Τελικά, ΤΙ είναι έρωτας;
- Μέλος που άνοιξε το νήμα makakoi
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 345
- Εμφανίσεις 14K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 4 άτομα (0 μέλη και 4 επισκέπτες)
Ε Ρε σεις οι δύο! να με τρελάνετε θέλετε? 
Τι τραγούδια είναι αυτά?
Αρκάνς γιατί βάζεις Πάριο? δε σου τοχω πει ότι ήταν ο αγαπημένος μας?
Τελικά αυτή είναι η δική σου ιστορία ή όχι?
γιατί σηκώθηκα να έρθω τώρα (τι καφές τι ποτό!) αλλά δένοντας τα παπούτσια μου είδα που λες "δεν είμαι εγώ" και... τα ξανάβγαλα! 
Τι τραγούδια είναι αυτά? Αρκάνς γιατί βάζεις Πάριο? δε σου τοχω πει ότι ήταν ο αγαπημένος μας?
Τελικά αυτή είναι η δική σου ιστορία ή όχι?
γιατί σηκώθηκα να έρθω τώρα (τι καφές τι ποτό!
) αλλά δένοντας τα παπούτσια μου είδα που λες "δεν είμαι εγώ" και... τα ξανάβγαλα! οχι δεν ειμαι εγω ρε φιλε στην ιστορια.Ε Ρε σεις οι δύο! να με τρελάνετε θέλετε?
Αρκάνς γιατί βάζεις Πάριο? δε σου τοχω πει ότι ήταν ο αγαπημένος μας?
Τελικά αυτή είναι η δική σου ιστορία ή όχι?
γιατί σηκώθηκα να έρθω τώρα (τι καφές τι ποτό!
αλλα για την ιστορια να αναφερω οτι παλια γαμουσα μια ιεχοβου η οποια μαλιστα ηταν εξπερ στις πιπες και την αρεζε να γαμιετε απο το κωλο παρα πολυ.
φιλε καποτε θα αποφασισω να γραψω και εγω την ιστορια μου,μην στεναχωριεσε.
απλα ειναι μεχρι να το παρω αποφαση.
το σκεφτωμε ομως για εναν και εξης λογο,θα φαω πολυ μηνυση ρε φιλε απο τους συμπρωταγωνιστες τις ιστοριας μου.
μεχρι και ο φωσκολος μαλακας θα μεινει απο αυτα που εχω να γραψω.
Εγώ λέω να μη γράψεις τίποτα. Ούτε και γω.
Θα καθίσουμε και θα τα γράψουμε σε σενάριο! Θα βγάλουμε χοντρό χρήμα!!!!!!!
Γι αυτό σ αγαπάω!!!!!!Ωωωω ρε τζειμς μας ρίχνεις στα βαριάααααααααααααα
Η παραγγελιά σας διαταγή μου
κι ένα ουισκάκι αν μού στελνες που δεν έχω.....
εσυ πρεπει να συνεχισεις να γραφεις φιλε διοτι αρχισες.
και μην ξεχνας οτι εχεις την μεγαλυτερη τηλεθεαση τον τελευταιο καιρο.εχεις σπασει τα μηχανακια τις AGB.εχεις φανατικους τηλεθεατες τζειμς δεν γινετε να εγκαταληψεις το κοινο τωρα που το εργο αρχιζει και γινετε ολο και πιο ενδιαφερων φιλε.
…Με την Γιώτα γνωριστήκαμε αρκετά χρόνια πριν ,απλοί φίλοι στην αρχή ,και μέχρι τώρα με μια αραιή στον χρόνο συμπάθεια που μας στριφογυρίζει κάθε φορά που συναντιόμασταν .
Αθώα φλερτ με κολασμένα πάθη που όταν επιτέλους εκδηλωθούν μια γλυκιά γεύση μένει από υγρά φιλιά μέχρι τα σεντόνια να “πιούνε”τα υγρά του ερωτά μας ….πιανού έρωτα ; ;..πίπες μεταφορικές αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση και κυριολεκτικές μέσα στο παιδικό της δωμάτιο .
Μία ατέλειωτη καύλα με τελειωμένα αισθήματα που σπαρταράνε πεθαίνοντας μαζί με τα λαχανητά της ένα απόγευμα Τετάρτης .
..Την γαμάω μέσα σε μια μοναδικής έμπνευσης ημιπλαγιαστής στάσης και με το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο της χωμένο στα ριγέ της μαξιλαράκια ,πόσο καύλα είναι να γαμάς μελαχρινή πάνω σε ξέξασπρα σεντόνια και μάλιστα όταν είναι πεσμένη στα τέσσερα μπροστά μου …
Η γλυκιά μου είμαι σίγουρος ότι την λατρεύω ,της το δείχνω άλλωστε μέσω μιας μοναδικής έμπνευσης πισωκολλητό ,μια σκυλίτσα που χαίρεται με το κεφάλι χαμηλά τον πόθο μου για αυτήν ….
Η μοναδική μου ….η μοναδική μου καριόλα αυτό το απόγευμα,τα σκουλαρίκια της κουδουνίζουν μια μελωδία πάνω στο ιδρωμένο μα υπέροχο κορμί της που με δυσκολία ακούγονται από τα λαχανητά της ….
…Την έχυσα πάνω στο ανοιχτό της μουνί, όταν τελείωσα την τον έδωσα στο καυλωμένο στόμα της ,οποιαδήποτε ντροπή ανάμεσα μας είχε χαθεί άλλωστε ο στόχος ήταν να συνεχίσουμε να γαμιόμαστε πράγμα που σύντομα θα γινόταν χαρά στην άπειρου παιχνιδιάρικη της γλώσσα ,με τσιμπούκωνε με ένα πρόστυχο ύφος που σκέπαζε προσωρινά το κατά τα άλλα αθώο προσωπάκι της .
Γύρισε πάλι μπρούμυτα αυτή ήταν μάλλον η αγαπημένη της στάση ,της έτριβα τα μουνόχειλα με την πούτσα μου κάνοντας της να παρακαλάει να της τον χώσω ,όταν άνοιξε η πόρτα ..αυτή δεν το πρόσεξε δεν θα μπορούσε άλλωστε έτσι που ήταν χωμένη στα μαξιλάρια,εγώ όμως είδα σε αυτήν την στάση τα έκπληκτα μάτια μιας γυναίκας που αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν η μητέρα της,λίγα δευτερόλεπτα “παγωμάρας” μέχρι να φύγει εσπευσμένα αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή …Σηκώθηκα ντύθηκα της έδωσα δυο ζεστά φιλιά στα υπέροχα στήθη της και έφυγα χωρίς να της πω τίποτα .Πέρασε μια εβδομάδα μέχρι που με πήρε τηλέφωνο..
-..Δέν σε καταλαβαίνω
-ούτε και εγώ
-Ενα τηλέφωνο ρε !
Μου το έκλεισε ,ένιωσα άσχημα πράγμα που απεχθάνομαι όπως και τις παρεξηγήσεις ,έτσι πήγα σπίτι της ,έκτος από ότι συνέβηκε μεταξύ μας είχαμε μια φιλία και δεν ήθελα με κανένα τρόπο να την γκρεμίσω ανεξάρτητα αν γαμιόμαστε πάνω σε αυτά τα χαλάσματα της υποτιθέμενης φιλίας μας ..με αυτές τις ανάκατες σκέψεις μου χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού της ….βέβαια όχι και τόσο βαθιά μέσα μου να την γαμήσω ξανά ήθελα αλλά έπρεπε να να έχω μια καλή δικαιολογία για να το πετύχω αυτό ..Μια γυναίκα γύρω στα σαράντα αρκετά αδύνατη ,ξανθιά με κότσο μου άνοιξε ,
μάλλον ήταν η μητέρα της την αναγνώρισα από την ίδια έκπληκτη ματιά της ,μου φέρθηκε ευγενικά όπως και εγώ το ίδιο σαν να μην είχε συμβεί αυτή η προηγούμενη απρόσμενη συνάντηση μας …όμως είχε γίνει και αυτό ήταν συνέχεια που σκεφτόμουν όταν την κοίταζα …Κατέβηκε η Γιώτα ,δεν με περίμενε αλλά χάρηκε ,κάτσαμε όλοι μαζί πίνοντας κρασί μια ωραία παρέα σε ενα ζεστό σπίτι δεν της είχε αναφέρει τίποτα υποθέτω .. ,κάποια στιγμή ένα τηλέφωνο ανάγκασε την Γιώτα να φύγει ,σηκώθηκα και εγώ μαζί της να φύγουμε παρέα ,δεν ήθελε με παρακάλεσε να την περιμένω σπίτι της αν φυσικά δεν ήθελα να το κάνω ,δεν είχα λόγω να της της αρνηθώ αν και ένιωθα κάπως άβολα ακόμα μαζί της .
Συνεχίσαμε να πίνουμε συζητώντας κυρίως για την Γιώτα ,μέσα στο ήδη ζαλισμένο μου κεφάλι ερχόταν η ίδια σκηνή ,με είχε δει γυμνό πάνω στην κόρη της και αυτό με έκανε να νιώθω άβολα ,όχι και τόσο γιατί αυτή η σκέψη με ερέθιζε κιόλας .
αλήθεια πως ένιωσε ; ,με αυτές τις απορίες την κοίταζα ακόμα ποιο έντονα σαν να ήθελα να μου το πει και η ίδια με τα μάτια της ,δεν πήρα απάντηση και έτσι σκέφτηκα να την ρωτήσω όταν πλέον ανοίξαμε και τρίτο μπουκάλι κρασί …..
-Πως ένιωσες ;
-Πως τι;
-όταν με είδες στο δωμάτιο πάνω..
Τα μάγουλα της είχαν κοκκινίσει από ντροπή υπέθετα ..αλλά
-Θες να μάθεις ..
-Για να σε ρωτάω ..γλυκιά μου “ της απάντησα με την τέλεια μεθυσμένη άθρωση μου .Ήρθε κοντά μου έσκυψε μπροστά και με τα απίστευτα λεπτοκαμωμένα δάχτυλα της μου ξεκούμπωσε το παντελόνι μου, έπιασε ευγενικά την πούτσα μου ,με κοίταξε και με την τέλεια άθρωση της μου απάντησε …
-Δεν εντυπωσιάστηκα αν αυτό θες να μάθεις” .
Η αμηχανία μου ήταν περισσότερη και από την έκπληξη μου αλλά μέσα σε όλο αυτό ο εγωισμός μου ορμώμενος από δυο μπουκάλια κρασί απάντησε ,όχι με λόγια…με αυτά είχαμε τελειώσει ήδη..
Της τον έβαλα στο καλοσχηματισμένο από δυο ζουμερά χείλια στόμα της ,βαθιά κρατώντας την από τα μαλλιά της μια απειροελάχιστη στιγμή άμετρης ηδονής μέχρι που με δάγκωσε η καριόλα, κόντευα να πέσω αναίσθητος από τον πόνο.
