caracortado
Μέλος
- Εγγρ.
- 16 Ιαν 2012
- Μηνύματα
- 2.783
- Like
- 72
- Πόντοι
- 16
Ο Mr. Alexis ισχυρίστηκε ότι είναι σοσιαλιστής;Πότε;
Ρίξε μια ματιά στα αποτελέσματα τών τελευταίων εκλογών.Θα εκπλαγείς με το ποσοστό τού Syriza στην Φιλοθέη.
Τσίπρας-ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
- Μέλος που άνοιξε το νήμα Pradadevil
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 65K
- Εμφανίσεις 1M
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 7 άτομα (0 μέλη και 7 επισκέπτες)
Ο Mr. Alexis ισχυρίστηκε ότι είναι σοσιαλιστής;Πότε;
Ρίξε μια ματιά στα αποτελέσματα τών τελευταίων εκλογών.Θα εκπλαγείς με το ποσοστό τού Syriza στην Φιλοθέη.
Kurtinaitis
Μέλος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2010
- Μηνύματα
- 2.910
- Like
- 0
- Πόντοι
- 16
αγαπητέ εκπροσωπείς μια Δεξιά που αποτελεί γλειώδη προστάτη των Πασόκων και προσπαθείς να βγάλεις στη σέντρα Συριζαίους που έχουν παρελθόν ατασθαλιών όταν συγκυβερνας με την πλειοψηφία των πολιτικών που έπρεπε ήδη να είναι ισόβια για εθνική προδοσία.
Σταματήστε λοιπόν να μαγαρίζετε τη Δεξιά παράταξη με κόντρες με άτομα που δεν έχουν ουδέποτε ασκήσει εξουσία.
Η καμπή είναι κρίσιμη και τακτικές τύπου ντέρμπυ αιωνίων της δεκαετίας του 80 δεν περνάνε πλέον και νομίζω ότι κάνετε μεγαλύτερο κακό στη Δεξιά απο ότι καλό λόγω της οπαδικής βλακείας που σας διέπει. Ο άλεξ είναι ένα πρότυπο τύπου Δένδια εδώ μέσα και νομίζω ότι αυτό πρέπει να ακολουθήσετε και όχι τη μαλακία που δέρνει τον Κεδίκογλου που έχει ανοίξει παιδικό σταθμό κόντρας με τον Τσίπρα.
Δε χρειάζεται να χτυπάς τον αντίπαλο εκεί που μπορεί να σε λιώσει και δη στη διαφθορά. Η γυναίκα του πρώην προέδρου της ΟΝΝΕΔ νομίζω έχει το μισό ποινικό κώσικα επάνω της.... Οπότε μην ανοίγετε πληγές που θα κάνουν στο τέλος μεγαλύτερο κακό από αυτό που στοχεύετε.
jhonny64
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 31 Μαρ 2007
- Μηνύματα
- 67.511
- Like
- 2.738
- Πόντοι
- 1.306
θα μας τα πρηζει συχνα ο κλωνος οσο ειναι στο χαλουμονησο η δρακουλεσκου
Επισκέπτης
Δε με αφορα τι κανει ο καθενας. Απο το 1995 που ειμαι στο Internet εχω διαβασει τα απειρα, επομενως διαμορφωσα χαρακτηρα.
Δεν πιστευω ναχεις παραπονο στο πως σου εκφραζομαι, ενιοτε θεωρω χρησιμο το διαλογο μαζι σου. Ειναι ανιαρο να ομιλουν οι της δεξιας πολυκατοικιας
μοναχα....Αυτο οντως ηταν φαουλ της Ν.Δ. οπως κι ο ρολος του κομιστη Θεμου σε εισαγγελεα και τις εμφανιζε το Αntinews.όπως τα "55000 σμς"????
Kurtinaitis
Μέλος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2010
- Μηνύματα
- 2.910
- Like
- 0
- Πόντοι
- 16
Δε με αφορα τι κανει ο καθενας. Απο το 1995 που ειμαι στο Internet εχω διαβασει τα απειρα, επομενως διαμορφωσα χαρακτηρα.
Δεν πιστευω ναχεις παραπονο στο πως σου εκφραζομαι, ενιοτε θεωρω χρησιμο το διαλογο μαζι σου. Ειναι μονοτονια να ομιλουν οι της δεξιας πολυκατοικιας
Αυτο οντως ηταν φαουλ της Ν.Δ. οπως κι ο ρολος του κομιστη Θεμου σε εισαγγελεα και τις εμφανιζε το Αntinews.
δε σου φαίνεται λίγο περίεργο να είναι γεμάτες οι πουτάνες με δεξιούς ηθικολόγους και οι αριστεροί να είναι ελάχιστοι;
μήπως είναι ολίγον αδερφές σαν τους πασόκους;
Επισκέπτης
Καταρχας καλημερες απο Κυπρο
Αξιολογοτατη η παρατηρηση σου.
Εκφραζοντας τον εαυτο μου (αλλα και τους οσους φιλους ξερω προσωπικα απο Ελλαδα) με οσους πηγαινα για ΧΧΧ ηταν γενικα καπιταλιστικων ιδεων - αρχων. Μπορει να ψηφιζαν Ν.Δ. μπορει Χ.Α. (ελαχιστοι), αλλοι ΠΑΣΟΚ, παντως ΚΚΕ οχι.
Ηξερα φατσικα φοιτητες αριστερων παραταξεων (εν Πατραις) ομως αν πηγαιναν σε τοπικους οικους αντοχης θα ειχα αποκτησει φιλιες.
Απο την αλλη μερια τα πρωτεια στην πορνεια ταχει η Δυση (πορνοεταιρειες υπαρχουν στην Αμερικη κυριως, ακολουθει μετα η Γαλλια, Γερμανια πισω), τα καμπαρε πρωτοεμφανιστηκαν στο Παρισι, οι διεφθαρμενοι (και καλα) πολιτικοι ανηκουν στη Δυση κατα πλειοψηφια (π.χ. Σιλβιο). Σεξοτουρισμο ποιοι κανουν στις φτωχες ασιατικες χωρες?
Συνεπως πιστευω να σου απαντησα!
Αξιολογοτατη η παρατηρηση σου.
Εκφραζοντας τον εαυτο μου (αλλα και τους οσους φιλους ξερω προσωπικα απο Ελλαδα) με οσους πηγαινα για ΧΧΧ ηταν γενικα καπιταλιστικων ιδεων - αρχων. Μπορει να ψηφιζαν Ν.Δ. μπορει Χ.Α. (ελαχιστοι), αλλοι ΠΑΣΟΚ, παντως ΚΚΕ οχι.
Ηξερα φατσικα φοιτητες αριστερων παραταξεων (εν Πατραις) ομως αν πηγαιναν σε τοπικους οικους αντοχης θα ειχα αποκτησει φιλιες.
Απο την αλλη μερια τα πρωτεια στην πορνεια ταχει η Δυση (πορνοεταιρειες υπαρχουν στην Αμερικη κυριως, ακολουθει μετα η Γαλλια, Γερμανια πισω), τα καμπαρε πρωτοεμφανιστηκαν στο Παρισι, οι διεφθαρμενοι (και καλα) πολιτικοι ανηκουν στη Δυση κατα πλειοψηφια (π.χ. Σιλβιο). Σεξοτουρισμο ποιοι κανουν στις φτωχες ασιατικες χωρες?
Συνεπως πιστευω να σου απαντησα!
gianevan
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 15 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 17.117
- Like
- 5.784
- Πόντοι
- 1.206
Καταρχας καλημερες απο Κυπρο
Αξιολογοτατη η παρατηρηση σου.
Εκφραζοντας τον εαυτο μου (αλλα και τους οσους φιλους ξερω προσωπικα απο Ελλαδα) με οσους πηγαινα για ΧΧΧ ηταν γενικα καπιταλιστικων ιδεων - αρχων. Μπορει να ψηφιζαν Ν.Δ. μπορει Χ.Α. (ελαχιστοι), αλλοι ΠΑΣΟΚ, παντως ΚΚΕ οχι.
Απο την αλλη μερια τα πρωτεια στην πορνεια ταχει η Δυση (πορνοεταιρειες υπαρχουν στην Αμερικη κυριως, ακολουθει μετα η Γαλλια, Γερμανια πισω), τα καμπαρε πρωτοεμφανιστηκαν στο Παρισι, οι διεφθαρμενοι (και καλα) πολιτικοι ανηκουν στη Δυση κατα πλειοψηφια (π.χ. Σιλβιο). Σεξοτουρισμο ποιοι κανουν στις φτωχες ασιατικες χωρες?
Συνεπως πιστευω να σου απαντησα!
Όπως τα λες είναι, πάνω-κάτω.
Στη δύση για να πηδήσεις μία που θέλεις ή πρέπει να την "ρίξεις", ή αν αυτό δεν γίνεται την πληρώνεις και σου κάθεται (αν το κάνει αυτό, δική της επιλογή είναι).
Στα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν γινόταν να πληρώσεις για να πηδήσεις, διότι αν μεν δεν ήσουν στέλεχος του κόμματος δεν είχες λεφτά και αν ήσουν δεν χρειαζόταν να πληρώσεις, απλά το ζητούσες και η άλλη δεν μπορούσε να πει όχι, διότι στην καλύτερη περίπτωση θα έχανε τη δουλειά της και στη χειρότερη θα βρισκόταν σε καμιά φυλακή ή σε κάποιο Γκουλάγκ. Και επιλογή ΔΕΝ είχε! Καθόταν και την πηδούσαν, ήθελε δεν ήθελε.
