Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.111
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.110
- Πόντοι
- 1.686
Τσίπρας-ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
- Μέλος που άνοιξε το νήμα Pradadevil
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 65K
- Εμφανίσεις 1M
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 6 άτομα (0 μέλη και 6 επισκέπτες)
apolyto_arseniko
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 2 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 77.469
- Like
- 200
- Πόντοι
- 866
Αποκλειστική φωτό υποψηφίου
Ευρωβουλευτή του Συριζα με νικ " Πορνοπαπιούλα " !
Συνημμένα
Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.111
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.110
- Πόντοι
- 1.686
ειχε βαλει τον γουγλη τρανσλειτορ τυπε
έβαλα κουρνιαχτος στο γουγλη τρανσλεϊτ και έβγαλε... kourniachtos
Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.111
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.110
- Πόντοι
- 1.686
Ο Τσιπρας θα σώσει την Ελλάδα ;
Πως ; Με ποιό τρόπο ;
Επισκέπτης
Old Devil
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 5 Οκτ 2013
- Μηνύματα
- 8.794
- Κριτικές
- 11
- Like
- 610
- Πόντοι
- 596
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
αφιερωμένο στα αγαπημένα τρολ του πασοκονουδου αε, τα μπαστουνάκια της χα και τους φίλους τους....
[size=20pt]Αριστεροί: Άγγελοι, δαίμονες ή κοινοί θνητοί;
[/size]
του Νίκου Χατζηγιαννάκη
18.01.2014
Θυμάστε την περιβόητη «βίλα του Φλωράκη» στη δεκαετία του '80; Τα χρόνια έρχονται και παρέρχονται, μα η τακτική ίδια κι απαράλλαχτη. «Δεν είχαμε συνηθίσει αριστερούς βουλευτές με βίλες» μας θυμίζει και σήμερα το Mega, ενώ τα «Νέα» συλλαμβάνουν αριστερό βουλευτή στο άβατο «θέρετρο» της Αράχωβας. Ο στόχος τέτοιων ψευτο-ηθικολόγων ήταν πάντα πώς να τσουβαλιάσουν την Αριστερά με όλους. Αφού εμείς δεν πείθουμε, σκέφτονται, τότε ας κοντύνουμε, ας τσαλακώσουμε τους αντιπάλους μας. Σαν να μας λένε. «Είδατε, όλοι ίδιοι είναι, τσαλαβουτούν στο βούρκο, προσκυνήστε το μηδέν και το τίποτα, το κανένας των δημοσκοπήσεων».
Μας κακοφαίνεται ο «πλούτος» των αριστερών. Θαυμάσια. Σκεφτήκαμε άραγε τι αξίζει περισσότερο; Να οδηγείται κάποιος στην Αριστερά από ανάγκη και απόγνωση ή από γνώση, πεποίθηση και ιδεολογία, κόντρα στο προσωπικό και ταξικό του συμφέρον; Τι βαραίνει, το πουγκί στην τράπεζα ή η ηθική στάση, ο τρόπος ζωής
Και ναι μεν το φαύλο καθεστώς λεηλασίας της χώρας κάνει τη δουλειά του. Εμείς όμως, ένα μέρος του λαού, πώς φανταζόμαστε τους αριστερούς; Τους θέλουμε κοινούς θνητούς ή σάκο του μποξ να εκτονώνουμε τα κόμπλεξ μας; Δουλικά των ισχυρών ή ελεύθερους και μαχητές να τους προγκάμε που δεν μπαίνουν στον σωρό; Ανθρώπους της διπλανής πόρτας ή αψεγάδιαστους ιεραπόστολους να τους γυρίζουμε την πλάτη; Μας τιμά να τους σταυρώνουμε, μοιράζοντας συγχωροχάρτια στους υπόλοιπους; Σκυθρωποί δάσκαλοι στους μεν, φοβισμένα μαθητούδια στους δε; Μπορούμε ασυζητητί να απορρίπτουμε τους αδοκίμαστους και δικαιωμένους; Αφουγκραστήκαμε τις αγωνίες και τα όνειρα τους, για να τους κρίνουμε με τόση αυστηρότητα; Άβυσσος η ψυχή μας.
Μας κακοφαίνεται ο «πλούτος» των αριστερών. Θαυμάσια. Σκεφτήκαμε άραγε τι αξίζει περισσότερο; Να οδηγείται κάποιος στην Αριστερά από ανάγκη και απόγνωση ή από γνώση, πεποίθηση και ιδεολογία, κόντρα στο προσωπικό και ταξικό του συμφέρον; Τι βαραίνει, το πουγκί στην τράπεζα ή η ηθική στάση, ο τρόπος ζωής; Ψιλά γράμματα, θα πείτε. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι αριστεροί φταίνε είτε προκόβουν είτε μένουν στάσιμοι. Ο προκομμένος αριστερός είναι διαβολικός κι ασυνεπής γιατί εκμεταλλεύεται το σύστημα που αρνείται. Ο φτωχός αριστερός είναι ακαμάτης, ανεπρόκοφτος, χωρίς κότσια να ξεχωρίσει, τελικά περίγελος. «Αριστερός με δεξιά τσέπη;» αναρωτιόμαστε, προσπερνώντας το πρωτεύον, αν δηλαδή η «τσέπη» είναι αντίκρισμα μόχθου και αξίας ή λοβιτούρας και εκμετάλλευσης. Αλήθεια, είδαμε ποτέ αριστερούς να λεκιάζονται με οικονομικές λαδιές; Θα είχε βουίξει το σύμπαν. Θαυμάζουμε και συνάμα φθονούμε κάθε «πετυχημένο» αλλά φθονούμε, ίσως και να μισούμε, τον φτασμένο κι ευκατάστατο αριστερό. Ο πλούσιος αν είναι αριστερός φαντάζει απρόσιτος κροίσος, αν δεν είναι, καθώς πρέπει αστός. Νοιαζόμαστε πώς μοιράζεται η μικρή πίτα των αριστερών αλλά καρφί δεν μας καίγεται για τη μεγάλη πίτα των δυνατών.