με το ίδιο ήρεμο ύφος της σηκώθηκε όρθια έγλυψε με τα δάχτυλα της τα χείλη της έβαλε το πόδι της στον ώμο μου σχεδόν σήκωσε την φούστα της και παραμέρισε το κάτασπρο κυλοτάκι της-Τι θέλεις καριόλα ..,με πόνεσες
-Να γλύψεις το μουνί μου “γλυκέ μου”..αυτό θέλω “.
Τώρα γιατί το έκανα ούτε και εγώ δεν ξέρω ήμουν σαν υπνωτισμένος αλλά και ακόμα καυλωμένος μαζί της υποθέτω ,έβαλα την γλώσσα μου στο κατακόκκινο μουνί της ,μου χάιδευε τα μαλλιά μου μέχρι που την έκανα να χύσει σε αυτήν την στάση ,μου κόλλησε το πρόσωπο μου πάνω της έτσι ώστε να νιώσω και τον τελευταίο σπασμό του οργασμού της ,μετά ξανά έστρωσε την κύλοτα έκατσε στην πολυθρόνα και μου μίλησε
-Κουμπώσου ….τελειώσαμε
-τι ;;;;
-κουμπώσου τι με πέρασες ;
- Μια καριόλα ίσως που με πόνεσε ; ε και παρόλλα αυτά έγλυφα το μουνί σου μέχρι να χύσεις ..ε ;”Δεν μου απάντησε γέμισε ένα ακόμα ποτήρι κρασί και το απολάμβανε απέναντι από έναν κοκαλωμένο καυλωμένο ακόμα άντρα που με τα γεμάτο από κολπικά υγρά στόμα του συνέχιζε να παραμένει ακίνητος….
Έμεινα έτσι για αρκετή ώρα μέχρι που ξαναγύρισε η Γιώτα ,ανεβήκαμε στο δωμάτιο της χωρίς να γαμηθούμε ,ήταν στις “μέρες της”και έτσι έπαιξα με τα πανέμορφα στήθη της ,τα έχυσα κιόλας σε μια ένδειξη λατρείας μου για αυτά .
-..Θεε μου με γέμισες σπέρμα
-δεν σου αρέσει “ της απάντησα την ώρα που της άπλωνα το σπέρμα μου πάνω στις σκληρές της ρόγες
Πήγε να πλυθεί,ίσως την ενοχλούσε η αίσθηση να έχει σε όλο το στήθος της σπέρμα ,σηκώθηκε την ώρα που της έβαζα και στα χείλια της ,ακόμα θα μπορούσα να την γεμίσω ολόκληρη την γλυκιά μου αλλά αυτό δεν θα πρόσφερε περισσότερο στην ήδη κλονισμένη “φιλία μας “.
Έφυγα από το σπίτι μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα πίπας ,ένα πετυχημένο γλυφομούνι στην μαμά της και μια παρεξηγημένη εκσπερμάτιση πάνω στα βυζιά της πιθανός πρώην φίλης μου ,κανένα νέο λιθαράκι πάνω στην φιλία μας τα είχα γκρεμίσει όλα …με το σπέρμα μου της ανεξέλεγκτης ορμής μου
Πήγα σπίτι μου ,δεν μπορούσα να κοιμηθώ αυτό το γαμημένο βράδυ ,παρα πολλά για να τα σκεφτώ …ένας ανικανοποίητος πόθος με έσπρωχνε να την πάρω τηλέφωνο ,θα της μίλαγα της καριόλας ,απλά να την γαμήσω ήθελα αλλά για να το κάνω αυτό έπρεπε να της μιλήσω πρώτα ….
Γδύθηκα τελείως για να ισχυροποιήσω τα επιχειρήματα για το απώτερο σκοπό μου και πήρα τηλέφωνο στο σπίτι ,εάν το σήκωνε η Γιώτα θα το έκλεινα αλλά εάν ήταν η μαμά της θα άρχιζα να παίζω με την ήδη καυλωμένη πούτσα μου …
-..παρακαλώ
-Σε σκέφτομαι ..
-ποιος μαλάκας είσαι εσύ ;;
-Μη μου μιλάς έτσι,ξέρεις ποιος είμαι …αυτός που είχε χωθεί στην κυλότα σου
-Θα πάρω την αστυνομία
-την πούτσα μου στο στόμα σου θέλω να πάρεις
-…….
-Μίλα μου
-….
-είμαι γυμνός και ..
-Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι ;
-Αρκετά γλυκιά μου για σένα
-Γαμάς την κόρη μου και θέλεις να γαμήσεις και εμένα”
πόσο όμορφα άθρωνε αυτές τις λέξεις με είχε ερεθίσει η καριόλα
–μου αρέσει να το ακούω
-ανώμαλε μην ξαναδείς την κόρη μου γιατί θα της τα πω
-θα της πεις τι ;ότι σε έγλυφα ;
-όχι βέβαια καθυστερημένο θα πω ότι μου ρίχτηκες
-μπορούμε να περάσουμε όμορφα οι δύό μας …ξέρεις
-..μαλακίζεσαι τώρα ;δεν το πιστεύω ότι το κάνεις αυτό ε ;
-Ναι μωρό μου για σένα
Έβγαλε ένα μικρο αναστεναγμό ..η πουτάνα και με αυτό μου έφτανε για να τελειώσω
Το κατάλαβε και μετά από μια μικρή παύση με ρώτησε
-καύλωσες ε ;
-πολύ
-μπράβο τώρα κανε νανάκια και μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο εδώ γιατί θα έχω πολλά περισσότερα να πω στην κόρη μου …”
Μετά από αυτό έκλεισε το τηλέφωνο ,έμεινα μόνος εγώ και τα υγρά του πόθου μου για αυτήν πεσμένα στο πάτωμα .
πέρασε ένας μήνας από τότε χωρίς να ξαναβρεθώ με την Γιώτα ,ντρεπόμουν για όλα αυτά και ακόμα περισσότερο ένιωθα χάλια για αυτόν τον μικρο εξευτελισμό από την μαμά της,, η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένα λάθος από την αρχή ,έπρεπε να είχα σταματήσει εκεί αλλά δυστυχώς δεν το έκανα ,συνέχισα να την σκέφτομαι μέσα σε μια κρυφή μου φαντασίωση για αρκετές νύχτες ακόμα ,μια φαντασίωση που μετεξελίχτηκε σε παρόρμηση και η παρόρμηση όπως πάντα σε λάθος επιλογές και κινήσεις .
Αγαπούσα τα λάθη μου και πιθανόν να τα χαιρόμουν κιόλας και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα σκεφτόταν και αυτή ,δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς όταν …..με ξαναπήρε τηλέφωνο
-το ξέρω ότι είναι λάθος αλλά ..” μου είπε,εγώ ήμουν έξω σε ένα μαγαζί ,δυσκολευόμουν να την ακούσω ,αλλά η φωνή της μια απέραντη υπόσχεση για την φευγαλέα ηδονή που ένιωσα κοντά της
-σε μισή ώρα έξω από το σπίτι μου ,και γρήγορα …
Έτσι και έγινε ,αλαφιασμένος ,ένα έρμαιο του πάθους μου ειχα καταλήξει που τόσο μου άρεσε ,άναψα τσιγάρο και περίμενα απέναντι στον δρόμο σκεπασμένος από την γλυκιά νύχτα ,ένα άρωμα ανακατεύτηκε μαι με την μυρωδιά του καπνού κάτι που με έκανε να γυρίσω πίσω μου …ω θεέ μου !!
ήταν εκεί στεκόταν στην μισάνοιχτη πόρτα του αμαξιού της ντυμένη στα μαύρα μόνο τα ξανθά της μαλλιά και το γλυκό της πρόσωπο να φωτίζουν το σκοτάδι του πόθου μου
-δεν θα περιμένω πολύ “……’έβαλε το χέρι της μέσα στην φούστα της το έβγαλε αμέσως και το έφερε στα χείλια μου ,ανατρίχιασα από αυτήν την κίνηση της,με είχε δικό της και το ήξερε ,με το άρωμα της στο στόμα μου ,με τάίσε λίγο έτσι να τη ακολουθήσω σαν το πιστό της σκυλί .
Στο αμάξι άρχισε να με χαϊδεύει ,είχα ξεκουμπώσει το παντελόνι μου και είχα βάλει την παλάμη της μέσα στο σλιπ μου ,
της άρεσε της καριόλας ,μέσα σε αυτό το παιχνίδισμα πάτησε άθελα της το γκάζι ,αυτό θυμάμαι και μετά μια αλμυρή γεύση στα χείλια μου και ένα βουητό στο κεφάλι μου,είχαμε χτυπήσει πάνω σε ένα τοίχο το αμάξι δεν είχε στραπατσαριστή ,
βγήκα έξω με πεσμένο το παντελόνι και γεμάτος αίματα σήκωσα τα χέρια μου σε μια προσπάθεια να καλέσω βοήθεια ,πόσο γελοίος φαινόμουν αλλά δεν με ένοιαζε έπεσα κάτω μπουρδουκλωμένος από το κατεβασμένο παντελόνι μου στο μικρο οπτικό μου πεδίο που σκοτείνιαζε την είδα να είναι πεσμένη πάνω στο τιμόνι σκεπασμένη από τα ξανθά της μαλλιά έμοιαζε ακίνητη μέχρι που νόμιζα ότι φύσηξε τα μαλλιά της με κοίταξε με το χτυπημένο πρόσωπο της ίσα που πρόλαβε να ψελλίσει κάτι σαν “θεέ μου …λάθος”
Εγώ δεν μπορούσα να της μιλήσω μόνο που άθελα ήταν να την γαμήσω όσο αστείο και αν αυτό φαινόταν έκανα μια τελευταία προσπάθεια να συρθώ , στο στόμα μου είχα ακόμα το άρωμα της ,ήθελα να πάω στην “πηγή “ που δεν ήταν μακρυά μου …
…Δεν τα κατάφερα ποτέ η μοναδική μου ευκαιρία χάθηκε μέσα σε αυτήν την άτυχη νύχτα ίσως να όταν καλύτερα ,δεν τις ξαναείδα ποτέ ,πάρα μόνο κάποιες φορές στις σκέψεις μου
σαν μια εικόνα ανολοκλήρωτης ηδονής και μιας περίεργης ατυχίας που όλα μαζί μέσα στο στητό της κορμί να με προκαλούν σαν να έχουν απλώσει το χέρι μπροστά μου υγρά δάχτυλα που στάζουν έρωτα και εγώ εκεί να σύρομαι να τα φτάσω αλυσοδεμένος από την ίδια μου την αδυναμία ,…είμαι μέχρι να με κλοτσήσει δυνατά στο πρόσωπο και ένα σκοτάδι για μια ακόμα φορά να σκεπάσει τον πόθο μου για αυτήν….
