[size=15pt]Συνέντευξη με τον Τζιάνι Ριναλντίνι, πρώην γραμματέα της FIOM CGIL
[/size]
Κυριακή, 19 Ιανουαρίου 2014 13:22
[size=22pt]«Να ετοιμαστούμε για μάχη ευρωπαϊκών διαστάσεων»
[/size]
[size=16pt]Την ανάγκη στήριξης από τον πολύπαθο κόσμο της εργασίας της υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα στην Ιταλία για την προεδρία της Κομισιόν και την προσπάθεια δημιουργίας ενός ενωτικού αριστερού ψηφοδελτίου με βάση τις προτάσεις της Μπάρμπαρα Σπινέλι υποστηρίζει από την «Εποχή» ο Τζιάνι Ριναλντίνι, ο πρώην γραμματέας του μεγαλύτερου και αριστερού ιταλικού συνδικάτου Εργατών Μετάλλου FIOM CGIL.[/size]
Τη συνέντευξη πήρε
ο Αργύρης Παναγόπουλος
Η εργασία στην Ιταλία έχει βρεθεί στο στόχαστρο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Στο κοινωνικό επίπεδο η Ιταλία έχει ξεπεράσει στην ανεργία κάθε δραματικό όριο, όπως και η Ελλάδα. Βρισκόμαστε μπροστά στην καταστροφή όλων των μορφών προστασίας των εργαζομένων και των κανόνων συλλογικής διαπραγμάτευσης τόσο σε ό,τι αφορά τις εθνικές όσο και τις εταιρικές συλλογικές συμβάσεις.
Μου φαίνεται ότι είμαστε μάρτυρες στην Ευρώπη της επέκτασης του κοινωνικού και συνδικαλιστικού μοντέλου των ΗΠΑ και γενικότερα των αγγλοσαξονικών χωρών. Που εστιάζει στην υπέρβαση όλων των προβλημάτων τα οποία εμπεριέχουν κοινωνική αντιπαράθεση. Γιατί η λογική του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί σε αυτές τις διαδικασίες βάζει στο κέντρο της την επιχείρηση, δηλαδή το κέρδος και τις χρηματοοικονομικές αποδόσεις σε μια λογική τοπικού και παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού. Αυτό καθορίζει έναν ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους, τόσο ανάμεσα στις διάφορες χώρες όσο και στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Είναι ένας εμπορικός και νομισματικός πόλεμος, όπως είδαμε με την υποτίμηση του αμερικανικού νομίσματος. Αντίθετα, η Ευρώπη κρεμάστηκε από μόνη της από την πολιτική της τρόικας και της ΕΚΤ.
Γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος;
Γιατί η κατάσταση αυτή συμπληρώνεται στο πολιτικό επίπεδο από τη διαδοχική αναπαραγωγή λύσεων «πλατιών συμμαχιών», που καλύπτουν ακόμη και στο επικοινωνιακό επίπεδο την αίσθηση που έχει ο κόσμος. Έτσι αυξάνεται διαρκώς το ποσοστό που έχει μια μεγάλη απογοήτευση και καμία εμπιστοσύνη ότι θα γίνει κάτι. Υπήρξαν μεγάλες κινητοποιήσεις, που τελείωσαν όμως πολύ γρήγορα. Ο κόσμος έχει ένα μεγάλο θυμό, αλλά και ένα μεγάλο αίσθημα παράδοσης, που εκφράζεται στις εκλογικές αναμετρήσεις με την αποχή, που είναι ιδιαίτερα υψηλή ανάμεσα στους εργαζομένους, ή την εμφάνιση φαινομένων όπως του Γκρίλο. Εάν δεν υπήρχε το κίνημα του Γκρίλο, η αποχή στην Ιταλία θα ξεπερνούσε το 40%. Ο Γκρίλο έπιασε το σφιγμό του μέσου εργαζόμενου και το μέσου νέου ζητώντας να στείλουμε στο σπίτι τους τους πολιτικούς.
Από τη στιγμή που αυτοί δεν φεύγουν μόνοι τους υπάρχει η ελπίδα της αλλαγής και της ανατροπής;
Πρέπει να ξεκινήσουμε να διαμορφώνουμε ένα δρόμο που θα περάσει η αλλαγή. Σήμερα καμία πολιτική δύναμη της αριστεράς δεν δίνει μια απάντηση, γιατί περάσαμε σε μια ιστορία διασπάσεων και διαφοροποιήσεων που οδήγησαν στον πλήρη κατακερματισμό. Ο κόσμος της αριστεράς δυσκολεύεται να στοιχηματίσει στο ένα ή το άλλο πολιτικό υποκείμενο.
Η ευρωπαϊκή διάσταση της απάντησης μπορεί να τροφοδοτήσει την ενοποίηση της αντίστασης αναδεικνύοντας τις αξίες της αλληλεγγύης, που είναι βασικές για τα κινήματα των εργαζομένων. Όταν ήμουν γραμματέας του συνδικάτου Εργατών Μετάλλου FIOM συμμετείχα σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές και διεθνείς συναντήσεις συνδικάτων. Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα υποκείμενο που να έχει μαζικές διαστάσεις, που ο κόσμος να έχει την αίσθηση ότι μετράει σε κάτι, αυτό είναι βασικό στοιχείο. Για αυτό το ραντεβού μας με τις ευρωεκλογές μπορεί να έχει αυτή την έννοια.