Δεν μας ενοχλεί όμως μόνο ο «πλούτος» των αριστερών. Τους βαφτίζουμε κρατικοδίαιτους, όταν μέχρι το 1974 ήταν αποκλεισμένοι από το κράτος και κρατιστές, όταν γαντζωνόμαστε σ' ένα κράτος που αποσύρεται. Παλεύουν για τους εργαζόμενους αλλά τους σιχτιρίζουμε εμείς που γευτήκαμε τους καρπούς των αγώνων τους. Τους φορτώνουμε την κατάντια του κρατικού συνδικαλισμού, όταν κουμαντάρουν οι εργατοπατέρες Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ που εμείς ψηφίζουμε. Τους μεμφόμαστε για την ανθρωπιά τους στους κατατρεγμένους του πλανήτη, όταν άνθρωποι μας έζησαν προσφυγιά και μετανάστευση και σήμερα τα παιδιά μας σκορπίζουν όπου γης. Τους αποκαλούμε το πρωί συστημικούς και καλοβολεμένους και το βράδυ περιθωριακούς και απροσάρμοστους. Τους ειρωνευόμαστε σαν θεωρητικούς, ρομαντικούς και κουλτουριάρηδες, αγνοώντας πως μόνο άξεστοι και απαίδευτοι θα έδιναν αρνητικό νόημα σε θετικές έννοιες. Τους καταλογίζουμε μειωμένο εθνικό φρόνημα, όταν χαζεύουμε ακούνητοι τον βιασμό της πατρίδας μας. Μα κι όταν παλιότερα στήνονταν στο απόσπασμα για τις ιδέες και τον πατριωτισμό τους και τότε μικρόψυχα τους λέγαμε ταραξίες, φανατικούς ή ανόητους. Αποκορύφωμα είναι η κατηγορία πως η Αριστερά γίνεται ΠΑΣΟΚ, από ποιους άραγε; Τους αμετανόητους πασοκτζήδες και τα σταυραδέλφια τους νεοδημοκράτες! Ο διχασμός, η παραζάλη και υποκρισία μας ένα μπλεγμένο κουβάρι.
Εύλογα γεννιέται το ερώτημα. Γιατί τραβάμε τέτοιο ζόρι με τους αριστερούς; Τι μας φταίνε άνθρωποι που δεν διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα και δεν μας εξουσίασαν ποτέ; Μια πρώτη εξήγηση δίνει ο Αλμπέρ Καμύ: «Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που αντιστέκεται σ' αυτό που σε συνθλίβει». Ακολουθεί ο Μανώλης Αναγνωστάκης: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν να βρουν λεκέδες στη δική σου». Κι έρχεται τρίτος ο Νίκος Καζαντζάκης να συμπληρώσει: «Ο άνθρωπος είναι κτήνος. Τούκαμες κακό; Σε σέβεται και σε τρέμει. Τούκαμες καλό; Σου βγάζει τα μάτια». Ταιριάζουν γάντι τα λόγια αυτά στην περίπτωση μας. Οι άνθρωποι συχνά, αντί να πορευτούν τον δρόμο της αυτοταπείνωσης και εξιλέωσης, περνούν στην αντεπίθεση, φορτώνοντας ενοχές στους αθώους.
Υπάρχουν κι άλλοι σοβαρότεροι λόγοι γι' αυτή την ιδιοτροπία μας. Είναι το τωρινό δυνάμωμα της Αριστεράς που γεννά ταραχή και παραφροσύνη στα τρωκτικά και τις βδέλλες. Είναι το προπαγανδιστικό κροτάλισμα των ΜΜΕ που ισοπεδώνει το μυαλό. Είναι η ανοησία, αφέλεια, άγνοια και αμνησία που μοιάζουν ανίκητες. Μα πάνω απ' όλα είναι τα βαρίδια της ιστορίας που σκόπιμα δεν μας βοήθησαν να ξεφορτωθούμε. Η ελληνική κοινωνία, με βαθιές ρίζες κοτζαμπασισμού και ραγιαδισμού ποτέ δεν ανάσανε το οξυγόνο του διαφωτισμού. Παρά τα ξεπετάγματα της, έμεινε μονόχνοτη, συντηρητική, βαλτωμένη στη μετριότητα, αλλεργική στο καινούργιο, το διαφορετικό, την εξέλιξη, το ρίσκο. Να γιατί λοξοκοιτά τον άγρυπνο και ανήσυχο, τον αντιρρησία και ριψοκίνδυνο, αυτόν που ανοίγει δρόμους και δεν τεμπελιάζει πάνω σε δάφνες ή βεβαιότητες. Κι ο αριστερός-όχι μόνο αυτός- είναι από τέτοια πάστα.
Δεν σταματούν όμως εδώ οι σκιές της ιστορίας. Οι αριστεροί μέχρι το 1974 είχαν αναγορευτεί στο απόλυτο κακό. Ένα ολόκληρο κράτος (και παρακράτος) κτίστηκε πάνω στην αντιαριστερή υστερία. Το καθεστώς αυτό κατέρρευσε το 1974, φέρνοντας καθυστερημένα την εθνική συμφιλίωση. Τα πολιτικά πάθη καταλάγιασαν. Οι κήρυκες του μίσους και του διχασμού κρύφτηκαν προσωρινά αλλά σήμερα ξεμυτίζουν, ξαναζεσταίνοντας το ακροδεξιό μενού σε μεταμοντέρνα μορφή. Οι αριστεροί δεν είναι πια «κατσαπλιάδες, συμμορίτες και εθνοπροδότες» αλλά ανεύθυνοι, λαϊκιστές, σαμποτέρ της εθνικής προσπάθειας, λόμπυ της δραχμής και προπαντός «δεν καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται». Κι εμείς δείχνουμε να παίζουμε τον ζουρνά της προπαγάνδας τους, παγιδευμένοι σε εμμονές και κλισέ του παρελθόντος. Μόνο που τώρα η άγνοια, η σύγχυση, η ελαφρότητα, η στάση αναμονής πληρώνονται ακριβά. Αν έστω και τώρα δεν καταλάβουμε πως έχουμε ένα αδίσταχτο νεοφιλελεύθερο καθεστώς που σκαρφίζεται τα πάντα να μαγαρίσει όσους παλεύουν για μια ανθρωπινή κοινωνία, θα πελαγοδρομούμε χωρίς νησίδα σωτηρίας.
Και κάτι τελευταίο. Τέσσερις αρετές ξεχωρίζουν τον μέσο αριστερό. Ο ορθολογισμός, η πολιτική συγκρότηση, το αδούλωτο πνεύμα και η κοινωνική ευαισθησία (οι υπόλοιπες είναι προς απόδειξη). Όποιος τις αποκτά, δίνει νόημα στη ζωή. Όποιος τις αψηφά, ταλανίζεται στη φθορά. Διαλέγουμε και παίρνουμε.
* Ο Νίκος Χατζηγιαννάκης είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ
[size=20pt]Αριστεροί: Άγγελοι, δαίμονες ή κοινοί θνητοί;
[/size]
του Νίκου Χατζηγιαννάκη
18.01.2014
Θυμάστε την περιβόητη «βίλα του Φλωράκη» στη δεκαετία του '80; Τα χρόνια έρχονται και παρέρχονται, μα η τακτική ίδια κι απαράλλαχτη. «Δεν είχαμε συνηθίσει αριστερούς βουλευτές με βίλες» μας θυμίζει και σήμερα το Mega, ενώ τα «Νέα» συλλαμβάνουν αριστερό βουλευτή στο άβατο «θέρετρο» της Αράχωβας. Ο στόχος τέτοιων ψευτο-ηθικολόγων ήταν πάντα πώς να τσουβαλιάσουν την Αριστερά με όλους. Αφού εμείς δεν πείθουμε, σκέφτονται, τότε ας κοντύνουμε, ας τσαλακώσουμε τους αντιπάλους μας. Σαν να μας λένε. «Είδατε, όλοι ίδιοι είναι, τσαλαβουτούν στο βούρκο, προσκυνήστε το μηδέν και το τίποτα, το κανένας των δημοσκοπήσεων».