Αθώα φλερτ με κολασμένα πάθη που όταν επιτέλους εκδηλωθούν μια γλυκιά γεύση μένει από υγρά φιλιά μέχρι τα σεντόνια να “πιούνε”τα υγρά του ερωτά μας ….πιανού έρωτα ; ;..πίπες μεταφορικές αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση και κυριολεκτικές μέσα στο παιδικό της δωμάτιο .
Μία ατέλειωτη καύλα με τελειωμένα αισθήματα που σπαρταράνε πεθαίνοντας μαζί με τα λαχανητά της ένα απόγευμα Τετάρτης .
..Την γαμάω μέσα σε μια μοναδικής έμπνευσης ημιπλαγιαστής στάσης και με το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο της χωμένο στα ριγέ της μαξιλαράκια ,πόσο καύλα είναι να γαμάς μελαχρινή πάνω σε ξέξασπρα σεντόνια και μάλιστα όταν είναι πεσμένη στα τέσσερα μπροστά μου …
Η γλυκιά μου είμαι σίγουρος ότι την λατρεύω ,της το δείχνω άλλωστε μέσω μιας μοναδικής έμπνευσης πισωκολλητό ,μια σκυλίτσα που χαίρεται με το κεφάλι χαμηλά τον πόθο μου για αυτήν ….
Η μοναδική μου ….η μοναδική μου καριόλα αυτό το απόγευμα,τα σκουλαρίκια της κουδουνίζουν μια μελωδία πάνω στο ιδρωμένο μα υπέροχο κορμί της που με δυσκολία ακούγονται από τα λαχανητά της ….
…Την έχυσα πάνω στο ανοιχτό της μουνί, όταν τελείωσα την τον έδωσα στο καυλωμένο στόμα της ,οποιαδήποτε ντροπή ανάμεσα μας είχε χαθεί άλλωστε ο στόχος ήταν να συνεχίσουμε να γαμιόμαστε πράγμα που σύντομα θα γινόταν χαρά στην άπειρου παιχνιδιάρικη της γλώσσα ,με τσιμπούκωνε με ένα πρόστυχο ύφος που σκέπαζε προσωρινά το κατά τα άλλα αθώο προσωπάκι της .
Γύρισε πάλι μπρούμυτα αυτή ήταν μάλλον η αγαπημένη της στάση ,της έτριβα τα μουνόχειλα με την πούτσα μου κάνοντας της να παρακαλάει να της τον χώσω ,όταν άνοιξε η πόρτα ..αυτή δεν το πρόσεξε δεν θα μπορούσε άλλωστε έτσι που ήταν χωμένη στα μαξιλάρια,εγώ όμως είδα σε αυτήν την στάση τα έκπληκτα μάτια μιας γυναίκας που αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν η μητέρα της,λίγα δευτερόλεπτα “παγωμάρας” μέχρι να φύγει εσπευσμένα αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή …Σηκώθηκα ντύθηκα της έδωσα δυο ζεστά φιλιά στα υπέροχα στήθη της και έφυγα χωρίς να της πω τίποτα .Πέρασε μια εβδομάδα μέχρι που με πήρε τηλέφωνο..
-..Δέν σε καταλαβαίνω
-ούτε και εγώ
-Ενα τηλέφωνο ρε !
Μου το έκλεισε ,ένιωσα άσχημα πράγμα που απεχθάνομαι όπως και τις παρεξηγήσεις ,έτσι πήγα σπίτι της ,έκτος από ότι συνέβηκε μεταξύ μας είχαμε μια φιλία και δεν ήθελα με κανένα τρόπο να την γκρεμίσω ανεξάρτητα αν γαμιόμαστε πάνω σε αυτά τα χαλάσματα της υποτιθέμενης φιλίας μας ..με αυτές τις ανάκατες σκέψεις μου χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού της ….βέβαια όχι και τόσο βαθιά μέσα μου να την γαμήσω ξανά ήθελα αλλά έπρεπε να να έχω μια καλή δικαιολογία για να το πετύχω αυτό ..Μια γυναίκα γύρω στα σαράντα αρκετά αδύνατη ,ξανθιά με κότσο μου άνοιξε ,
μάλλον ήταν η μητέρα της την αναγνώρισα από την ίδια έκπληκτη ματιά της ,μου φέρθηκε ευγενικά όπως και εγώ το ίδιο σαν να μην είχε συμβεί αυτή η προηγούμενη απρόσμενη συνάντηση μας …όμως είχε γίνει και αυτό ήταν συνέχεια που σκεφτόμουν όταν την κοίταζα …Κατέβηκε η Γιώτα ,δεν με περίμενε αλλά χάρηκε ,κάτσαμε όλοι μαζί πίνοντας κρασί μια ωραία παρέα σε ενα ζεστό σπίτι δεν της είχε αναφέρει τίποτα υποθέτω .. ,κάποια στιγμή ένα τηλέφωνο ανάγκασε την Γιώτα να φύγει ,σηκώθηκα και εγώ μαζί της να φύγουμε παρέα ,δεν ήθελε με παρακάλεσε να την περιμένω σπίτι της αν φυσικά δεν ήθελα να το κάνω ,δεν είχα λόγω να της της αρνηθώ αν και ένιωθα κάπως άβολα ακόμα μαζί της .
Συνεχίσαμε να πίνουμε συζητώντας κυρίως για την Γιώτα ,μέσα στο ήδη ζαλισμένο μου κεφάλι ερχόταν η ίδια σκηνή ,με είχε δει γυμνό πάνω στην κόρη της και αυτό με έκανε να νιώθω άβολα ,όχι και τόσο γιατί αυτή η σκέψη με ερέθιζε κιόλας .
αλήθεια πως ένιωσε ; ,με αυτές τις απορίες την κοίταζα ακόμα ποιο έντονα σαν να ήθελα να μου το πει και η ίδια με τα μάτια της ,δεν πήρα απάντηση και έτσι σκέφτηκα να την ρωτήσω όταν πλέον ανοίξαμε και τρίτο μπουκάλι κρασί …..
-Πως ένιωσες ;
-Πως τι;
-όταν με είδες στο δωμάτιο πάνω..
Τα μάγουλα της είχαν κοκκινίσει από ντροπή υπέθετα ..αλλά
-Θες να μάθεις ..
-Για να σε ρωτάω ..γλυκιά μου “ της απάντησα με την τέλεια μεθυσμένη άθρωση μου .Ήρθε κοντά μου έσκυψε μπροστά και με τα απίστευτα λεπτοκαμωμένα δάχτυλα της μου ξεκούμπωσε το παντελόνι μου, έπιασε ευγενικά την πούτσα μου ,με κοίταξε και με την τέλεια άθρωση της μου απάντησε …
-Δεν εντυπωσιάστηκα αν αυτό θες να μάθεις” .
Η αμηχανία μου ήταν περισσότερη και από την έκπληξη μου αλλά μέσα σε όλο αυτό ο εγωισμός μου ορμώμενος από δυο μπουκάλια κρασί απάντησε ,όχι με λόγια…με αυτά είχαμε τελειώσει ήδη..
Της τον έβαλα στο καλοσχηματισμένο από δυο ζουμερά χείλια στόμα της ,βαθιά κρατώντας την από τα μαλλιά της μια απειροελάχιστη στιγμή άμετρης ηδονής μέχρι που με δάγκωσε η καριόλα, κόντευα να πέσω αναίσθητος από τον πόνο.
με το ίδιο ήρεμο ύφος της σηκώθηκε όρθια έγλυψε με τα δάχτυλα της τα χείλη της έβαλε το πόδι της στον ώμο μου σχεδόν σήκωσε την φούστα της και παραμέρισε το κάτασπρο κυλοτάκι της-Τι θέλεις καριόλα ..,με πόνεσες
-Να γλύψεις το μουνί μου “γλυκέ μου”..αυτό θέλω “.
Τώρα γιατί το έκανα ούτε και εγώ δεν ξέρω ήμουν σαν υπνωτισμένος αλλά και ακόμα καυλωμένος μαζί της υποθέτω ,έβαλα την γλώσσα μου στο κατακόκκινο μουνί της ,μου χάιδευε τα μαλλιά μου μέχρι που την έκανα να χύσει σε αυτήν την στάση ,μου κόλλησε το πρόσωπο μου πάνω της έτσι ώστε να νιώσω και τον τελευταίο σπασμό του οργασμού της ,μετά ξανά έστρωσε την κύλοτα έκατσε στην πολυθρόνα και μου μίλησε
-Κουμπώσου ….τελειώσαμε
-τι ;;;;
-κουμπώσου τι με πέρασες ;
- Μια καριόλα ίσως που με πόνεσε ; ε και παρόλλα αυτά έγλυφα το μουνί σου μέχρι να χύσεις ..ε ;”Δεν μου απάντησε γέμισε ένα ακόμα ποτήρι κρασί και το απολάμβανε απέναντι από έναν κοκαλωμένο καυλωμένο ακόμα άντρα που με τα γεμάτο από κολπικά υγρά στόμα του συνέχιζε να παραμένει ακίνητος….
Έμεινα έτσι για αρκετή ώρα μέχρι που ξαναγύρισε η Γιώτα ,ανεβήκαμε στο δωμάτιο της χωρίς να γαμηθούμε ,ήταν στις “μέρες της”και έτσι έπαιξα με τα πανέμορφα στήθη της ,τα έχυσα κιόλας σε μια ένδειξη λατρείας μου για αυτά .
-..Θεε μου με γέμισες σπέρμα
-δεν σου αρέσει “ της απάντησα την ώρα που της άπλωνα το σπέρμα μου πάνω στις σκληρές της ρόγες
Πήγε να πλυθεί,ίσως την ενοχλούσε η αίσθηση να έχει σε όλο το στήθος της σπέρμα ,σηκώθηκε την ώρα που της έβαζα και στα χείλια της ,ακόμα θα μπορούσα να την γεμίσω ολόκληρη την γλυκιά μου αλλά αυτό δεν θα πρόσφερε περισσότερο στην ήδη κλονισμένη “φιλία μας “.
Έφυγα από το σπίτι μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα πίπας ,ένα πετυχημένο γλυφομούνι στην μαμά της και μια παρεξηγημένη εκσπερμάτιση πάνω στα βυζιά της πιθανός πρώην φίλης μου ,κανένα νέο λιθαράκι πάνω στην φιλία μας τα είχα γκρεμίσει όλα …με το σπέρμα μου της ανεξέλεγκτης ορμής μου
Πήγα σπίτι μου ,δεν μπορούσα να κοιμηθώ αυτό το γαμημένο βράδυ ,παρα πολλά για να τα σκεφτώ …ένας ανικανοποίητος πόθος με έσπρωχνε να την πάρω τηλέφωνο ,θα της μίλαγα της καριόλας ,απλά να την γαμήσω ήθελα αλλά για να το κάνω αυτό έπρεπε να της μιλήσω πρώτα ….
