Θα ημουν ψευτης εαν παραδεχομουν πως δεν με φοβιζει η ιδεα του θανατου και πως δεν περναει απο το μυαλο μου, τουλαχιστον δις εβδομαδιαιως.
Αυτο που με τρελαινει ομως με την ιδεα του θανατου , ειναι ο βιαιος αποχωρισμος αγαπημενω προσωπων σου ( γονεις -παιδια συντροφος)....
πρέπει κάτι να γίνει με τα αυτοκίνητα ! εγώ ζω αλεξανδρούπολη και η παραλία είναι αποκομμένη με την υπόλοιπη πόλη εξαιτίας της κεντρικής οδού που είναι τίγκα στο αυτοκίνητο ! αν δεν πας από τα φανάρια χρειάζεσε 10 λεπτά για να περάσεις . Έχω κάτσει και μισή ώρα . Πρέπει να υπάρχουν γέφυρες .
πρέπει κάτι να γίνει με τα αυτοκίνητα ! εγώ ζω αλεξανδρούπολη και η παραλία είναι αποκομμένη με την υπόλοιπη πόλη εξαιτίας της κεντρικής οδού που είναι τίγκα στο αυτοκίνητο ! αν δεν πας από τα φανάρια χρειάζεσε 10 λεπτά για να περάσεις . Έχω κάτσει και μισή ώρα . Πρέπει να υπάρχουν γέφυρες .
Δεν είναι τόσο ο θάνατος που με τρομάζει, όσο ο πόνος (στον βίαιο) και η φθορά (στα γηρατειά). Οτιδήποτε, δηλαδή, μπορεί να σου στερήσει την αξιοπρέπεια. Και σίγουρα και το αίσθημα πως δεν έκανες όλα όσα ήθελες/έπρεπε/μπορούσες...
Αλλά τί τα θες? Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα δουλειές που μείναν στη μέση...