Το περιγράφει γλαφυρότατα η Γερμανική ταινία "Οι ζωές των άλλων". Και όχι μόνον αυτή βέβαια.
Ας πούμε στην μεταπολεμική κατεχόμενη Γερμανία οι καπιταλιστές Αμερικάνοι πλήρωναν τις Γερμανίδες που πηδούσαν. Οι κομμουνιστές Ρώσοι απλά τις βίαζαν.
Επίσης οι Αμερικάνοι πλήρωναν και πηδούσαν όσες είχαν αποφασίσει με την δική τους θέληση να εκδίδονται. Οι Ρώσοι βέβαια τις βίαζαν όλες...
Kurtinaitis
Μέλος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2010
- Μηνύματα
- 2.910
- Like
- 0
- Πόντοι
- 16
Επισκέπτης
Kurtinaitis το χρημα ειναι καλος υπηρ€τη£ μα κακο$ κυριο$ ;)
Τελος παντων η κουβεντα ξεφευγει συζητωντας τη σχεση του 'ερωτα' επι πληρωμη$ με τον καπιταλισμο.
Ας παμε στο θεμα τωρα.
Διαβασα σημερα (Newsbomb αν δεν απατωμαι) οτι ο Τσιπρας δε θαχει στις επομενες εκλογες (κατα καποιον τροπο αδειαζει) τον Μητροπουλο.
Ξερει κανεις σας περισσοτερα?
Τελος παντων η κουβεντα ξεφευγει συζητωντας τη σχεση του 'ερωτα' επι πληρωμη$ με τον καπιταλισμο.
Ας παμε στο θεμα τωρα.
Διαβασα σημερα (Newsbomb αν δεν απατωμαι) οτι ο Τσιπρας δε θαχει στις επομενες εκλογες (κατα καποιον τροπο αδειαζει) τον Μητροπουλο.
Ξερει κανεις σας περισσοτερα?
Kurtinaitis
Μέλος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2010
- Μηνύματα
- 2.910
- Like
- 0
- Πόντοι
- 16
το λαμόγιοοοοοοοο
το παιζε και προστάτης της εργατιάς και των κοινωνικών δικαιωμάτων.
alfreewind
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 25 Απρ 2012
- Μηνύματα
- 1.229
- Κριτικές
- 32
- Like
- 220
- Πόντοι
- 616
Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.121
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.157
- Πόντοι
- 1.686
tramountana
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 2 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 76.754
- Κριτικές
- 2
- Like
- 2.724
- Πόντοι
- 1.306
λαμόγια, πασοκογενείς, χουνταίοι, στραβοί κουτσοί στον ΣΥΡΙΖΑ...
παράδειγμα η Φωτίου...
Καθηγήτρια ΕΜΠ η οποία έγινε καθηγήτρια το 1969 επί χούντας δηλαδή, σε εποχή κατά την οποίαν οι μοναδικοί "καθηγητές" που οριζόντουσαν (από την χουντική κυβέρνηση φυσικά τον "υπουργό παιδείας" και από τον κυβερνητικό επίτροπο) ήταν οι περίφημοι επικουρικοί καθηγητές (καμμία σχέση με τους σημερινούς επίκουρους οι οποίοι αποτελούν μια βαθμίδα στην ιεραρχία ταυτόσημη με τους παλαιούς υφηγητές) οι οποίοι στην ουσία ήταν τοποτηρητές της χούντας στην καθηγητική έδρα...
και βγαίνει αυτό το λαμόγιο και μιλάει για δημοκρατία και δημοκρατικά δικαιώματα
ουστ ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε
το βιογραφικό της
Τόπος και Ημερομηνία γέννησης:
Γεννήθηκα στις 10 Mαΐου 1946 στην Aθήνα.
Επάγγελμα:
• Kαθηγήτρια Aρχιτεκτονικής Σύνθεσης E.M.Π., Σχολή Aρχιτεκτόνων. Aρχιτέκτων E.M.Π. 1969.
• Aπό το 1972 έως σήμερα, διδασκαλία Aρχιτεκτονικής Σύνθεσης στο E.M.Π.
• 1990-92 Eπισκέπτρια καθηγήτρια στα Royal College of Art London, College of London (UCL), Bartlett School of Architecture and Planning.
• 1990-2000 Eξωτερικός κριτής και συνεργάτις στο Architectural Association of London.
Σπουδές:
• D.E.A. (1980) Diplôme d’Etudes Approfondies. Geographie Urbaine Nanterre X Paris.
Πολιτικές / Κοινωνικές Δραστηριότητες
• Eκλεγμένη αντιπρόσωπος στο T.E.E. και U.I.A. Eλλάς. Mέλος της Ένωσης Πανεπιστημιακών Aρχιτεκτονικών Σχολών της Eυρώπης.
• Συνιδρύτρια και μέλος του Eυρωπαϊκού Δικτύου για την Tρίτη Hλικία.
• Συντονίστρια πολλών ευρωπαϊκών συμφωνιών στα πλαίσια του Προγράμματος Σωκράτης.
• Mεγάλος αριθμός (19) Διεθνών και Πανελληνίων αρχιτεκτονικών βραβείων. Kύρια ερευνήτρια σε ευρωπαϊκά και ελληνικά προγράμματα σε 4 τομείς: Aστικός σχεδιασμός – Kατοικία και πολυκατοικία – Aποκατάσταση και επανάχρηση ιστορικών κελυφών – Σχεδιασμός για όλους – Διδακτικές μέθοδοι για τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό.
και λίγα λόγια για τους επικουρικούς καθηγητές (σαν την Φωτίου) από τον αγαπημένο του πορνόπαπου ιό
Τότε που ο αρχιεπίσκοπος μελετούσε, κάποιοι... δίδασκαν. Και, ταυτόχρονα, ορκίζονταν υπουργοί, υμνούσαν τη χούντα σε πανηγυρικούς και δεξιώσεις, αλλά και κάρφωναν τους «απείθαρχους» συναδέλφους και φοιτητές τους. Κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να το παίζουν και σήμερα πνευματικοί ταγοί του έθνους.
Τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά την πτώση της χούντας, πολλά από τα γεγονότα που σφράγισαν τη μετάβαση στη μεταπολιτευτική πραγματικότητα παραμένουν στο ημίφως, δυσχεραίνοντας, εν πολλοίς, την κατανόηση των μηχανισμών που εμπόδισαν τη σαφή ρήξη με το χουντικό παρελθόν και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την περίπου ανεμπόδιστη επιβίωση ανθρώπων και δομών που συνδέθηκαν στενά με τη σκοτεινή επταετία.
Στην καρδιά αυτής της συνειδητής συσκότισης -που συχνά παρουσιάστηκε ως δημοκρατική μεγαθυμία- παραμένει η άρνηση της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας να προχωρήσει σε μια κίνηση αποτελεσματικής αυτοκάθαρσης, να αποτολμήσει δηλαδή μια θαρραλέα τομή με τη χούντα που μόνο μέσα από τη διαδικασία της λεγόμενης τότε «αποχουντοποίησης» ήταν δυνατό να επιτευχθεί.
Οι πολιτικοί, με άλλα λόγια, συμβιβασμοί της εποχής, επικουρούμενοι από το περιβόητο «στιγμιαίο», έμελλε σύντομα να απογοητεύσουν εκείνους που θεωρούσαν αυτονόητη την ανάγκη ριζικής αποστασιοποίησης της μεταπολιτευτικής κοινωνίας από τα πανταχού ακόμη τότε παρόντα χουντικά υπολείμματα. Στο κλίμα αυτό, η «αποχουντοποίηση» των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων διαφημίστηκε από πολλές πλευρές ως υποδειγματική περίπτωση κάθαρσης ενός ιδιαίτερα ευαίσθητου χώρου από τους πολλούς και δραστήριους συνεργάτες των συνταγματαρχών.
Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική: η -έστω και περιορισμένη- εκδίωξη των χουντικών από τα πανεπιστήμια πρέπει να αποδοθεί αποκλειστικά στην ύπαρξη ενός ισχυρού φοιτητικού κινήματος που καθιστούσε αδύνατη την επιβίωσή τους στις συνθήκες των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Και πάλι, η μεθόδευση της υπόθεσης απείχε πολύ από το είδος και το εύρος της αποχουντοποίησης που επιδίωκαν -και προωθούσαν με παράλληλες δικές τους διαδικασίες- οι φοιτητικοί σύλλογοι της εποχής.
Οπως και να έχει, η κάθαρση των ΑΕΙ από τους χουντικούς διδάσκοντες πέρασε τελικά μέσα από το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο που συγκροτήθηκε με αρκετή καθυστέρηση προκειμένου να κρίνει τις περιπτώσεις καθηγητών για τους οποίους υπήρχαν βάσιμες ενδείξεις ότι ενέπιπταν στις διατάξεις της Συντακτικής Πράξεως της 3ης Σεπτεμβρίου 1974 «περί αποκαταστάσεως της νομιμότητος εις τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα». Φυλλομετρώντας τις αποφάσεις του Ειδικού Πειθαρχικού Συμβουλίου που δημοσιεύτηκαν στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» από το Μάρτιο έως το Νοέμβριο του 1975, αντιλαμβανόμαστε, με τη βοήθεια και της χρονικής απόστασης, πόσο περιορισμένη και «προσεκτική» υπήρξε η παρέμβαση του πειθαρχικού αυτού οργάνου.
