Σήμερα,με αφορμή την επάνοδο ενός πολύ στενού φίλου του γιού μου απο τα εξωτερικά (και παιδί επίσης στενού μου φίλου),είχαμε μια μεσημεριανή γαστριμαργική μάζωξη,η οποία εξελίχθηκε σε αρμένικη βίζιτα...Σε κάποια φάση,η κουνιάδα του φίλου μου και θεία του νεαρού επιστήμονος,πέταξε μια παπάρα,ότι και καλά οι άνδρες στα 28-30 που είναι αδέσμευτοι 'εχπυν χάσει το παιχνίδι και πως θα καταλήξουν είτε πατριοί μεγαλώνοντας παιδιά άλλων,είτε γεροντοπαλλίκαρα,είτε θα συμβιβαστούν με όποια πουτσομούρα τύχει,όσο άσχημη και αν είναι.Εκείνη την ώρα πρέπει η πίεσή μου να έφτασε 22...Χωρίς να δείξω κάποια ενόχληση,ασχέτως αν έβραζα απο μίσος και οργή-αυτό είναι μεγάλο ταλέντο-,την ρώτησα απο που συμπεραίνει κάτι τέτοιο.Μου έλεγε κάτι παλαβά περί αριστείας(?!),φυσικής επιλογής και άλλα...Να επισημάνω ότι είναι παντρεμένη και χωρισμένη τρίς,έχοντας το σύνδρομο της "νυφούλας".Της είπα ότι εμείς μπορούμε να κάνουμε οικογένεια πολύ μετά τις γυναίκες,καθώς δεν έχουμε θέματα γονιμότητας,αφενός,αφετέρου δε,δεν θα έπρεπε να έχει και αποψη για άνδρες,καθώς οι επιλογές της ήταν πάντα λάθος και έμπλεκε με πατημένους και προβλημματικούς...(ναι έτσι το είπα).Σηκώθηκε και έφυγε.Ο φίλος μου με συνεχάρη και η γυναίκα του πήγε να με σκοτώσει με το δολοφονικό της βλέμμα.Τελικά το έκανε τυπικά και μου είπε ότι είχα δίκιο,αφότου έφυγε.Αυτό που με χαροποίησε ήταν η ατάκα του γιού μου που μου είπε ότι την έσκισα τη μαλάκω...
