Ράδιο bourdela.com

[Christos Savvidis]

 

[Christos Savvidis]

 

[Christos Savvidis]

 

[Christos Savvidis]

 

[kappa_fi]

" Carlos García Montoya (13 December 1903 – 3 March 1993) in Madrid, Spain, was a prominent flamenco guitarist and a founder of the modern-day popular flamenco style of music. "

https://en.wikipedia.org/wiki/Carlos_Montoya

 

[kappa_fi]

" The Magik Markers are a noise rock band from Hartford, Connecticut. The members, Elisa Ambrogio, Pete Nolan and Leah Quimby started the band in their basement in 2001. "

https://en.wikipedia.org/wiki/Magik_Markers

 

[kappa_fi]

" Η Λάσα ντε Σέλα (Lhasa de Sela, 27 Σεπτεμβρίου 1972 – 1 Ιανουαρίου 2010), επίσημα γνωστή ως Λάσα, ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Πέθανε 31 Δεκεμβρίου 2009 (37 ετών). "

https://el.wikipedia.org/wiki/Λάσα_ντε_Σέλα

 

[Christos Savvidis]

 

[Christos Savvidis]

 

[Christos Savvidis]

 

[Christos Savvidis]

 

[kappa_fi]

Από την εμφάνιση του Σωκράτη Μάλαμα στο Σπόρτινγκ στην αντιφασιστική συναυλία αλληλεγγύης το Φθινόπωρο του 2012

Ένας μέρμηγκας κουφός με πήρε απ το χέρι
Είμαι λέει ο πιο σοφός σ΄ ολόκληρο τ' ασκέρι

Και τα μικρά του τα μερμηγκάκια
χειροκροτάνε μ' ενθουσιασμό
εν-δυο προσκυνάμε,
εν-δυο πολεμάμε,
εν-δυο δεν πεινάμε

Τα βολεύεις μια χαρά σπουδαίο μου μυρμήγκι
όμως πρόσεχε καλά τ' ωραίο σου λαρύγγι

Και τα μικρά του τα μερμηγκάκια
χειροκροτάνε μ' ενθουσιασμό
εν-δυο προσκυνάμε,
εν-δυο πολεμάμε,
εν-δυο μα πεινάμε

Πριν προλάβω να του πω το σύστημα ν' αλλάξει
πλάκωσε όλο το χωριό το μέρμηγκα να χάψει

Kαι τα μικρά του τα μερμηγκάκια
χειροκροτάνε μ' ενθουσιασμό
εν-δυο πολεμάμε,
εν-δυο μα πεινάμε,
εν-δυο θα σε φάμε!

 

[Christos Savvidis]

 

[Christos Savvidis]

 

[Christos Savvidis]

 

[kappa_fi]

Τα τραγούδια του Περίδη δεν δίνουν τον παλμό της εποχής όπως κάνουν τα τραγούδια άλλων καλλιτεχνών, τα οποία και καθίστανται αμφίσημα εξαιτίας της συμπόρευσής τους με το ρεύμα αφενός και του επηρεασμού αυτής της συμπόρευσης αφετέρου, επηρεασμός που δύσκολα μπορεί να κριθεί και ν'αποτιμηθεί στο παρόν.

Αντίθετα, εδώ έχουμε να κάνουμε με την ποιότητα της απλότητας, της ανάδειξης ενός χώρου απ' όπου έχουμε εκλείψει συλλογικά, της προσωπικής έκφρασης που μπορεί να καταστεί συλλογική μέσα από μια ξεχασμένη, λησμονημένη, μα επινοημένη ξανά χειρονομία.

Δηλαδή καμία σχέση με την έννοια του έντεχνου όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Ο Περίδης λοιπόν - τουλάχιστον σε κάποια τραγούδια του - θεωρώ πως είναι δημιουργός με την παραπάνω έννοια και γι' αυτό ως ένα βαθμό κλασικός.

Εδώ η τραγουδάρα του για το Παγκράτι.

Ακολουθούν οι στίχοι του Μάνου Τσιλιμίδη, ορισμένες στροφές των οποίων είναι αριστουργηματικές.

Πριν κατέβω στο φανάρι
ξένος δρόμος πριν με πάρει
από κάτω απ το φεγγάρι
δυό ζωές μπερδεύαμε.

Πριν γυρίσω στο Παγκράτι,
μ' είχες λέει συνεπιβάτη
και μαζί στην αυταπάτη
ταξιδεύαμε.

Μια βραδιά πολύ φευγάτη
σαν φιλί στο σκαλοπάτι
μου 'χες τάξει πως τον Μάρτη
θα την καναμε μαζί.

Πως θα φεύγαμε Τετάρτη
γι' άλλα μέρη δίχως χάρτη
κι όχι στην παλιοζωή
κι ούτε στο παλιοπαγκράτι.

Της αγάπης σου το μέλι
μια με διώχνει, μια με θέλει
και ξανά σαν το κουρέλι
θα συρθώ στα χώματα.

Η σκιά σου που μου γνέφει
μ' αγαπάει, με καταστρέφει
αλκοολίκι που επιστρέφει
ξημερώματα.

 

[Christos Savvidis]

 

[kappa_fi]

Τη λένε, λέει, παραμύθα γιατί αν τη δοκιμάσεις μόνο μία φορά δεν δημιουργεί καμία έξη.

Σου ανοίγει απλά τις πύλες του Παράδεισου.

Αρκεί να μην υπάρξει δεύτερη φορά...

 

[kappa_fi]

Να τραγουδάμε τη νοσταλγία μας για ένα μέλλον που την έλευση και την πραγμάτωσή του ακυρώνει η ίδια η νοσταλγία μας είναι ίσως η μεγαλύτερη αδικία που μπορεί να επιφυλάσσουμε σε εμάς τους ίδιους και τις ίδιες.

Η νοσταλγία αυτή όμως δεν είναι μονοσήμαντη. Δημιουργεί φαντασιακές κοινότητες που δεν υπόκεινται στον έλεγχο της κανονικότητας όπως υπόκεινται οι καθημερινές μας ζωές. Υπάρχει πάντοτε κάτι που τις υπερβαίνει, μια πνοή ικανή να ξεχαρβαλώσει το χάρβαλο μες στο οποίο ζούμε, να καταλύσει την κανονικότητα που ονειρεύονται οι χαμούρηδες, οι γαμημένοι οργανωτές και θιασώτες της βαρβαρότητας που μας ζώνει από παντού και την οποία ως ένα βαθμό δεν μπορούμε παρά να ενσαρκώνουμε.

Ζωσμένοι παντού από το κακό και τη δυστοπία, μπορούμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Θα 'ναι μια καλή αρχή. Με το τραγούδι αυτό ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε, μπορεί να τελειώσει.

 

[antisthenis]