Πράγματι, το Ειδικό Πειθαρχικό δεσμεύτηκε εξαρχής να τηρήσει κατά γράμμα τις προϋποθέσεις μιας Συντακτικής Πράξεως που εξαρτούσε την απόδειξη της συνεργασίας των καθηγητών με τη χούντα από ορισμένες, αυστηρά καθορισμένες, ενέργειές τους, αφήνοντας στο απυρόβλητο πολλές από τις απτές όσο και καθημερινές αποδείξεις των σχέσεων που κάμποσοι από αυτούς διατηρούσαν με το καθεστώς των συνταγματαρχών.
Καθώς με το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο ασχολούμαστε σε διπλανή στήλη, περιοριζόμαστε στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι από προσωπική εμπειρία είμαστε σε θέση να διαβεβαιώσουμε πως κάμποσοι χουντικοί καθηγητές -λόγω «ελλιπών» ή «μη συμβατών» με τις διατάξεις της Συντακτικής Πράξεως στοιχείων- γλίτωσαν τη διαδικασία του Πειθαρχικού ή την ξεπέρασαν με τις μικρότερες δυνατές «απώλειες».
Είναι βέβαιο ότι οι αποφάσεις του Ειδικού Πειθαρχικού Συμβουλίου βρέθηκαν συχνά σε αντίθεση με τα βιώματα των φοιτητών που είχαν ζήσει στο πετσί τους τη χουντική συμπεριφορά καθηγητών, οι οποίοι τώρα είτε απαλλάσσονταν από κάθε κατηγορία είτε «τιμωρούνταν» με ολιγόμηνη απομάκρυνση από τη δουλειά τους.
Μολαταύτα, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, οι αποφάσεις αυτές διατηρούν ακόμη τη σημασία τους. Οχι τόσο επειδή μαρτυρούν πόσο σχετική υπήρξε η «αποχουντοποίηση» στον μοναδικό εντέλει χώρο όπου επιχειρήθηκε με μια κάποια σοβαρότητα. Αλλά, κυρίως, επειδή μας διδάσκουν πολλά για την αμνησία με την οποία αντιμετωπίζεται το πρόσφατο παρελθόν, επιτρέποντας σε κάποιους από τους κάποτε «οριστικώς απολυθέντας» χουντικούς να κυκλοφορούν σήμερα στα τηλεοπτικά παράθυρα με τον τίτλο του καθηγητή και να διδάσκουν δεοντολογία.
Οτι στο Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο έφτασαν κατά κύριο λόγο οι «σοβαρότερες» περιπτώσεις συνεργασίας με το καθεστώς της 21ης Απριλίου, τουλάχιστον κατά τα προβλεπόμενα από τις διατάξεις της Συντακτικής Πράξεως «περί αποκαταστάσεως της νομιμότητας στα ΑΕΙ», αποδεικνύεται από μια πρώτη σύγκριση των ποινών που επιβλήθηκαν στους κρινόμενους καθηγητές.
Η μεγάλη πλειονότητά τους (τριάντα οκτώ περιπτώσεις) τιμωρήθηκαν με την ποινή της «οριστικής απόλυσης», ενώ οι υπόλοιπες ποινές επιμερίστηκαν ως εξής: οκτώ τιμωρήθηκαν με «προσωρινή απόλυση» τριών ετών (δεύτερη σε βαρύτητα ποινή) και πέντε με «προσωρινή απόλυση» δύο ετών, ενώ έξι απομακρύνθηκαν για ένα έτος και έξι μήνες, ένας για δεκαπέντε μήνες, έξι για ένα έτος, έξι για έξι μήνες, δύο για τρεις μήνες και δύο για δύο μήνες. Σε δεκατέσσερις περιπτώσεις, οι κατηγορούμενοι απηλλάγησαν, ενώ μία περίπτωση κρίθηκε (για τυπικούς λόγους) απαράδεκτη.
Από την πρόχειρη αυτή ταξινόμηση γίνεται ήδη σαφές ότι το Ειδικό Πειθαρχικό είχε συνήθως να κάνει με «καθαρές» υποθέσεις χουντικών καθηγητών, οι οποίοι δύσκολα θα μπορούσαν να αρνηθούν τη συνεργασία τους με το δικτατορικό καθεστώς. Οι περισσότεροι από αυτούς επιχείρησαν έτσι αφενός να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα του ίδιου του πειθαρχικού οργάνου και αφετέρου να ισχυριστούν ότι η βοήθεια που προσέφεραν στους συνταγματάρχες ήταν «για το καλό της πατρίδος» και, εν πάση περιπτώσει, «απλώς τεχνοκρατική».
*Χαρακτηριστικά είναι από την άποψη αυτή τα επιχειρήματα στα οποία επιχείρησε να στηρίξει την υπεράσπισή του ο Ηλίας Μπαλόπουλος, καθηγητής της ΑΣΟΕΕ, ο οποίος χρημάτισε υφυπουργός Κυβερνητικής Πολιτικής, υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου και παράλληλα υπουργός Συντονισμού.
Στην απολογία του, ο Μπαλόπουλος ισχυρίστηκε ότι: α) το στρατιωτικό καθεστώς έγινε αποδεκτό από το λαό και δημιούργησε δίκαιο, β) έγινε υπουργός «διά να πράξη το χρέος του προς την πατρίδα», γ) «ενήργει πάντοτε ως Τεχνοκράτης», δ) με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδόπουλου συνετέλεσε στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας και ε) δέχθηκε να συμπράξει με την κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, όταν εξασφάλισε τη διαβεβαίωση ότι σύντομα θα αναλαμβάνονταν πρωτοβουλίες «αποκαταστάσεως της ομαλότητος».
*Ακόμη σαφέστερα υπήρξαν τα «ελαφρυντικά» τα οποία επικαλέστηκε ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, τακτικός καθηγητής του ΑΠΘ, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Εργων (3.11.1967-25.11.1973): το δικτατορικό καθεστώς διακήρυσσε πως αποτελεί παρένθεση, η ορκωμοσία του πραγματοποιήθηκε ενώπιον του βασιλέως, στις κυβερνήσεις του 1967 συμμετείχαν ανώτατοι δικαστικοί, «κατά το αυτό διάστημα απόλυτος υπήρξεν η μετά της επαναστάσεως συνεργασία της Εκκλησίας και του επιχειρηματικού κόσμου και ουσιώδης η συμπαράστασις μεγάλης μερίδος του τύπου, ενώ, αφ' ετέρου διπλωματικώς η επανάστασις είχεν αναγνωρισθή υπό του συνόλου σχεδόν των ξένων κρατών», μέχρι της αναλήψεως των καθηκόντων του ουδεμία ανάμιξη είχε στην πολιτική και προσέφερε τις υπηρεσίες του ως απλός «τεχνοκράτης».
Είναι προφανές ότι «επιχειρήματα» αυτού του τύπου δεν ήταν δυνατό να γλιτώσουν τους δύο χουντικούς καθηγητές από την ποινή της «οριστικής απόλυσης». Την ίδια μοίρα θα είχαν και όσοι είχαν το θράσος να υποστηρίξουν πως ο διορισμός τους σε κάποια υπουργική θέση υπήρξε στην πραγματικότητα φυσιολογική «προαγωγή» τους στην υπαλληλική ιεραρχία.
*Η «προώθηση» για παράδειγμα του Λουκά Πάτρα, καθηγητή της Νομικής του ΑΠΘ, στο «βαθμό» του υπουργού Κοινωνικής Προνοίας παρουσιάστηκε από τον ίδιο ως «προαγωγή εις ανωτέραν θέσιν με το αυτό περιεχόμενον και εξέλιξιν εις την ιεραρχίαν», επειδή «κατά τα έτη 1950-1959 υπηρέτει ως δικηγόρος εις φορέα κοινωνικής ασφαλίσεως, από του 1958 μέχρι το 1964 συμμετέσχεν εις το Δ.Σ. του Ι.Κ.Α., το 1961 διωρίσθη Διοικητής του ΙΚΑ, διωρίσθη δε εν συνεχεία Διοικητής του Ο.Γ.Α. απολυθείς το 1964».
Ο εξωφρενικός ισχυρισμός έχει στον πυρήνα του την εξίσου απαράδεκτη παραδοχή ότι, από την οπτική ενός «ανώτερου υπαλλήλου», η 21η Απριλίου δεν αποτέλεσε κανενός είδους τομή με το κοινοβουλευτικό καθεστώς που κατέλυσε. Ούτως ή άλλως, πολλοί από τους εγκαλούμενους καθηγητές δεν δίστασαν, αναφερόμενοι στο προ της 21ης Απριλίου πολιτικό κλίμα, να αναπαραγάγουν τη χουντική φρασεολογία περί κινδύνου κομμουνιστικής εκτροπής, οχλοκρατίας κ.ο.κ.
«Εν πνεύματι αυταπαρνήσεως»
Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, υφυπουργός Εξωτερικών, υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και υπουργός Πολιτισμού μέχρι τότε ο καθηγητής της Παντείου Δημήτριος Τσάκωνας υπήρξε, εκ των πραγμάτων, ένας από τους πλέον στενούς συνεργάτες των συνταγματαρχών.
*Στη γραπτή απολογία του, ο Τσάκωνας υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι «εισήλθεν εις τας Κυβερνήσεις Παπαδοπούλου εν πνεύματι αυταπαρνήσεως υπό συνειδησιακών ορμώμενος λόγων» και επειδή «πιεστικοί εθνικοί λόγοι, αποδεικνυόμενοι δι' απορρήτων στοιχείων, ους όμως δεν δύναται να αναπτύξη εις το Συμβούλιον, εβάρυνον αποφασιστικώς προς τούτο».
