Αφου ειναι τοσο Παναθηναικος ο Καρα ας μεινει με οσα λεφτα του προτεινουν και ας σεβαστει τις αποφασεις του προπονητη του.
Τι θελει να του υπογραψουν οτι θα παιζει 90 λεπτα σε καθε ματς;;;
Τωρα παντως δεν θα ειναι και το καλυτερο σεναριο να παραμεινει διοτι θα υπαρχει γκρινια απο την πλευρα του αν δεν παιζει και θα παιρνει τηλεφωνο τους διοικουντες και θα κλαιει για τον κακο Φερειρα.
Ας απαλλαγουμε καποια στιγμη απο τους νταβαδες των αποδυτηριων,μονο κακο κανουν στην ομαδα
μικρε δες αυτα που ελεγα πιο πανω και πιο περιεχτικα και δες οτι δεν ειναι η πρωτη φορα που ο παναθηναικος εχει τετοια συμπεριφορα σε δικα του παιδια και σε παιχτες θρυλους.
ράφει: Χρήστος Σωτηρακόπουλος 05/08/2012 - 11:12
Share on facebook More Sharing Services
Ενας «πράσινος» Κρόνος που τρώει τα παιδιά του
H περίπτωση του Καραγκούνη δεν είναι πρωτόγνωρη στην ιστορία του Παναθηναϊκού.
next previous
Και δεν είναι καν κληροδότημα της εποχής Βαρδινογιάννη η επίδειξη αχαριστίας προς πρόσωπα που πρόσφεραν με την πράσινη φανέλα.
Πολύ πριν εμφανιστεί ο «καπετάνιος» στα κοινά, ο ΠΑΟ είχε προλάβει να χαλάσει τις σχέσεις του με ονόματα βαριά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Παναθηναϊκός είχε πάντα, ως σωματείο, μία ιδιότυπη φιλοσοφία πως κανείς δεν είναι μεγαλύτερος του ίδιου του συλλόγου και πως τα πρόσωπα είναι παροδικά, επιβάλλοντας την αίσθηση πως κανείς δεν μπορεί να θεωρείται υπεράνω αυτών που παίρνουν αποφάσεις.
Ο αείμνηστος Αντώνης Μηγιάκης (ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνες ποδοσφαιριστές που τίμησε όσο ελάχιστοι το «τριφύλλι» στη δεκαετία του 1930 και μέχρι το 1944) σε μία από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του είχε τονίσει πως τον ΠΑΟ τον τρώει μόνιμα το μικρόβιο της διχόνοιας. Ο ίδιος αναφερόταν στην περίπτωση της ξαφνικής αποχώρησης του Αγγελου Μεσσάρη σε ηλικία μόλις 22 ετών λόγω κόντρας με τον Απόστολο Νικολαΐδη, αλλά και στις μετέπειτα κόντρες του Αντώνη Μαντζεβελάκη (με υποδαυλίζοντα την κατάσταση και πάλι τον αείμνηστο Νικολαΐδη) με τον Λουκά Πανουργιά τη δεκαετία του 1960, όταν ξέσπασε η κρίση την περίοδο της περιβόητης ανανέωσης. Η τελική σύγκρουση της διοίκησης με ονόματα όπως ο Τάκης Λουκανίδης, ο Αντρέας Παπαεμμανουήλ και ο Τάκης Παπουλίδης, τα οποία αργότερα απομακρύνθηκαν με άκομψο τρόπο (παραλίγο θύμα της ιστορίας να ήταν και ο Αριστείδης Καμάρας, του οποίου μία επιστολή είχε ανοίξει τον ασκό του Αιόλου) έβαζε συνέχεια σ’ αυτό το καθόλου κολακευτικό ρεκόρ των «πράσινων», που σαν τον Κρόνο τρώει τα παιδιά του διαχρονικά!
Ακλούθησε στην επόμενη δεκαετία η κόντρα του Πολωνού τεχνικού Κάζιμιρζ Γκόρσκι (με προτροπή του Μαντζεβελάκη, που προηγουμένως είχε εκδιώξει τον έφορο Μάνο Μαυροκουκουλάκη) με τον Μίμη Δομάζο και τον Αντώνη Αντωνιάδη. Ηταν μία κίνηση που στοίχισε στον σύλλογο μία πιθανή μεγάλη πρόκριση επί της βελγικής Μπριζ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών τον Νοέμβριο του 1977 και ουσιαστικά ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά της απομάκρυνσής τους το επόμενο καλοκαίρι. Ο Δομάζος πήγε στην ΑΕΚ προκαλώντας πάταγο και ο Αντωνιάδης -με βαριά καρδιά- στον Ολυμπιακό πριν επιστρέψουν ενάμιση χρόνο αργότερα, όταν πια οι τύχες της ομάδας είχαν περάσει στα χέρια της οικογένειας Βαρδινογιάννη.
