Διαβάζοντας την ιστορία της Μέσης Ανατολής από τον Β ΠΠ και μετά, βλέπουμε ότι οι Παλαιστίνιοι μέχρι σήμερα διατηρούν χοντρικά την ίδια μανιέρα: Ανοχή ή/και ανάπτυξη της τρομοκρατίας, όχι μόνο της δικιάς τους τρομοκρατίας, αλλά και της τρομοκρατίας που ασκούν άλλοι, σε άλλες χώρες, όπως π.χ. το 1972 στο Μόναχο που ζητούσαν μεταξύ άλλων την απελευθέρωση των Γερμανών τρομοκρατών Μπάιντερ - Μάινχοφ.
Αντίστοιχη στάση βλέπουμε και σε εμάς, όπως π.χ. ο Βαγγέλης Πισσίας, που ήταν μάρτυρας υπεράσπισης της 17Ν και σήμερα δίνει συνεντεύξεις υπέρ της Χαμάς.
Πέρα από ιδεολογίες, θρησκείες, κτλ, υπάρχουν και ψυχικά - ψυχιατρικά ερείσματα, που ο κοινός σκοπός όλων αυτών είναι η βλάβη και η κατστροφή του ελεύθερου κόσμου και η επιβολή δικτατοριών.
Δεν μπορώ να ξέρω τα ψυχικά ερείσματα των αράβων, ούτε άλλων εθνών - ομάδων κτλ, αλλά αυτό που ξέρω καλά για τους Έλληνες που έχουν τέτοιες θέσεις, δηλ. θέσεις ενάντια στο οικείο, ενάντια στην ελευθερία, ενάντια στην κοινωνία της ασυλίας, είναι ότι σε ένα μεγάλο βαθμό αυτές οι θέσεις εκπορεύονται από τα απωθημένα τους: Είτε δεν έχουν βγάλει τα λεφτά που ήθελαν, είτε δεν έχουν γαμήσει τα μουνιά που ήθελαν, είτε ζηλεύουν κάποιους, είτε δεν είναι ικανοποιημένοι από τη φυσική τους εμφάνιση, είτε δεν επηρέασαν πολιτικά - κοινωνικά τόσους πολλούς όσους ήθελαν, κτλ.