάν πρόσβαση. Επίσης, σε μια συμβολική κίνηση, το 2006 διανέμει δωρεάν στους πολίτες της Βενεζουέλας ένα εκατομμύριο αντίτυπα του «Δον Κιχώτη».
Με όση λατρεία τον βλέπουν οι φτωχοί Βενεζουελάνοι, με άλλο τόσο σκεπτικισμό τον βλέπει η μεσαία και ανώτερη τάξη της χώρας, αλλά και η πετρελαϊκή ελίτ, η οποία τον κατηγορεί για λαϊκισμό, υποκρισία και δικτατορικές διαθέσεις. Τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, με τα οποία έχει μεγάλη κόντρα, αντί για συσσίτια ζητούν δουλειές για τους ανέργους, αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και μείωση των υπερεξουσιών του Προέδρου, οι οποίες υπονομεύουν τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Εκείνος απαντά κλείνοντας τακτικά ραδιοφωνικούς σταθμούς που του ασκούν έντονη αντιπολίτευση, «βάζοντας χέρι» στις περιουσίες των μεγαλοκτηματιών και παίρνοντας κομμάτια γης από τις τεράστιες εκτάσεις τους που μοιράζει σε φτωχούς ακτήμονες αγρότες. «Δεν είμαστε τέλειοι, αλλά έχουμε όντως δημοκρατία», συνήθιζε να λέει. Χαρακτηρίζει «σάπιες» της πετρελαϊκές ελίτ της χώρας του, ενώ αν και ένθερμος καθολικός, δεν παραλείπει να τα βάλει και με την Εκκλησία, κατηγορώντας τους εκκλησιαστικούς άρχοντες ότι παραμελούν τους φτωχούς, τάσσονται υπέρ της αντιπολίτευσης και υποστηρίζουν τους πλούσιους. Η αναμφισβήτητη ροπή του προς τη μοναρχία και την συγκέντρωση των εξουσιών στο πρόσωπο του Προέδρου, δηλαδή το δικό του, «σκοντάφτει» στην ανεξήγητη αδυναμία του Τσάβες για τα δημοψηφίσματα. Δεν παραλείπει να θέτει τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί στην κρίση του λαού με κίνδυνο αυτές να μην εφαρμοστούν τελικά (όπως έγινε το 2007).
πηγη