Στην εποχή του «καπετάνιου», την οποία ο κόσμος θυμάται πιθανώς περισσότερο, αυτή η διόλου τιμητική πολιτική συνεχίστηκε. Ενας από τους πρώτους που η προσφορά του στον σύλλογο δεν εκτιμήθηκε ήταν ο Κώστας Ελευθεράκης, που στα 30 του χρόνια έμεινε ελεύθερος το 1980 και επέλεξε να πάει στην ΑΕΚ. Ο Δημήτρης Σαραβάκος παραμένει η πιο μελανή σελίδα, αφού τόσο η απομάκρυνσή του το 1994 (όταν μετακινήθηκε στην ΑΕΚ) αλλά ακόμη περισσότερο ο άστοχος χειρισμός του 1997 στην επιστροφή του, τον ανάγκασαν να αποχωρήσει πολύ άσχημα και πάντως όχι όπως θα δικαιούνταν!
Η συμπεριφορά του Γιώργου Βαρδινογιάννη στον Πάρη Γεωργακόπουλο, έναν από τους χαρισματικότερους μέσους που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο, ήταν παράδειγμα προς αποφυγή, αφού από το 1991 που ξεκίνησε η κόντρα τους ουσιαστικά του επιβλήθηκε αναγκαστική αποχώρηση από τα γήπεδα σε ηλικία μόλις 27 ετών, επειδή δεν δέχτηκε να υπογράψει τα περιβόητα πενταετή συμβόλαια που ήταν νόμος στην Παιανία!
Ωστοσο την τελευταία 15ετία η κατάσταση θαρρείς πως ξέφυγε ακόμη και για τα προηγούμενα στάνταρ! Ο τρόπος που απομακρύνθηκαν τόσοι και τόσοι παίκτες (από τον Αντώνη Νικοπολίδη και τον Νίκο Λυμπερόπουλο μέχρι τον Αγγελο Μπασινά και τον Γιώργο Καραγκούνη, τόσο την πρώτη φορά όσο κυρίως τώρα) δεν αποτελεί παράσημο για ένα σωματείο με αυτή την ιστορία.
Θα περίμενε κανείς πραγματικά μία διαφορετική αντιμετώπιση στην περίπτωση Καραγκούνη, και μάλιστα σε μία εποχή που ο ΠΑΟ προσπαθεί, με τα έξυπνα σποτ της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» να συσπειρώσει τον κόσμο του. Πριν από μερικά χρόνια ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι όταν ρωτήθηκε αν θα ανανέωνε το συμβόλαιο του Πάολο Μαλντίνι είχε πει αφοπλιστικά: «Μη ρωτάτε εμένα, ούτε τον προπονητή, αλλά μονάχα εκείνον. Εγώ τον βρήκα στη Μίλαν και θα αποφασίσει μόνος το πότε θα φύγει, όχι εγώ». Ο Καραγκούνης δεν είναι ένα ακόμη συμβόλαιο, μία ακόμη ποδοσφαιρική περίπτωση, ώστε να αφήνεται η περίπτωσή του στα χέρια του (οποιουδήποτε) προπονητή. Είναι ένα σύμβολο για τον ΠΑΟ και γενικότερα για το ελληνικό ποδόσφαιρο και από τη στιγμή που κατηγορηματικά διέψευσε τη φήμη πως απαιτούσε δήθεν εγγυήσεις για τον χρόνο συμμετοχής του, το θέμα άλλαζε ρότα. Καλό θα ήταν κάποια στιγμή να ακούγαμε πάντως και την άλλη πλευρά
στην όλη ιστορία, από επίσημα χείλη και όχι μέσω διαρροών, ώστε να σχηματίζαμε πλήρη εικόνα για ένα «διαζύγιο» που, όπως έγραφα και χθες, έχω την αίσθηση πως μπορούσε να αποφευχθεί, αλλά πλέον δεν μπορεί πια να κολλήσει το γυαλί που ράγισε!
τα ίδια εκαναν στο σαραβακο τα ίδια στο γκουμα.
