Ο μεγάλος Δάσκαλος, ο Σίγκμουντ, είχε πει την εξής εκπληκτική ατάκα. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα λέμε σε όλο τον Κόσμο, τα λέμε μόνο στους φίλους μας. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα λέμε στους φίλους μας, τα λέμε μόνο στον εαυτό μας. Και υπάρχουν και κάποια άλλα, που δεν τα λέμε ούτε και σε αυτόν. Μπορεί να είσαι πραγματικά ευσυγκίνητη, ή να μπαίνεις στη λειτουργία κλάμα χωρίς συνειδητή επιλογή, δεν το γνωρίζω. Μεγάλωσα όμως με αδελφή, η οποία αν και ήταν το πιο σκληρό αγοροκόριτσο στη γειτονιά, όταν ήθελε να με μαλαγανέψει και να κάνω κάτι γι αυτήν, έμπαινε στη λειτουργία ..έλα μωρέ Γιαννάκη, μπλα μπλα,μπλα.... Μιλάμε για τον πλήρη γενετικό προγραμματισμό, ήτανε 2 - 3 χρονών και μου έλεγε ...έλα να παίξουμε, εγώ που είμαι κουτσικάκι... Ήταν άτομο που πέταξε τις κούκλες της γύρω στα 10 της χρόνια, φόραγε μόνο σορτσάκια και παντελόνια, στην παιδική χαρά ήταν πάνω στους κρίκους, στο μονόζυγο και στο πολύζυγο συνεχώς, και στο Δημοτικό έβαζε κάτω τα μισά αγόρια, μέχρι να αρχίσει να κυλάει η Αγία Τεστοστερόνη στις φλέβες τους. Κι όμως, όταν ήθελε κάτι άλλαζε λειτουργικό σύστημα. Κι επειδή ήταν τόσο έξω από τον πραγματικό της χαρακτήρα, έμαθα να το ξεχωρίζω από πολύ μικρή ηλικία