Οι ισχυρισμοί αυτοί, καθώς και τα περί των καλών σχέσεών του με τους φοιτητές του και της «τόλμης» του να διώξει τον γενικό επιθεωρητή Αρχαιοτήτων Σπύρο Μαρινάτο ή ακόμη οι καταθέσεις κάποιων μαρτύρων ότι έγινε υπουργός για χάρη του Πατριαρχείου, δεν στάθηκαν ικανά να μετριάσουν την ποινή και να γλιτώσουν τον χουντικό υπουργό από την «οριστική απόλυση».
*Η ίδια ποινή επιβλήθηκε και στον Κωνσταντίνο Θάνο, υφηγητή της Παντείου, ο οποίος διετέλεσε γενικός γραμματέας και κατόπιν υφυπουργός του υπουργείου Συντονισμού, καθώς και στον Τριαντάφυλλο Ελευθερίου της ΑΣΟΕΕ, για ένα φεγγάρι υφυπουργό του ίδιου υπουργείου.
*Οριστική απόλυση ήταν και η ετυμηγορία για τον Ιωάννη Κούλη, καθηγητή της Νομικής Αθηνών που χρημάτισε υπουργός Οικονομικών, τον Ευστάθιο Πανά της ΑΣΟΕΕ που υπήρξε υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και τον Παναγιώτη Παπαπαναγιώτου της Παντείου που διετέλεσε υφυπουργός Γεωργίας και υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας της χούντας.
*Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περίπτωση του επίσης «οριστικώς απολυθέντος» Παναγιώτη Χρήστου, καθηγητή της Θεολογικής του ΑΠΘ, ο οποίος χρημάτισε υπουργός Παιδείας και κατέθεσε υπέρ της χούντας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο το Νοέμβριο του 1968: προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη θερμή συνηγορία της χούντας στο Στρασβούργο, ο Χρήστου ισχυρίστηκε στην απολογία του πως ό,τι έκανε απέβλεπε στο να μην αποβληθεί η Ελλάδα από το Συμβούλιο της Ευρώπης, όπως επιδίωκαν «οι Τούρκοι και οι υποστηρικταί των».
*Για πολιτική συνεργασία με το δικτατορικό καθεστώς και δημόσια υποστήριξή του οδηγήθηκε στο Ειδικό Πειθαρχικό και ο καθηγητής της Νομικής Αλέξανδρος Κατσαντώνης για να τιμωρηθεί κι αυτός με τη σειρά του με «οριστική απόλυση». Ο λόγος ήταν η συμμετοχή του, υφηγητή τότε, Α. Κατσαντώνη ως μέλους της ελληνικής αντιπροσωπείας υπό το χουντικό υπουργό Δικαιοσύνης Καλαμποκιά στη Διάσκεψη των υπουργών Δικαιοσύνης των κρατών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης (5-7.6.1968), καθώς και η συμμετοχή του στον πανηγυρικό εορτασμό της επετείου της 21ης Απριλίου στον Παρνασσό (Απρίλιος 1969) και η εκφώνηση λόγου «περί των πεπραγμένων του υπουργείου Δικαιοσύνης».
Στα παραπτώματα αυτά, η πλειοψηφία του Συμβουλίου έκρινε ότι έπρεπε να προσθέσει και τη συμμετοχή του Α. Κατσαντώνη σε ομάδα εργασίας που ανέλαβε να εισηγηθεί τη νομοθετική ρύθμιση «των όρων και προϋποθέσεων ασκήσεως του δημοσιογραφικού επαγγέλματος».
«Αγαπητέ Μιχάλη»!
*Την ίδια τύχη με τους προαναφερθέντες συναδέλφους του είχε και ο Αργύριος Κούμας, για την εκλογή του οποίου στη θέση του επικουρικού της Ορθοδοντικής (ΑΠΘ) ενδιαφέρθηκε, σύμφωνα με μαρτυρίες άλλων καθηγητών, ο ίδιος ο Παπαδόπουλος, φίλος της πεθεράς του.
*Οριστική απόλυση περίμενε και τον Βασίλειο Αγγελόπουλο της Ιατρικής Αθηνών, ο οποίος βρέθηκε στη μάλλον άβολη θέση να εξηγήσει στο Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο τους λόγους που τον οδήγησαν στη σύνταξη μιας θερμής επιστολής προς τον ισχυρό άνδρα της χουντικής ΚΥΠ, αντισυνταγματάρχη Μιχάλη Ρουφογάλη. Στην επιστολή του αυτή, ο Αγγελόπουλος εξηγούσε στον «αγαπητό Μιχάλη» πώς έπρεπε να επιλεγούν οι εκλέκτορες για την πλήρωση των κενών θέσεων της Ιατρικής, κάρφωνε τα φρονήματα των συναδέλφων του και δήλωνε για ποια έδρα ενδιαφερόταν ο ίδιος.
*Επικουρικός καθηγητής της Παντείου, ο Ηλίας Δημητράς διορίστηκε υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας (ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι η «παρουσία του στην κυβέρνηση εθεωρήθη διεθνώς άνοιγμα προς τα αριστερά»). Ο Δημητράς τιμωρήθηκε με οριστική απόλυση, επειδή, μεταξύ άλλων, στις 23.10.1967 παγίδευσε στο γραφείο του τον επιστημονικό του συνεργάτη Γεράσιμο Νοταρά, μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης Δημοκρατική Αμυνα, «συλληφθέντα υπό του αναμένοντος αυτόν αστυνόμου της Γενικής Ασφαλείας Σπανού, με συνέπειαν την καταδίκην τούτου εις 8ετή κάθειρξιν».
*Οριστική απόλυση υπήρξε και η απόφαση για τους καθηγητές της Νομικής Στέφανο Δεληκωστόπουλο και Λάμπρο Σινανιώτη. Και οι δύο υπηρέτησαν στη Γενική Διεύθυνση Κυβερνητικής Πολιτικής και συμμετείχαν στην Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή της χούντας.
Πάντως, το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο δεν έλαβε υπόψη του, ως «ιδιωτικού χαρακτήρα», την κοινή αφιέρωση εγχειριδίου των δύο καθηγητών προς τον Παπαδόπουλο, στην οποία χαρακτήριζαν τον δικτάτορα «πρωτεργάτην της αναγεννήσεως του Ελληνικού Δικονομικού Δικαίου».
*Διαφορετικοί ήταν οι λόγοι που οδήγησαν εκτός πανεπιστημίου και τον Γεώργιο Θεοχαρίδη της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων.
*Ανάμεσά τους και οι αγαστές σχέσεις του με τον υποδιοικητή Ασφαλείας της πόλης, Κ. Κονιστή, ο οποίος «ενεγράφετο κατ' έτος ως πρωτοετής φοιτητής και εκινείτο συνεχώς εις τους χώρους και τα γραφεία του Πανεπιστημίου».
*Μια επιστολή προς τον αρχηγό της ΚΥΠ Χατζηπέτρο, στην οποία κατήγγελλε για τα φρονήματά του τον δικηγόρο Ιωάννη Γκόγκο μέτρησε ιδιαίτερα για την οριστική απόλυση του Νικολάου Μοσχολιού της Ανωτάτης Βιομηχανικής Πειραιώς, ενώ η υπογραφή δύο ψηφισμάτων (κατά του Σάκη Καράγιωργα και κατά του Συμβουλίου της Ευρώπης) και μια εγκωμιαστική ομιλία υπέρ του θεσμού του Κυβερνητικού Επιτρόπου υπήρξαν βασικοί λόγοι για την απομάκρυνση του συναδέλφου του Κλαύδιου Μπανταλούκα.
*Για πιέσεις υπέρ του υποψηφίου Σπ. Ιακωβίδη (που διορίστηκε χωρίς να εκλεγεί) και για την ενεργό συμμετοχή του στην απόλυση διδάσκοντος ο οποίος είχε δημοσιεύσει άρθρο υπέρ του φοιτητικού κινήματος τιμωρήθηκε με οριστική απομάκρυνση και ο Φαίδων Μπουμπουλίδης της Φιλοσοφικής Αθηνών.
*Η ίδια ποινή περίμενε και τον συνάδελφό του στην ίδια σχολή Δημήτριο Κουτσογιαννόπουλο-Θηραίο, ο οποίος, εκτός των άλλων, χρημάτισε προϊστάμενος της Γενικής Διευθύνσεως Απόδημου Ελληνισμού.
*Και να ολοκληρώσουμε την (ατελή) απαρίθμηση με τον Ευάγγελο Σδράκα της Θεολογικής του ΑΠΘ, τον θρασύ «πρύτανη των τανκς», ο οποίος στην απολογία του χαρακτήρισε τις εναντίον του κατηγορίες «δημιουργήματα τρόμου και απειλής», αποδίδοντάς τις στο «ήκιστα εθνικού περιεχομένου επικρατούν σήμερα κλίμα».
*Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973, ο Σδράκας κάλεσε ιδία πρωτοβουλία την αστυνομία «να αποκαταστήση την τάξιν» και να απομακρύνει από την Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης χίλια περίπου άτομα (=φοιτητές) που «κατέλαβον το κτίριον και προέβησαν εις ενεργείας αι οποίοι δεν αρμόζουν εις ανθρώπους του 20ού αιώνος».
