Πάντως, όταν μία κυρία προσπαθούσε να με πείσει να ανοίξουμε μαζί στριπτηζάδικο μου έξήγησε ότι θα ήταν τελείως ντεκαβλέ (για τον ιδιοκτήτη) και νομίζω ότι έχει δίκιο.
και ετσι τωρα φιλε πελοπονησιε ειμαστε οικονομικοι μεταναστες που αφησαμε την ωραια Καλαματα για να ερθουμε για δουλεια στην Αθηνα και να μενουμε στο ενοικιο οπως και οι Αλβανοι δηλαδη με τη μονη δοαφορα οτι αυτοι ξεκινησανε απο λιγο πιο μακρυα.
Εγω ενα ξερω παντως.
Στα ματια των αφεντικων ειμαστε ολοι ιδιοι
Δεν το παίρνω τόσο άσχημα. Ο πατέρας μου όταν ήρθε Αθήνα καλά περνούσε, μετά στράβωσε το κλίμα αλλά ξαναέφτιαξε, μετά στράβωσε οριστικά. Και εγώ, τραβάω ζόρια αλλά τι να κάνω? Την παλεύω μέχρι τελικής πτώσεως. Έχω περάσει και καλά έχω φάει και φόλα αλλά είμαι ακόμα νέος και υγιής. Με τα λ7 δεν βρίσκω άκρη ακόμα...
Εγώ νόμιζα πώς είχε απαντήσει "να 'μουν ποδοσφαιριστής, να έπαιζα μπρός σε 80.000 οπαδούς της ομάδας μου, και στον τελικό, στη διαδικασία των πέναλτυ, να κλωτσούσα επιδεικτικά άουτ το τελευταίο και πιο κρίσιμο πέναλτυ. Και 80.000 κόσμος να με κυνηγούσε να με γαμήσει".