Στέφανος ή το μονόχειρο backhand, που έχει φτάσει στα όριά του (σου...). Όλοι εκεί τον παίζουν (η προσπαθούν εκεί όσο τους επιτρέπει η εξέλιξη της φάσης), αναγνωρίζοντας έμμεσα ότι είναι το αδύνατο σημείο του. Σε κρίσιμες στιγμές άψυχο και άστοχο (ειδικά το - πολύ κρίσιμο και φοβερά αποτελεσματικό, αν πετύχει - παράλληλο και όχι το διαγώνιο). Πολλές φορές μοιάζει νωθρός, δεν κυνηγάει κάθε φάση, αφήνει πολλά κτυπήματα του αντιπάλου να "περάσουν" (σε αντίθεση με άλλους συμπαίκτες και συνομίληκους, που τρέχουν σαν παλαβοί). Αν πέσει σε μέρα που τα δυνατότερά του χαρτιά (σερβίς και forehand) δεν πάνε καλά, τότε είναι σχεδον βέβαιο ότι χάνει το ματς (μόνη σωτηρία του, να "αυτοκτονήσει" ο αντίπαλος με χειρότερα λάθη). Αν πάρω τοις μετρητοίς και δήλωσή του που διάβασα κάπου ότι βλέπει , ΠΛΕΟΝ, το άθλημα με άλλη οπτική, ότι δεν έχει το άγχος να νικήσει, και ότι, κατά κάποιο τρόπο, το φιλοσοφεί και το "απολομβάνει" και το συνδυάσω με σχόλιο που έκανε κάποιος εδώ ότι έχει αποκτήσει νοοτροπία looser (το έχω σκεφτεί κι εγώ και προσπαθώ να μη το πιστέψω...) και ότι μένει ευχαριστημένος να βγάζει μερικά χιλιάρικα με την συμμετοχή σε κάθε τουρνουά και σε όποιο γύρο φτάσει κάθε φορά, τότε η ελπίδα για κατάκτηση ενός Grand Slam, όπως ξεκινήσαμε να προσδοκούμε πριν από 4 περίπου χρόνια που έκανε μπαμ, μάλλον θα γίνει πικρή διάψευση...