Γδύθηκα τελείως για να ισχυροποιήσω τα επιχειρήματα για το απώτερο σκοπό μου και πήρα τηλέφωνο στο σπίτι ,εάν το σήκωνε η Γιώτα θα το έκλεινα αλλά εάν ήταν η μαμά της θα άρχιζα να παίζω με την ήδη καυλωμένη πούτσα μου …
-..παρακαλώ
-Σε σκέφτομαι ..
-ποιος μαλάκας είσαι εσύ ;;
-Μη μου μιλάς έτσι,ξέρεις ποιος είμαι …αυτός που είχε χωθεί στην κυλότα σου
-Θα πάρω την αστυνομία
-την πούτσα μου στο στόμα σου θέλω να πάρεις
-…….
-Μίλα μου
-….
-είμαι γυμνός και ..
-Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι ;
-Αρκετά γλυκιά μου για σένα
-Γαμάς την κόρη μου και θέλεις να γαμήσεις και εμένα”
πόσο όμορφα άθρωνε αυτές τις λέξεις με είχε ερεθίσει η καριόλα
–μου αρέσει να το ακούω
-ανώμαλε μην ξαναδείς την κόρη μου γιατί θα της τα πω
-θα της πεις τι ;ότι σε έγλυφα ;
-όχι βέβαια καθυστερημένο θα πω ότι μου ρίχτηκες
-μπορούμε να περάσουμε όμορφα οι δύό μας …ξέρεις
-..μαλακίζεσαι τώρα ;δεν το πιστεύω ότι το κάνεις αυτό ε ;
-Ναι μωρό μου για σένα
Έβγαλε ένα μικρο αναστεναγμό ..η πουτάνα και με αυτό μου έφτανε για να τελειώσω
Το κατάλαβε και μετά από μια μικρή παύση με ρώτησε
-καύλωσες ε ;
-πολύ
-μπράβο τώρα κανε νανάκια και μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο εδώ γιατί θα έχω πολλά περισσότερα να πω στην κόρη μου …”
Μετά από αυτό έκλεισε το τηλέφωνο ,έμεινα μόνος εγώ και τα υγρά του πόθου μου για αυτήν πεσμένα στο πάτωμα .
πέρασε ένας μήνας από τότε χωρίς να ξαναβρεθώ με την Γιώτα ,ντρεπόμουν για όλα αυτά και ακόμα περισσότερο ένιωθα χάλια για αυτόν τον μικρο εξευτελισμό από την μαμά της,, η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένα λάθος από την αρχή ,έπρεπε να είχα σταματήσει εκεί αλλά δυστυχώς δεν το έκανα ,συνέχισα να την σκέφτομαι μέσα σε μια κρυφή μου φαντασίωση για αρκετές νύχτες ακόμα ,μια φαντασίωση που μετεξελίχτηκε σε παρόρμηση και η παρόρμηση όπως πάντα σε λάθος επιλογές και κινήσεις .
Αγαπούσα τα λάθη μου και πιθανόν να τα χαιρόμουν κιόλας και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα σκεφτόταν και αυτή ,δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς όταν …..με ξαναπήρε τηλέφωνο
-το ξέρω ότι είναι λάθος αλλά ..” μου είπε,εγώ ήμουν έξω σε ένα μαγαζί ,δυσκολευόμουν να την ακούσω ,αλλά η φωνή της μια απέραντη υπόσχεση για την φευγαλέα ηδονή που ένιωσα κοντά της
-σε μισή ώρα έξω από το σπίτι μου ,και γρήγορα …
Έτσι και έγινε ,αλαφιασμένος ,ένα έρμαιο του πάθους μου ειχα καταλήξει που τόσο μου άρεσε ,άναψα τσιγάρο και περίμενα απέναντι στον δρόμο σκεπασμένος από την γλυκιά νύχτα ,ένα άρωμα ανακατεύτηκε μαι με την μυρωδιά του καπνού κάτι που με έκανε να γυρίσω πίσω μου …ω θεέ μου !!
ήταν εκεί στεκόταν στην μισάνοιχτη πόρτα του αμαξιού της ντυμένη στα μαύρα μόνο τα ξανθά της μαλλιά και το γλυκό της πρόσωπο να φωτίζουν το σκοτάδι του πόθου μου
-δεν θα περιμένω πολύ “……’έβαλε το χέρι της μέσα στην φούστα της το έβγαλε αμέσως και το έφερε στα χείλια μου ,ανατρίχιασα από αυτήν την κίνηση της,με είχε δικό της και το ήξερε ,με το άρωμα της στο στόμα μου ,με τάίσε λίγο έτσι να τη ακολουθήσω σαν το πιστό της σκυλί .
Στο αμάξι άρχισε να με χαϊδεύει ,είχα ξεκουμπώσει το παντελόνι μου και είχα βάλει την παλάμη της μέσα στο σλιπ μου ,
της άρεσε της καριόλας ,μέσα σε αυτό το παιχνίδισμα πάτησε άθελα της το γκάζι ,αυτό θυμάμαι και μετά μια αλμυρή γεύση στα χείλια μου και ένα βουητό στο κεφάλι μου,είχαμε χτυπήσει πάνω σε ένα τοίχο το αμάξι δεν είχε στραπατσαριστή ,
βγήκα έξω με πεσμένο το παντελόνι και γεμάτος αίματα σήκωσα τα χέρια μου σε μια προσπάθεια να καλέσω βοήθεια ,πόσο γελοίος φαινόμουν αλλά δεν με ένοιαζε έπεσα κάτω μπουρδουκλωμένος από το κατεβασμένο παντελόνι μου στο μικρο οπτικό μου πεδίο που σκοτείνιαζε την είδα να είναι πεσμένη πάνω στο τιμόνι σκεπασμένη από τα ξανθά της μαλλιά έμοιαζε ακίνητη μέχρι που νόμιζα ότι φύσηξε τα μαλλιά της με κοίταξε με το χτυπημένο πρόσωπο της ίσα που πρόλαβε να ψελλίσει κάτι σαν “θεέ μου …λάθος”
Εγώ δεν μπορούσα να της μιλήσω μόνο που άθελα ήταν να την γαμήσω όσο αστείο και αν αυτό φαινόταν έκανα μια τελευταία προσπάθεια να συρθώ , στο στόμα μου είχα ακόμα το άρωμα της ,ήθελα να πάω στην “πηγή “ που δεν ήταν μακρυά μου …
…Δεν τα κατάφερα ποτέ η μοναδική μου ευκαιρία χάθηκε μέσα σε αυτήν την άτυχη νύχτα ίσως να όταν καλύτερα ,δεν τις ξαναείδα ποτέ ,πάρα μόνο κάποιες φορές στις σκέψεις μου
σαν μια εικόνα ανολοκλήρωτης ηδονής και μιας περίεργης ατυχίας που όλα μαζί μέσα στο στητό της κορμί να με προκαλούν σαν να έχουν απλώσει το χέρι μπροστά μου υγρά δάχτυλα που στάζουν έρωτα και εγώ εκεί να σύρομαι να τα φτάσω αλυσοδεμένος από την ίδια μου την αδυναμία ,…είμαι μέχρι να με κλοτσήσει δυνατά στο πρόσωπο και ένα σκοτάδι για μια ακόμα φορά να σκεπάσει τον πόθο μου για αυτήν….
Ξεχνάς όμως που είπα ότι είμαι του...χρήματος?
η τηλεθέαση αυξάνει αλλά, κάνα φράγκο θα βγάλουμε ρε μοντς?
Δώστε και τίποτα και κρατάω το σήριαλ σε αγωνία μέχρι το 2012 που θα γίνει η συντέλεια!!!!
Διαγραμμένο μέλος 64374
Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Οκτ 2008
- Μηνύματα
- 1.726
- Like
- 151
- Πόντοι
- 16
[size=14pt]ΕΡΩΤΑΣ[/size]
Είναι ένα είδος παραληρήματος, κάτι σαν μανία ή δαιμονισμός. Στο ζενίθ του έρωτα, όταν βιώνουμε τη μέγιστη συναισθηματική εμπλοκή, είναι οι ορμόνες που καθοδηγούν τις πιο μύχιες σκέψεις και πράξεις μας.
Η πρώτη επαφή έγινε. Η Μαρίνα και ο Τάκης επιθυμούν ο ένας τον άλλο, και μάλιστα σφοδρά. Η σχέση τους περνά στην επόμενη, πιο έντονη φάση: το πάθος.
Ερωτόπληκτοι; Όχι, ναρκομανείς
Ίσως ακουστεί παράξενο, όμως αυτό ακριβώς το στάδιο μιας ερωτικής σχέσης έχει μελετηθεί περισσότερο από επιστημονικής άποψης. Είναι ένα λεπτό παιχνίδι νευροδιαβιβαστών (στον εγκέφαλο) και ορμονών (στο σώμα) που καθοδηγεί τη συμπεριφορά της/του ερωτοχτυπημένου. Αυτό τον κάνει να επιδιώκει διακαώς τη συντροφιά του αγαπημένου προσώπου, ενώ όταν δεν το βλέπει του δημιουργεί σύνδρομο στέρησης.
Από χημικής άποψης, ο έρωτας δρα πάνω μας σαν ναρκωτικό. Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο εγκέφαλος των ερωτευμένων είναι γεμάτος ντοπαμίνη, μια χημική ουσία που μεταβιβάζει πληροφορίες από το ένα νευρικό κύτταρο στο άλλο.
Η ντοπαμίνη παράγεται από το μεταιχμιακό σύστημα, το τμήμα του εγκεφάλου που ελέγχει κάθε συναισθηματική μας συμπεριφορά. Η έκκριση ντοπαμίνης μάς ωθεί να επιθυμούμε και να αποζητάμε ικανοποίηση. Αυτή μας προκαλεί την επιθυμία να ακούμε ασταμάτητα ένα μουσικό κομμάτι που μας αρέσει, ίσως επειδή το έχουμε συνδέσει με ευχάριστα συναισθήματα. Η ντοπαμίνη δρα στα εγκεφαλικά κύτταρα ακριβώς όπως η κοκαΐνη, διεγείροντάς τα. Έτσι το καθετί μας ερεθίζει συναισθηματικά περισσότερο απ' ό,τι συνήθως.
Πρόκειται για ένα τόσο ευχάριστο συναίσθημα, ώστε κάθε ερωτευμένος επιδιώκει διακαώς και συνεχώς να το ξαναζήσει. Να γιατί οι ερωτικές συναντήσεις -σεξουαλικές και μη- είναι πολυάριθμες και εντονότατες κατά το στάδιο του πάθους.
Άρωμα γυναίκας
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο ότι το ερωτικό πάθος μας θυμίζει μια μορφή μανίας, "καρυκευμένη" με μια μικρή δόση παραληρήματος. Μοιάζει με ιδεοληπτική μανία, γιατί την περίοδο αυτή σκεφτόμαστε συνεχώς το αγαπημένο πρόσωπο, και με παραλήρημα, γιατί πιστεύουμε ότι το αντικείμενο του ερωτικού μας πόθου είναι το καλύτερο και ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο - κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει.
