Η ΠΟΛΗ
Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στο soi Cowboy είναι η μικρή ξύλινη πλατφόρμα που υπάρχει έξω από το Dollhouse. Η ζέστη είναι ανεκτή, καθώς οι ανεμιστήρες καταφέρνουν να την μανουβράρουν και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να απολαμβάνεις ένα τζιν τόνικ παρακολουθώντας τον πληθυσμό που σουλατσάρει πάνω κάτω στο soi.
Το τζιν που μου φέρνουν είναι το πιο ξεθυμασμένο πράγμα που έχω πιεί ποτέ, αλλά ο Μαρκ φροντίζει να το γεμίσει με τζιν.
Ο Μαρκ είναι εδώ και ένα χρόνο ο καινούργιος μάνατζερ του Dollhouse.
Δούλευε σε μια από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές του κόσμου απ’ όπου απολύθηκε και μέχρι να στήσει μια δική του εταιρία, δουλεύει στο Dollhouse. Τον ξέρω κάμποσα χρόνια πια αφού μαζί με καμιά 10αριά ακόμα από «μόνιμους» της Μπανγκόκ, ξεκίνησαν την Nanapong, μια ομάδα που έτρεξε τα αγριότερα πάρτι και τις πιο hardcore καταστάσεις από το 2000 – 05 σε Μπανγκόκ και Πατάγια. Στάθηκα πολύ τυχερός που τους γνώρισα το 2001. Περάσαμε απίστευτες στιγμές και οι περισσότεροι είμαστε φίλοι ακόμα και σήμερα.
(Αξίζει να διαβάσεις το άρθρο του Stickman για την Nanapong
)
Καθόμαστε λοιπόν στην «βεραντούλα» και το πρώτο πράγμα που προσέχεις είναι τα ζευγαράκια.
Κινέζοι, Κορεάτες, Γιαπωνέζοι και Φαλάνγκ κάθε ηλικίας ανεβοκατεβαίνουν το soi Cowboy κρατώντας τρυφερά από το χεράκι όχι τα LBFM, αλλά το έτερον ήμισυ. It's The End Of The World As We Know It και δεν μ’ αρέσει καθόλου!
Μας αρέσει ή όχι, η «ζωή» μας κατάντησε πια αξιοθέατο!
Έγινε η patpong, έγινε η Walking street, γίνεται το soi Cowboy.
Κι αν έχεις προλάβει να κάνεις και μερικές βόλτες στην πόλη, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι η Bangkok αλλάζει και μάλιστα αλλάζει γρήγορα.
Το μοναδικό σημείο της πόλης που οι πορνοτουρίστες παίρνουν το πάνω χέρι, είναι πια οι δρόμοι γύρω από την Nana Plaza. Μόνο που αν κλείσει – όπως λέγεται- κι αυτή, σύντομα η «αμαρτωλή» πλευρά της πόλης θα καταντήσει ή πολύ ακριβή, ή πολύ γραφική.
Εντάξει, ακόμα δεν υπάρχει λόγος να πανικοβληθείς, αλλά όσον αφορά εμένα υπάρχει ένας λόγος να βαρεθείς.
Ήδη τα gogo’s αρχίζουν και φαντάζουν στα μάτια μου απίστευτα μονότονα και τραγικά ακριβά. Το τζιν τόνικ για παράδειγμα έκανε 120Β στο Dollhouse, 140 στο Tilak, 150 στο Baccara και το νερό 125 (!!!) στο Shark και το Shebas. Υποτίθεται ότι αυτό ήταν το soi απάντηση στην ακρίβεια της Nana και η κατάσταση που οι Θεσσαλονικείς φίλοι μας ονομάζουν χαλαραααά. Σήμερα είναι πιο ακριβό κι από τη Nana.
Οπότε χρόνο με το χρόνο βρίσκω πιο λογικό να ξοδεύω τα λεφτά μου στα μασατζίδικα, παρά στο κάθε ισανιώτικο τσουλάκι που κουνάει τον κώλο του στα gogo.
Εντάξει, οι καλές γκόμενες κυκλοφορούν στα gogo. Αλλά μου φαίνονται πια (ειδικά αν γυρίζεις μόνος) αφόρητα βαρετά όλα τα μικρά ή μεγάλα κολπάκια των κοριτσιών μαζί με όλα τα μικρά ή μεγάλα ψέματα της βραδιάς, οι μαλακίες από τις σερβιτόρες και οι παπαριές των mamasan. Στο κάτω κάτω, αν θες κορυφαία ποιότητα, ΚΑΙ εγγυημένο service γίνεσαι θαμώνας του Nataree ας πούμε.
