Σχεδόν αδυνατώ να πιστέψω το πόσο χαμηλά μ' έχει ρίξει η τεχνολογία των smartphone (και των social networks εν γένει), αλλά θα μπω στη διαδικασία να σας θέσω ένα ερώτημα, αφενός λόγω γνήσιας περιέργειας για το τεχνικό σκέλος καθαυτό, και αφετέρου λόγω πληγωμένου εγωισμού που δεν μ' αφήνει να ησυχάσω...
Λοιπόν, έτυχε να γνωρίσω ένα γκομενάκι στο πλαίσιο ταχύρρυθμων μαθημάτων σ' ένα φροντιστήριο του Κέντρου, αλλά τα μαθήματα παραήταν ταχύρρυθμα και δεν υπήρχε περιθώριο ούτε ν' ανασάνεις. Πόσο μάλλον να πιάσεις κουβέντες με τους "συμμαθητές".
Παρά ταύτα, δεν είχα κρύψει τη συμπάθειά μου για την εν λόγω γκόμενα. Επεδίωκα να κάθομαι δίπλα της και τα λέγαμε σε καλό κλίμα.
Δυστυχώς η όλη φάση ήταν τόσο fast-track που το διαλύσαμε μέσα σε 1 βδομάδα, δλδ δώσαμε εξετάσεις και μετά το τμήμα έπαψε να υπάρχει. Παραμονή εξετάσεων της στέλνω friend request στο FB, αλλά επειδή έχω fake account στέλνω κι ένα διευκρινιστικό μήνυμα, ότι είμαι ο τάδε.
Το μήνυμα δεν εμφανίστηκε ποτέ ως αναγνωσθέν, το αίτημα φιλίας δεν έγινε δεκτό, η τύπισσα ήταν λίγο μαγκωμένη όταν την είδα στις εξετάσεις αλλά μπορεί να είναι η ιδέα μου, αφενός επειδή υπήρχε το τρακ της περίστασης και αφετέρου επειδή αυτό ήταν το στυλ της, έτσι κι αλλιώς (ασχέτως ότι τα λέγαμε λίγο καλύτερα οι δυο μας κατά διαστήματα).
Ας μην μακρηγορήσω άλλο: Αυτή διάβασε ή όχι το μήνυμα? Αν ναι, γιατί εμφανίζεται ως μη-αναγνωσμένο? Υπάρχει περίπτωση να μην το είδε ποτέ, και να έπρεπε να την χαιρετήσω λίγο πιο εγκάρδια στην τελευταία μας συνάντηση αντί να έχω μούτρα?
(σσ τώρα πια δεν θα την ξαναδώ ποτέ, όπως προείπα...)
ΥΓ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μ' ενοχλεί τόσο η (εικαζόμενη) χυλόπιτα, αλλά το ανθρώπινο σκέλος, γιατί νόμιζα ότι με συμπαθεί κι αυτή και ότι, τελοσπάντων, θα μπορούσα να την έχω καβάτζα στο FB για μια ώρα που θα ήθελα να τη φλερτάρω πιο άμεσα...
Δλδ απόρησα που δεν μ' έκανε ούτε καν φίλο.
Σημειωτέον ότι πολλές φορές έχω εισπράξει χυλόπιτες, αλλά ουδέποτε έχω περάσει ως "περίεργος", "stalker", "ενοχλητικός" κλπ σε καμιά γκόμενα, και νομίζω πως είμαι αντικειμενικός ως προς αυτό.
ΥΓ2. Και πάλι πιάνω τον εαυτό μου να ξεπέφτει τελείως με το χαζο-facebook, σαν 15χρονη γκομενίτσα. Αλλά νομίζω πως είναι στη φύση του Μέσου.
