Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Αφού το ζευγάρι της περασμένης εβδομάδας έχασε και τα 300.000 στην τελευταία ερώτηση, η ξεναγός μαμά με την κόρη μάντεψαν σωστά ότι ο Adolf Hitler ήταν Κριός, αλλά τα έχασαν όλα στην τελευταία ερώτηση κι αφού ο γέρος γείτονας του Macaulay Culkin του εξομολογήθηκε μέσα στην εκκλησία ότι πριν από χρόνια είχε τσακωθεί με το γιο του άσχημα και δεν ξαναμίλησαν έκτοτε, είπα να εξορμήσω στη Φυλής για εκτόνωση σε στανταράκι, αλλά λίγο η μέρα, λίγο η ώρα, τα στάνταρ για μένα ήταν κλειστά. Αποφάσισα, λοιπόν, μιας κι ένα 20άρικο μου βάραινε την τσέπη, να μεταφερθώ σε όμορη, προς εμέ, αλυσίδα κινηματογράφων με σκοπό να δω το Tron: Legacy και μάλιστα σε 3D. 12 ευρώ το εισιτήριο, παρακαλώ, συν αναψυκτικό μικρό και ποπ κορν μεσαίο, ένα 18αράκι ευρώπουλα έκαμαν φτερά (και πούπουλα). Η ταινία σκάρτο δίωρο (βάλε και τις διαφημίσεις μέσα).
Αρχίζουμε, λοιπόν: 1989, ο μπαμπάς διηγείται μια ιστορία στο γιο και φεύγει για δουλειά με την πεποίθηση σαφώς να τα ξαναπούνε. Έλα όμως που δε γυρίζει και ο μικρός μένει πίσω χωρίς μπαμπά μεν, με παππού, γιαγιά και μετοχές στη μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρονικών προγραμμάτων του κόσμου και σίγουρα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, του ηλιακού μας συστήματος. Έλα όμως που δε γουστάρει τις "βρωμιές" που πάνε να κάνουνε και τους παίζει παιχνιδάκια. Μόλις τελειώνει με αυτά, φίλος του μπαμπά, τον πλησιάζει στο άντρο του και του δίνει τα κλειδιά από ένα ουφάδικο που κάποτε ανήκε στον πατέρα, γιατί ισχυρίζεται ότι έλαβε μια κλήση στο beeper του (ελληνιστί: βομβητή). Ο νεαρός σπεύδει, βρίσκει κρύπτη που τον βγάζει σε υπολογιστή περίεργο και αφού πατάει κάτι κουμπάκια, τσακ! μεταφέρεται μέσα στον ίδιο τον υπολογιστή! Και το ταξίδι ξεκινάει.
Το Tron του 1982 ήταν μια καλή ταινία, βοηθούμενη ιδιαίτερα από τα εξαιρετικά ειδικά εφέ της για την εποχή εκείνη. Η καινούρια έκδοση ασφαλώς και δεν υστερεί σε ειδικά εφέ και σαφώς λίγη από τη φρεσκάδα της πρώτης έχει φύγει. Δεν είναι άσχημη, προσωπικά επέλεξα να τη δω στο σινεμά και δη σε 3D μιας και πλέον δεν είναι και πολλά από τα ειδικά εφέ τα οποία να είναι πρωτόγνωρα (όπως ίσως της πρώτης ταινίας). Καλό θα είναι να έχετε δει την πρώτη ταινία (την είχε η κρατική πριν 1-2 εβδομάδες). Η πλοκή προβλέψιμη από ένα σημείο και μετά, οι αγώνες με τις μηχανές και οι μάχες με τους δίσκους είναι εκεί για να μας θυμίσουν τα παλιά (δεν υπήρχε περίπτωση να λείπουν), κάτι σαν το παλιό Tron, μόνο την μπλεδούρα [sic] την έχει αντικαταστήσει μια μαυρίλα. Πολύ καλοί οι Daft Punk στο soundtrack, ειδικά σε σκηνές εκτυλισσόμενες μέσα σ'ένα club (παίζουν κιόλας), κλασικός Jeff Bridges (και σε "νέα" και σε "παλιά" έκδοση), ο Garett Hedlund (Sam Flynn) συμπαθητικός, ο Boxleitner (Tron της πρώτης ταινίας) επιστρέφει για να παίξει το ρόλο του Alan Bradley, alter ego του Tron στην κανονική ζωή, η Olivia Wilde κούκλα όπως πάντα και ο Michael Sheen πολύ καλός σ'έναν psycho ρόλο. Όσον αφορά το 3D, η ταινία δεν είναι εξ'ολοκλήρου γυρισμένη μ'αυτόν τον τρόπο, έχει κάποιες σκηνές καλές, ειδικά σε μία που πετάει κάποιος ένα κάτι (σαν το κεντρί του Scorpion στο Mortal Kombat) και νομίζεις ότι γραπώνει εσένα τον/την ίδιο/α.
Κοντολογίς, δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα, αλλά δεν κλαίω και τα λεφτά μου. Αυτά τα ολίγα! Καλές γιορτές!