Οι twisted μου αρεσαν, με την εννοια ενος δυνατου rock party, το κατι παραπανω δεν το ειδα και tribute band να επαιζε δεν θα εβλεπα μεγαλη διαφορα. Δεν με απογοητευσαν, ουτε με απογειωσαν ομως...
Συμπερασμα: δεν προκειται να δουμε τις μεγαλες μπαντες των 80s στα ντουζενια τους, ο χρονος εχει περασει και εχει αφησει τα σημαδια του. Επισης περαν του ταλεντου τους, δεν ειχαν αυτο το κατι που ειχαν τα γκρουπ και οι καλλιτεχνες των 70ς για να μεινει η αξια τους αναλοιωτη στον χρονο και να μεταδιδουν ριγη συγκινησης στο κοινο οταν παιζουν ζωντανα, οπως πχ οι Ηeaven and hell, oι uriah heep, o uli roth κλπ που ηταν πραγματικα θειο δωρο να μπορεσουμε να τους δουμε λαιβ. Ισχυει ομως αυτο που μου ειπε ενας φιλος στην συναυλια των doors of 21st century, καλυτερα αυτοι οι doors απο καθολου doors. Eτσι λοιπον καλυτερα αυτοι οι Τwisted (Wasp, accept, marky ramone κλπ) παρα καθολου.
Το ιδιο ισχυει και για maiden, oποιος τους ειχε δει την πρωτη φορα που επαιξαν στην Ελλαδα ξενερωνει ασχημα με τα επομενα λαιβ, ειδικα αυτα απο το 2000 και μετα.
Γουσταρα και εγω χθες οπως ο συμφορουμιτης πιο πισω΄, τα ωραια γκομενακια που χορευανε απο το πρωτο λεπτο, στις μεταλ συναυλιες στα 80ς βρωμαγε αρχιδιλα και οποιες γυναικες ερχοντουσαν ηταν για τα μπαζα.
Γελασα χθες που ο french ειπε οτι o dee snider ειναι σαν την "Sarah Jessica Parker in a bad acid trip"
και με το "souvlaki" μετα το ρεψιμο
Εγω δεν θα ξαναπηγαινα, θεωρω οτι εκανα το χρεος της νιοτης μου...
Συμφωνώ απόλυτα σα τρόπο σκέψης με την τελευταία σου φράση. Διαφώνω βέβαια για την μπάντα που σε έκανε να τη διατυπώσεις όπως και στο 90% των υπολοίπων.
Έχω πιάσει πολλές φορές τον ευατό μου να νιώθω αυτήν την υποχρέωση..."Φτου ρε γαμώτο, έχω υποχρέωση να πάω, έρχοντε οι wasp...". Το αν τελικά θα πάω ή όχι εξαρτάται από τις εκάστωτε συνθήκες με κυριότερη αυτήν της παρέας (έχω βαρεθεί να πηγαίνω μόνος σε συναυλίες, όπως χθες πχ) και της απόστασης/ταλαιπωρίας. Εξάλλου δεν έχει μείνει κάποια ενεργή μπάντα που θα τρελενόμουνα να δω και δεν έχω δει (προσοχή: είπα ΕΝΕΡΓΗ!!!). Από κει και πέρα, κάθε μια συναυλία στο τέλος σου δίνει το δικαίωμα να αναθεωρήσεις...
Προσωπικά αισθάνθηκα ρίγος την πρώτη φορά που είδα τους twisted sister. Όπως αισθάνθηκα σε σημεία της συναυλίας και χθες. Ούτε βέβαια μπορώ να θεωρήσω ότι έπαιξαν σαν 'tribute band" ή "leftovers". Λάθος!!!Ήταν όλοι εκεί...Οι τέσσερις μόνιμοι και ο πιο καταξιωμένος από τους drummers. Δε μπορείς να τους συγκρίνεις οπότε με απομεινάρια μπαντών (marky ramone) ή μοναχικούς songwriters/performers που το marketing του μεταλ τους επιβάλει να "κουβαλούν" μπάντες (blackie lawless). Και εγώ χθες είδα ένα snider 25 ετών (και πολύ λέω) επαγγελματία και καυλωμένο μαζί...Ομοίως και τους άλλους τέσσερις, σε μικρότερο πάντα βαθμό...