Αυτό που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος του στη χώρα μας πρέπει να αποτελέσει ένα νεωτεριστικό στοιχείο μέσα σε αυτό το σενάριο. Πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά ενός καινούργιου πράγματος και να μην επαναλαμβάνει πράγματα από το παρελθόν που είχαν άσχημη κατάληξη.
Η πρόταση της Μπάρμπαρα Σπινέλι για ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο της ιταλικής αριστεράς με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα στην Ιταλία είναι εφικτή;
Η πρόταση της Σπινέλι έχει αυτή την έννοια, γιατί τα άτομα που ξεκίνησαν την πρωτοβουλία της δίνουν μια μεγάλη ανάσα. Η πρόταση αυτή μπορεί να ανοίξει μια νέα σελίδα στην ιστορία της ιταλικής αριστεράς. Είναι μια πολύ θετική πρόταση και ένα μεγάλο τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος μπορεί να βρει σημείο σύμπλευσης με ένα ψηφοδέλτιο που θα έχει δημιουργηθεί με αυτόν τον τρόπο.
Ο νέος γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος Ρέντζι παρουσίασε τις προτάσεις του για την εργασία.
Δεν έχω καμιά αισιοδοξία για το τι θέλει να κάνει ο Ρέντζι για την εργασία. Επίσης δεν πρόκειται να κάνει τίποτα στο άμεσο μέλλον. Αυτός θέτει περιθώρια οκταμήνου, ενώ η κυβέρνηση Λέτα θα παραμείνει τουλάχιστον για ένα ακόμη 10μηνο ή ένα χρόνο. Ενόψει των επικείμενων βουλευτικών εκλογών που θα ακολουθήσουν, μου φαίνεται ότι οι προτάσεις του για την εργασία έχουν προεκλογικό χαρακτήρα. Το πραγματικό πρόβλημα επανεκκίνησης της Ιταλίας είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα. Αυτοί συνεχίζουν να μιλάνε για αγορά εργασίας, όταν η εργασία δεν υπάρχει.
Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας απαιτεί δημόσιες επενδύσεις και βιομηχανική και επιχειρηματική πολιτική. Δύο στοιχεία που αντανακλώνται στην ευρωπαϊκή πολιτική. Αυτό είναι το βασικό σημείο που με πείθει για την υποψηφιότητα του Τσίπρα, γιατί θα πρέπει να ετοιμάσουμε το έδαφος για μια μάχη ευρωπαϊκών διαστάσεων. Μέσα σε αυτές θα πρέπει να ξεκινήσουν σε κάθε χώρα οι προσπάθειες για ενίσχυση της απασχόλησης.
Η Ευρώπη, όπως είναι φτιαγμένη σήμερα, τροφοδοτεί ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων, που οδηγεί αναπόφευκτα στην αντιπαράθεση ανάμεσα στους εργαζόμενους των διαφορετικών χωρών. Πρέπει να φανταστούμε μια Ευρώπη που να έχει στο επίκεντρό της τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της, μια διαδικασία πραγματικής ανοικοδόμησης της Ευρώπης, ξεκινώντας από τις δημοσιονομικές και φορολογικές πολιτικές, των δικαιωμάτων. Μια Ευρώπη πρέπει να ανοικοδομηθεί με άξονα το κοινωνικό κράτος. Αντίθετα, στην Ευρώπη η μια χώρα μετά την άλλη εισάγει το μοντέλο των ΗΠΑ, όπου δεν υπάρχουν οι εθνικές συλλογικές συμβάσεις, το συνδικάτο δεν μπορεί να μπει στους χώρους εργασίας, γιατί οι διαδικασίες είναι αποτρεπτικές, δεν υπάρχει το κοινωνικό κράτος, δεν υπάρχει το δικαίωμα στην Υγεία. Μια πολιτική και πολιτιστική φιλοσοφία που ανήκει στις αγγλοσαξονικές χώρες και δεν έχει να κάνει τίποτε με τη δική μας ιστορία.
Ποιος είναι ο Τζιάνι Ριναλντίνι
Ο Τζιάνι Ριναλντίνι ήταν για περίπου μια δεκαετία, από το 2002 έως και το 2010, ο γραμματέας του μεγαλύτερου ιταλικού και αριστερού συνδικάτου Εργατών Μετάλλου FIOM CGIL. Γεννήθηκε στην «κόκκινη» Ρέτζιο Εμίλια, κοντά στην Μπολόνια. Το 2009, μαζί με άλλα ηγετικά στελέχη της CGIL, παρουσίασε την πλατφόρμα «Η CGIL που θέλουμε», διαμορφώνοντας το νέο πλαίσιο της ριζοσπαστικής αριστεράς στο εσωτερικό του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου.
Μετά από οκτώ χρόνια στην ηγεσία της FIOM o Ριναλντίνι διευκόλυνε την εκλογή του Μαουρίτσιο Λαντίνι, που είναι και αυτός από τη Ρέτζιο Εμίλια.
Ο Ριναλντίνι προέρχεται από το ιστορικό Ιταλικό ΚΚ και υποστηρίζει την ανάγκη δημιουργίας ενός μαζικού, λαϊκού και ριζοσπαστικού κόμματος της αριστεράς στην Ιταλία.