Μας κακοφαίνεται ο «πλούτος» των αριστερών. Θαυμάσια. Σκεφτήκαμε άραγε τι αξίζει περισσότερο; Να οδηγείται κάποιος στην Αριστερά από ανάγκη και απόγνωση ή από γνώση, πεποίθηση και ιδεολογία, κόντρα στο προσωπικό και ταξικό του συμφέρον; Τι βαραίνει, το πουγκί στην τράπεζα ή η ηθική στάση, ο τρόπος ζωής
Και ναι μεν το φαύλο καθεστώς λεηλασίας της χώρας κάνει τη δουλειά του. Εμείς όμως, ένα μέρος του λαού, πώς φανταζόμαστε τους αριστερούς; Τους θέλουμε κοινούς θνητούς ή σάκο του μποξ να εκτονώνουμε τα κόμπλεξ μας; Δουλικά των ισχυρών ή ελεύθερους και μαχητές να τους προγκάμε που δεν μπαίνουν στον σωρό; Ανθρώπους της διπλανής πόρτας ή αψεγάδιαστους ιεραπόστολους να τους γυρίζουμε την πλάτη; Μας τιμά να τους σταυρώνουμε, μοιράζοντας συγχωροχάρτια στους υπόλοιπους; Σκυθρωποί δάσκαλοι στους μεν, φοβισμένα μαθητούδια στους δε; Μπορούμε ασυζητητί να απορρίπτουμε τους αδοκίμαστους και δικαιωμένους; Αφουγκραστήκαμε τις αγωνίες και τα όνειρα τους, για να τους κρίνουμε με τόση αυστηρότητα; Άβυσσος η ψυχή μας.
Μας κακοφαίνεται ο «πλούτος» των αριστερών. Θαυμάσια. Σκεφτήκαμε άραγε τι αξίζει περισσότερο; Να οδηγείται κάποιος στην Αριστερά από ανάγκη και απόγνωση ή από γνώση, πεποίθηση και ιδεολογία, κόντρα στο προσωπικό και ταξικό του συμφέρον; Τι βαραίνει, το πουγκί στην τράπεζα ή η ηθική στάση, ο τρόπος ζωής; Ψιλά γράμματα, θα πείτε. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι αριστεροί φταίνε είτε προκόβουν είτε μένουν στάσιμοι. Ο προκομμένος αριστερός είναι διαβολικός κι ασυνεπής γιατί εκμεταλλεύεται το σύστημα που αρνείται. Ο φτωχός αριστερός είναι ακαμάτης, ανεπρόκοφτος, χωρίς κότσια να ξεχωρίσει, τελικά περίγελος. «Αριστερός με δεξιά τσέπη;» αναρωτιόμαστε, προσπερνώντας το πρωτεύον, αν δηλαδή η «τσέπη» είναι αντίκρισμα μόχθου και αξίας ή λοβιτούρας και εκμετάλλευσης. Αλήθεια, είδαμε ποτέ αριστερούς να λεκιάζονται με οικονομικές λαδιές; Θα είχε βουίξει το σύμπαν. Θαυμάζουμε και συνάμα φθονούμε κάθε «πετυχημένο» αλλά φθονούμε, ίσως και να μισούμε, τον φτασμένο κι ευκατάστατο αριστερό. Ο πλούσιος αν είναι αριστερός φαντάζει απρόσιτος κροίσος, αν δεν είναι, καθώς πρέπει αστός. Νοιαζόμαστε πώς μοιράζεται η μικρή πίτα των αριστερών αλλά καρφί δεν μας καίγεται για τη μεγάλη πίτα των δυνατών.
Δεν μας ενοχλεί όμως μόνο ο «πλούτος» των αριστερών. Τους βαφτίζουμε κρατικοδίαιτους, όταν μέχρι το 1974 ήταν αποκλεισμένοι από το κράτος και κρατιστές, όταν γαντζωνόμαστε σ' ένα κράτος που αποσύρεται. Παλεύουν για τους εργαζόμενους αλλά τους σιχτιρίζουμε εμείς που γευτήκαμε τους καρπούς των αγώνων τους. Τους φορτώνουμε την κατάντια του κρατικού συνδικαλισμού, όταν κουμαντάρουν οι εργατοπατέρες Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ που εμείς ψηφίζουμε. Τους μεμφόμαστε για την ανθρωπιά τους στους κατατρεγμένους του πλανήτη, όταν άνθρωποι μας έζησαν προσφυγιά και μετανάστευση και σήμερα τα παιδιά μας σκορπίζουν όπου γης. Τους αποκαλούμε το πρωί συστημικούς και καλοβολεμένους και το βράδυ περιθωριακούς και απροσάρμοστους. Τους ειρωνευόμαστε σαν θεωρητικούς, ρομαντικούς και κουλτουριάρηδες, αγνοώντας πως μόνο άξεστοι και απαίδευτοι θα έδιναν αρνητικό νόημα σε θετικές έννοιες. Τους καταλογίζουμε μειωμένο εθνικό φρόνημα, όταν χαζεύουμε ακούνητοι τον βιασμό της πατρίδας μας. Μα κι όταν παλιότερα στήνονταν στο απόσπασμα για τις ιδέες και τον πατριωτισμό τους και τότε μικρόψυχα τους λέγαμε ταραξίες, φανατικούς ή ανόητους. Αποκορύφωμα είναι η κατηγορία πως η Αριστερά γίνεται ΠΑΣΟΚ, από ποιους άραγε; Τους αμετανόητους πασοκτζήδες και τα σταυραδέλφια τους νεοδημοκράτες! Ο διχασμός, η παραζάλη και υποκρισία μας ένα μπλεγμένο κουβάρι.
Εύλογα γεννιέται το ερώτημα. Γιατί τραβάμε τέτοιο ζόρι με τους αριστερούς; Τι μας φταίνε άνθρωποι που δεν διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα και δεν μας εξουσίασαν ποτέ; Μια πρώτη εξήγηση δίνει ο Αλμπέρ Καμύ: «Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που αντιστέκεται σ' αυτό που σε συνθλίβει». Ακολουθεί ο Μανώλης Αναγνωστάκης: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν να βρουν λεκέδες στη δική σου». Κι έρχεται τρίτος ο Νίκος Καζαντζάκης να συμπληρώσει: «Ο άνθρωπος είναι κτήνος. Τούκαμες κακό; Σε σέβεται και σε τρέμει. Τούκαμες καλό; Σου βγάζει τα μάτια». Ταιριάζουν γάντι τα λόγια αυτά στην περίπτωση μας. Οι άνθρωποι συχνά, αντί να πορευτούν τον δρόμο της αυτοταπείνωσης και εξιλέωσης, περνούν στην αντεπίθεση, φορτώνοντας ενοχές στους αθώους.
