Φυσικά και έχω σκεφτεί πάρα πολύ. Στην αρχή ζήσαμε ιδανικά. Έχοντας διαβάσει τα κουμπιά που γράφουν κατά καιρούς ότι ικανοποιούν τις γυναίκες τα ακολούθησα κατά γράμμα. Εννοώ πάντα λουλούδια στις επετείους, δώρα στα γενέθλια, γιορτές, τρυφερότητα, κοπλιμέντα κλπ. Δουλεύαμε στην ίδια εταιρεία με τον ίδιο περίπου μισθό (είχε Επίδομα ξένης γλώσσας παραπάνω) ίδιο ωράριο, ίδια κούραση. Μαζί κάναμε τις δουλειές και μαγειρεύω σαν σεφ. Η πρώην πεθερά μου με λάτρευε (και με αγαπάει πάρα πολύ ακόμα, πήρε απόλυτα το μέρος μου). Έκανε τη σύγκριση μετον άντρα που είχε (οικοδόμος παλαιάς κοπής, Σπαρτιάτης, γιγαντόσωμος, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, δεν έκανε ποτέ τίποτα για να την ελαφρώσει) και με τον άλλο της γαμπρό (Έλληνας του Εξωτερικού, σχεδόν ίδιος στη συμπεριφορά με τον πεθερό μου, άξεστος να ρεύεται για πλάκα μπροστά σε όλους στις γιορτές, είχε απατήσει τη γυναίκα του). Αλλά και η ίδια με διαφήμιζε παντού. Ζούσαμε στο νοίκι είχα μία μοτοσυκλέττα και οργώναμε όλο το λεκανοπέδιο κάθε βράδυ. Στη συνέχεια αγοράσαμε σπίτι με δάνειο (είχε και τζάκι, όπως ήθελα), καινούργιο αμάξι, γέννησε δύο παιδιά. Σύμφωνα με τη δικιά μου λογική είχαμε πετύχει στόχους ζωής και πια θα μπορούσαμε να απολαύσουμε. Όι μισθοί μας ήταν υπεραρκετοί για την αποπληρωμή των δανείων σπιτιού και αμαξιού, αξιοπρεπή διαβίωση, πηγαίναμε διακοπές κάθε χρόνο. Πολύ καλύτερα από πολλά ζευγάρια. ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ μετατράπηκε σε Μαρκησία. Γύρναγα από τη δουλειά (είχε δύο ώρες λιγότερο ωράριο, ως μητέρα) και την έβρισκα ξαπλωμένη στον καναπέ να βλέπει τηλεόραση. Δεν έτρωγε μαζί μου, δεν είχε καν ζεστάνει για μένα το φαγητό που ΕΓΩ είχα μαγειρέψει. Αργότερα ανακάλυψα ότι όταν έφευγα για το γυμναστήριο κατέβαινε στο Ζαχαροπλαστείο και αγόραζε μισό κιλό παρφαί, το οποίο τσάκιζε. Πήρε 20 κιλά (εκτός από αυτά που της είχαν μείνει λόγω γένας) κι είχε το θράσος να πάμε στο Υγείας για να της κάνουν έλεγχο μεταβολισμού, φοβήθηκα μήπως πήγαινε για Διαβήτη. Ναι, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι η γυναίκα μας μας δουλεύει ψιλό γαζί και ουσιαστικά προσπαθεί να μας διώξει ύπουλα, χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά την παθητική επιθετικότητα. Φυσικά το σεξ το έκοψε, πάντα κρατούσε μούτρα, πάντα είχε κουραστεί στη δουλειά, πάντα γκρίνιαζε. Και η τελευταία πράξη του δράματος ήταν να ζητάει να παίρνουμε βοήθεια, λες και έκανε τίποτα. Ήταν η τελευταία σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Εκεί άνοιξαν τα μάτια μου, κατέγραψα τις κινήσεις της και είδα ότι ήταν κινήσεις γυναίκας που προσπαθεί να διώξει τον άντρα της, όχι να τον κρατήσει. Δεν μάσησα όμως, βρήκα άλλη διέξοδο για το σεξ (δεν υπάρχει λόγος να μπω σε λεπτομέρειες) και περίμενα τις επόμενες κινήσεις της. Και μια ωραία πρωία ένας δικαστικός επιμελητής μου επέδωσε μια κλήση για Ασφαλιστικά Μέτρα σύμφωνα με τα οποία έπρεπε να φύγω από το σπίτι, γιατί φοβόταν για την ασφάλειά της. Έφυγα βέβαια και έχω κρατήσει την απόφαση, την οποία έδειξα στα παιδιά όταν μεγάλωσαν, για να ξέρουν ότι δεν έφυγα, αλλά με διώξανε. Δεν θέλησα εγώ να χαλάσω την οικογένεια, αναγκάστηκα. Απλά έκρινε ότι της ήμουν άχρηστος πια, αφού ο μισθός της και η διατροφή που έδινα για τα παιδιά κάλυπταν πλήρως τα έξοδά της. Και δεν ήμουν ο μόνος στο περιβάλλον που ξαφνικά, μόλις η γυναίκα του ζευγαριού πήρε μια κληρονομιά, ή μια ανώτερη θέση, ή ξεπληρώθηκε ένα δάνειο με το οποίο επισκευάστηκε πλήρως ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΤΗΣ άρχισαν τα όργανα και έδιωξε τον άντρα. Ο νόμος του Μπρίφολτ είναι αδυσώπητος
καποιες παντρεμενες και δεν μπορεις να φανταστεις ποσο απαξιωτικα μιλανε για τους συζυγους τους που ειναι στο ιδιο στυλ με εσενα