«Ηλθον και μερικά άρματα μάχης προς εκφοβισμόν», ενημέρωνε τους συναδέλφους του την επομένη ο Σδράκας, καλώντας τους να επισκεφθούν την Πολυτεχνική Σχολή για να διαπιστώσουν τις «τρομακτικές καταστροφές», δηλαδή «μερικά σπασμένα σκαμνάκια και φοιτητικά τραπεζάκια», κατά τη μαρτυρία ενός καθηγητή.
*Εκτός του Σδράκα, «οριστική απόλυση» ήταν η απόφαση και για τους: Ορέστη-Κοσμά Παπαβασιλείου, Κων. Γεωργόπουλο, Γερ. Φραγκάτο, Γεώργιο Δημακόπουλο, Αντ. Αδαμόπουλο, Γεώργιο Κοττάκη, Στυλ. Καρακαντά, Αθαν. Δεληκωστόπουλο, Γεώργιο Ζωτιάδη, Θεοχ. Πολυχρονόπουλο, Βύρωνα Σκρουμπή, Δημ. Παπαδημητρίου, Νικ. Αντωνόπουλο, Μάριο Μεϊμάρογλου, Ιωάννη Χολέβα και Ιωάννη Χρυσοκέρη.
*Υπάρχουν, βέβαια, και οι «ελαφρύτερες» περιπτώσεις. Με τη διαφορά ότι, όπως εξηγήσαμε και στην αρχή, η μικρότερη ποινή δεν συνεπάγεται αυτομάτως λιγότερα χουντικά ολισθήματα του κρινόμενου, αλλά σχετίζεται και με τα μικρά περιθώρια κίνησης που διέθετε το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο. Εχουμε λοιπόν και λέμε:
*Με τριετή απόλυση τιμωρήθηκαν οι Ι. Τριανταφυλλόπουλος, Σ. Αγαπητίδης, Η. Οικονόμου, Λ. Αρβανίτης, Α. Αγγελόπουλος, Α. Αποστολόπουλος, Ε. Κατρίτσης και Α. Τσούτσος.
*Με διετή οι Κ. Τούντας, Ι. Μ. Δασκαλόπουλος, Γ. Αγιουτάντης, Κ. Ηλιόπουλος, Σ. Τσούρας.
*Με 18 μήνες οι Ι. Καλόβουλος, Ι. Καλογήρου, Κ. Φράγκος, Φ. Λοΐζος, Δ. Γρηγοριάδης, Ν. Καρμίρης και με 15 μήνες ο Δ. Λαμπράκης. Με ένα χρόνο οι Χ. Διακόπουλος, Γ. Κουτσουμάρης, Τ. Φιλιππίδης, Ε. Τσιρογιάννης, Κ. Μητσάκης, Κ. Κοψιαύτης και με έξι μήνες οι Σ. Μαυράκης, Γ. Σχινάς, Ι. Οικονομόπουλος, Α. Λοΐζος, Α.-Σ. Γιαννούσης, Δ. Βαρώνος.
*Με τρεις μήνες οι Κ. Μανάφης και Δ. Θεοδωρόπουλος και με δύο οι Κ. Τριανταφυλλίδης, Π. Λαδόπουλος.
Για ευνόητους λόγους δεν σκοπεύουμε να αναφέρουμε εδώ τα ονόματα των δεκατεσσάρων «απαλλαγέντων». Σημειώνουμε απλώς ότι, όπως προκύπτει από τα διαθέσιμα υλικά, αρκετοί από αυτούς πρέπει ακόμη να ευγνωμονούν τη Συντακτική Πράξη της 3.9.1974 και τις αυστηρά «επιλεκτικές» διατάξεις της.
και μία φωτό της εν λόγω "κυρίας"
από εδώ
παράδειγμα η Φωτίου...
Καθηγήτρια ΕΜΠ η οποία έγινε καθηγήτρια το 1969 επί χούντας δηλαδή, σε εποχή κατά την οποίαν οι μοναδικοί "καθηγητές" που οριζόντουσαν (από την χουντική κυβέρνηση φυσικά τον "υπουργό παιδείας" και από τον κυβερνητικό επίτροπο) ήταν οι περίφημοι επικουρικοί καθηγητές (καμμία σχέση με τους σημερινούς επίκουρους οι οποίοι αποτελούν μια βαθμίδα στην ιεραρχία ταυτόσημη με τους παλαιούς υφηγητές) οι οποίοι στην ουσία ήταν τοποτηρητές της χούντας στην καθηγητική έδρα...
και βγαίνει αυτό το λαμόγιο και μιλάει για δημοκρατία και δημοκρατικά δικαιώματα
ουστ ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε
το βιογραφικό της
Τόπος και Ημερομηνία γέννησης:
Γεννήθηκα στις 10 Mαΐου 1946 στην Aθήνα.
Επάγγελμα:
• Kαθηγήτρια Aρχιτεκτονικής Σύνθεσης E.M.Π., Σχολή Aρχιτεκτόνων. Aρχιτέκτων E.M.Π. 1969.
• Aπό το 1972 έως σήμερα, διδασκαλία Aρχιτεκτονικής Σύνθεσης στο E.M.Π.
• 1990-92 Eπισκέπτρια καθηγήτρια στα Royal College of Art London, College of London (UCL), Bartlett School of Architecture and Planning.
• 1990-2000 Eξωτερικός κριτής και συνεργάτις στο Architectural Association of London.
Σπουδές:
• D.E.A. (1980) Diplôme d’Etudes Approfondies. Geographie Urbaine Nanterre X Paris.
Πολιτικές / Κοινωνικές Δραστηριότητες
• Eκλεγμένη αντιπρόσωπος στο T.E.E. και U.I.A. Eλλάς. Mέλος της Ένωσης Πανεπιστημιακών Aρχιτεκτονικών Σχολών της Eυρώπης.
• Συνιδρύτρια και μέλος του Eυρωπαϊκού Δικτύου για την Tρίτη Hλικία.
• Συντονίστρια πολλών ευρωπαϊκών συμφωνιών στα πλαίσια του Προγράμματος Σωκράτης.
• Mεγάλος αριθμός (19) Διεθνών και Πανελληνίων αρχιτεκτονικών βραβείων. Kύρια ερευνήτρια σε ευρωπαϊκά και ελληνικά προγράμματα σε 4 τομείς: Aστικός σχεδιασμός – Kατοικία και πολυκατοικία – Aποκατάσταση και επανάχρηση ιστορικών κελυφών – Σχεδιασμός για όλους – Διδακτικές μέθοδοι για τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό.
και λίγα λόγια για τους επικουρικούς καθηγητές (σαν την Φωτίου) από τον αγαπημένο του πορνόπαπου ιό
Τότε που ο αρχιεπίσκοπος μελετούσε, κάποιοι... δίδασκαν. Και, ταυτόχρονα, ορκίζονταν υπουργοί, υμνούσαν τη χούντα σε πανηγυρικούς και δεξιώσεις, αλλά και κάρφωναν τους «απείθαρχους» συναδέλφους και φοιτητές τους. Κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να το παίζουν και σήμερα πνευματικοί ταγοί του έθνους.
Τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά την πτώση της χούντας, πολλά από τα γεγονότα που σφράγισαν τη μετάβαση στη μεταπολιτευτική πραγματικότητα παραμένουν στο ημίφως, δυσχεραίνοντας, εν πολλοίς, την κατανόηση των μηχανισμών που εμπόδισαν τη σαφή ρήξη με το χουντικό παρελθόν και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την περίπου ανεμπόδιστη επιβίωση ανθρώπων και δομών που συνδέθηκαν στενά με τη σκοτεινή επταετία.
Στην καρδιά αυτής της συνειδητής συσκότισης -που συχνά παρουσιάστηκε ως δημοκρατική μεγαθυμία- παραμένει η άρνηση της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας να προχωρήσει σε μια κίνηση αποτελεσματικής αυτοκάθαρσης, να αποτολμήσει δηλαδή μια θαρραλέα τομή με τη χούντα που μόνο μέσα από τη διαδικασία της λεγόμενης τότε «αποχουντοποίησης» ήταν δυνατό να επιτευχθεί.
Οι πολιτικοί, με άλλα λόγια, συμβιβασμοί της εποχής, επικουρούμενοι από το περιβόητο «στιγμιαίο», έμελλε σύντομα να απογοητεύσουν εκείνους που θεωρούσαν αυτονόητη την ανάγκη ριζικής αποστασιοποίησης της μεταπολιτευτικής κοινωνίας από τα πανταχού ακόμη τότε παρόντα χουντικά υπολείμματα. Στο κλίμα αυτό, η «αποχουντοποίηση» των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων διαφημίστηκε από πολλές πλευρές ως υποδειγματική περίπτωση κάθαρσης ενός ιδιαίτερα ευαίσθητου χώρου από τους πολλούς και δραστήριους συνεργάτες των συνταγματαρχών.
Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική: η -έστω και περιορισμένη- εκδίωξη των χουντικών από τα πανεπιστήμια πρέπει να αποδοθεί αποκλειστικά στην ύπαρξη ενός ισχυρού φοιτητικού κινήματος που καθιστούσε αδύνατη την επιβίωσή τους στις συνθήκες των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Και πάλι, η μεθόδευση της υπόθεσης απείχε πολύ από το είδος και το εύρος της αποχουντοποίησης που επιδίωκαν -και προωθούσαν με παράλληλες δικές τους διαδικασίες- οι φοιτητικοί σύλλογοι της εποχής.