Υπάρχουν κι άλλοι σοβαρότεροι λόγοι γι' αυτή την ιδιοτροπία μας. Είναι το τωρινό δυνάμωμα της Αριστεράς που γεννά ταραχή και παραφροσύνη στα τρωκτικά και τις βδέλλες. Είναι το προπαγανδιστικό κροτάλισμα των ΜΜΕ που ισοπεδώνει το μυαλό. Είναι η ανοησία, αφέλεια, άγνοια και αμνησία που μοιάζουν ανίκητες. Μα πάνω απ' όλα είναι τα βαρίδια της ιστορίας που σκόπιμα δεν μας βοήθησαν να ξεφορτωθούμε. Η ελληνική κοινωνία, με βαθιές ρίζες κοτζαμπασισμού και ραγιαδισμού ποτέ δεν ανάσανε το οξυγόνο του διαφωτισμού. Παρά τα ξεπετάγματα της, έμεινε μονόχνοτη, συντηρητική, βαλτωμένη στη μετριότητα, αλλεργική στο καινούργιο, το διαφορετικό, την εξέλιξη, το ρίσκο. Να γιατί λοξοκοιτά τον άγρυπνο και ανήσυχο, τον αντιρρησία και ριψοκίνδυνο, αυτόν που ανοίγει δρόμους και δεν τεμπελιάζει πάνω σε δάφνες ή βεβαιότητες. Κι ο αριστερός-όχι μόνο αυτός- είναι από τέτοια πάστα.
Δεν σταματούν όμως εδώ οι σκιές της ιστορίας. Οι αριστεροί μέχρι το 1974 είχαν αναγορευτεί στο απόλυτο κακό. Ένα ολόκληρο κράτος (και παρακράτος) κτίστηκε πάνω στην αντιαριστερή υστερία. Το καθεστώς αυτό κατέρρευσε το 1974, φέρνοντας καθυστερημένα την εθνική συμφιλίωση. Τα πολιτικά πάθη καταλάγιασαν. Οι κήρυκες του μίσους και του διχασμού κρύφτηκαν προσωρινά αλλά σήμερα ξεμυτίζουν, ξαναζεσταίνοντας το ακροδεξιό μενού σε μεταμοντέρνα μορφή. Οι αριστεροί δεν είναι πια «κατσαπλιάδες, συμμορίτες και εθνοπροδότες» αλλά ανεύθυνοι, λαϊκιστές, σαμποτέρ της εθνικής προσπάθειας, λόμπυ της δραχμής και προπαντός «δεν καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται». Κι εμείς δείχνουμε να παίζουμε τον ζουρνά της προπαγάνδας τους, παγιδευμένοι σε εμμονές και κλισέ του παρελθόντος. Μόνο που τώρα η άγνοια, η σύγχυση, η ελαφρότητα, η στάση αναμονής πληρώνονται ακριβά. Αν έστω και τώρα δεν καταλάβουμε πως έχουμε ένα αδίσταχτο νεοφιλελεύθερο καθεστώς που σκαρφίζεται τα πάντα να μαγαρίσει όσους παλεύουν για μια ανθρωπινή κοινωνία, θα πελαγοδρομούμε χωρίς νησίδα σωτηρίας.
Και κάτι τελευταίο. Τέσσερις αρετές ξεχωρίζουν τον μέσο αριστερό. Ο ορθολογισμός, η πολιτική συγκρότηση, το αδούλωτο πνεύμα και η κοινωνική ευαισθησία (οι υπόλοιπες είναι προς απόδειξη). Όποιος τις αποκτά, δίνει νόημα στη ζωή. Όποιος τις αψηφά, ταλανίζεται στη φθορά. Διαλέγουμε και παίρνουμε.
* Ο Νίκος Χατζηγιαννάκης είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ
Tsolias.Psolias
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 8 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 15.106
- Like
- 28
- Πόντοι
- 166
δε θα σώσει την ελλάδα,
ωσαν αριστερός αλτρουιστής θα σώσει όλη την ευρώπη.
apolyto_arseniko
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 2 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 77.469
- Like
- 200
- Πόντοι
- 866
όνειρά του οι εφιάλτες τους
Συνημμένα
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
θα καταντήσεις.Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.111
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.110
- Πόντοι
- 1.686
Πολλά λόγια από το Χατζηγιαννάκη ,αλλά δεν μας
είπε πότε έχει βοηθήσει αφιλοκερδώς έστω ένα
συνανθρωπό του .
Μόνο θεωρίες ξερει να λεει .
Ψωμί στους φτωχούς έχει δώσει μόνο ο Σταλιν .
Οι ψευτο-αριστεροί μόνο να σκουζουν ξέρουν και
να τρώνε τα έτοιμα της οικογενείας τους 'οπως η Πιπούλα !
είπε πότε έχει βοηθήσει αφιλοκερδώς έστω ένα
συνανθρωπό του .
Μόνο θεωρίες ξερει να λεει .
Ψωμί στους φτωχούς έχει δώσει μόνο ο Σταλιν .
Οι ψευτο-αριστεροί μόνο να σκουζουν ξέρουν και
να τρώνε τα έτοιμα της οικογενείας τους 'οπως η Πιπούλα !
Συνημμένα
apolyto_arseniko
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 2 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 77.469
- Like
- 200
- Πόντοι
- 866
oldies but goldies
apolyto_arseniko
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 2 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 77.469
- Like
- 200
- Πόντοι
- 866
τυπε βαλε και καμια ρωσιδα ομωςΠολλά λόγια από το Χατζηγιαννάκη ,αλλά δεν μας
είπε πότε έχει βοηθήσει αφιλοκερδώς έστω ένα
συνανθρωπό του .
Μόνο θεωρίες ξερει να λεει .
Ψωμί στους φτωχούς έχει δώσει μόνο ο Σταλιν .
Οι ψευτο-αριστεροί μόνο να σκουζουν ξέρουν και
να τρώνε τα έτοιμα της οικογενείας τους 'οπως η Πιπούλα !
jhonny64
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 31 Μαρ 2007
- Μηνύματα
- 67.511
- Like
- 2.738
- Πόντοι
- 1.306
Επισκέπτης
Με την ανακοίνωσή του, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά από τη Δικαιοσύνη «να αντιμετωπίσει με το δέοντα ανθρωπισμό» τη νέα αίτηση διακοπής έκτισης της ποινής του Σάββα Ξηρού.
«Η νέα αίτηση διακοπής έκτισης της ποινής του Σάββα Ξηρού, η οποία θα συζητηθεί στις 19 Δεκεμβρίου 2013 από το Εφετείο Πειραιά, αναδεικνύει την ξεχωριστή περίπτωση του συγκεκριμένου καταδίκου» επισημαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Έντεκα και πλέον χρόνια μετά το βαρύτατο τραυματισμό του, τις πολλαπλές σωματικές βλάβες και παρά τα προβλήματα υγείας που υπέστη κατά τον τραυματισμό του και τα επόμενα χρόνια, όπως τύφλωση, κώφωση, σκλήρυνση κατά πλάκας και νευρολογικά προβλήματα, ο Σάββας Ξηρός εξακολουθεί να παραμένει κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού» υπογραμμίζεται.