Έχω ξαναπει ότι συμφωνώ με την απόφαση των twisted sister να μην κάνουνε νέο δίσκο και μάλιστα το θεωρώ και πολύ ειλικρινές και τίμιο (για μένα η ΜΟΝΗ μπάντα που δεν πούλησε την "υστεροφημία" της στα εύκολα φράγκα, τουλάχιστον από το μεταλ). Οπότε έχουμε να κάνουμε με τα ίδια τραγούδια: εγγύηση για rock party όπως είπες αλλά ξέχασες να αναφέρεις το συναίσθημα. Και το συναίσθημα είναι αυτό που θα αποτρέψει τη βαρεμάρα...Δεν είχε χθες πχ συναίσθημα το the price, smf, the fire still burns;;;;
Οπότε για μένα, το ζήτημα δεν είναι τόσο αντικειμενικό όσο υποκειμενικό.πχ οι motorhead..sorry αλλά το the best live band είναι για γέλια και πολλά μάλιστα. Τους λατρεύω, μέχρι τα είκοσί μου άκουγα motorhead όσο άκουγα όλους τους υπόλοιπους μαζί, τους έχω δει 4 φορές και έχω περάσει καταπληκτικά αλλά αντικειμενικά ήταν μετριότατοι (με εξαίρεση τον drummer). Βέβαια, θα ξαναπάω όσες φορές και αν ερθουν και θα περάσω καλά παρότι θα παίξουν μέτρια. Οπότε, το πώς περνάμε σε κάθε συναυλία είναι και θέμα καύλας και ¨οπαδικών γυαλιών".
Καύλας,"οπαδικών γυαλιών" αλλά και διάθεσης από τον καλλιτέχνη να δώσει συναίσθημα. Ένα παράδειγμα;; Lawless (ποιοι wasp λέμε τώρα;;;;Προσωπική μπάντα ήταν από την αρχή έως και τώρα).Θεός...Η μεγαλύτερη προσωπικότητα στο metal (για μένα πάντα). Ένας wannabe καλλιτεχνης χωρίς όμως κανενα εφόδιο...Κιθαρίστας/μπασίστας;;;Χαχαχαχα. Τραγουδιστής; Ακούστε κανένα παλιό live bootleg και ακούστε τον σαν αρνί που το σφάζουνε...Τι είχε; Κουλτούρα σαν άνθρωπος και πολύυυυυ συναίσθημα που τα μετουσίωσε σε φοβερά riffs, πολύ δουλεμένη (και όχι καλή-δουλεμένη και σε σημεία συγκλονιστική) φωνή και στο τέλος φοβερές και πρωτότυπες ιδέες (πχ ο ρόλος των τυμπάνων σε πολλά τραγούδια του) ως παραγωγός. Αλλά εφόσον τον έχω δει 5 φορές, θέλω πια να δω την οργή του (kill fuck die), τη θλίψη του (crimson idol), την απόγνωσή του (still not black enough), τον αγώνα για την "ψυχή του" και την κρίση ηλικίας του (τα άλμπουμ μετά το unholy terror). Αρνείται; Οκ, αρνούμαι και εγώ να ξανακούσω το "blind in texas" και το "i wanna be smbdy". Όχι γιατί δεν είναι ωραία αλλά γιατί ο lawless περνάει τη ψυχολογική του κατάσταση στα άλμπουμ του και πλέον δεν είναι αυτή του "blind..." όσο αυτή του "godless run" (όσο και αν ξενίζει το που κλίνει πλέον, δεν παύει η ερμηνεία του να είναι συγκλονιστική...)
ΥΓ Δυο μεγαλειώδης στίχοι:
-Scream it loud, know what you are, be PROUD!!!!!!!
-Fireeeee......fireeeeee...STILL BURNS!!!!
Αν κάτι αξίζει στο heavy rock/heavy metal/metal δεν είναι ούτε οι δισολίες, οι διπλομποτιές, τα ψηλά ή μπάσα φωνητικά, τα ποζεριλίκια και λοιπές μαλακίες...Αν κάτι αξίζει είναι ότι στίχοι σαν τους παραπάνω διαμορφώσανε την προσωπικότητά μας, μας χαλκεύσανε, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για αυτό (το σπουδαίο ή μη) που είμαστε..Η μουσική μας άνοιξε το δρόμο, στίχοι σαν και αυτούς (με την προυπόθεση ότι και η μουσική είναι σπουδαία και σε συνδιασμό με αυτή) μας ανοίγουν τη ΨΥΧΗ.
Αυτή που πήγα ήταν πίσω στο 92; Θα σε γελάσω... Λες να ήταν η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα; 
