Κάποτε η φανέλα μιλούσε μόνη της. Σήμερα δεν την ακούει κανείς. Δεν επιβάλλει σεβασμό, δεν εμπνέει φόβο. Μας κοιτάζει η Ευρώπη και δεν μας αναγνωρίζει. Μας βλέπει το ελληνικό ποδόσφαιρο και μας λυπάται. Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και ψάχνουμε απαντήσεις σε άδεια βλέμματα.
Όχι απλώς μια ήττα, αλλά ένα ακόμα χαραγμένο σημάδι στην καταρρέουσα εικόνα του άλλοτε τρομερού συλλόγου. Μια απόδειξη πως το παρελθόν δεν είναι πια ασπίδα, πως η φανέλα δεν τρομάζει, πως το σήμα στο στήθος δεν αρκεί από μόνο του για να επιβάλει σεβασμό.
Και καθώς οι μέρες περνούν, σβήνουν και τα πρόσωπα που κάποτε ενσάρκωναν το μεγαλείο. Ο Δομάζος, ο Οικονομόπουλος, οι παλιές δόξες που κάποτε κρατούσαν τον Παναθηναϊκό ψηλά, είτε στο γήπεδο είτε στη μνήμη μας, φεύγουν ένας-ένας. Και μαζί τους, φεύγει κάτι πολύτιμο: η ίδια η ψυχή του Συλλόγου. Δεν είναι μόνο τα γκολ και οι νίκες που χάνονται, είναι η μνήμη. Η παράδοση ξεθωριάζει, τα άλλοτε τοτέμ του Τριφυλλιού γίνονται φωτογραφίες σε κιτρινισμένα άλμπουμ, ιστορίες που ακούγονται όλο και πιο απόμακρες σε μια γενιά που δεν έζησε το μεγαλείο, αλλά μονάχα τις στάχτες του.
Ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης, της υπερηφάνειας, της αυθεντίας, ξεθωριάζει. Και αν δεν αλλάξει η μοίρα του, θα έρθει η μέρα που το όνομά του δεν θα προκαλεί δέος, ούτε καν νοσταλγία – παρά μόνο αδιαφορία. Και αυτή θα είναι η χειρότερη ήττα απ’ όλες.