Το πρώτο γκολ του Παναθηναϊκού, δευτερόλεπτα πριν την εκπνοή του πρώτου 45λεπτου, δεν το πανηγύρισε καν. Ο τηλεοπτικός φακός τον συνέλλαβε μάλλον να απορεί με την επίτευξή του και να φύγει «σφαίρα» για τα αποδυτήρια μόλις ακούστηκε η σφυρίχτρα του διαιτητή.
616452
Ο Χενκ Τεν Κάτε δεν ζει στα σύννεφα. Έχει ακριβώς την ίδια εικόνα με τους περισσότερους από μας κι ας έχει μέσα του τις απαντήσεις για τα ερωτήματα που μας ταλαιπωρούν.
Ξέρει ότι ο Νίνης δεν είναι 100% έτοιμος για να σηκώσει στις πλάτες του στον Παναθηναϊκό επί ενενήντα λεπτά και είναι απείρως πολυτιμότερη η είσοδός του, σε χρόνο που μπορεί να κάνει όντως μεγάλη διαφορά στο παιχνίδι.
Δεν είναι μόνο θέμα σωματικής διάπλασης ή φυσικής κατάστασης, είναι και θέμα διαχείρισης ενός νεαρού που νιώθει ότι στένεψαν πια τα περιθώρια για να ξεχωρίσει οριστικά αμετάκλητα από τον μέσο όρο και να δικαιολογήσει τα πανευρωπαϊκά κολακευτικά σχόλια που συνόδευσαν την εμφάνισή του.
Χρειάζεται όσο τίποτε ένα σερί επιτυχημένων εμφανίσεων και όχι απαραίτητα συνεχόμενων αγώνων, προκειμένου να αποκτήσει αφ’ ενός μεν την απαιτούμενη κεκτημένη ταχύτητα, αφ’ ετέρου να δημιουργήσει αποθεματικό τέτοιο που θα απορροφήσει (μέχρι εξαφάνισης) ένα μικρό αγωνιστικό πισωγύρισμα που κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα παρουσιαστεί.
Ξέρει επίσης ο Ολλανδός ότι η παρατεταμένη περίοδος αφλογιστίας του Σισέ υποθήκευε τη δυνατότητα του Παναθηναϊκού να καθαρίζει γρηγορότερα κάποια παιχνίδια. Από την άλλη όμως γνώριζε ότι χρειάζεται τον σκόρερ Σισέ, για να διανύσει με συγκεκριμένη αριθμητική πράξη, τον πολλαπλασιασμό, τις αγωνιστικές ημέρες του προγράμματος που προσφέρονται για επανάληψη της προπαίδειας του τρία.
Εκείνο που δεν αμφισβήτησε ποτέ, ήταν η δίψα του Σισέ, η διάθεση και το πείσμα του να ξεπεράσει τον νεκρό χρόνο. Γι’ αυτό και ανέλαβε το χθεσινό ρίσκο. Γιατί ανέλαβε πολύ μεγάλο ρίσκο, ποντάροντας ακριβώς στην πολύ μεγάλη κλάση του Γάλλου.
Γνωρίζοντας ότι στο χθεσινό παιχνίδι ο Σισέ ήθελε να αποχαιρετήσει τον πατέρα του με γκολ, τον έριξε από την αρχή στο παιχνίδι, βάζοντας στον αριθμό 9 τα ρέστα του. Η μπίλια έκατσε δυο φορές στο 9 και άλλες 2-3 χτύπησε μέσα του και έφυγε για τα διπλανά.
Κερδισμένος ο Ολλανδός, διπλά κερδισμένος ο Παναθηναϊκός. Απέφυγε τα άλματα οπισθοχώρησης που θα σήμαινε ένα ακόμη παιχνίδι με μηδέν ενεργητικό για τον Γάλλο και τον κέρδισε για τα καλά, αφού τον είδε να «ξεμπουκώνει» όχι μόνο με το σπρώξιμο της μπάλας στα δίχτυα στα τρίτο γκολ, αλλά κυρίως με την προσωπική ενέργεια και εκτέλεση στο τέταρτο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για κάθε παίκτη που κερδίζει ο Παναθηναϊκός, θα μπορούσε να χάνει έναν άλλον: τον διεκδικητή της ίδιας θέσης.
Για την ώρα (και αναφέρομαι στη φετινή χρονιά) πήρε πολύτιμα γκολ από τον Καραγκούνη, χωρίς να χάσει τον Νίνη. Κέρδισε τον Μπιάρσμιρ, χωρίς να χάσει τον Βύντρα ή τον Καντέ. Πήρε με το… καλημέρα ό,τι καλύτερο από τον Κατσουράνη, χωρίς να χάσει τον Σιμάο και πάει λέγοντας.
Κι όλα αυτά τραβώντας έναν δικό του δρόμο και όχι τον εύκολο, δηλαδή της υποταγής στις εκάστοτε επιταγές της εξέδρας ή του Τύπου.
Ο Ολλανδός έχει ακούσει πολλά (και όχι αδικαιολόγητα), αλλά μήπως θα έπρεπε να του πιστώσουμε και κάμποσα credits στη διαχείριση του πλούσιου υλικού και τον τρόπο με τον οποίο οδηγεί φέτος τον Παναθηναϊκό; Λέω μήπως…
