Έστω την υστάτη ώρα, παρά την ανάλγητη στάση της κυβέρνησης όλες τις προηγούμενες μέρες, ο αγώνας του Ν. Ρωμανού, ένας αγώνας για την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην εκπαίδευση, κατέληξε νικηφόρα – χάρη και στην αποφασιστική συμβολή του μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης, ελληνικού και διεθνούς, και στην ευρύτερο κινητοποίηση των πολιτών. Μέσα στο ζοφερό τοπίο στον τομέα των δικαιωμάτων, ίσως αυτό είναι το μόνο αισιόδοξο μήνυμα σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Το ευρέως παραδεκτό, πλέον, ότι ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. δεν εφαρμόζεται στην Ελλάδα, όσο αυτή δεσμεύεται από το Μνημόνιο, δίνει το μέτρο της κατάστασης: η κυβέρνηση ακολουθεί μια πολιτική συνώνυμη της συστηματικής καταπάτησης δικαιωμάτων, που αφορά ευρύτατατα τμήματα της κοινωνίας, και την ίδια στιγμή, η αναίρεση των δικαιωμάτων αυτών εμπεδώνεται κατά προτεραιότητα σε κοινωνικές ομάδες που θεωρούνται “μειονοτικές”. Πιο πρόσφατα δείγματα, οι μισαλλόδοξες δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης για τα ομόφυλα ζευγάρια (από “σεβασμό”, μάλιστα, στην “παράδοση και την ανθρώπινη φύση”), αλλά και οι παραινέσεις του Α. Γεωργιάδη και του Θ. Πλεύρη για βίαιη εκκαθάριση της πλατείας Συντάγματος από τους χειμαζόμενους Σύρους πρόσφυγες. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη σταθερή και απαράδεκτη άρνηση της κυβέρνησης να διευρύνει το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, και ενώ η πολιτεία αδιαφορεί για τα συνεχιζόμενα κρούσματα βίας εναντίον μελών της lgbt κοινότητας, καθώς και εναντίον μεταναστών.
Προφανώς, η κυβέρνηση δεν καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα μόνο των πιο ευάλωτων ή «περιθωριακών». Απλώς, εκεί η επίθεση είναι πιο θεαματική και προβάλλεται όχι μόνο για να συσπειρώσει ένα ακραία συντηρητικό ακροατήριο, αλλά επίσης παραδειγματικά και αποπροσανατολιστικά, για να περνούν ως «φυσιολογικά», «αυτονόητα» ή «αναγκαία» τα μέτρα που περιστέλλουν τα δικαιώματα όλων στην εργασία, τη στέγη, την εκπαίδευση, την ιατρική περίθαλψη, την αξιοπρέπεια. Από το κλείσιμο της ΕΡΤ μέχρι την αστυνομική και βαρβαρότητα που αποτελεί πλέον τον κανόνα και όχι «μεμονωμένα περιστατικά», από την άθλια κατάσταση στις φυλακές, την ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης του συστήματος υγείας, της κατάστασης στην παιδεία, μέχρι τις επιστρατεύσεις εργαζομένων και τον αποκλεισμό των φωνών κριτικής από τη δημόσια σφαίρα, η πολιτεία αυτής της κυβέρνησης, μια πολιτεία «σιδηράς πυγμής» συνιστά μια Μαύρη Βίβλο καταπάτησης των δικαιωμάτων, σε όλη την γκάμα: ατομικών, πολιτικών, κοινωνικών. Με αυτή την έννοια, μόνος τρόπος να τιμήσουμε τη σημερινή μέρα, είναι να εντείνουμε τις προσπάθειες για να μπει ένα τέρμα σε αυτό τον αυταρχικό κατήφορο, το συντομότερο δυνατόν.