Και τονίζει η Κουμουνδούρου: «Οι αιτήσεις που έχουν γίνει μέχρι τώρα για αναστολή ή διακοπή της ποινής του απορρίφθηκαν, το ελληνικό κράτος, όμως, καταδικάστηκε για τη μεταχείριση του Σάββα Ξηρού από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) του Στρασβούργου, το Σεπτέμβρη του 2010. Στην ουσία, το ΕΔΑΔ καταδίκασε το ελληνικό κράτος, διότι εφαρμόζει πάνω στον Σάββα Ξηρό εκδικητικές μεθόδους κράτησης, αρνούμενο να του δώσει τη δυνατότητα να φροντίσει τα πολλαπλά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει. Έκρινε, δε, ότι "η εισαγωγή του σε ειδικευμένο ιατρικό κέντρο για το χρονικό διάστημα που απαιτεί η φύση της ιατρικής του αγωγής, μπορούσε να αποδειχθεί αποφασιστική για την εξέλιξη της κατάστασης της υγείας του"».
«Η παραμονή ενός ανθρώπου στη φυλακή με τα πολλαπλά και σοβαρότατα προβλήματα του Σάββα Ξηρού συνιστά απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση. Μόνο ως δείγμα εκδικητικότητας του ελληνικού κράτους προς έναν κρατούμενο "ειδικής φύσης" μπορεί να εξηγηθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητεί από τη Δικαιοσύνη να αντιμετωπίσει με το δέοντα ανθρωπισμό το ζήτημα» καταλήγει η ανακοίνωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.111
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.110
- Πόντοι
- 1.686
τυπε βαλε και καμια ρωσιδα ομως
oldies but goldies
Настасья Самбурская
Ольга Рудыка
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
Επισκέπτης
tramountana
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 2 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 76.754
- Κριτικές
- 2
- Like
- 2.724
- Πόντοι
- 1.306
γιατι εσύ λες κάτι δικό σου?? αρθρα από εφημερίδες βαζεις και μάλιστα από αυτές που η μόνη του χρήση είναι είτε για προσαναμα είτε για να ψήνουν ρεγγες
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
[size=20pt]Η Ευρώπη στο σταυροδρόμι
[/size]
19.01.2014
Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Οι πολίτες της πρέπει να την ξαναπάρουν στα χέρια τους. Οι λάτρεις της ακινησίας, που είναι μόνο δύο, λένε ότι οι απαντήσεις στο κακό που τα χρόνια της κρίσης κατακερμάτισε το ενωτικό σχέδιο που γεννήθηκε στο Βεντοτένε στον τελευταίο πόλεμο, έσβησε τις ελπίδες των λαών της, αφύπνισε τους εθνικισμούς και την ισορροπία ανάμεσα στις δυνάμεις που η κοινότητα έπρεπε να γκρεμίσει.
Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο κατά τη διάρκεια της κρίσης και ισοπεδώθηκε: για τον λόγο αυτό είναι η σημαία μας
Η πρώτη απάντηση είναι από αυτούς που είναι ικανοποιημένοι: βήμα προς βήμα, με ελάχιστες προσαρμογές, η Ένωση γιατρεύεται χάρη στη θεραπεία της λιτότητας. Η δεύτερη απάντηση είναι καταστροφική: αποδείχθηκε αδύνατη μια αλληλέγγυα κοινότητα, επείγει να ξαναπάρουμε την νομισματική κυριαρχία που θυσιάστηκε απερίσκεπτα και να βγούμε από το ευρώ. Εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι και οι δύο απαντήσεις είναι συντηρητικές και προτείνουμε μια εναλλακτική λύση επαναστατικού χαρακτήρα. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και χρηματοοικονομική, αλλά κυρίως πολιτική. Το ευρώ δεν θα επιβιώσει εάν δεν μετατραπεί στο νόμισμα μιας δημοκρατικής και υπερεθνικής κυβέρνησης και πολιτικών που δεν θα επιβάλλονται από τα πάνω, αλλά θα συζητούνται και θα εγκρίνονται από τις γυναίκες και τους άνδρες της Ευρώπης. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Ευρώπη θα πρέπει να παραμείνει ο ορίζοντάς μας, γιατί τα κράτη από μόνα τους δεν είναι σε θέση να εξασκήσουν την κυριαρχία τους, εκτός εάν κλείσουν τα σύνορά τους, να προσποιηθούν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν υπάρχει, να φτωχοποιηθούν διαρκώς και περισσότερο. Μόνο μέσα από την Ευρώπη οι Ευρωπαίοι θα ξαναγίνουν αφεντικά των εαυτών τους.
Για τον λόγο αυτό υιοθετούμε τις προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα, προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, και τον προτείνουμε σαν υποψήφιό μας για τις ευρωπαϊκές εκλογές της 25ης Μαΐου για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στα βήματα των αποφάσεων του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Μαδρίτη. Η χώρα του, η Ελλάδα, χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο κατά τη διάρκεια της κρίσης και ισοπεδώθηκε: για τον λόγο αυτό είναι η σημαία μας. Ο Τσίπρας είπε ότι η Ευρώπη, εάν θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να αλλάξει ριζικά. Θα πρέπει να εγκρίνει τα χρηματοοικονομικά μέσα για ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ένωση, που να δημιουργήσει θέσεις εργασίας με κοινά σχέδια επενδύσεων και να καλύψει το χάσμα ανάμεσα στην Ευρώπη που τα καταφέρνει και την Ευρώπη που δεν τα καταφέρνει. Πρέπει να μετατραπεί σε μια πολιτική ένωση, δηλαδή να αποκτήσει ένα νέο Σύνταγμα: γραμμένο όχι πια από τις κυβερνήσεις, αλλά από το Κοινοβούλιό της έπειτα από μια ευρεία διαβούλευση με όλες τις συλλογικές οργανώσεις και τις οργανώσεις βάσης που υπάρχουν στις ευρωπαϊκές χώρες.
Πρέπει να απορρίψει το δημοσιονομικό σύμφωνο (fiscal compact) που τιμωρεί σήμερα τη νότια Ευρώπη, θεωρώντας την αμαρτωλή, και την εκπαιδεύει στην υποτακτικότητα και που αύριο θα τιμωρήσει πιθανώς ακόμη και τις χώρες που αισθάνονται πιο δυνατές. Στο κέντρο όλων πρέπει να θέσει την υπέρβαση των ανισοτήτων, το κράτος δικαίου, την κοινή άμυνα μιας πολιτιστικής και καλλιτεχνικής κληρονομίας. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα πρέπει να έχει τις ίδιες εξουσίες με αυτές που ασκεί η αγγλική ή η αμερικανική, δίνοντας την εγγύηση όχι μόνο σταθερών τιμών, αλλά την ανάπτυξη των εισοδημάτων και της απασχόλησης, τη διάσωση του περιβάλλοντος, του πολιτισμού, των τοπικών αυτονομιών και των κοινωνικών υπηρεσιών και να μετατραπεί στον ύστατο δανειστή σε καιρούς ύφεσης. Δεν ξεχνάμε ότι η Κοινότητα γεννήθηκε για να συντρίψει τις δικτατορίες και τη φτώχεια. Τα δύο πράγματα πήγαιναν μαζί τότε και πάνε μαζί ξανά σήμερα.