Τι όμως προκαλεί αυτό τον κατακλυσμό ντοπαμίνης στον εγκέφαλο; Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα άλλο χημικό σήμα το οποίο υπάρχει στις οσμές που αναδύονται από το δέρμα. Για παράδειγμα, στα εξωτερικά θηλυκά αναπαραγωγικά όργανα βρέθηκε η ουσία κοπουλίνη, η ποσότητα της οποίας αυξάνεται σημαντικά όταν η γυναίκα είναι σε γόνιμη περίοδο.
Η ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου της Βιέννης, υπό τη διεύθυνση του Καρλ Γκράμερ, υποστηρίζει ότι η οσμή της κοπουλίνης γίνεται αντιληπτή ακριβώς από το μεταιχμιακό σύστημα, το οποίο πυροδοτεί την ακατανίκητη επιθυμία για συνεύρεση με το ποθητό πρόσωπο, επιθυμία που ενισχύεται κι από την ακατάσχετη έκκριση ντοπαμίνης.
Προφανώς η ντοπαμίνη δρα υποσυνείδητα, αλλά πολύ αποτελεσματικά, κι αυτό ακριβώς απέδειξε ένα πρόσφατο πείραμα. Εκατό άντρες ηλικίας 23 χρονών χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Στη μία ομάδα έδωσαν να μυρίσει μια αμπούλα με κοπουλίνη, ενώ στην άλλη μια αμπούλα με νερό. Αμέσως μετά έδειξαν στα αγόρια φωτογραφίες από είκοσι γυναίκες και τους ζήτησαν να τις βαθμολογήσουν. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Όσοι είχαν μυρίσει την κοπουλίνη έδιναν υψηλότερη βαθμολογία.
Οι ερευνητές μέτρησαν επιπλέον την ποσότητα τεστοστερόνης (ανδρικής ορμόνης) στο σάλιο των αντρών πριν και μετά το πείραμα. Η ομάδα που είχε μυρίσει κοπουλίνη παρουσίαζε αύξηση της τεστοστερόνης μέχρι και 150%. Αυτό αποδεικνύει ότι η κοπουλίνη είναι φαιρορμόνη, ουσία που προκαλεί μεταβολές στη συμπεριφορά των μελών του ίδιου είδους.
Η γοητεία; Ζήτημα ορμονών
Όμως οι αυθεντικές σεξουαλικές ορμόνες είναι εκείνες που επηρεάζουν την ερωτική μας συμπεριφορά. Διαπίστωσαν λοιπόν ότι οι γυναίκες κινούνται ασυνείδητα πιο ανάλαφρα και θηλυκά, άρα πιο σαγηνευτικά, όταν το επίπεδο των οιστρογόνων στο αίμα τους είναι υψηλό, όταν βρίσκονται στις γόνιμες.
Ένα άλλο πείραμα έδειξε ότι στη διέγερση του ερωτικού πάθους συμβάλλει ακόμα και το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές του πανεπιστημίου της Βέρνης (Ελβετία), όσο πιο διαφορετικό είναι το ανοσοποιητικό σύστημα δύο ατόμων διαφορετικού φύλου τόσο μεγαλύτερη ερωτική έλξη θα αισθάνονται.
Γι' αυτό το γεγονός υπάρχει μια καλή εξελικτική εξήγηση. Αν οι δύο σύντροφοι αποκτήσουν παιδιά, αυτά θα είναι πιο υγιή και ανθεκτικά στις ασθένειες, λόγω της ανάμειξης των πατρικών και μητρικών γονιδίων.
Το μοιραίο μπλουζάκι
Οι Ελβετοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι δύο εραστές νιώθουν αν είναι "ανοσολογικά συμβατοί" μετά από μια σύντομη περίοδο στενής ερωτικής σχέσης, την περίοδο που διανύουν το μεγάλο πάθος.
Για άλλη μια φορά, όλα φαίνεται να εξαρτώνται από τις εκκρίσεις και τις οσμές μας. Οι ερευνητές ζήτησαν από 121 γυναίκες και άντρες να μυρίσουν τα μακό μπλουζάκια που φορούσαν επί 48 ώρες δύο άντρες και τέσσερις γυναίκες και να πουν ποια είχαν την πιο ευχάριστη μυρωδιά. Αποτέλεσμα; Τα πιο γοητευτικά αρώματα προέρχονταν από τα μπλουζάκια που είχαν φορέσει άτομα με πολύ διαφορετικό ανοσοποιητικό σύστημα. Άσχετα με το αν προέρχονταν από άντρα ή γυναίκα, η επιλογή γινόταν πάντα στο ανοσολογικά πιο ξένο μπλουζάκι.
Είναι ένα είδος παραληρήματος, κάτι σαν μανία ή δαιμονισμός. Στο ζενίθ του έρωτα, όταν βιώνουμε τη μέγιστη συναισθηματική εμπλοκή, είναι οι ορμόνες που καθοδηγούν τις πιο μύχιες σκέψεις και πράξεις μας.
Η πρώτη επαφή έγινε. Η Μαρίνα και ο Τάκης επιθυμούν ο ένας τον άλλο, και μάλιστα σφοδρά. Η σχέση τους περνά στην επόμενη, πιο έντονη φάση: το πάθος.
Ερωτόπληκτοι; Όχι, ναρκομανείς
Ίσως ακουστεί παράξενο, όμως αυτό ακριβώς το στάδιο μιας ερωτικής σχέσης έχει μελετηθεί περισσότερο από επιστημονικής άποψης. Είναι ένα λεπτό παιχνίδι νευροδιαβιβαστών (στον εγκέφαλο) και ορμονών (στο σώμα) που καθοδηγεί τη συμπεριφορά της/του ερωτοχτυπημένου. Αυτό τον κάνει να επιδιώκει διακαώς τη συντροφιά του αγαπημένου προσώπου, ενώ όταν δεν το βλέπει του δημιουργεί σύνδρομο στέρησης.
Από χημικής άποψης, ο έρωτας δρα πάνω μας σαν ναρκωτικό. Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο εγκέφαλος των ερωτευμένων είναι γεμάτος ντοπαμίνη, μια χημική ουσία που μεταβιβάζει πληροφορίες από το ένα νευρικό κύτταρο στο άλλο.
Η ντοπαμίνη παράγεται από το μεταιχμιακό σύστημα, το τμήμα του εγκεφάλου που ελέγχει κάθε συναισθηματική μας συμπεριφορά. Η έκκριση ντοπαμίνης μάς ωθεί να επιθυμούμε και να αποζητάμε ικανοποίηση. Αυτή μας προκαλεί την επιθυμία να ακούμε ασταμάτητα ένα μουσικό κομμάτι που μας αρέσει, ίσως επειδή το έχουμε συνδέσει με ευχάριστα συναισθήματα. Η ντοπαμίνη δρα στα εγκεφαλικά κύτταρα ακριβώς όπως η κοκαΐνη, διεγείροντάς τα. Έτσι το καθετί μας ερεθίζει συναισθηματικά περισσότερο απ' ό,τι συνήθως.
Πρόκειται για ένα τόσο ευχάριστο συναίσθημα, ώστε κάθε ερωτευμένος επιδιώκει διακαώς και συνεχώς να το ξαναζήσει. Να γιατί οι ερωτικές συναντήσεις -σεξουαλικές και μη- είναι πολυάριθμες και εντονότατες κατά το στάδιο του πάθους.
Άρωμα γυναίκας
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο ότι το ερωτικό πάθος μας θυμίζει μια μορφή μανίας, "καρυκευμένη" με μια μικρή δόση παραληρήματος. Μοιάζει με ιδεοληπτική μανία, γιατί την περίοδο αυτή σκεφτόμαστε συνεχώς το αγαπημένο πρόσωπο, και με παραλήρημα, γιατί πιστεύουμε ότι το αντικείμενο του ερωτικού μας πόθου είναι το καλύτερο και ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο - κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει.
Τι όμως προκαλεί αυτό τον κατακλυσμό ντοπαμίνης στον εγκέφαλο; Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα άλλο χημικό σήμα το οποίο υπάρχει στις οσμές που αναδύονται από το δέρμα. Για παράδειγμα, στα εξωτερικά θηλυκά αναπαραγωγικά όργανα βρέθηκε η ουσία κοπουλίνη, η ποσότητα της οποίας αυξάνεται σημαντικά όταν η γυναίκα είναι σε γόνιμη περίοδο.
Η ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου της Βιέννης, υπό τη διεύθυνση του Καρλ Γκράμερ, υποστηρίζει ότι η οσμή της κοπουλίνης γίνεται αντιληπτή ακριβώς από το μεταιχμιακό σύστημα, το οποίο πυροδοτεί την ακατανίκητη επιθυμία για συνεύρεση με το ποθητό πρόσωπο, επιθυμία που ενισχύεται κι από την ακατάσχετη έκκριση ντοπαμίνης.
Προφανώς η ντοπαμίνη δρα υποσυνείδητα, αλλά πολύ αποτελεσματικά, κι αυτό ακριβώς απέδειξε ένα πρόσφατο πείραμα. Εκατό άντρες ηλικίας 23 χρονών χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Στη μία ομάδα έδωσαν να μυρίσει μια αμπούλα με κοπουλίνη, ενώ στην άλλη μια αμπούλα με νερό. Αμέσως μετά έδειξαν στα αγόρια φωτογραφίες από είκοσι γυναίκες και τους ζήτησαν να τις βαθμολογήσουν. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Όσοι είχαν μυρίσει την κοπουλίνη έδιναν υψηλότερη βαθμολογία.
Οι ερευνητές μέτρησαν επιπλέον την ποσότητα τεστοστερόνης (ανδρικής ορμόνης) στο σάλιο των αντρών πριν και μετά το πείραμα. Η ομάδα που είχε μυρίσει κοπουλίνη παρουσίαζε αύξηση της τεστοστερόνης μέχρι και 150%. Αυτό αποδεικνύει ότι η κοπουλίνη είναι φαιρορμόνη, ουσία που προκαλεί μεταβολές στη συμπεριφορά των μελών του ίδιου είδους.
Η γοητεία; Ζήτημα ορμονών
Όμως οι αυθεντικές σεξουαλικές ορμόνες είναι εκείνες που επηρεάζουν την ερωτική μας συμπεριφορά. Διαπίστωσαν λοιπόν ότι οι γυναίκες κινούνται ασυνείδητα πιο ανάλαφρα και θηλυκά, άρα πιο σαγηνευτικά, όταν το επίπεδο των οιστρογόνων στο αίμα τους είναι υψηλό, όταν βρίσκονται στις γόνιμες.