Οπως και να έχει, η κάθαρση των ΑΕΙ από τους χουντικούς διδάσκοντες πέρασε τελικά μέσα από το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο που συγκροτήθηκε με αρκετή καθυστέρηση προκειμένου να κρίνει τις περιπτώσεις καθηγητών για τους οποίους υπήρχαν βάσιμες ενδείξεις ότι ενέπιπταν στις διατάξεις της Συντακτικής Πράξεως της 3ης Σεπτεμβρίου 1974 «περί αποκαταστάσεως της νομιμότητος εις τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα». Φυλλομετρώντας τις αποφάσεις του Ειδικού Πειθαρχικού Συμβουλίου που δημοσιεύτηκαν στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» από το Μάρτιο έως το Νοέμβριο του 1975, αντιλαμβανόμαστε, με τη βοήθεια και της χρονικής απόστασης, πόσο περιορισμένη και «προσεκτική» υπήρξε η παρέμβαση του πειθαρχικού αυτού οργάνου.
Πράγματι, το Ειδικό Πειθαρχικό δεσμεύτηκε εξαρχής να τηρήσει κατά γράμμα τις προϋποθέσεις μιας Συντακτικής Πράξεως που εξαρτούσε την απόδειξη της συνεργασίας των καθηγητών με τη χούντα από ορισμένες, αυστηρά καθορισμένες, ενέργειές τους, αφήνοντας στο απυρόβλητο πολλές από τις απτές όσο και καθημερινές αποδείξεις των σχέσεων που κάμποσοι από αυτούς διατηρούσαν με το καθεστώς των συνταγματαρχών.
Καθώς με το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο ασχολούμαστε σε διπλανή στήλη, περιοριζόμαστε στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι από προσωπική εμπειρία είμαστε σε θέση να διαβεβαιώσουμε πως κάμποσοι χουντικοί καθηγητές -λόγω «ελλιπών» ή «μη συμβατών» με τις διατάξεις της Συντακτικής Πράξεως στοιχείων- γλίτωσαν τη διαδικασία του Πειθαρχικού ή την ξεπέρασαν με τις μικρότερες δυνατές «απώλειες».
Είναι βέβαιο ότι οι αποφάσεις του Ειδικού Πειθαρχικού Συμβουλίου βρέθηκαν συχνά σε αντίθεση με τα βιώματα των φοιτητών που είχαν ζήσει στο πετσί τους τη χουντική συμπεριφορά καθηγητών, οι οποίοι τώρα είτε απαλλάσσονταν από κάθε κατηγορία είτε «τιμωρούνταν» με ολιγόμηνη απομάκρυνση από τη δουλειά τους.
Μολαταύτα, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, οι αποφάσεις αυτές διατηρούν ακόμη τη σημασία τους. Οχι τόσο επειδή μαρτυρούν πόσο σχετική υπήρξε η «αποχουντοποίηση» στον μοναδικό εντέλει χώρο όπου επιχειρήθηκε με μια κάποια σοβαρότητα. Αλλά, κυρίως, επειδή μας διδάσκουν πολλά για την αμνησία με την οποία αντιμετωπίζεται το πρόσφατο παρελθόν, επιτρέποντας σε κάποιους από τους κάποτε «οριστικώς απολυθέντας» χουντικούς να κυκλοφορούν σήμερα στα τηλεοπτικά παράθυρα με τον τίτλο του καθηγητή και να διδάσκουν δεοντολογία.
Οτι στο Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο έφτασαν κατά κύριο λόγο οι «σοβαρότερες» περιπτώσεις συνεργασίας με το καθεστώς της 21ης Απριλίου, τουλάχιστον κατά τα προβλεπόμενα από τις διατάξεις της Συντακτικής Πράξεως «περί αποκαταστάσεως της νομιμότητας στα ΑΕΙ», αποδεικνύεται από μια πρώτη σύγκριση των ποινών που επιβλήθηκαν στους κρινόμενους καθηγητές.
Η μεγάλη πλειονότητά τους (τριάντα οκτώ περιπτώσεις) τιμωρήθηκαν με την ποινή της «οριστικής απόλυσης», ενώ οι υπόλοιπες ποινές επιμερίστηκαν ως εξής: οκτώ τιμωρήθηκαν με «προσωρινή απόλυση» τριών ετών (δεύτερη σε βαρύτητα ποινή) και πέντε με «προσωρινή απόλυση» δύο ετών, ενώ έξι απομακρύνθηκαν για ένα έτος και έξι μήνες, ένας για δεκαπέντε μήνες, έξι για ένα έτος, έξι για έξι μήνες, δύο για τρεις μήνες και δύο για δύο μήνες. Σε δεκατέσσερις περιπτώσεις, οι κατηγορούμενοι απηλλάγησαν, ενώ μία περίπτωση κρίθηκε (για τυπικούς λόγους) απαράδεκτη.
Από την πρόχειρη αυτή ταξινόμηση γίνεται ήδη σαφές ότι το Ειδικό Πειθαρχικό είχε συνήθως να κάνει με «καθαρές» υποθέσεις χουντικών καθηγητών, οι οποίοι δύσκολα θα μπορούσαν να αρνηθούν τη συνεργασία τους με το δικτατορικό καθεστώς. Οι περισσότεροι από αυτούς επιχείρησαν έτσι αφενός να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα του ίδιου του πειθαρχικού οργάνου και αφετέρου να ισχυριστούν ότι η βοήθεια που προσέφεραν στους συνταγματάρχες ήταν «για το καλό της πατρίδος» και, εν πάση περιπτώσει, «απλώς τεχνοκρατική».
*Χαρακτηριστικά είναι από την άποψη αυτή τα επιχειρήματα στα οποία επιχείρησε να στηρίξει την υπεράσπισή του ο Ηλίας Μπαλόπουλος, καθηγητής της ΑΣΟΕΕ, ο οποίος χρημάτισε υφυπουργός Κυβερνητικής Πολιτικής, υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου και παράλληλα υπουργός Συντονισμού.
Στην απολογία του, ο Μπαλόπουλος ισχυρίστηκε ότι: α) το στρατιωτικό καθεστώς έγινε αποδεκτό από το λαό και δημιούργησε δίκαιο, β) έγινε υπουργός «διά να πράξη το χρέος του προς την πατρίδα», γ) «ενήργει πάντοτε ως Τεχνοκράτης», δ) με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδόπουλου συνετέλεσε στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας και ε) δέχθηκε να συμπράξει με την κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, όταν εξασφάλισε τη διαβεβαίωση ότι σύντομα θα αναλαμβάνονταν πρωτοβουλίες «αποκαταστάσεως της ομαλότητος».
*Ακόμη σαφέστερα υπήρξαν τα «ελαφρυντικά» τα οποία επικαλέστηκε ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, τακτικός καθηγητής του ΑΠΘ, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Εργων (3.11.1967-25.11.1973): το δικτατορικό καθεστώς διακήρυσσε πως αποτελεί παρένθεση, η ορκωμοσία του πραγματοποιήθηκε ενώπιον του βασιλέως, στις κυβερνήσεις του 1967 συμμετείχαν ανώτατοι δικαστικοί, «κατά το αυτό διάστημα απόλυτος υπήρξεν η μετά της επαναστάσεως συνεργασία της Εκκλησίας και του επιχειρηματικού κόσμου και ουσιώδης η συμπαράστασις μεγάλης μερίδος του τύπου, ενώ, αφ' ετέρου διπλωματικώς η επανάστασις είχεν αναγνωρισθή υπό του συνόλου σχεδόν των ξένων κρατών», μέχρι της αναλήψεως των καθηκόντων του ουδεμία ανάμιξη είχε στην πολιτική και προσέφερε τις υπηρεσίες του ως απλός «τεχνοκράτης».
Είναι προφανές ότι «επιχειρήματα» αυτού του τύπου δεν ήταν δυνατό να γλιτώσουν τους δύο χουντικούς καθηγητές από την ποινή της «οριστικής απόλυσης». Την ίδια μοίρα θα είχαν και όσοι είχαν το θράσος να υποστηρίξουν πως ο διορισμός τους σε κάποια υπουργική θέση υπήρξε στην πραγματικότητα φυσιολογική «προαγωγή» τους στην υπαλληλική ιεραρχία.
*Η «προώθηση» για παράδειγμα του Λουκά Πάτρα, καθηγητή της Νομικής του ΑΠΘ, στο «βαθμό» του υπουργού Κοινωνικής Προνοίας παρουσιάστηκε από τον ίδιο ως «προαγωγή εις ανωτέραν θέσιν με το αυτό περιεχόμενον και εξέλιξιν εις την ιεραρχίαν», επειδή «κατά τα έτη 1950-1959 υπηρέτει ως δικηγόρος εις φορέα κοινωνικής ασφαλίσεως, από του 1958 μέχρι το 1964 συμμετέσχεν εις το Δ.Σ. του Ι.Κ.Α., το 1961 διωρίσθη Διοικητής του ΙΚΑ, διωρίσθη δε εν συνεχεία Διοικητής του Ο.Γ.Α. απολυθείς το 1964».
Ο εξωφρενικός ισχυρισμός έχει στον πυρήνα του την εξίσου απαράδεκτη παραδοχή ότι, από την οπτική ενός «ανώτερου υπαλλήλου», η 21η Απριλίου δεν αποτέλεσε κανενός είδους τομή με το κοινοβουλευτικό καθεστώς που κατέλυσε. Ούτως ή άλλως, πολλοί από τους εγκαλούμενους καθηγητές δεν δίστασαν, αναφερόμενοι στο προ της 21ης Απριλίου πολιτικό κλίμα, να αναπαραγάγουν τη χουντική φρασεολογία περί κινδύνου κομμουνιστικής εκτροπής, οχλοκρατίας κ.ο.κ.