Σήμερα έχουμε μπροστά μας ένα μεγάλο περιβαλλοντολογικό πρόβλημα πλανητικών διαστάσεων, που μπορεί να συμπαρασύρει όλους τους λαούς και ένα σύνολο πολιτικών που τείνουν να υποτιμήσουν την εργασία, ενώ μια σωστή περιβαλλοντολογική πολιτική μπορεί να αποτελέσει πηγή νέας απασχόλησης, επαρκών εισοδημάτων και μεγαλύτερης ευημερίας και ανάκτησης των κοινών αγαθών. Αυτός είναι ο λόγος που αντιπαραθετόμαστε σκληρά εναντίον του μύθου της οικονομικής ανάπτυξης, όπως τον γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Απαιτούμε επενδύσεις για την έρευνα, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την κατάρτιση, τις δημόσιες μεταφορές, την υπεράσπιση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Γνωρίζουμε ότι για μια τόσο μεγάλη αλλαγή έχουμε ανάγκη περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη.
Ακριβώς όπως λέει ο Τσίπρας, αναφερόμενος στην Ελλάδα, στην Ιταλία αυτό σημαίνει να αμφισβητήσεις δύο συμφωνίες - χαλινάρια. Πρώτον, το δημοσιονομικό σύμφωνο (fiscal compact): ο ισοσκελισμός του προϋπολογισμού που επιβάλλει ήρθε ύπουλα στο σύνταγμά μας, δεν το ζητούσε η Ευρώπη, περιοριζόμενη να υποδεικνύει τις «προτιμήσεις» της. Δεύτερον, το σύμφωνο συνενοχής που συνδέει το δικό μας πολιτικό κλεπτοκρατικό σύστημα με τις απαιτήσεις των αγορών. Σημαίνει να υπερασπίσουμε το Σύνταγμα που γεννήθηκε από την Αντίσταση και να μην παραβιάζουμε τις βασικές αρχές του, όπως μας συμβούλευσε η JP Morgan σε μια έκθεσή της στις 28 Μαΐου του 2013, στην οποία οι Ιταλοί κυβερνώντες συναίνεσαν με τη σιωπή τους. Σημαίνει να θέσουμε τέλος στους νεκρούς στη Μεσόγειο: οι μετανάστες δεν είναι ένα βάρος, αλλά το αλάτι της διαφορετικής ανάπτυξης που θέλουμε. Σημαίνει να έχουμε μια εξωτερική πολιτική, που δεν θα σέρνεται από μια χώρα, τις ΗΠΑ, που χάνει τη δύναμη, αλλά όχι την αλαζονεία. Η pax americana παράγει πολέμους, χάος, καταστάσεις επιτήρησης. Έφθασε η ώρα να θεμελιώσουμε μια ευρωπαϊκή ειρήνη.
Οι ευρείες συμφωνίες: τις απορρίπτουμε στην Ιταλία και την Ευρώπη: δημιουργήθηκαν για να συντηρήσουν την υπαρκτή κατάσταση. Γι' αυτό λέμε όχι στον μεγάλο κοινοβουλευτικό συνασπισμό που προετοιμάζεται ανάμεσα στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και χριστιανοδημοκράτες, κατεβαίνοντας στις εκλογές του Μαΐου με μια πλατφόρμα της εναλλακτικής Αριστεράς και ρήξης.
Ο σκοπός μας, μια κοινοβουλευτική εθνοσυνέλευση, που να χωριστεί ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν τη στασιμότητα και τους καινοτόμους. Είμαστε σίγουροι από τώρα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών θέλει ειδικά αυτό: όχι μια ξαναραμμένη Ένωση, όχι τη φυγή από το ευρώ, αλλά μια άλλη Ευρώπη που θα την ξαναφτιάξουμε από τις ρίζες της. Την απαιτούμε αμέσως: ο χρόνος έληξε και το σπίτι όλων μας βρίσκεται στις φλόγες, ακόμη και εάν ο καθένας μας αναζητήσει καταφύγιο στο μικρό και απατηλό του κρησφύγετο.
Αυτός είναι ο ορίζοντας. Ξεκινώντας από αυτόν [size=18pt]καταθέτουμε την πρόταση να δημιουργήσουμε στην Ιταλία ένα ψηφοδέλτιο για τις επόμενες ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, που να θέτει τις αρχές και τα προγράμματα που προσδιορίσαμε.
Ένα ψηφοδέλτιο που θα προωθήσουν κινήματα και προσωπικότητες της κοινωνίας των πολιτών, αυτόνομο από τους κομματικούς μηχανισμούς, που να αποτελεί μια ριζοσπαστική απάντηση στην ιταλική αδυναμία. Ένα ψηφοδέλτιο που να σχηματιστεί με συνέπεια στο πρόγραμμα, που να θέσει υποψηφίους, που μπορεί να ανήκουν και σε κόμματα, αλλά δεν είχαν αιρετές θέσεις και δεν είχαν σημαντικές θέσεις ευθύνης την τελευταία δεκαετία.
Ένα ψηφοδέλτιο που να υποστηρίζει τον Τσίπρα και να μην ανήκει στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που τον έθεσε υποψήφιο. Οι εκλεγμένοι με το ψηφοδέλτιο αυτό θα συμμετάσχουν στην Ευρωβουλή στην ομάδα του Τσίπρα (GUE). Ένα ψηφοδέλτιο που να μπορεί να υποστηριχθεί, όπως στο δημοψήφισμα για το νερό, από το μεγαλύτερο δυνατόν σύνολο των οργανωμένων συλλογικοτήτων και να μη διατηρηθεί με τα έσοδα από τη συμμετοχή στις εκλογές.
Ένα ψηφοδέλτιο που, με τον Τσίπρα υποψήφιο, θα κινητοποιήσει τους πολίτες για μια Άλλη Ευρώπη.