Ένα άλλο πείραμα έδειξε ότι στη διέγερση του ερωτικού πάθους συμβάλλει ακόμα και το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές του πανεπιστημίου της Βέρνης (Ελβετία), όσο πιο διαφορετικό είναι το ανοσοποιητικό σύστημα δύο ατόμων διαφορετικού φύλου τόσο μεγαλύτερη ερωτική έλξη θα αισθάνονται.
Γι' αυτό το γεγονός υπάρχει μια καλή εξελικτική εξήγηση. Αν οι δύο σύντροφοι αποκτήσουν παιδιά, αυτά θα είναι πιο υγιή και ανθεκτικά στις ασθένειες, λόγω της ανάμειξης των πατρικών και μητρικών γονιδίων.
Το μοιραίο μπλουζάκι
Οι Ελβετοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι δύο εραστές νιώθουν αν είναι "ανοσολογικά συμβατοί" μετά από μια σύντομη περίοδο στενής ερωτικής σχέσης, την περίοδο που διανύουν το μεγάλο πάθος.
Για άλλη μια φορά, όλα φαίνεται να εξαρτώνται από τις εκκρίσεις και τις οσμές μας. Οι ερευνητές ζήτησαν από 121 γυναίκες και άντρες να μυρίσουν τα μακό μπλουζάκια που φορούσαν επί 48 ώρες δύο άντρες και τέσσερις γυναίκες και να πουν ποια είχαν την πιο ευχάριστη μυρωδιά. Αποτέλεσμα; Τα πιο γοητευτικά αρώματα προέρχονταν από τα μπλουζάκια που είχαν φορέσει άτομα με πολύ διαφορετικό ανοσοποιητικό σύστημα. Άσχετα με το αν προέρχονταν από άντρα ή γυναίκα, η επιλογή γινόταν πάντα στο ανοσολογικά πιο ξένο μπλουζάκι.
Καλά και γω που νόμιζα ότι άρχισες να γράφεις την ιστορία σου!…Με την Γιώτα γνωριστήκαμε αρκετά χρόνια πριν ,..........
........για μια ακόμα φορά να σκεπάσει τον πόθο μου για αυτήν….
από πού το ξεσήκωσες αυτό βρε?
Τι πιο φυσικό, τι πιο απλό στη ζωή, από το να ερωτευτείς; Όση όμως δύναμη έχει ο έρωτας για να ανεβάσει κάποιον στον Ουρανό, άλλη τόση δύναμη έχει για να τον ρίξει στον Άδη.
Ένας κίνδυνος είναι όταν τα συναισθήματα δεν προχωρούν με αμοιβαίο τρόπο και για τους δύο ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση, αυτός που νιώθει περισσότερα ενδέχεται να πληγωθεί, ιδιαίτερα αν αρχίσει να υπόσχεται υποχωρήσεις για χάρη του άλλου, υποχωρήσεις όμως που κατά βάθος δε θέλει να κάνει, ώστε να κερδίσει την ανταπόκρισή του. Ο άλλος ίσως εκμεταλλευτεί την κατάσταση, ίσως όχι, πιθανότατα όμως δε θα “συγκινηθεί” όπως ήταν “το σχέδιο”, αλλά μάλλον θα βιώνει όλο και περισσότερη αδιαφορία, με τελικό αποτέλεσμα το χωρισμό.
Καλύτερη προσέγγιση όταν ο άλλος βιώνει αδιαφορία, είναι να του δώσεις κάποιο χώρο ώστε να ξεκαθαρίσει τι θέλει και να βρει την ευκαιρία να κινηθεί προς εσένα – αν θέλει – με δική του πρωτοβουλία. Ο τρόπος για να δώσεις στον άλλο αυτό τον ελεύθερο χώρο, είναι να τηρείς μια μέτρια στάση, μην επιτρέποντας στον εαυτό σου ούτε να πέσει σε θυμό και ψυχρότητα, ούτε σε υπερβολική οικειότητα, αλλά απλά να είσαι εκεί για τον άλλο άνθρωπο, έτοιμος ή έτοιμη να ανταποκριθείς όταν εκείνη ή εκείνος δείξει αναζωπυρωμένο ενδιαφέρον. Αν μετά από κάποιο καιρό διαφανεί ότι δεν υπάρχει το ενδιαφέρον που θα ήθελες, είναι καλύτερα να το πάρεις εσύ απόφαση και να φύγεις, παρά να μένεις και να πληγώνεις άσκοπα τον εαυτό σου.
Ένας άλλος κίνδυνος είναι όταν υπάρχει βιασύνη στη σχέση, ώστε να προχωρά το ζευγάρι πρόωρα σε καταστάσεις που δεν είναι ακόμη της ώρας του. Οι ολοκληρωμένες σχέσεις έπειτα από μια εβδομάδα γνωριμίας, ή η συμβίωση έπειτα από ένα μήνα δεσμού, δεν προμηνύουν καλό τέλος: Τέτοιες σχέσεις έχουν συνήθως ένα σύντομο κύκλο ζωής, όπου τον ενθουσιασμό και τη θέρμη γρήγορα διαδέχεται η ψυχρότητα και η αδιαφορία.
Η άποψη ότι όπου υπάρχει έρωτας, εκεί πρέπει να υπάρξουν και ολοκληρωμένες σχέσεις, δεν είναι κατ' ανάγκη σωστή: Η ουσία του έρωτα δεν είναι η ένωση δύο σωμάτων, αλλά η ένωση δύο ψυχών. Το πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι να γνωρίσουμε τον άλλο ως άνθρωπο, ως ψυχή που χαίρεται, που πονά, που οραματίζεται, που αγαπά. Αυτή η γνωριμία με το βαθύτερο κόσμο του άλλου απαιτεί και χρόνο, και την ικανότητα να υπερβαίνουμε τα εξωτερικά πράγματα ώστε να βλέπουμε τον άλλο άνθρωπο κατ' ευθείαν στην ψυχή. Όταν όμως η σωματική ένωση έρχεται "με τον πρώτο ενθουσιασμό", τότε χάνεται η όρεξή μας για να γνωρίσουμε σε βάθος τον άλλο και οι δυνατότητες της σχέσης περιορίζονται. Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να τα δίνουμε όλα από την αρχή: Αν η σχέση είναι καλή, και προχωρά με αυθεντικότητα και αμοιβαία αφοσίωση, θα έλθει και η ώρα της ωρίμανσης και ολοκλήρωσής της.
Ένας άλλος εχθρός του έρωτα, είναι η λεγόμενη "συνήθεια". Όταν είμαστε με κάποιο άνθρωπο για αρκετό καιρό, υπάρχει η τάση να μη δίνουμε πια τον καλύτερό μας εαυτό όταν είμαστε μαζί του. Εκνευριζόμαστε εύκολα, γινόμαστε επικριτικοί, καβγαδίζουμε, και χάνουμε την προθυμία να κάνουμε πράγματα για χάρη του συντρόφου μας. Τι πάθαμε; Απλά, ο χρόνος μας έχει δείξει τις αδυναμίες και τα ελαττώματα του άλλου ανθρώπου, που πιθανότατα δεν προσέξαμε στην αρχή της γνωριμίας μας. Εδώ είναι και η μεγάλη πρόκληση για μια σχέση: Θα αντιμετωπίσουμε το άλλο πρόσωπο ώριμα, με υπομονή και πραγματική αγάπη, ή θα αφεθούμε να μας απογοητεύσει το γεγονός ότι ο άλλος είναι "άνθρωπος", και όχι "άγγελος" όπως στην αρχή πιστέψαμε; Αν μπορέσουμε να υπερβούμε αυτό το εμπόδιο, αν δηλαδή αποδεχθούμε τον άλλο με τα καλά και τα κακά του, χωρίς παράπονα και απαιτήσεις, τότε ο έρωτας μας θα αναζωπυρωθεί και μάλιστα με τέτοια ισχύ που να παραμένει ζωντανός πολλά χρόνια αργότερα
Ένας κίνδυνος είναι όταν τα συναισθήματα δεν προχωρούν με αμοιβαίο τρόπο και για τους δύο ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση, αυτός που νιώθει περισσότερα ενδέχεται να πληγωθεί, ιδιαίτερα αν αρχίσει να υπόσχεται υποχωρήσεις για χάρη του άλλου, υποχωρήσεις όμως που κατά βάθος δε θέλει να κάνει, ώστε να κερδίσει την ανταπόκρισή του. Ο άλλος ίσως εκμεταλλευτεί την κατάσταση, ίσως όχι, πιθανότατα όμως δε θα “συγκινηθεί” όπως ήταν “το σχέδιο”, αλλά μάλλον θα βιώνει όλο και περισσότερη αδιαφορία, με τελικό αποτέλεσμα το χωρισμό.
Καλύτερη προσέγγιση όταν ο άλλος βιώνει αδιαφορία, είναι να του δώσεις κάποιο χώρο ώστε να ξεκαθαρίσει τι θέλει και να βρει την ευκαιρία να κινηθεί προς εσένα – αν θέλει – με δική του πρωτοβουλία. Ο τρόπος για να δώσεις στον άλλο αυτό τον ελεύθερο χώρο, είναι να τηρείς μια μέτρια στάση, μην επιτρέποντας στον εαυτό σου ούτε να πέσει σε θυμό και ψυχρότητα, ούτε σε υπερβολική οικειότητα, αλλά απλά να είσαι εκεί για τον άλλο άνθρωπο, έτοιμος ή έτοιμη να ανταποκριθείς όταν εκείνη ή εκείνος δείξει αναζωπυρωμένο ενδιαφέρον. Αν μετά από κάποιο καιρό διαφανεί ότι δεν υπάρχει το ενδιαφέρον που θα ήθελες, είναι καλύτερα να το πάρεις εσύ απόφαση και να φύγεις, παρά να μένεις και να πληγώνεις άσκοπα τον εαυτό σου.
Ένας άλλος κίνδυνος είναι όταν υπάρχει βιασύνη στη σχέση, ώστε να προχωρά το ζευγάρι πρόωρα σε καταστάσεις που δεν είναι ακόμη της ώρας του. Οι ολοκληρωμένες σχέσεις έπειτα από μια εβδομάδα γνωριμίας, ή η συμβίωση έπειτα από ένα μήνα δεσμού, δεν προμηνύουν καλό τέλος: Τέτοιες σχέσεις έχουν συνήθως ένα σύντομο κύκλο ζωής, όπου τον ενθουσιασμό και τη θέρμη γρήγορα διαδέχεται η ψυχρότητα και η αδιαφορία.