«Εν πνεύματι αυταπαρνήσεως»
Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, υφυπουργός Εξωτερικών, υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και υπουργός Πολιτισμού μέχρι τότε ο καθηγητής της Παντείου Δημήτριος Τσάκωνας υπήρξε, εκ των πραγμάτων, ένας από τους πλέον στενούς συνεργάτες των συνταγματαρχών.
*Στη γραπτή απολογία του, ο Τσάκωνας υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι «εισήλθεν εις τας Κυβερνήσεις Παπαδοπούλου εν πνεύματι αυταπαρνήσεως υπό συνειδησιακών ορμώμενος λόγων» και επειδή «πιεστικοί εθνικοί λόγοι, αποδεικνυόμενοι δι' απορρήτων στοιχείων, ους όμως δεν δύναται να αναπτύξη εις το Συμβούλιον, εβάρυνον αποφασιστικώς προς τούτο».
Οι ισχυρισμοί αυτοί, καθώς και τα περί των καλών σχέσεών του με τους φοιτητές του και της «τόλμης» του να διώξει τον γενικό επιθεωρητή Αρχαιοτήτων Σπύρο Μαρινάτο ή ακόμη οι καταθέσεις κάποιων μαρτύρων ότι έγινε υπουργός για χάρη του Πατριαρχείου, δεν στάθηκαν ικανά να μετριάσουν την ποινή και να γλιτώσουν τον χουντικό υπουργό από την «οριστική απόλυση».
*Η ίδια ποινή επιβλήθηκε και στον Κωνσταντίνο Θάνο, υφηγητή της Παντείου, ο οποίος διετέλεσε γενικός γραμματέας και κατόπιν υφυπουργός του υπουργείου Συντονισμού, καθώς και στον Τριαντάφυλλο Ελευθερίου της ΑΣΟΕΕ, για ένα φεγγάρι υφυπουργό του ίδιου υπουργείου.
*Οριστική απόλυση ήταν και η ετυμηγορία για τον Ιωάννη Κούλη, καθηγητή της Νομικής Αθηνών που χρημάτισε υπουργός Οικονομικών, τον Ευστάθιο Πανά της ΑΣΟΕΕ που υπήρξε υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και τον Παναγιώτη Παπαπαναγιώτου της Παντείου που διετέλεσε υφυπουργός Γεωργίας και υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας της χούντας.
*Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περίπτωση του επίσης «οριστικώς απολυθέντος» Παναγιώτη Χρήστου, καθηγητή της Θεολογικής του ΑΠΘ, ο οποίος χρημάτισε υπουργός Παιδείας και κατέθεσε υπέρ της χούντας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο το Νοέμβριο του 1968: προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη θερμή συνηγορία της χούντας στο Στρασβούργο, ο Χρήστου ισχυρίστηκε στην απολογία του πως ό,τι έκανε απέβλεπε στο να μην αποβληθεί η Ελλάδα από το Συμβούλιο της Ευρώπης, όπως επιδίωκαν «οι Τούρκοι και οι υποστηρικταί των».
*Για πολιτική συνεργασία με το δικτατορικό καθεστώς και δημόσια υποστήριξή του οδηγήθηκε στο Ειδικό Πειθαρχικό και ο καθηγητής της Νομικής Αλέξανδρος Κατσαντώνης για να τιμωρηθεί κι αυτός με τη σειρά του με «οριστική απόλυση». Ο λόγος ήταν η συμμετοχή του, υφηγητή τότε, Α. Κατσαντώνη ως μέλους της ελληνικής αντιπροσωπείας υπό το χουντικό υπουργό Δικαιοσύνης Καλαμποκιά στη Διάσκεψη των υπουργών Δικαιοσύνης των κρατών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης (5-7.6.1968), καθώς και η συμμετοχή του στον πανηγυρικό εορτασμό της επετείου της 21ης Απριλίου στον Παρνασσό (Απρίλιος 1969) και η εκφώνηση λόγου «περί των πεπραγμένων του υπουργείου Δικαιοσύνης».
Στα παραπτώματα αυτά, η πλειοψηφία του Συμβουλίου έκρινε ότι έπρεπε να προσθέσει και τη συμμετοχή του Α. Κατσαντώνη σε ομάδα εργασίας που ανέλαβε να εισηγηθεί τη νομοθετική ρύθμιση «των όρων και προϋποθέσεων ασκήσεως του δημοσιογραφικού επαγγέλματος».
«Αγαπητέ Μιχάλη»!
*Την ίδια τύχη με τους προαναφερθέντες συναδέλφους του είχε και ο Αργύριος Κούμας, για την εκλογή του οποίου στη θέση του επικουρικού της Ορθοδοντικής (ΑΠΘ) ενδιαφέρθηκε, σύμφωνα με μαρτυρίες άλλων καθηγητών, ο ίδιος ο Παπαδόπουλος, φίλος της πεθεράς του.
*Οριστική απόλυση περίμενε και τον Βασίλειο Αγγελόπουλο της Ιατρικής Αθηνών, ο οποίος βρέθηκε στη μάλλον άβολη θέση να εξηγήσει στο Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο τους λόγους που τον οδήγησαν στη σύνταξη μιας θερμής επιστολής προς τον ισχυρό άνδρα της χουντικής ΚΥΠ, αντισυνταγματάρχη Μιχάλη Ρουφογάλη. Στην επιστολή του αυτή, ο Αγγελόπουλος εξηγούσε στον «αγαπητό Μιχάλη» πώς έπρεπε να επιλεγούν οι εκλέκτορες για την πλήρωση των κενών θέσεων της Ιατρικής, κάρφωνε τα φρονήματα των συναδέλφων του και δήλωνε για ποια έδρα ενδιαφερόταν ο ίδιος.
*Επικουρικός καθηγητής της Παντείου, ο Ηλίας Δημητράς διορίστηκε υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας (ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι η «παρουσία του στην κυβέρνηση εθεωρήθη διεθνώς άνοιγμα προς τα αριστερά»). Ο Δημητράς τιμωρήθηκε με οριστική απόλυση, επειδή, μεταξύ άλλων, στις 23.10.1967 παγίδευσε στο γραφείο του τον επιστημονικό του συνεργάτη Γεράσιμο Νοταρά, μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης Δημοκρατική Αμυνα, «συλληφθέντα υπό του αναμένοντος αυτόν αστυνόμου της Γενικής Ασφαλείας Σπανού, με συνέπειαν την καταδίκην τούτου εις 8ετή κάθειρξιν».
*Οριστική απόλυση υπήρξε και η απόφαση για τους καθηγητές της Νομικής Στέφανο Δεληκωστόπουλο και Λάμπρο Σινανιώτη. Και οι δύο υπηρέτησαν στη Γενική Διεύθυνση Κυβερνητικής Πολιτικής και συμμετείχαν στην Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή της χούντας.
Πάντως, το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο δεν έλαβε υπόψη του, ως «ιδιωτικού χαρακτήρα», την κοινή αφιέρωση εγχειριδίου των δύο καθηγητών προς τον Παπαδόπουλο, στην οποία χαρακτήριζαν τον δικτάτορα «πρωτεργάτην της αναγεννήσεως του Ελληνικού Δικονομικού Δικαίου».
*Διαφορετικοί ήταν οι λόγοι που οδήγησαν εκτός πανεπιστημίου και τον Γεώργιο Θεοχαρίδη της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων.
*Ανάμεσά τους και οι αγαστές σχέσεις του με τον υποδιοικητή Ασφαλείας της πόλης, Κ. Κονιστή, ο οποίος «ενεγράφετο κατ' έτος ως πρωτοετής φοιτητής και εκινείτο συνεχώς εις τους χώρους και τα γραφεία του Πανεπιστημίου».
*Μια επιστολή προς τον αρχηγό της ΚΥΠ Χατζηπέτρο, στην οποία κατήγγελλε για τα φρονήματά του τον δικηγόρο Ιωάννη Γκόγκο μέτρησε ιδιαίτερα για την οριστική απόλυση του Νικολάου Μοσχολιού της Ανωτάτης Βιομηχανικής Πειραιώς, ενώ η υπογραφή δύο ψηφισμάτων (κατά του Σάκη Καράγιωργα και κατά του Συμβουλίου της Ευρώπης) και μια εγκωμιαστική ομιλία υπέρ του θεσμού του Κυβερνητικού Επιτρόπου υπήρξαν βασικοί λόγοι για την απομάκρυνση του συναδέλφου του Κλαύδιου Μπανταλούκα.
*Για πιέσεις υπέρ του υποψηφίου Σπ. Ιακωβίδη (που διορίστηκε χωρίς να εκλεγεί) και για την ενεργό συμμετοχή του στην απόλυση διδάσκοντος ο οποίος είχε δημοσιεύσει άρθρο υπέρ του φοιτητικού κινήματος τιμωρήθηκε με οριστική απομάκρυνση και ο Φαίδων Μπουμπουλίδης της Φιλοσοφικής Αθηνών.
*Η ίδια ποινή περίμενε και τον συνάδελφό του στην ίδια σχολή Δημήτριο Κουτσογιαννόπουλο-Θηραίο, ο οποίος, εκτός των άλλων, χρημάτισε προϊστάμενος της Γενικής Διευθύνσεως Απόδημου Ελληνισμού.
