Από το
"Ο Φτωχουλης του Θεού" του εικονιζόμενου.
Αυτός ο άνθρωπος είχε πάντα την ικανότητα να προβάλλει ιδιαίτερα βαριές και πολλές φορές δυσνόητες σκέψεις με ένα απλό σχεδόν "λαικό" θα έλεγα τρόπο και ύφος. Και για αυτό πάντα με εντυπωσίαζε.
"Μη σβήσεις το λυχνάρι απόψε , μου είχε παραγγείλει ο Φραγκίσκος, άστο να λάμπει όλη νύχτα , να χαρεί κι αυτό που ο Χριστός αναστήθηκε.
Κοιμόμουν ευχαριστημένος, και στον ύπνο μου ακόμα, βαθιά μου, ζούσα την Ανάσταση του Χριστού. Θαρρείς και κάθε ψυχή στο κόσμο τούτο ακολουθαει, όσο μπορεί, τα χνάρια του Χριστού που πάσχει, σταυρώνεται κι ανασταίνεται μαζί Του. Γιατί όσο ζούσα με τον Φραγκίσκο, τόσο και πιο βαθιά καταλάβαινα,
πως ο ολοστερνος καρπός του θανάτου είναι η Αθανασία."