Η άποψη ότι όπου υπάρχει έρωτας, εκεί πρέπει να υπάρξουν και ολοκληρωμένες σχέσεις, δεν είναι κατ' ανάγκη σωστή: Η ουσία του έρωτα δεν είναι η ένωση δύο σωμάτων, αλλά η ένωση δύο ψυχών. Το πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι να γνωρίσουμε τον άλλο ως άνθρωπο, ως ψυχή που χαίρεται, που πονά, που οραματίζεται, που αγαπά. Αυτή η γνωριμία με το βαθύτερο κόσμο του άλλου απαιτεί και χρόνο, και την ικανότητα να υπερβαίνουμε τα εξωτερικά πράγματα ώστε να βλέπουμε τον άλλο άνθρωπο κατ' ευθείαν στην ψυχή. Όταν όμως η σωματική ένωση έρχεται "με τον πρώτο ενθουσιασμό", τότε χάνεται η όρεξή μας για να γνωρίσουμε σε βάθος τον άλλο και οι δυνατότητες της σχέσης περιορίζονται. Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να τα δίνουμε όλα από την αρχή: Αν η σχέση είναι καλή, και προχωρά με αυθεντικότητα και αμοιβαία αφοσίωση, θα έλθει και η ώρα της ωρίμανσης και ολοκλήρωσής της.
Ένας άλλος εχθρός του έρωτα, είναι η λεγόμενη "συνήθεια". Όταν είμαστε με κάποιο άνθρωπο για αρκετό καιρό, υπάρχει η τάση να μη δίνουμε πια τον καλύτερό μας εαυτό όταν είμαστε μαζί του. Εκνευριζόμαστε εύκολα, γινόμαστε επικριτικοί, καβγαδίζουμε, και χάνουμε την προθυμία να κάνουμε πράγματα για χάρη του συντρόφου μας. Τι πάθαμε; Απλά, ο χρόνος μας έχει δείξει τις αδυναμίες και τα ελαττώματα του άλλου ανθρώπου, που πιθανότατα δεν προσέξαμε στην αρχή της γνωριμίας μας. Εδώ είναι και η μεγάλη πρόκληση για μια σχέση: Θα αντιμετωπίσουμε το άλλο πρόσωπο ώριμα, με υπομονή και πραγματική αγάπη, ή θα αφεθούμε να μας απογοητεύσει το γεγονός ότι ο άλλος είναι "άνθρωπος", και όχι "άγγελος" όπως στην αρχή πιστέψαμε; Αν μπορέσουμε να υπερβούμε αυτό το εμπόδιο, αν δηλαδή αποδεχθούμε τον άλλο με τα καλά και τα κακά του, χωρίς παράπονα και απαιτήσεις, τότε ο έρωτας μας θα αναζωπυρωθεί και μάλιστα με τέτοια ισχύ που να παραμένει ζωντανός πολλά χρόνια αργότερα
καλά μας καύλωσες νυχτιάτικα!!!
Αν ήσουν γυναίκα πάντως εσύ που τα έγραψες θα σε πηδούσα ευχαρίστως (σόρι κιόλας φίλε)
με τρελαίνουν οι επιστημόνισες!!!
πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.
Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”.
Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.
Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.
Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”.
Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.
Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.
Όταν κάποιος μας αδικήσει, ή τουλάχιστον όταν θεωρήσουμε εμείς ότι κάποιος μας έχει αδικήσει, η πρώτη μας αντίδραση είναι συνήθως να θυμώσουμε. Μερικοί άνθρωποι εκφράζουν και εξωτερικά το θυμό τους, άλλοι όμως “τα κρατούν μέσα τους” και πικραίνονται σιωπηλά.
Αυτό που χρειάζεται να μάθουμε είναι ότι με το να εμμένουμε στην πικρία, διπλασιάζουμε την αδικία που παθαίνουμε. Από την μια είναι η αδικία που μας κάνει ο άλλος – με έκοψε αντί να με περάσει, με παραπλάνησε αντί να με καθοδηγήσει σωστά – από την άλλη είναι η αδικία που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας: Διότι με το να πικραθούμε και να κρατήσουμε μέσα μας κακία εναντίον αυτού που μας αδίκησε, δηλητηριάζουμε τελικά οι ίδιοι τον εαυτό μας και γινόμαστε ανίκανοι να βιώσουμε τη χαρά.
Είναι λοιπόν καλύτερα – για εμάς τους ίδιους – να μην φέρνουμε στο νου μας αυτόν που μας αδίκησε. Ας τον αφήσουμε να φύγει από μέσα μας, ώστε να προχωρήσουμε στη ζωή μας ελεύθεροι από πάθη και μνησικακίες. Αρκεί μόνο να μαθαίνουμε το μάθημά μας, ώστε να μην είμαστε ευάλωτοι στο ίδιο πάθημα όταν προκύψουν ξανά παρόμοιες περιστάσεις.
Στη ζωή, άλλοι άνθρωποι θα έλθουν για να μας ευεργετήσουν και άλλοι για να μας αδικήσουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα του κόσμου. Αν σήμερα κάποιος με αδίκησε, αύριο θα έλθει κάποιος για να με ευεργετήσει και να επαναφέρει έτσι την ισορροπία.
Αν τώρα εμείς μάθουμε, κάποια μέρα, να αγαπάμε και τους μεν και τους δε, τότε κανένας δεν θα μπορεί πια να μας διαταράξει και η ζωή θα έχει ήδη γίνει για μας παράδεισος.
Αυτό που χρειάζεται να μάθουμε είναι ότι με το να εμμένουμε στην πικρία, διπλασιάζουμε την αδικία που παθαίνουμε. Από την μια είναι η αδικία που μας κάνει ο άλλος – με έκοψε αντί να με περάσει, με παραπλάνησε αντί να με καθοδηγήσει σωστά – από την άλλη είναι η αδικία που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας: Διότι με το να πικραθούμε και να κρατήσουμε μέσα μας κακία εναντίον αυτού που μας αδίκησε, δηλητηριάζουμε τελικά οι ίδιοι τον εαυτό μας και γινόμαστε ανίκανοι να βιώσουμε τη χαρά.
Είναι λοιπόν καλύτερα – για εμάς τους ίδιους – να μην φέρνουμε στο νου μας αυτόν που μας αδίκησε. Ας τον αφήσουμε να φύγει από μέσα μας, ώστε να προχωρήσουμε στη ζωή μας ελεύθεροι από πάθη και μνησικακίες. Αρκεί μόνο να μαθαίνουμε το μάθημά μας, ώστε να μην είμαστε ευάλωτοι στο ίδιο πάθημα όταν προκύψουν ξανά παρόμοιες περιστάσεις.
Στη ζωή, άλλοι άνθρωποι θα έλθουν για να μας ευεργετήσουν και άλλοι για να μας αδικήσουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα του κόσμου. Αν σήμερα κάποιος με αδίκησε, αύριο θα έλθει κάποιος για να με ευεργετήσει και να επαναφέρει έτσι την ισορροπία.
Αν τώρα εμείς μάθουμε, κάποια μέρα, να αγαπάμε και τους μεν και τους δε, τότε κανένας δεν θα μπορεί πια να μας διαταράξει και η ζωή θα έχει ήδη γίνει για μας παράδεισος.
Δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε στη σημερινή κοινωνία αν δεν καλλιεργήσουμε, σε κάποιο βαθμό, την προσωπική μας κρίση.
Ο άνθρωπος που δεν έχει την ικανότητα να κρίνει καταστάσεις είναι σαν το φύλλο στον άνεμο, ευάλωτος σε κάθε επίδραση ή επιρροή που προέρχεται από τον περίγυρό του.
Κρίση σημαίνει να αξιολογούμε καταστάσεις, να διακρίνουμε πότε κάτι μας ωφελεί και πότε μας βλάπτει, να διακρίνουμε τι αξίζει να θέσουμε ως προτεραιότητα και τι είναι άχρηστο και περιττό. Μια τέτοια ικανότητα κρίσης μας δίνει τη δυνατότητα να βάλουμε κατεύθυνση στη ζωή μας, σύμφωνη με τους στόχους και τους οραματισμούς που εμείς έχουμε θέσει.
Για να καλλιεργήσουμε όμως σωστά την κρίση μας χρειάζεται πρώτα να συμβουλευτούμε και άλλους, εμπειρότερους από εμάς, ώστε ο τρόπος που κρίνουμε να αποκτήσει βαρύτητα και σοβαρότητα.
Όταν πια έχουμε αποκτήσει μια σχετική ικανότητα κρίσης, χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα να κρίνουμε και να καταδικάζουμε συγκεκριμένους άλλους ανθρώπους, διότι από κάτι τέτοιο δεν ωφελείται κανείς. Στο κάτω-κάτω, δε βρισκόμαστε εμείς στη θέση του άλλου ώστε να γνωρίζουμε γιατί κάνει αυτά που κάνει, ποια είναι τα κίνητρά του και ποιες οι δυνατότητές του. Όταν λοιπόν προσπαθούμε να κρίνουμε άλλους ανθρώπους συνήθως πέφτουμε έξω.
Πιο καλή χρήση της ικανότητας κρίσης, είναι είτε όταν κάνουμε αυτοκριτική - όταν δηλαδή αξιολογούμε τη δική μας συμπεριφορά ώστε να τη διορθώσουμε - είτε όταν κρίνουμε καταστάσεις γενικά, χωρίς να τις ταυτίζουμε με συγκεκριμένα άτομα. Μπορούμε για παράδειγμα να καταδικάσουμε τον αλκοολισμό γενικά, χωρίς όμως να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να φερθεί με περιφρόνηση εναντίον κάποιου συγκεκριμένου αλκοολικού. Με αυτό τον τρόπο προστατευόμαστε από επικίνδυνες καταστάσεις ενώ ταυτόχρονα διατηρούμε αλώβητη την ικανότητά μας να αγαπάμε.
Ο άνθρωπος που δεν έχει την ικανότητα να κρίνει καταστάσεις είναι σαν το φύλλο στον άνεμο, ευάλωτος σε κάθε επίδραση ή επιρροή που προέρχεται από τον περίγυρό του.
Κρίση σημαίνει να αξιολογούμε καταστάσεις, να διακρίνουμε πότε κάτι μας ωφελεί και πότε μας βλάπτει, να διακρίνουμε τι αξίζει να θέσουμε ως προτεραιότητα και τι είναι άχρηστο και περιττό. Μια τέτοια ικανότητα κρίσης μας δίνει τη δυνατότητα να βάλουμε κατεύθυνση στη ζωή μας, σύμφωνη με τους στόχους και τους οραματισμούς που εμείς έχουμε θέσει.
Για να καλλιεργήσουμε όμως σωστά την κρίση μας χρειάζεται πρώτα να συμβουλευτούμε και άλλους, εμπειρότερους από εμάς, ώστε ο τρόπος που κρίνουμε να αποκτήσει βαρύτητα και σοβαρότητα.
Όταν πια έχουμε αποκτήσει μια σχετική ικανότητα κρίσης, χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα να κρίνουμε και να καταδικάζουμε συγκεκριμένους άλλους ανθρώπους, διότι από κάτι τέτοιο δεν ωφελείται κανείς. Στο κάτω-κάτω, δε βρισκόμαστε εμείς στη θέση του άλλου ώστε να γνωρίζουμε γιατί κάνει αυτά που κάνει, ποια είναι τα κίνητρά του και ποιες οι δυνατότητές του. Όταν λοιπόν προσπαθούμε να κρίνουμε άλλους ανθρώπους συνήθως πέφτουμε έξω.