*Και να ολοκληρώσουμε την (ατελή) απαρίθμηση με τον Ευάγγελο Σδράκα της Θεολογικής του ΑΠΘ, τον θρασύ «πρύτανη των τανκς», ο οποίος στην απολογία του χαρακτήρισε τις εναντίον του κατηγορίες «δημιουργήματα τρόμου και απειλής», αποδίδοντάς τις στο «ήκιστα εθνικού περιεχομένου επικρατούν σήμερα κλίμα».
*Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973, ο Σδράκας κάλεσε ιδία πρωτοβουλία την αστυνομία «να αποκαταστήση την τάξιν» και να απομακρύνει από την Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης χίλια περίπου άτομα (=φοιτητές) που «κατέλαβον το κτίριον και προέβησαν εις ενεργείας αι οποίοι δεν αρμόζουν εις ανθρώπους του 20ού αιώνος».
«Ηλθον και μερικά άρματα μάχης προς εκφοβισμόν», ενημέρωνε τους συναδέλφους του την επομένη ο Σδράκας, καλώντας τους να επισκεφθούν την Πολυτεχνική Σχολή για να διαπιστώσουν τις «τρομακτικές καταστροφές», δηλαδή «μερικά σπασμένα σκαμνάκια και φοιτητικά τραπεζάκια», κατά τη μαρτυρία ενός καθηγητή.
*Εκτός του Σδράκα, «οριστική απόλυση» ήταν η απόφαση και για τους: Ορέστη-Κοσμά Παπαβασιλείου, Κων. Γεωργόπουλο, Γερ. Φραγκάτο, Γεώργιο Δημακόπουλο, Αντ. Αδαμόπουλο, Γεώργιο Κοττάκη, Στυλ. Καρακαντά, Αθαν. Δεληκωστόπουλο, Γεώργιο Ζωτιάδη, Θεοχ. Πολυχρονόπουλο, Βύρωνα Σκρουμπή, Δημ. Παπαδημητρίου, Νικ. Αντωνόπουλο, Μάριο Μεϊμάρογλου, Ιωάννη Χολέβα και Ιωάννη Χρυσοκέρη.
*Υπάρχουν, βέβαια, και οι «ελαφρύτερες» περιπτώσεις. Με τη διαφορά ότι, όπως εξηγήσαμε και στην αρχή, η μικρότερη ποινή δεν συνεπάγεται αυτομάτως λιγότερα χουντικά ολισθήματα του κρινόμενου, αλλά σχετίζεται και με τα μικρά περιθώρια κίνησης που διέθετε το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο. Εχουμε λοιπόν και λέμε:
*Με τριετή απόλυση τιμωρήθηκαν οι Ι. Τριανταφυλλόπουλος, Σ. Αγαπητίδης, Η. Οικονόμου, Λ. Αρβανίτης, Α. Αγγελόπουλος, Α. Αποστολόπουλος, Ε. Κατρίτσης και Α. Τσούτσος.
*Με διετή οι Κ. Τούντας, Ι. Μ. Δασκαλόπουλος, Γ. Αγιουτάντης, Κ. Ηλιόπουλος, Σ. Τσούρας.
*Με 18 μήνες οι Ι. Καλόβουλος, Ι. Καλογήρου, Κ. Φράγκος, Φ. Λοΐζος, Δ. Γρηγοριάδης, Ν. Καρμίρης και με 15 μήνες ο Δ. Λαμπράκης. Με ένα χρόνο οι Χ. Διακόπουλος, Γ. Κουτσουμάρης, Τ. Φιλιππίδης, Ε. Τσιρογιάννης, Κ. Μητσάκης, Κ. Κοψιαύτης και με έξι μήνες οι Σ. Μαυράκης, Γ. Σχινάς, Ι. Οικονομόπουλος, Α. Λοΐζος, Α.-Σ. Γιαννούσης, Δ. Βαρώνος.
*Με τρεις μήνες οι Κ. Μανάφης και Δ. Θεοδωρόπουλος και με δύο οι Κ. Τριανταφυλλίδης, Π. Λαδόπουλος.
Για ευνόητους λόγους δεν σκοπεύουμε να αναφέρουμε εδώ τα ονόματα των δεκατεσσάρων «απαλλαγέντων». Σημειώνουμε απλώς ότι, όπως προκύπτει από τα διαθέσιμα υλικά, αρκετοί από αυτούς πρέπει ακόμη να ευγνωμονούν τη Συντακτική Πράξη της 3.9.1974 και τις αυστηρά «επιλεκτικές» διατάξεις της.
και μία φωτό της εν λόγω "κυρίας"
από εδώ
Οι συντροφοι του Alexis Παντως ειναι πανω απ ολα περηφανοι Ελληνες!!!!!
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ , Χουσεΐν Ζεϊμπέκ, με αφορμή τον εορτασμό από τους μουσουλμάνους του Κουρμπάν Μπαϊράμι προχώρησε για ακόμη μια φορά, σε μια ανθελληνική δήλωση κάνοντας λόγο για “Τουρκομουσουλμανική” μειονότητα της Δυτικής Θράκης. Διαβάστε την σχετική ανάρτησή του:
“Οι μέρες του Μπαϊραμιού είναι μέρες που ξεχνιούνται τα βάσανα και οι δυσαρέσκειες και μας φέρνουν πιο κοντά τον ένα στον άλλο. Σε τέτοιες ιερές μέρες πρέπει να απλώνουμε χέρι βοηθείας στους φτωχούς και στους έχοντες ανάγκη, και να μοιραζόμαστε την χαρά και την λύπη τους. Εύχομαι αυτό το Κουρμπάν Μπαϊράμι να φέρει γαλήνη, ειρήνη και υγεία σε όλη την Τουρκομουσουλμανική Μειονότητα Δυτικής Θράκης και στον Ισλαμικό κόσμο.”
Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης
Χουσεΐν Ζεϊμπέκ
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ , Χουσεΐν Ζεϊμπέκ, με αφορμή τον εορτασμό από τους μουσουλμάνους του Κουρμπάν Μπαϊράμι προχώρησε για ακόμη μια φορά, σε μια ανθελληνική δήλωση κάνοντας λόγο για “Τουρκομουσουλμανική” μειονότητα της Δυτικής Θράκης. Διαβάστε την σχετική ανάρτησή του:
“Οι μέρες του Μπαϊραμιού είναι μέρες που ξεχνιούνται τα βάσανα και οι δυσαρέσκειες και μας φέρνουν πιο κοντά τον ένα στον άλλο. Σε τέτοιες ιερές μέρες πρέπει να απλώνουμε χέρι βοηθείας στους φτωχούς και στους έχοντες ανάγκη, και να μοιραζόμαστε την χαρά και την λύπη τους. Εύχομαι αυτό το Κουρμπάν Μπαϊράμι να φέρει γαλήνη, ειρήνη και υγεία σε όλη την Τουρκομουσουλμανική Μειονότητα Δυτικής Θράκης και στον Ισλαμικό κόσμο.”
Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης
Χουσεΐν Ζεϊμπέκ
jhonny64
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 31 Μαρ 2007
- Μηνύματα
- 67.511
- Like
- 2.738
- Πόντοι
- 1.306
να μιλατε και σεις τα δεξια για χουνταιους ειναι αστειο
Kurtinaitis
Μέλος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2010
- Μηνύματα
- 2.910
- Like
- 0
- Πόντοι
- 16
Ψυχικά & πνευματικά ανάπηρε κύριε γιατί δεν βρίσκεις τον εν λόγω κύριο να του τα πεις απο κοντά και μου τα πρήζεις ενώ βλέπεις ότι δεν εχω καμμια σχέση με τον κύριο που μου προσάπτεις εσυ και οι συνηλίθιοί σου;
Επίσης ανάπηρε προς τι το κόλλημά σου με κάποιον που δε σου απαντά πια;
Σε γαμούσε και σου έλειψε ;
δε μπορεί κάποιος θα σε βοηθήσει να τον βρεις.
Κατά τα λοιπά ηλίθιο ανάπηρο σκουπιδι σταμάτα να δημιουργείς θόρυβο στα θρεντς κυνηγώντας κλώνους εκεί που δε θα τους βρεις.
εναλλακτικά στείλτου κανα μήνυμα να συνατηθείτε να σε γαμήσει/τον γαμήσεις να ξεχαρμανιάσεις και να λύσετε τα προβλήματά σας μακριά απο εδώ.
Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.121
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.157
- Πόντοι
- 1.686
Μεγάλοι ηθοποιοί βοηθούν κάθε μέρα τον Αλέξη για
να μπορέσει να μιμείται καλύτερα τον Αντρέα Παπ
στις κινήσεις των χεριών,στις εκφράσεις του προσώπου ,
στη φωνή κτλ .
Το μόνο που μένει είναι να του βρούν και μιά Μιμή !
Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.121
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.157
- Πόντοι
- 1.686
Kurtinaitis
Μέλος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2010
- Μηνύματα
- 2.910
- Like
- 0
- Πόντοι
- 16
Αυτό θα πει αναπηρία.
τι να πει κανείς εδώ μέσα.
τι να πει κανείς εδώ μέσα.
Κώστας Λαδάκης
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 21 Απρ 2011
- Μηνύματα
- 24.121
- Κριτικές
- 7
- Like
- 10.157
- Πόντοι
- 1.686
Του'χουνε λείψει του περσονάκου τα ρουμανάκια που πήδαγε στη ζούλα στο Amnezia. Τώρα που να τον αφήσει ο πεθερός να ξεμυτίσει από το γαίδουρονήσι.
Μην τον πληγώνεις τον σωγαμπρούλη !
Παρόμοια θέματα
- Ψηφοφορία