[/size]
Μάριο Αγκοστινέλι, Γκαετάνο Ατζαρίτι, Τουλιάνα Μπλετράμε, Αλμπέρτο Μπούρτζιο, Μαρία Γκράτσια Καμπάνι, Λόρις Καμπέτι, Λούκα Κασαρίνι, Γράνκο Κιαρέλο, Λίντια Γκρίλο, Τζίλντο Κλαπς, Επανουέλε Κούρτι, Μάρκο ντ' Έραμο, Τομάζο ντι Φραντσέσκο, Μόνικα ντι Σϊστο, Αντρέα ντι Στέφανο, Τζιανι Φεράρ, Κάρλο Φρετσέρο, Φραντσέσκο Γκαριμπάλντο, Ντομένικο Γκατούζο, Αλφόνσο Τζιάνι, Αλεσάντρο Τζιλιόλι, Πολ Τζινσμποργκ, Φάμπιο Γκρόσι, Λέο Γκουλότα, Μόνικα Λανφράνκο, Τερέζα Μασιοπίντο, Κάτια Μασταντουόνο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Σάντρο Μέντιτσι, Τομάζο Μονανάρι, Ρομπέρτο Μουζάκιο, Μάζο Νοταριάνι, Νόνι Οβάντια, Τζιάνι Παλομπαρίνι, Τζιόρτζιο Παρίσι, Άντζελα Πασκούτσι, Φούλβιο Περίνι, Τονίνο Πέρνα, Πάολο Πιετράντζελι, Νικολετα Πιρότα, Φελίτσε Ρομπέρτο Πιτσούτι, Τζιάνι Ριναλντίνι, Ριτζιάνο Σάνιο, Αντρέα Σέγκρε, Πατρίτζια Σεντινέλι, Άνα Σιμόνε, Μάσιμο Τορέλι και Τζιόλι Βιντίνι.
Μετάφραση - Απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος
[/size]
19.01.2014
Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Οι πολίτες της πρέπει να την ξαναπάρουν στα χέρια τους. Οι λάτρεις της ακινησίας, που είναι μόνο δύο, λένε ότι οι απαντήσεις στο κακό που τα χρόνια της κρίσης κατακερμάτισε το ενωτικό σχέδιο που γεννήθηκε στο Βεντοτένε στον τελευταίο πόλεμο, έσβησε τις ελπίδες των λαών της, αφύπνισε τους εθνικισμούς και την ισορροπία ανάμεσα στις δυνάμεις που η κοινότητα έπρεπε να γκρεμίσει.
Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο κατά τη διάρκεια της κρίσης και ισοπεδώθηκε: για τον λόγο αυτό είναι η σημαία μας
Η πρώτη απάντηση είναι από αυτούς που είναι ικανοποιημένοι: βήμα προς βήμα, με ελάχιστες προσαρμογές, η Ένωση γιατρεύεται χάρη στη θεραπεία της λιτότητας. Η δεύτερη απάντηση είναι καταστροφική: αποδείχθηκε αδύνατη μια αλληλέγγυα κοινότητα, επείγει να ξαναπάρουμε την νομισματική κυριαρχία που θυσιάστηκε απερίσκεπτα και να βγούμε από το ευρώ. Εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι και οι δύο απαντήσεις είναι συντηρητικές και προτείνουμε μια εναλλακτική λύση επαναστατικού χαρακτήρα. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και χρηματοοικονομική, αλλά κυρίως πολιτική. Το ευρώ δεν θα επιβιώσει εάν δεν μετατραπεί στο νόμισμα μιας δημοκρατικής και υπερεθνικής κυβέρνησης και πολιτικών που δεν θα επιβάλλονται από τα πάνω, αλλά θα συζητούνται και θα εγκρίνονται από τις γυναίκες και τους άνδρες της Ευρώπης. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Ευρώπη θα πρέπει να παραμείνει ο ορίζοντάς μας, γιατί τα κράτη από μόνα τους δεν είναι σε θέση να εξασκήσουν την κυριαρχία τους, εκτός εάν κλείσουν τα σύνορά τους, να προσποιηθούν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν υπάρχει, να φτωχοποιηθούν διαρκώς και περισσότερο. Μόνο μέσα από την Ευρώπη οι Ευρωπαίοι θα ξαναγίνουν αφεντικά των εαυτών τους.
Για τον λόγο αυτό υιοθετούμε τις προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα, προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, και τον προτείνουμε σαν υποψήφιό μας για τις ευρωπαϊκές εκλογές της 25ης Μαΐου για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στα βήματα των αποφάσεων του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Μαδρίτη. Η χώρα του, η Ελλάδα, χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο κατά τη διάρκεια της κρίσης και ισοπεδώθηκε: για τον λόγο αυτό είναι η σημαία μας. Ο Τσίπρας είπε ότι η Ευρώπη, εάν θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να αλλάξει ριζικά. Θα πρέπει να εγκρίνει τα χρηματοοικονομικά μέσα για ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ένωση, που να δημιουργήσει θέσεις εργασίας με κοινά σχέδια επενδύσεων και να καλύψει το χάσμα ανάμεσα στην Ευρώπη που τα καταφέρνει και την Ευρώπη που δεν τα καταφέρνει. Πρέπει να μετατραπεί σε μια πολιτική ένωση, δηλαδή να αποκτήσει ένα νέο Σύνταγμα: γραμμένο όχι πια από τις κυβερνήσεις, αλλά από το Κοινοβούλιό της έπειτα από μια ευρεία διαβούλευση με όλες τις συλλογικές οργανώσεις και τις οργανώσεις βάσης που υπάρχουν στις ευρωπαϊκές χώρες.
Πρέπει να απορρίψει το δημοσιονομικό σύμφωνο (fiscal compact) που τιμωρεί σήμερα τη νότια Ευρώπη, θεωρώντας την αμαρτωλή, και την εκπαιδεύει στην υποτακτικότητα και που αύριο θα τιμωρήσει πιθανώς ακόμη και τις χώρες που αισθάνονται πιο δυνατές. Στο κέντρο όλων πρέπει να θέσει την υπέρβαση των ανισοτήτων, το κράτος δικαίου, την κοινή άμυνα μιας πολιτιστικής και καλλιτεχνικής κληρονομίας. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα πρέπει να έχει τις ίδιες εξουσίες με αυτές που ασκεί η αγγλική ή η αμερικανική, δίνοντας την εγγύηση όχι μόνο σταθερών τιμών, αλλά την ανάπτυξη των εισοδημάτων και της απασχόλησης, τη διάσωση του περιβάλλοντος, του πολιτισμού, των τοπικών αυτονομιών και των κοινωνικών υπηρεσιών και να μετατραπεί στον ύστατο δανειστή σε καιρούς ύφεσης. Δεν ξεχνάμε ότι η Κοινότητα γεννήθηκε για να συντρίψει τις δικτατορίες και τη φτώχεια. Τα δύο πράγματα πήγαιναν μαζί τότε και πάνε μαζί ξανά σήμερα.
Σήμερα έχουμε μπροστά μας ένα μεγάλο περιβαλλοντολογικό πρόβλημα πλανητικών διαστάσεων, που μπορεί να συμπαρασύρει όλους τους λαούς και ένα σύνολο πολιτικών που τείνουν να υποτιμήσουν την εργασία, ενώ μια σωστή περιβαλλοντολογική πολιτική μπορεί να αποτελέσει πηγή νέας απασχόλησης, επαρκών εισοδημάτων και μεγαλύτερης ευημερίας και ανάκτησης των κοινών αγαθών. Αυτός είναι ο λόγος που αντιπαραθετόμαστε σκληρά εναντίον του μύθου της οικονομικής ανάπτυξης, όπως τον γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Απαιτούμε επενδύσεις για την έρευνα, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την κατάρτιση, τις δημόσιες μεταφορές, την υπεράσπιση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Γνωρίζουμε ότι για μια τόσο μεγάλη αλλαγή έχουμε ανάγκη περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη.
