Εν τω μεταξύ, διαβάζοντας αυτή την διένεξη, μου ήρθε και κάτι άλλο στο μυαλό που δεν το πήραμε υπόψιν μας. Πάμε με την λογική να εξηγήσουμε το ανεξήγητο. Δεν θα έκανα ποτέ σχέση με μια stripper για αυτούς και αυτούς τους λόγους. Ναι μαζί σας αλλά πότε σε αυτά τα θέματα μιλάει η λογική? Ή μάλλον μπορούμε να μιλάμε για λογικά επιχειρήματα την ώρα που παρουσιάζουμε άλογη συμπεριφορά? Πως αλλιώς εξηγείται η επίσκεψη μας σε strip shows αν όχι από έλλειψη λογικής όπως την εννοούν οι πολλοί?
Με τη θεωρητική μας εδώ αποκλείουμε εντελώς κάτι που είναι ανεξέλεγκτο. Κάτι που ορμώνεται μέσα στον μυ που μας δίνει ζωή, που πάλλεται με αίμα βίαια κάθε μέρα. Όχι από το μυαλό.
Τα πράγματα είναι απλά: Την είδα και από την στιγμή που την είδα, την ερωτεύτηκα, θα μπορούσε να ήταν γιατρός στο ΙΚΑ, συνάδελφος στη δουλειά, χίλια δυο. Έτυχε να είναι stripper. Δεν το έλαβα υπόψιν μου ποτέ και ούτε πρέπει. Αν εγώ νιώθω ανιδιοτελή αγάπη για κάποιον δεν θα σκεφτώ τα πως και τα πρέπει. Αυτή είναι η έννοια της ανιδιοτέλειας, της αγάπης. Πως να με ενοχλήσει το οτιδήποτε όταν όποτε είμαι με αυτό το άτομο, όλη η ζωή μετουσιώνεται σε αυτή την στιγμή? Και δεν αισθάνομαι καμία ντροπή γιατί είμαι περήφανος για τα αισθήματα μου, γιατί είναι αληθινά. Πως γίνεται να μην νιώθεις συμπόνεια και να προσπαθείς να καταλάβεις και να βοηθήσεις τον άλλο όταν το συναίσθημα είναι μοναδικό? Οι στιγμές είναι κακές οι περισσότερες αλλά τι στην ζωή είναι τις περισσότερες φορές όμορφο? ΤΙ αξία θα είχε η ευτυχία χωρίς την ατυχία και τη δυστυχία? Έστω και έτσι όμως και ας ισχύουν όλα όσα λέμε, ότι θα μας φάνε τα λ7, ότι θα μας στίψουν και και και.... εγώ μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω για αυτό που με έκανε να νιώσω. Αλίμονο αν δίνουμε αξία στη λογική και όχι σε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε. Τι να μου πουν οι θεωρίες, ο κύκλος, οι φίλοι, οι συγγενείς. Όλα είναι πολύ μικρά για να περιγράψουν έστω και στο ελάχιστο, την έκρηξη συναισθημάτων που έχω όποτε την βλέπω. Αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο.