Μολις γυρισα απο απογευματινη βολτα με κολλητο στον καμπο. Πρασινο παντου, χωριουδακια τιγκα στις μονοκατοικιες με τεραστιες αυλες που θα ζηλευαν πολλες περιοχες της Αμερικης, καιρος παραδεισενιος, αρωματα, χρωματα παντου, η φυση να οργιαζει, σταματησαμε για καφε σε καφετερια χωριου που ητανε τιγκα στα μουνακια μικρης αλλα και μεγαλυτερης ηλικιας, αλλες περνουσαν με ποδηλατα, με κολαν, κλπ
Ολα αυτα σε αποσταση 5 λεπτων απο την πρωτευουσα του νομου, οπου μπορεις να παιξεις μπαλα με πολυ περισσοτερα μουνια.
Καθισα και σκεφτηκα αν αξιζει η ζωη στην πολη σε πυκνα διαμερισματα και δει σε Αθηνα - Θεσσαλονικη (οπου εχω ζησει πολλα χρονια ετσι).
Μονοκατοικια στον καμπο με 200 ευρω ενοικιο, μερικα στρεματα χωραφια για να περνας την ωρα σου μακρια απο τα τσιμεντα, μια δουλεια για τα προς το ζην και κοριτσια προσγειωμενα αφου ολες σχεδον ειναι κορες αγροτων μεγαλωμενες μεσα στα τρακτερ και τις γαλοτσες και μπορεις να πεις και μια μαλακια μαζι τους χωρις να παρεξηγουν τα παντα. Και αφησε τους Αθηναιους-Θεσσαλονικεις να ζητανε 500 ευρω ενοικιο για μια τρυπα στην Κυψελη η στην Αγιου Δημητριου, τιγκα στις 5οροφες οικοδομες κολλητα η μια απο την αλλη και να πηγαινες βολτα για μουνια και να το παιζουν ολες μανταμ σουσου.
Πραγματικα απορω τι ακριβως προσφερει η αστικοποιηση στον συγχρονο Ελληνα ανεργο 35ρη+