Να συμπληρώσω / διορθώσω μερικά πραματάκια που ξέρω:
1) Ο πρώτος βομβαρδισμός κατοικημένων περιοχών της Αγγλίας έγινε ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ από τους Γερμανούς. Έγινε λάθος πλοήγηση και άδειασαν τις βόμβες που κουβάλαγαν πάνω από πόλη, ενώ ο Χίτλερ ΔΕΝ ήθελε να ξεκινήσει τέτοιο βιολί με τους Εγγλέζους, γιατί ήξερε ότι θα του κόστιζε κι αυτού (χώρια το ότι κράταγε μια πισινή να συμμαχήσει κάποτε με τους Άγγλους κατά των μπολσεβίκων). Δε θυμάμαι αν ήταν το Coventry ή κάποια άλλη πόλη, πάντως Ο ΠΡΩΤΟΣ γερμανικός βομβαρδισμός αγγλικής πόλης έγινε από τεχνικό λάθος.
Αυτό θεωρείται ότι έλυσε τα χέρια του Τσώρτσιλ, ο οποίος επίσης δεν ήθελε αρχικά να χοντρύνει το παιχνίδι (συν οι ανθρωπιστικές αντιρήσεις), και μετά τον λάθος βομβαρδισμό είπε στον Harris: "Πήδα τους".
Είναι γνωστή (και υπάρχει και στο Youtube) η ομιλία του Harris από το αγγλικό ραδιόφωνο, όταν ανακοίνωνε την έναρξη επιδρομών βομβαρδισμού πάνω από τη Γερμανία, με τη φράση: "Έσπειραν άνεμο, θα θερίσουν θύελλες".
2) Νομίζω ότι η καμπή του πολέμου δεν ήταν στο ΤΕΛΟΣ του 1943, αλλά στην αρχή του. Συγκεκριμένα ήταν μετά την ήττα του Σταλινγκραντ (Ιαν. 1943). Μετά απ' αυτό το πράμα δε γύριζε πίσω, κι ας έλεγε ότι ήθελε ο Γκαίμπελς περί Total Κrieg.
3) Το αντίθετο. Κατα την πολεμική περίοδο η ζωή του φαντάρου αξίζει ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από του πολίτη. Γιατί ο φαντάρος έχει να προσφέρει στην πολεμική προσπάθεια, ενώ ο πολίτης όχι.
4) Λάθος νούμερο. Η συμβατική κατάληψη των μητροπολιτικών Ιαπωνικών νησιών (με αποβάσεις, μάχες κλπ) είχε υπολογιστεί ότι θα στοίχιζε τη ζωή σε 1.000.000 σύμμαχους στρατιώτες (κυρίως αμερικάνους βέβαια). Δεν ξέρω αν το νούμερο 200.000 ήταν η εκτίμηση του Mc Arthur, ο οποίος δεν ήθελε να αποστερηθεί τη "δόξα" του να είναι ο στρατηγός που θα καταλάβει την Ιαπωνία.
5) Προφανώς. Μεταξύ δυο κακών το μη χείρον βέλτιστον. Ο πόλεμος ΕΠΡΕΠΕ να λήξει με ήττα της Ιαπωνίας. Οι Ιάπωνες (και λόγω ιδιοσυγκρασίας, και λόγω κακής ηγεσίας, και κυρίως λογω κακής επιρροής της ηγεσίας στην "περίεργη" ιδιοσυγκρασία της κοινής γνώμης) δεν θα παραδινόντουσαν ποτέ. Το κόστος ΚΑΙ στους στρατιώτες (εκατέρωθεν) αλλά ΚΑΙ στον άμαχο πληθυσμό της Ιαπωνίας θα ήταν σε ζωές πολύ μεγαλύτερο από τις 200.000 νεκρούς που είχαν οι δυο ατομικές βόμβες που έπεσαν.
Διάφορες απομονωμένες ομάδες στρατιωτών (J) σε νησάκια του Ειρηνικού αρνιόντουσαν να παραδοθούν ακόμα και αφού ερχόταν (μετά την 9/8/1945) διαταγή από το αρχηγείο τους "Καταθέστε τα όπλα". Ο τελευταίος μάλιστα (δε θυμάμαι που ήταν) παραδόθηκε τη δεκαετία του '90!!
Σε αυτά προσθέστε τους καμικάζι, και τύπους σαν το πλήρωμα του θωρηκτού Yamato (2.800 άνδρες) που ξεκίνησε για κάποια αποστολή ενώ ΗΞΕΡΕ ότι το πετρέλαιο που κουβάλαγε δεν το έφτανε για να γυρίσει πίσω. Πήγαινε σε μια αποστολή χωρίς επιστροφή ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ του.
6) Και εγώ το ίδιο. Δεν το συζητάω.
7) Κάποιοι έχουν πει ότι ο Harris έπρεπε να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου. Διαφωνώ πλήρως. Όταν έχεις να κάνεις μια δουλειά (να τσακίσεις την πολεμική μηχανή του Χίτλερ π.χ.) πρέπει να την κάνεις με τον καλύτερο και τον πιο αποδοτικό τρόπο. Αν μέσα σε αυτόν τον τρόπο είναι και το να γκρεμίζεις τα σπίτια των εργατών που δουλεύουν στα πολεμικά εργοστάσια, τότε καλώς το κάνεις κι αυτό.
Εδώ ένα μικρό απόσπασμα (κάτω από ένα λεπτό)
αλλά όποιος βάλει "arthur harris speech" στο search του youtube θα βρει πολλά σχετικά.