Τελικά όλα είναι θέμα επιλογών. Ο άντρας που επιλέγει να είναι στη σκιά φοβισμένος και αδύναμος ή επιλέγει να μιλάει παρά να πράττει, καταλήγει με ελάχιστες εμπειρίες, αδύναμος και ανόητος, χειρίζεται λάθος τη ζωή του και βρίσκει αποδιοπομπαίους τράγους για να δικαιολογήσει την αποτυχία του και τις κακές επιλογές του. Ο άντρας που από μικρός δεν φοβάται να χορέψει, να λερωθεί και να πληγωθεί, αποκτά εμπειρίες και την ικανότητα να διαχειριστεί τα περισσότερα αν όχι όλα έξυπνα. Αποφεύγει τις παγίδες, ξέρει τι θέλει, το παίρνει, το χαίρεται και δημιουργεί, περνώντας την ζωή του ευχάριστα.
Γι’ αυτό βλέπεις ένα παιδί με καρκίνο να γελά και ένα παιδί που τα έχει όλα να κλαίει. Έναν τυφλό ή παράλυτο να ζει την κάθε μέρα με όρεξη και έναν απολύτως υγιή να κλείνεται στο σπίτι του και να μετρά τις μέρες. Έναν που μεγάλωσε ορφανός και δεν ένιωσε ποτέ το χάδι της μάνας ή την καθοδήγηση του πατέρα να έχει μια απόλυτα υγιή σχέση και έναν που μεγάλωσε με τους γονείς του να είναι ακόμα ακοινώνητος. Έναν φτωχό που διάβασε και πρόκοψε και έναν που δε του έλειψε τίποτα αλλά επέλεξε να μην κοπιάσει και τώρα καταριέται το σύστημα και τους μισθούς.
Όλα είναι θέμα επιλογών. Ούτε η γυναίκα φταίει, ούτε ο άντρας, ούτε ο καιρός, ούτε το κράτος. Φταίει το ότι όταν έπρεπε να δεις δεν είδες, όταν έπρεπε να ακούσεις δεν άκουσες, όταν έπρεπε να μιλήσεις δεν μίλησες, όταν έπρεπε να πράξεις σωστά έπραξες λάθος. Καθολική ευθύνη μόνο εμείς έχουμε. Όλοι οι υπόλοιποι είτε είναι γυναίκα είτε άντρας είτε παιδί είτε ξένος είναι απλά περαστικοί.
Το νήμα αυτό είναι τόσο ηλιθιο που έχει καταφέρει να φτάσει τις 9000 σελίδες σχεδόν και ακόμα να επαναλαμβάνονται και να ανακυκλώνονται οι ίδιες άδειες βλακείες. «Μα εγώ», «μα»... «μα οι γυναίκες», «δεν φταίω».
Αν για μια ημέρα σταματήσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο αυτούς και αυτές που νομίζουμε ότι φταίνε, θα δούμε πολλά που δεν βλέπουμε. Αλίμονο αν για την δική μας κατάντια φταίει η μάνα σας, η κόρη σας, η γειτόνισα σας και η κάθε γυναίκα.
Αυτά. Καλές τύχες σε όλους. Μέχρι και στον Ρωσομπλιάτ.