Πιο καλή χρήση της ικανότητας κρίσης, είναι είτε όταν κάνουμε αυτοκριτική - όταν δηλαδή αξιολογούμε τη δική μας συμπεριφορά ώστε να τη διορθώσουμε - είτε όταν κρίνουμε καταστάσεις γενικά, χωρίς να τις ταυτίζουμε με συγκεκριμένα άτομα. Μπορούμε για παράδειγμα να καταδικάσουμε τον αλκοολισμό γενικά, χωρίς όμως να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να φερθεί με περιφρόνηση εναντίον κάποιου συγκεκριμένου αλκοολικού. Με αυτό τον τρόπο προστατευόμαστε από επικίνδυνες καταστάσεις ενώ ταυτόχρονα διατηρούμε αλώβητη την ικανότητά μας να αγαπάμε.
Το αίσθημα της ανασφάλειας συνήθως έχει καταβολές στην παιδική ηλικία, όταν ίσως το περιβάλλον δεν ήταν σταθερό, ή γινόταν υπερβολική χρήση του εκφοβισμού, ή ο ένας από τους δύο γονείς ήταν απόμακρος ή απουσίαζε πολύ από το σπίτι.
Η ανασφάλεια μας κάνει να συμπεριφερόμαστε “παράξενα” σε διάφορες κοινωνικές περιστάσεις, είτε με το να θυμώνουμε ανεξήγητα, είτε με το να αποσυρόμαστε και να κλεινόμαστε “στο καβούκι μας”, είτε με το να προσκολλόμαστε υπερβολικά σε άλλους ανθρώπους.
Αυτό που θεραπεύει την ανασφάλεια είναι μια σταθερή σχέση, μια σταθερή φιλία, όπου υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και αλληλοκατανόηση. Μια τέτοια σχέση αναιρεί τις παλαιότερες εμπειρίες και μας δίνει νέα εφόδια ώστε να αντιμετωπίζουμε τις διάφορες κοινωνικές περιστάσεις με σιγουριά και αυτοπεποίθηση
Η ανασφάλεια μας κάνει να συμπεριφερόμαστε “παράξενα” σε διάφορες κοινωνικές περιστάσεις, είτε με το να θυμώνουμε ανεξήγητα, είτε με το να αποσυρόμαστε και να κλεινόμαστε “στο καβούκι μας”, είτε με το να προσκολλόμαστε υπερβολικά σε άλλους ανθρώπους.
Αυτό που θεραπεύει την ανασφάλεια είναι μια σταθερή σχέση, μια σταθερή φιλία, όπου υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και αλληλοκατανόηση. Μια τέτοια σχέση αναιρεί τις παλαιότερες εμπειρίες και μας δίνει νέα εφόδια ώστε να αντιμετωπίζουμε τις διάφορες κοινωνικές περιστάσεις με σιγουριά και αυτοπεποίθηση
Γάμος … μία λέξη που συνάμα ξυπνά προσδοκίες αλλά και τρομάζει.
Ο γάμος είναι μια όμορφη κατάσταση, που χαρίζει ειρήνη και σταθερότητα στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου, έχει όμως ως αντίτιμο τη φροντίδα, τους κόπους και τις θυσίες που πρέπει κάποιος να υποστεί για να στηθεί ένα σπιτικό και να επιτύχει μια συμβίωση.
Με το θέμα της απόφασης για γάμο, δύο είναι οι κίνδυνοι που πρέπει κάποιος να προσέξει: Πρώτον, να μπει σε γάμο βιαστικά και ανώριμα, δημιουργώντας έτσι ασταθείς προϋποθέσεις για το μέλλον, και δεύτερον, να περάσουν τα χρόνια και να μην το παίρνει απόφαση να παντρευτεί, οπότε χάνει την ευκαιρία να δημιουργήσει όσο είναι ακόμη νέος.
Για να πάρει κάποιος την απόφαση να παντρευτεί, πρέπει να είναι ώριμος με την έννοια ότι είναι έτοιμος για θυσίες. Αν υπάρχει η διάθεση να ανεχθείς τον άλλο άνθρωπο με τα καλά και τα κακά του, αν υπάρχει η αποδοχή του γεγονότος ότι με το γάμο θα δημιουργηθούν ευθύνες που περιορίζουν τη δυνατότητά μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε όποτε θέλουμε – τότε μάλλον υπάρχει η προαπαιτούμενη ωριμότητα. Αν κάποιος νιώθει ότι δεν είναι ακόμη σε αυτή την ώριμη κατάσταση αλλά θέλει να κάνει ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, τότε θα ήταν χρήσιμο να “εξασκήσει” τον εαυτό του - στην ανεκτικότητα και στην ανάληψη ευθυνών - με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους και τις φίλες του.
Στο άλλο άκρο είναι οι άνθρωποι που “είναι και παρά-είναι” ώριμοι – με την έννοια ότι είναι σχετικά μεγαλύτεροι στην ηλικία και ότι έχουν πολύπλευρη εμπειρία της ζωής – αλλά δεν το παίρνουν απόφαση να δεσμευθούν σε γάμο, ίσως διότι φοβούνται ότι ένας γάμος δε θα εξελισσόταν καλά, ίσως διότι έχουν συνηθίσει να ζουν μονάχοι, ίσως διότι έχουν διαμορφώσει ένα δικό τους τρόπο ζωής και ανησυχούν ότι ο γάμος θα τους “τα χαλάσει”.
Όποια όμως και αν είναι η πρόφαση για την αναβολή, η αλήθεια είναι ότι τα χρόνια περνούν. Αυτό που χρειάζεται είναι αφ’ ενός μια στάση αποφασιστικότητας σχετικά με την επιθυμία για γάμο, και αφ’ ετέρου μια έξοδος από τον πολύπλοκο τρόπο σκέψης που με τα χρόνια καλλιεργήσαμε. Μάθαμε δυστυχώς να διακρίνουμε όλα τα ελαττώματα των ανθρώπων, μάθαμε να προβλέπουμε όλους τους τρόπους με τους οποίους κάτι μπορεί να αποτύχει, και έτσι τώρα, πριν καν προλάβει να αναπτυχθεί η αγάπη μας προς κάποιο πρόσωπο, την πνίγουμε κάτω από το βάρος εκατοντάδων σκέψεων. Δε θα έβλαπτε αν ξαναβρίσκαμε για λίγο την ανεμελιά των εφήβων, την ικανότητα να ζούμε και να χαιρόμαστε το “τώρα” με απλότητα. Τότε και ο γάμος θα έλθει με απλότητα, ξεκουράζοντάς μας έτσι από τη μοναξιά μας.
Εδώ δε θα συζητήσουμε το θέμα της επιλογής κατάλληλου προσώπου για γάμο, διότι αυτό είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα και υπάρχει ο κίνδυνος να παραπλανήσουμε αν καλύψουμε το θέμα αόριστα και γενικά.
Ο γάμος είναι μια όμορφη κατάσταση, που χαρίζει ειρήνη και σταθερότητα στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου, έχει όμως ως αντίτιμο τη φροντίδα, τους κόπους και τις θυσίες που πρέπει κάποιος να υποστεί για να στηθεί ένα σπιτικό και να επιτύχει μια συμβίωση.
Με το θέμα της απόφασης για γάμο, δύο είναι οι κίνδυνοι που πρέπει κάποιος να προσέξει: Πρώτον, να μπει σε γάμο βιαστικά και ανώριμα, δημιουργώντας έτσι ασταθείς προϋποθέσεις για το μέλλον, και δεύτερον, να περάσουν τα χρόνια και να μην το παίρνει απόφαση να παντρευτεί, οπότε χάνει την ευκαιρία να δημιουργήσει όσο είναι ακόμη νέος.
Για να πάρει κάποιος την απόφαση να παντρευτεί, πρέπει να είναι ώριμος με την έννοια ότι είναι έτοιμος για θυσίες. Αν υπάρχει η διάθεση να ανεχθείς τον άλλο άνθρωπο με τα καλά και τα κακά του, αν υπάρχει η αποδοχή του γεγονότος ότι με το γάμο θα δημιουργηθούν ευθύνες που περιορίζουν τη δυνατότητά μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε όποτε θέλουμε – τότε μάλλον υπάρχει η προαπαιτούμενη ωριμότητα. Αν κάποιος νιώθει ότι δεν είναι ακόμη σε αυτή την ώριμη κατάσταση αλλά θέλει να κάνει ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, τότε θα ήταν χρήσιμο να “εξασκήσει” τον εαυτό του - στην ανεκτικότητα και στην ανάληψη ευθυνών - με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους και τις φίλες του.
Στο άλλο άκρο είναι οι άνθρωποι που “είναι και παρά-είναι” ώριμοι – με την έννοια ότι είναι σχετικά μεγαλύτεροι στην ηλικία και ότι έχουν πολύπλευρη εμπειρία της ζωής – αλλά δεν το παίρνουν απόφαση να δεσμευθούν σε γάμο, ίσως διότι φοβούνται ότι ένας γάμος δε θα εξελισσόταν καλά, ίσως διότι έχουν συνηθίσει να ζουν μονάχοι, ίσως διότι έχουν διαμορφώσει ένα δικό τους τρόπο ζωής και ανησυχούν ότι ο γάμος θα τους “τα χαλάσει”.
Όποια όμως και αν είναι η πρόφαση για την αναβολή, η αλήθεια είναι ότι τα χρόνια περνούν. Αυτό που χρειάζεται είναι αφ’ ενός μια στάση αποφασιστικότητας σχετικά με την επιθυμία για γάμο, και αφ’ ετέρου μια έξοδος από τον πολύπλοκο τρόπο σκέψης που με τα χρόνια καλλιεργήσαμε. Μάθαμε δυστυχώς να διακρίνουμε όλα τα ελαττώματα των ανθρώπων, μάθαμε να προβλέπουμε όλους τους τρόπους με τους οποίους κάτι μπορεί να αποτύχει, και έτσι τώρα, πριν καν προλάβει να αναπτυχθεί η αγάπη μας προς κάποιο πρόσωπο, την πνίγουμε κάτω από το βάρος εκατοντάδων σκέψεων. Δε θα έβλαπτε αν ξαναβρίσκαμε για λίγο την ανεμελιά των εφήβων, την ικανότητα να ζούμε και να χαιρόμαστε το “τώρα” με απλότητα. Τότε και ο γάμος θα έλθει με απλότητα, ξεκουράζοντάς μας έτσι από τη μοναξιά μας.
Εδώ δε θα συζητήσουμε το θέμα της επιλογής κατάλληλου προσώπου για γάμο, διότι αυτό είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα και υπάρχει ο κίνδυνος να παραπλανήσουμε αν καλύψουμε το θέμα αόριστα και γενικά.
Άλλα thread (τυχαίες επιλογές)