Αν θέλεις απλά ένα καλό πήδημα, δεν χρειάζεται να τραβιολογιέσαι στα gogo’s γι αυτό το λόγο.
Οποιοδήποτε Mango, Pink, Teen, Oriental, Angel, EZ ή όποιο άλλο όνομα θέλεις massage στο εξασφαλίζει και πολύ φθηνότερα μάλιστα. Μία ώρα θα σου κοστίσει 1800Β, 1:30 ώρα 2100Β, όταν η κουβέντα στα go-go’s ξεκινάει από 600Β το barfine και 2500Β το shortime (!!!), χωρίς να βάλω τα ladydriks μέσα ή κάποιο φαγητό μετά.
Η Μπανγκόκ αλλάζει κι αν αυτό που ψάχνεις είναι ΜΟΝΟ σεξοτουρισμός και καυλοδιασκέδαση, η Πατάγια είναι μονόδρομος. Εκτός κι αν είσαι λίγο πιο περιπετειώδης οπότε Καμπότζη, Φιλιπίνες ή Ινδονησία σε περιμένουν. Ειδικά η Καμπότζη είναι και πάμφθηνη.
Από την άλλη είμαι 56 χρόνων και μπορώ να σου υπογράψω ότι τα χρόνια αθροίζουν περίεργα. Την πρώτη μέρα που έφθασα, το κορμί μου αρνιόταν να σηκωθεί από το κρεβάτι κι απλά σύρθηκα στο Foodland για να φάω και να ξανακοιμηθώ! (ήμουνα και λίγο άρρωστος)
Μετά το απογευματινό πήδημα στο Mango την επόμενη μέρα, ούτε που σκεφτόμουν να ξανατραβηχτώ το βράδυ και απλά χάζευα τις γκόμενες γιατί δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω! Οπότε μη με πάρεις και σαν μέτρο σύγκρισης.
Την 3ημέρα έκανα κάτι που είχα ορκιστεί να μην ξανακάνω, αλλά ξέχασα τι ήταν αυτό που είχα ορκιστεί και έτσι ξαναβγήκα με ένα «κανονικό» κορίτσι. Την γνώρισα στο Robinson όπου είχα πάει να αγοράσω κανά ρούχο. Ψώνισα κάτι από το δικό της stand και καθώς περιμέναμε στο ταμείο να πληρώσω, άρχισε να με ρωτά από πού είμαι, πως με λένε και όλα τα σχετικά. Οι πωλήτριες του Robinson είναι urban myth για τους σεξοτουρίστες και δεν πολυέδωσα σημασία, αλλά μετά από μισή ώρα, το ξανασκέφτηκα, γύρισα πίσω της έδωσα το τηλέφωνό μου και της είπα αν θέλει να με πάρει τηλέφωνο να πάμε για φαγητό. Δεν είναι τίποτα φοβερό, νομίζω ο ορισμός «το κορίτσι της διπλανής πόρτας» τα λέει όλα, αλλά αν είσαι στην ηλικία μου και μόνο το γεγονός ότι μπορείς να βγεις με ένα 23χρονο για φαγητό, αρκεί για να ανάψεις ένα αρωματικό stick στο Βούδα. Μου έστειλε ένα sms σε μισή ώρα και το βράδυ πήγαμε για φαί στο Cabbages and Condoms (νομίζω επίσης ότι είχα ορκιστεί να μην ξαναπάω γκόμενα σε καλό εστιατόριο) που είναι στο soi 12 και αν σ’ αρέσει το Ταιλανδέζικο φαγητό, αξίζει να το επισκεφτείς. Μετά πήγαμε σε ένα club (που κι αυτό είχα ορκιστεί να μην ξανακάνω) και χωρίσαμε ο καθένας για το δικό του διαμέρισμα και κάπου εκεί θυμήθηκα γιατί είχα ορκιστεί να μην τα ξανακάνω όλα αυτά!
Ήρθε όμως την επόμενη μέρα και περάσαμε ένα ωραιότατο βράδυ και τώρα που μου ξαναστέλνει sms για το πότε θα με ξαναδεί ξαναματαθυμήθηκα γιατί είχα ορκιστεί να ΜΗΝ ΤΑ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ.
Γιατί βλέπεις, όπως και να το κάνουμε, σ’ αυτή τη χώρα τελικά περνάς καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη, ότι κι αν κάνεις, όσο κι αν γκρινιάζεις.