Ακριβώς όπως λέει ο Τσίπρας, αναφερόμενος στην Ελλάδα, στην Ιταλία αυτό σημαίνει να αμφισβητήσεις δύο συμφωνίες - χαλινάρια. Πρώτον, το δημοσιονομικό σύμφωνο (fiscal compact): ο ισοσκελισμός του προϋπολογισμού που επιβάλλει ήρθε ύπουλα στο σύνταγμά μας, δεν το ζητούσε η Ευρώπη, περιοριζόμενη να υποδεικνύει τις «προτιμήσεις» της. Δεύτερον, το σύμφωνο συνενοχής που συνδέει το δικό μας πολιτικό κλεπτοκρατικό σύστημα με τις απαιτήσεις των αγορών. Σημαίνει να υπερασπίσουμε το Σύνταγμα που γεννήθηκε από την Αντίσταση και να μην παραβιάζουμε τις βασικές αρχές του, όπως μας συμβούλευσε η JP Morgan σε μια έκθεσή της στις 28 Μαΐου του 2013, στην οποία οι Ιταλοί κυβερνώντες συναίνεσαν με τη σιωπή τους. Σημαίνει να θέσουμε τέλος στους νεκρούς στη Μεσόγειο: οι μετανάστες δεν είναι ένα βάρος, αλλά το αλάτι της διαφορετικής ανάπτυξης που θέλουμε. Σημαίνει να έχουμε μια εξωτερική πολιτική, που δεν θα σέρνεται από μια χώρα, τις ΗΠΑ, που χάνει τη δύναμη, αλλά όχι την αλαζονεία. Η pax americana παράγει πολέμους, χάος, καταστάσεις επιτήρησης. Έφθασε η ώρα να θεμελιώσουμε μια ευρωπαϊκή ειρήνη.
Οι ευρείες συμφωνίες: τις απορρίπτουμε στην Ιταλία και την Ευρώπη: δημιουργήθηκαν για να συντηρήσουν την υπαρκτή κατάσταση. Γι' αυτό λέμε όχι στον μεγάλο κοινοβουλευτικό συνασπισμό που προετοιμάζεται ανάμεσα στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και χριστιανοδημοκράτες, κατεβαίνοντας στις εκλογές του Μαΐου με μια πλατφόρμα της εναλλακτικής Αριστεράς και ρήξης.
Ο σκοπός μας, μια κοινοβουλευτική εθνοσυνέλευση, που να χωριστεί ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν τη στασιμότητα και τους καινοτόμους. Είμαστε σίγουροι από τώρα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών θέλει ειδικά αυτό: όχι μια ξαναραμμένη Ένωση, όχι τη φυγή από το ευρώ, αλλά μια άλλη Ευρώπη που θα την ξαναφτιάξουμε από τις ρίζες της. Την απαιτούμε αμέσως: ο χρόνος έληξε και το σπίτι όλων μας βρίσκεται στις φλόγες, ακόμη και εάν ο καθένας μας αναζητήσει καταφύγιο στο μικρό και απατηλό του κρησφύγετο.
Αυτός είναι ο ορίζοντας. Ξεκινώντας από αυτόν [size=18pt]καταθέτουμε την πρόταση να δημιουργήσουμε στην Ιταλία ένα ψηφοδέλτιο για τις επόμενες ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, που να θέτει τις αρχές και τα προγράμματα που προσδιορίσαμε.
Ένα ψηφοδέλτιο που θα προωθήσουν κινήματα και προσωπικότητες της κοινωνίας των πολιτών, αυτόνομο από τους κομματικούς μηχανισμούς, που να αποτελεί μια ριζοσπαστική απάντηση στην ιταλική αδυναμία. Ένα ψηφοδέλτιο που να σχηματιστεί με συνέπεια στο πρόγραμμα, που να θέσει υποψηφίους, που μπορεί να ανήκουν και σε κόμματα, αλλά δεν είχαν αιρετές θέσεις και δεν είχαν σημαντικές θέσεις ευθύνης την τελευταία δεκαετία.
Ένα ψηφοδέλτιο που να υποστηρίζει τον Τσίπρα και να μην ανήκει στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που τον έθεσε υποψήφιο. Οι εκλεγμένοι με το ψηφοδέλτιο αυτό θα συμμετάσχουν στην Ευρωβουλή στην ομάδα του Τσίπρα (GUE). Ένα ψηφοδέλτιο που να μπορεί να υποστηριχθεί, όπως στο δημοψήφισμα για το νερό, από το μεγαλύτερο δυνατόν σύνολο των οργανωμένων συλλογικοτήτων και να μη διατηρηθεί με τα έσοδα από τη συμμετοχή στις εκλογές.
Ένα ψηφοδέλτιο που, με τον Τσίπρα υποψήφιο, θα κινητοποιήσει τους πολίτες για μια Άλλη Ευρώπη.
[/size]
Μάριο Αγκοστινέλι, Γκαετάνο Ατζαρίτι, Τουλιάνα Μπλετράμε, Αλμπέρτο Μπούρτζιο, Μαρία Γκράτσια Καμπάνι, Λόρις Καμπέτι, Λούκα Κασαρίνι, Γράνκο Κιαρέλο, Λίντια Γκρίλο, Τζίλντο Κλαπς, Επανουέλε Κούρτι, Μάρκο ντ' Έραμο, Τομάζο ντι Φραντσέσκο, Μόνικα ντι Σϊστο, Αντρέα ντι Στέφανο, Τζιανι Φεράρ, Κάρλο Φρετσέρο, Φραντσέσκο Γκαριμπάλντο, Ντομένικο Γκατούζο, Αλφόνσο Τζιάνι, Αλεσάντρο Τζιλιόλι, Πολ Τζινσμποργκ, Φάμπιο Γκρόσι, Λέο Γκουλότα, Μόνικα Λανφράνκο, Τερέζα Μασιοπίντο, Κάτια Μασταντουόνο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Σάντρο Μέντιτσι, Τομάζο Μονανάρι, Ρομπέρτο Μουζάκιο, Μάζο Νοταριάνι, Νόνι Οβάντια, Τζιάνι Παλομπαρίνι, Τζιόρτζιο Παρίσι, Άντζελα Πασκούτσι, Φούλβιο Περίνι, Τονίνο Πέρνα, Πάολο Πιετράντζελι, Νικολετα Πιρότα, Φελίτσε Ρομπέρτο Πιτσούτι, Τζιάνι Ριναλντίνι, Ριτζιάνο Σάνιο, Αντρέα Σέγκρε, Πατρίτζια Σεντινέλι, Άνα Σιμόνε, Μάσιμο Τορέλι και Τζιόλι Βιντίνι.
Μετάφραση - Απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος
Παρόμοια θέματα
- Ψηφοφορία
